ตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยว

“อ่ะ! อ๊า...”

ร่างของนงนภัสที่กำลังกระแทกกระทั้นอยู่บนร่างแกร่งของเธียร สามีสุดรักสุดสวาทร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน มือบางของเธอกดลงบนหน้าท้องแกร่ง ขณะที่สะโพกผายกดแทรกให้ร่องชุ่มฉ่ำอ้าอมความเป็นชายจนมิดดุ้น

“ทะ.... ที่รักยอมแพ้หรือยัง”

คนเอ่ยถามใบหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่านสุดจิตสุดใจ ในขณะที่เธียรกุมสะโพกผายของเธอเอาไว้แน่นแล้วดึงให้ลงมากระแทกลงบนเนื้อกายของเขา

“อีกสักสิบยกถึงจะยอมแพ้”

“อื้อ...”

เธอโยกกายหนักขึ้น สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านหนักขึ้นกว่าเดิมยามเมื่อสามีกระแทกขึ้นมาหา

ร่างน้อยสั่นคลอนไม่หยุดหย่อน ก่อนที่เธอจะถึงจุดสุดยอดคาร่างของเขา ซบหน้ากับอกกว้างด้วยความหอบเหนื่อย

“ผัวยังไม่เสร็จเลย”

“อ่ะ!”

เธอสะดุ้งอุทานเมื่อเขาบีบสะโพกผายของเธอเอาไว้ก่อนจะพลิกร่างของเธอลงด้านล่าง

“อ๊า...”

เขากระแทกสะโพกลงมาเป็นจังหวะร้อนแรง ก่อนที่จะก้มลงไปงับยอดอกสวยของเธอดูดรวบเข้าปากแรงๆ ด้วยความกระหาย มือของเธอจิกที่แขนล้ำแรงๆ ส่ายหน้าไปมาตัวสั่นระริก หยาดหยดความรักหลอมรวมเป็นหนึ่งยามเมื่อเขากระแทกเข้าหาอย่างรุนแรงจนมิดเม้น

“อ๊ายยย...”

เธอร้องครางหอบหายใจสะท้อนก่อนจะเสร็จสมอีกครั้ง ร่างกายทิ้งตัวลงนอนหมดเรี่ยวหมดแรง

“เอาอีกไหม”

เธียรเอ่ยถามภรรยา เธอรีบส่ายหน้าดิก ค้อนเขาวงใหญ่ แล้วตีอกเขาเบาๆ

“ภัสแพ้แล้ว” คนพูดยิ้มกริ่ม

“เกลียดที่สุดเลย วันนี้ภัสทำงานเหนื่อยทั้งวันนะคะ งานบ้านจุกจิกมาก ตั้งแต่เช้าจนเย็น พี่เธียรหยุดงานนอนสบาย”

“พี่ก็ช่วยนะ” เขาถอนกายออกห่าง ยื่นมือมาให้ภรรยาจับ เธอปัดมือเขาออกอย่างงอนๆ

“ให้พี่อุ้มไปอาบน้ำไหม”

เขายังอาสา สีหน้ามีความสุขที่ได้ปล้ำเมียจนน้ำแตกไปหลายน้ำ

เธอกับเขาเถียงกันว่าใครหื่นกว่ากัน ต่างคนต่างไม่ยอม เลยพนันกันว่าถ้าใครเอ่ยปากยอมก่อนนั่นแสดงว่าแพ้ ภายในเดือนนี้ก็จะทำสถิติเอาไว้ นี่เพิ่งจะต้นเดือน ยังเหลืออีกหลายวัน

เขากับเธอคบกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ทางบ้านต่างก็ไม่มีใคร เธออาศัยอยู่กับญาติ เขาก็อยู่กับลุงและป้า ตอนเรียนจีบกันเป็นแฟนกันเลยย้ายมาอยู่ด้วยกัน ให้ผู้ใหญ่ผูกข้อไม้ข้อมือเป็นสามีภรรยากันมาหลังจากนั้น ผ่านความทุกข์ความสุขมาด้วยกัน ช่วยกันทำรายงาน ช่วยกันทำการบ้านส่งอาจารย์ และติวหนังสือสอบ เรียนจบก็เข้าทำงานบริษัทเดียวกัน แต่เขากับเธอยังไม่มีลูก

ทำงานเก็บเงินได้พักใหญ่ก็ดาวน์บ้านได้หลังหนึ่ง ย้ายจากห้องเช่าเล็กๆ ที่เธอกับเขาอาศัยอยู่คราแรก

“ไม่เอา อยากขี่หลัง”

เธอยื่นมือออดอ้อนเหมือนเด็ก เธียรตามใจภรรยา เขารักเธอมาก คบกันมาหลายปีตั้งแต่เรียนจนถึงตอนนี้ก็เป็นสิบปีแล้ว

เธอเป็นภรรยาที่ดี ประหยัดอดออม ช่วยเขาเก็บเงินไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ในขณะที่เขาเองก็หางานพิเศษทำ รับซ่อมคอมพิวเตอร์ เธอรับพิมพ์งานด้วย

หลังจากผ่อนบ้านหมดจึงออกรถคันใหม่ซึ่งผ่อนอีกสี่ปีก็หมดแล้ว แต่ตอนนี้เขากับเธอพร้อมจะมีลูกแล้ว แต่ลูกไม่ยอมมาเกิดสักที ขนาดว่าปลุกปล้ำกันทุกวัน

เขาไม่เคยเบื่อรสสวาทของภรรยา ไม่เคยไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน แม้ว่าจะมีผู้หญิงมาทอดสะพานให้สักกี่คนเขาก็ไม่สน เพราะเขาเป็นคนรักเดียวใจเดียว

“มาครับคนดี”

เขาย่อตัวให้เธอปีนขึ้นมาขี่หลัง

“พรุ่งนี้ไม่ยอมแพ้หรอก”

“คืนนี้ก็ต้องแพ้อีกสิ”

“อะไรนะคะ”

เธอตาโตเท่าไข่ห่านในขณะที่เขาอมยิ้ม

“ก็คืนนี้พี่จะเบิ้ลอีก 1 ยก”

“ไม่เอา”

“จำได้ไหม ถ้าตอบว่าไม่เอาจะแพ้ไปเลย เสียให้พี่อีก 1 คะแนน”

ใครชนะ 1 ยก จะไปขีดไว้ที่ปฏิทิน แล้วสิ้นเดือนนับคะแนน วันนี้เธอแพ้ให้เขา 2 คะแนน คนแพ้ทำหน้างอ

“ก็ได้”

เธออุบอิบรับปากไม่ค่อยเต็มเสียงนัก คิดในใจว่าเธออาจจะนอนเอาแรงแล้วมีแรงลุกขึ้นมาฟาดฟันกับเขาอีกสักรอบ ครั้งนี้อาจจะเป็นฝ่ายชนะก็เป็นได้

เธียรยิ้มกริ่มในหน้า เธอนึกเหรอว่าจะรอด ถ้าเข้าห้องน้ำก็ต้องจัดกันอีกสักรอบสองรอบ เขาต้องเก็บแต้มให้ชนะเธอในเดือนนี้ เธอจะได้ยอมรับว่าตัวเองหื่นน้อยกว่าเขา

พอเข้าห้องน้ำมายืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้า คนรักเมียเอาใจเมียก็ยื่นแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเรียบร้อยส่งไปให้ เธอยิ้มหวานให้เขา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีเธียรก็ยังเป็นคนรักที่ดีและน่ารักเสมอ