ยอม

บทที่5 ยอม

สุดท้ายฉันก็ยอมกลับ ไม่ใช่ยอมเพราะพ่อตามกลับหรอกนะคะ แต่ที่ยอมกลับ เพราะโดนแม่สมใจด่า

ใครๆต่างก็รู้ว่าเวลาที่แกด่า แกจะไม่จบแล้วแกจะด่าทั้งวัน สกิลปากของแกร้ายแรงขั้นสูงสุด ถ้าแกได้ด่าทั้งวัน แกก็ไม่หยุด

พอฉันกลับมาถึงบ้าน แม่เลี้ยงของฉันก็นั่งอยู่ที่โซฟาเธอยิ้มให้ฉัน สีหน้าเหมือนดีใจ ที่เห็นฉันกลับบ้าน ดูโล่งอกโล่งใจ ที่เห็นฉันปลอดภัย

แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงอย่างเธอ จะดีใจที่เห็นฉันกลับมา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะเป็นห่วงฉันจริงๆ แต่ที่พยายามแสดงออกมา เพราะอยากเอาใจพ่อ แต่ความเป็นจริงภายใต้รอยยิ้มนั้น มีแต่ความเสแสร้งทั้งนั้น

"หนูนิดา" เธอเสียงอ่อนเสียงหวาน เดินตรงเข้ามาหาฉัน แต่ฉันเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไม่อยากจะพูดคุยหรือเสวนาด้วย

ฉันเดินขึ้นข้างบนเพื่ออาบน้ำแต่งตัว วันนี้ฉันมีเรียนช่วงบ่าย ฉันอยากรีบไปมหาวิทยาลัยเร็วๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการไปก่อนเวลา แต่ก็ยังดีกว่าที่จะอยู่ที่บ้าน แล้วโดนพ่อพาไปดูตัว

"วันนี้แกไม่ต้องไปเรียน" พ่อพูดขึ้นขณะที่ฉันเดินลงบันไดมา

"หนูจะไปเรียนค่ะ วันนี้มีเรียนตอนบ่าย" ฉันพูดเสียงราบเรียบ เชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

"ฉันก็บอกแกอยู่แล้ว ว่าฉันจะพาแกไปดูตัวกับลูกชายของคุณคริสเตียนคุณโมนา แกไม่ควรขัดคำสั่งฉันนะพนิดา"

"หนูไม่ดู หนูไม่แต่งค่ะ หนูจะไม่แต่งกับคนที่หนูไม่รู้จัก หนูจะไม่แต่งกับผู้ชายที่หนูไม่ได้รัก หนูไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา"

"หึ! รอให้เจอผู้ชายที่แกรัก พ่ออย่างฉันก็คงจะอกแตกตายก่อน แกไม่ต้องถือดีหรอกนะ ว่าแกไม่อยากแต่งงานกับเขา เพราะเขาก็ไม่อยากแต่งกับแกเหมือนกัน"

"แล้วพ่อจะให้หนูแต่งทำไม? ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่ได้รักกัน"

"ฉันจะให้เขามาดัดสันดานแกไง"

"ดัดสันดานหนูทำไม?"

"สันดานแกมันเลว!"

"ลูกเลว พ่อก็เลวพอกันแหละ!"

"อย่ามาปากดี วันนี้แกต้องไปดูตัวคุณคาเตอร์กับฉัน"

"ใครนะ?"

"คุณคาเตอร์ไง?" สิ้นประโยคที่พ่อเอื้อนเอ่ย ฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดหาข้อมูลของครอบครัวคุณคริสเตียน

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของลูกชายท่าน สะดุดตาฉันอย่างจัง ตอนนี้เหมือนจุดใต้ตำตอเลยค่ะ เขาคือผู้ชายที่ฉันถูกใจในวันนั้น

เอาล่ะ! ไม่ไปเรียนไม่ไปอะไรแล้ววันนี้ฉันจะแต่งตัวสวยๆ ไปดูตัวกับพ่อ

"หนูแต่งตัวก่อน หนูจะไปกับพ่อ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบส่วนพ่อทำหน้างงก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมท่านคงจะงงและสงสัยว่าเพราะอะไรฉันถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

ตอนแรกก็ยังดึงดันว่าจะไม่ไป แต่ตอนนี้ฉันอยากจะไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่ตั้งแง่รังเกียจฉันขนาดนั้น เขาจะกลายเป็นผู้ชายที่ฉันต้องแต่งงานด้วย

สุภาษิตที่ว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น เห็นทีจะเป็นจริง เพราะผู้ชายคนนั้นดูไม่ชอบ และเกลียดฉันมาก แต่ยิ่งเห็นท่าทางไม่ชอบและรังเกียจที่เขาแสดงออกกับฉัน ฉันยิ่งอยากที่จะครอบครองเขา

"แปลก เมื่อกี้ยังไม่อยากจะไป ตอนนี้เกิดเฮี้ยนอะไรถึงเปลี่ยนใจ"

"หรือพ่อจะไม่อยากให้หนูไปคะ หนูจะได้เปลี่ยนใจไปมหาลัยเหมือนเดิม"

"ไม่เปลี่ยน รีบไปแต่งตัวใส่ชุดสวยๆเลยนะ พ่อจะรอ"

"ค่ะ" ฉันยิ้มแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง หาชุดที่สวยที่สุดสวมใส่ อยากจะเห็นคนหน้ายักษ์จริงๆ ว่าเขาจะทำหน้ายังไง

********

ปึง!

