ตอนที่ 1

February 25, 2009

กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย

มันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรเลย หากนักธุรกิจที่ในหัวอัดแน่นไปด้วยคำว่า ‘ความสำเร็จ’ จะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อจะปีนป่ายขึ้นไปให้ถึงเป้าหมายอันหอมหวาน

เนโลคลิส ซาเวลลาส มังกรดำลำดับที่ 2 แห่ง Black Dragon ชายหนุ่มหล่อ รวย และสุดแสนจะอหังการ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจัดร้อนแรงราวกับเปลวไฟ ในหัวทระนงมีแต่คำว่าบงการและไร้การผ่อนปรนเสมอมา แต่กระนั้นผู้ชายที่มีสายเลือดซาตานอยู่เต็มตัวเช่นเขา ก็ยังต้องยอมแลกบางอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ปรารถนามาครอบครองเฉกเช่นเดียวกัน

“คุณชายรองครับ คนของเราพึ่งแจ้งกลับมาว่าเจ้าของที่ดินไม่ยอมตกลงขายที่ดินให้เราครับ”

ใบหน้าหล่อจัดปานเทพบุตรเงยขึ้นช้าๆ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มกลายเป็นสีมืดดำ เสียงลมหายใจผ่อนออกมาจากลำคอสีแทนกำยำแผ่วเบา

“งั้นปรับราคาซื้อให้สูงขึ้นอีก”

ผู้ชายร่างสูงใหญ่หกฟุตสามนิ้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมาเผชิญหน้ากับเลขาคนสนิท

“คุณก็รู้ว่าผมต้องการที่ดินผืนนี้มาก แบล็คดาร์กอนจะต้องสร้างโรงแรมตรงนั้นเท่านั้น มันคือทำเลทองที่ผมไม่อาจจะปล่อยให้หลุดมือไปได้”

“ผมทราบครับคุณชายรอง แต่...”

“ไม่มีแต่ ถึงแม้ว่าเราจะถูกปฏิเสธมาแล้วสิบสองครั้งก็ตาม”

สีหน้าของเนโลคลิสเรียบเฉย แต่กระนั้นความหล่อเหลาคมเข้มตามแบบฉบับของหนุ่มกรีกผู้เลอโฉมก็ยังคงสะท้อนออกมามากมาย จมูกโด่งเป็นสันงาม จนน่าตกใจว่าในโลกนี้จะมีมนุษย์คนไหนอีกบ้างที่มีจมูกโด่งสวยพอเหมาะพอเจาะแบบเนโลคลิส แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอก เพราะดวงตารียาวใต้ขนคิ้วดกหนาก็มีมนต์เสน่ห์ไม่แพ้กัน จอกอร์ส ซานพิซิดิส ที่รับใช้ในฐานะเลขาคนสนิทที่ดูแลทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวมานานมาก อดทึ่งในความสมบูรณ์แบบของเจ้านายหนุ่มไม่ได้ บนใบหน้าของเนโลคลิสไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่น่าดึงดูดใจ แม้กระทั่งผู้ชายเช่นเขาก็มีบางครั้งที่หวั่นไหวเช่นกัน

“จ้องหน้าผมทำไม จอร์ส”

“เอ่อ เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่... แปลกใจว่าทำไมคุณชายรองถึงต้องการที่ดินนั้นหนักหนา”

“เพราะมันคือทำเลทอง และเหมาะที่จะสร้างแบล็คดาร์กอน โฮเทลสาขาที่เก้าสิบแปดที่สุด”

“แต่ยังมีที่ดินตรงอื่นที่น่าสนใจอยู่อีกมากมายนะครับ ถึงแม้ทำเลจะไม่ดีเท่าที่ดินของตระกูลสวัสดิกุล แต่มันก็ไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่ ผมว่าคุณชายรองน่าจะ...”

จอกอร์สยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเนโลคลิสยกมือขึ้นห้าม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเต็มไปด้วยความกระหายอยากได้ความสำเร็จเป็นที่สุด

“ผมต้องการที่ดินตรงนั้นครับ และทางสวัสดิกุลจะต้องขายที่ดินให้ผมด้วย”

“ที่ดินแค่แปดไร่เศษ แต่เราเสนอไปถึงพันห้าร้อยล้านแล้วนะครับ แถมคุณอรณีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมขายง่ายๆ ด้วย” คนพูดอ่อนอกอ่อนใจจนสัมผัสได้อย่างชัดเจน

“สองพันล้านผมก็จะซื้อครับ คุณไปแจ้งทางเจ้าของได้เลย”

จอกอร์สแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนใจอย่างที่สุด แต่สุดท้ายก็จำต้องพูดในสิ่งที่เก็บไว้ออกมา

“คุณอรณีแจ้งความประสงค์มาว่า... ต้องการพบคุณชายรองครับ”

คิ้วเข้มหนาดกเลิกสูง มุมปากหยักสวยราวกับอิสตรียกขึ้นเล็กน้อยด้วยความแคลงใจ

“ต้องการพบผม?”

“ใช่ครับ เธอบอกว่าต้องการพบคุณชายรอง”

ไหล่กว้างผึ่งผายไหวน้อยๆ “ก็เอาสิ หากการพบหน้ากันแล้วจะทำให้ผมได้ที่ดินผืนนั้นง่ายขึ้น”

“คุณชายรอง... ตกลงหรือครับ”

“ใช่ แจ้งเจ้าของที่ดินได้เลยว่าผมจะเข้าไปพบที่บ้านในเย็นวันนี้”

“ครับ คุณชายรอง”

คนตัวโตเดินอ้อมโต๊ะทำงานไม้กลับไปนั่งบนเก้าอี้เช่นเดิม มือหนาหยิบปากกาด้ามทองหมุนไปมา

“อ้อ แล้วเตรียมกระเช้าของขวัญให้ผมด้วยล่ะ”

“รับทราบครับคุณชายรอง”