ตอนที่ 6 ราวกับต้องมนตร์ (2)

ตอนที่ 6 ราวกับต้องมนตร์ (2)

ดินแดนเดินเล่นและถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ จนสะดุดสายตาเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในสวนท่ามกลางดอกไม้ ตอนนี้ชายหนุ่มราวกับต้องมนตร์ ภาพนั้นทำให้เขามองค้างเติ่ง สองขาพลันชะงักงันไม่เดินต่อ สายตายังตรึงไว้อยู่กับเธอคนนั้น เขาไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตาเพราะกลัวภาพนั้นจะหายไป

ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต จมูกโด่งกำลังพอดี ริมฝีปากก็อวบอิ่ม เธอคลี่ยิ้มให้กับนกที่เกาะอยู่บนกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ และเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเจ้านกตัวนั้นไว้ เส้นผมยาวสลวยสะบัดทิ้งตัวไปทางด้านหลังแล้วเอี้ยวมองมาทางเขา ยิ่งได้เห็นหน้าเธอชัด ๆ ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเอาไว้จนละสายตาไม่ได้

หนำซ้ำหัวใจที่เคยนิ่งเฉยมานาน กลับเต้นแรงจนไม่สามารถควบคุมอัตราการเต้นไว้ได้

“ไอ้ดิน ไปรวมตัวกันได้แล้ว จะเริ่มแห่ขบวนขันหมากแล้ว” เสียงของเต้ที่ตะโกนมาเรียกมาแต่ไกล ดึงความสนใจของดินแดนไปจากหญิงสาวคนนั้น เขาหันไปหาเต้ที่กำลังเดินเข้ามาหา

“เออ” เขาขานตอบไปสั้น ๆ แล้วหันกลับมาหาหญิงสาวที่ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเขาเปลี่ยนแปลงไป ทว่าตอนนี้เธอกลับหายไปแล้ว

ดินแดนกวาดสายตาชะเง้อหาไปรอบ ๆ บริเวณงาน เพราะอยากเห็นหน้าเธออีกสักครั้ง ก่อนจะไปรวมตัวกับกลุ่มเพื่อน แต่เธอหายตัวไปเร็วกว่าที่คิด แม้จะกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงา

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเสียดาย แต่เมื่อเขาฉุกคิดได้ว่าเธออาจจะอยู่ในงาน จึงรีบเดินเข้ามาที่เรือนไม้ทรงไทย และคอยสอดสายตามองหาเธอ

เมื่อไม่พบ ชายหนุ่มพ่นล่มหายใจออกมาอย่างเสียดาย จากนั้นจึงเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนและเริ่มทำตามพิธีที่ทีมงานตระเตรียมไว้ว่าใครจะต้องยืนตำแหน่งไหน หรือว่าต้องถืออะไรบ้าง

พอได้ฤกษ์งามยามดีเสียงกลองยาวเริ่มต้นขึ้นอย่างสนุกสนาน ขบวนขันหมากเริ่มที่หน้ารั้วบ้าน ตลอดทางยาวเดินเข้าไปถึงด้านหน้าเรือนไทย แม้จะกำลังทำหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าว ทว่าดินแดนยังไม่ลดละความพยายามที่จะมองหาเธอคนนั้น เขาคาดหวังว่าเธอจะมาให้ได้เจออีกสักครั้ง แต่ในบรรดาเพื่อนเจ้าสาวที่มากั้นประตูเงินประตูทองก็ไม่ใช่เธอคนนั้น ไม่ว่าเพื่อนเจ้าสาวแต่ละคนจะสวยสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจดึงดูดสายตาของชายหนุ่มได้เลย

คิดแล้วตลก เขากลับจดจำใบหน้าสวยหวานน่ามองของเธอได้ดี หากได้เห็นอีกครั้ง ก็จะรู้ได้ว่าใช่คนเดียวกันหรือไม่

‘เอาน่า ตรงนี้ยังไม่พบก็จริง แต่เดี๋ยวก็คงได้พบ’ เขาบอกกับตัวเองในใจ

จนงานแต่งช่วงเช้าเริ่มต้นขึ้นและดำเนินไปเรื่อย ๆ ดินแดนก็ยังคงมองหาเธอคนนั้น และมั่นใจว่าเธอจะต้องเป็นแขกของงานนี้อย่างแน่นอน เนื่องจากในพื้นที่นี้ไม่ได้ให้คนนอกเข้ามา ทว่าทำไมเขายังหาไม่เจออีกนะ

“มึงมองหาอะไรวะแดน ท่าทางมึงแปลก ๆ ตั้งแต่ตั้งขบวนแล้ว” เต้ถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะเขารู้สึกว่าดินแดนไม่ได้สนใจพิธีการของบ่าวสาวเลย เอาแต่ชะเง้อหน้าและหันซ้ายหันขวาอยู่ตลอด ราวกับกำลังมองหาอะไรสักอย่าง จึงถามเผื่อว่าเขาจะช่วยหาให้ได้

พอเห็นว่าเพื่อนไม่ตอบ และก็ไม่รู้ว่าเพื่อนมองหาอะไร เลยแกล้งพูดออกมา “ห้องน้ำอยู่ข้างล่างน่ะ”

“กูรู้” ดินแดนตอบเสียงเรียบก่อนจะนั่งนิ่งเพื่อไม่ให้เพื่อในกลุ่มจับผิด แม้ในใจจะร้อนรนกับการที่ต้องหยุดมองหาเธอ เขากลัวว่าหากหยุดมองหาไปเพียงเสี้ยวนาที อาจจะพลาดทำให้ไม่ได้เจอเธออีก เหมือนเมื่อตอนที่เต้ไปเรียก ตอนนั้นแค่เขาหันไปตอบเพื่อนแป๊บเดียว พอหันกลับมาอีกครั้งเธอก็หายไปเสียแล้ว

แต่หากจะมองหาตอนนี้ต่อ เต้คงถามไม่หยุดแน่และเพื่อนคนอื่นคงจะช่วยกันเค้นเอาคำตอบออกจากปากของเขาให้ได้อย่างแน่นอน

ดินแดนคอยแอบชำเลืองมองไปทางซ้ายทีขวาที ไม่ชะโงกหน้ามองหาเหมือนอย่างตอนแรก เขาต้องพยายามเก็บอาการเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาโดนเพื่อน ๆ รุมถามแน่นอน

‘แปลกจริง ทำไมไม่เจอเธอกันนะ ขนาดช่วงพิธีรดน้ำสังข์ ที่แขกเหรื่อและเพื่อน ๆ ต้องไปอวยพรก็ยังไม่เจออีก หากเป็นแขกของงานก็น่าจะเข้ามาร่วมอวยพรด้วยกันสิ’

ชายหนุ่มขมวดคิ้วคิดในใจอย่างแปลกใจ

‘หรือว่าเธอคนนั้นจะไม่มีตัวตนจริง ๆ กันแน่ เราอาจจะโดนแซวจนจินตนาการภาพของหญิงสาวขึ้นมา ซึ่งเป็นภาพที่ทำให้ใจเต้นแรง จนเราปักธงว่าหากจะมีความรัก คงไม่พ้นเธอคนนั้นที่เราอยากจะสานสัมพันธ์ด้วย’

ดินแดนยังพูดกับตัวเองในใจไปเรื่อย ๆ เพราะเรื่องนี้เขาไม่สามารถพูดหรือถามใครได้