"ผมไม่แต่ง!" คาเตอร์ระเบิดอารมณ์ขณะนั่งทานอาหาร สิ่งที่เขาไม่พอใจขั้นสุด นั่นคือบิดาต้องการให้เขาแต่งงาน แต่งกับใครที่เขาไม่รู้จักด้วยซ้ำ

"แต่นี่เป็นคำสั่งพ่อ!" คริสเตียนเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

"คำสั่งพ่อแล้วไง พ่อก็รู้นี่ว่าตอนนี้มันยุคสมัยไหนแล้ว มันหมดยุคที่จะมาคุมถุงชนจับลูกแต่งงานกัน และที่สำคัญผมก็มีแฟนแล้ว!"

"มีแฟนแล้วไง ลูกคิดว่าลูกจะมีความสุขเหรอ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ดีอะไรเลยนะ"

"ดีไม่ดีผมจะดูเอง เท่าที่ผมคบนานามา เธอน่ารักเสมอ พ่อไม่ต้องมาพูดให้เธอไม่ดี พ่อไม่ต้องมาบอกไม่ต้องมาบงการชีวิตของผมหรอก ผมโตแล้วผมต้องการใช้ชีวิตของตัวเอง"

"มั่นใจเหรอว่าต้องการใช้ชีวิตของตัวเอง ฉันอยากจะรู้จริงๆถ้าแกไม่มีเงิน ผู้หญิงคนนั้นยังจะรักและจะอยู่กับแกไหม ที่ผ่านมาฉันเห็นแกเอาเงินของฉันไปปรนเปรอผู้หญิงของแก เสวยสุขด้วยเงินของฉันทั้งนั้น"

"แล้วไง พ่อจะล้ำเลิกบุญคุณที่เลี้ยงดูผมมาเหรอ ผมจะบอกพ่อให้รู้เอาไว้ ผมเกิดเพราะพ่ออยากให้เกิด ผมไม่ได้อยากเกิดมา แล้วต้องมาทำตามคำสั่งพ่อ!" คาเตอร์เสียงกร้าว โมนามองทั้งสองอย่างหนักใจ คริสเตียนอารมณ์ร้อน คาเตอร์ก็อารมณ์ร้าย กลัวเหลือเกินว่าเรื่องจะแย่ลง

"ถ้าแกคิดแบบนั้น ก็แล้วแต่แกเลย! ออกไปใช้ชีวิตของแกให้พอ ไปให้ไกลยิ่งดี แต่แกจะไม่มีอะไรติดตัวสักอย่าง"

"ผมไม่เอาก็ได้ ผมจะใช้สมองได้สองมือของผมนี่แหละ สร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวของผมเอง ผมจะทำให้พ่อได้เห็นว่า ผมสามารถอยู่ได้โดยไม่ใช้เงินของพ่อสักบาท"

"หึ! นิสัยดื้อรั้นเนี่ยมันแก้ไม่หายจริงๆ"

"ผมแก้ไม่หาย ก็อย่ามาบงการชีวิตของผม ขอบคุณที่ส่งเสียผมจนเรียนจบเมืองนอกเมืองนา"

"เฮียคะ!" โมนาจับที่แขนของสามี มืออีกข้างก็จับที่หน้าอกเอาไว้

"โมนา" คริสเตียนรีบเข้าไปหาภรรยาทันที "เป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่ๆ แค่รู้สึกแน่นหน้าอกนิดหน่อยค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวเฮียจะพาไปหาหมอ"

"ไม่ต้องค่ะ เฮียช่วยพาโมนาไปนั่งที่โซฟาก็พอ"

"เฮียว่า ไปโรงพยาบาลกันดีกว่า"

"แต่เพื่อนเฮียกำลังมา"

"ช่างเพื่อนเถอะ!"

"โมนาหายแล้ว" โมนาเอ่ยแล้วยิ้มให้สามี ที่จริงไม่ได้มีอาการแน่นหน้าอกเลยแม้แต่น้อย แต่ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะไม่อยากให้สองพ่อลูกทะเลาะกันมากกว่าเดิม

"แน่ใจนะ!"

"ค่ะ"

โมนาพยักหน้า เป็นจังหวะเดียวกันที่รถหรูขับมาจอด พร้อมกับคนร่างเล็กที่ลงจากรถ พร้อมกับบิดา คาเตอร์มองทั้งสอง ที่เดินตรงเข้ามาอย่างแปลกใจ

"พ่อรู้จักคนพวกนี้ด้วยเหรอ?" เขามองหน้าพนิดาเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี ในใจนึกเกลียดอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงสกปรกที่เขาไม่เคยชอบ

"คุณทรงศีลเป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ส่วนหนูคนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆคือลูกสาวคุณทรงศีล เป็นคนที่แกต้องแต่งงานด้วย"