ตอนที่ 2 ไอ้โรคจิต

@ซุปเปอร์มาร์เก็ต

ตอนนี้ฉันกับแม่ก็มาถึงแล้วเราสองคนเดินตรงไปหยิบตะกร้าเพื่อไปเลือกซื้อของยังโซนอาหารสด

" แม่คะ เดี๋ยวหนูไปหยิบสตอร์เบอร์รี่ด้านนู้นก่อนนะคะ "

"จ้ะ"

ฉันขยิบตาให้แม่หนึ่งทีเป็นเชิงเย้าแหย่ หลังจากที่ฉันได้บอกกล่าวคุณแม่แล้วฉันก็เดินมายังโซนผลไม้ ฉันเดินตรงไปที่กล่องสตอเบอร์ร์รี่ ทั้งแผงมันเหลือแค่อันเดีย ฉันเอื้อมมือไปหยิบ ทว่าใครบางคนกลับเอื้อมมือมาหยิบพร้อมฉันพอดี ฉันมั่นใจว่าฉันสัมผัสกับกล่องสตอเบอร์รี่ก่อนคนแรก

" ขอโทษนะคะ ฉันขอสตอเบอร์รี่กล่องนี้ได้ไหมคะ พอดีฉันจับมันก่อนค่ะ " ซึ่งใครคนนั้นก็ไม่ยอมปล่อยทั้งๆ ที่ตัวเองจับมันหลังฉัน ฉันจึงหันไปพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

" แต่ผมเห็นมันก่อนคุณ "

" แต่ฉันหยิบก่อนคุณนะคะ รู้ได้ยังไงว่าคุณเห็นมันก่อน " ฉันจึงตอบโต้ไปด้วยใบหน้าไม่พอใจ แถมผู้ชายคนนั้นยังปิดหน้าปิดตาอีก

" ตอนนี้ผมก็ถือกล่องเหมือนกันยังไงมันก็เป็นของผม "

" นี่คุณ!!!!! มันก็เห็นชัดๆ ว่าฉันจับก่อน คุณนี่มันเป็นสุภาพบุรุษจังเลยนะ แย่งได้แม้กระทั่งผู้หญิง "

ฉันจึงแหวใส่ผู้ชายหน้าด้านคนนั้นไปด้วยอารมณ์โมโห โดยที่มือฉันและเขายังจับกล่องสตอเบอร์รี่เหนียวแน่น อย่างไม่มีใครยอมใคร

" ผมก็ไม่ได้บอกหนิว่าผมเป็นสุภาพบุรุษ เพราะฉะนั้น สตอเบอร์รี่กล่องนี้ต้องเป็นของผม ปล่อย! " คริสต้าเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมกับก้าวขาไปข้างหน้าเข้าหาหญิงสาวร่างเล็กเรื่อย ๆ

" ฉันไม่ปล่อยมันเป็นของฉัน!" ฉันก้าวถอยหลัง ทำให้เราสองคนถือกล่องสตอร์เบอร์รี่ขั้นระหว่างกลาง และ เขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน จนฉันเกือบถอยหลังชนเข้ากับแผงผลไม้ดีที่..

" อ๊ะ!!!! " มือหนาของร่างสูงคว้าเอวคอดเธอไว้ซะก่อนจนร่างแทบจะแนบชิดกัน ทว่ายังมีกล่องสตอร์เบอร์รี่ขั้นอยู่ตรงกลาง ทำให้เธอและเขาสบตากันโดยอัตโนมัติ

" ปล่อย!! " เมื่อได้สติฉันจึงพยายามดิ้นขลุกขลิกให้เขาปล่อย เมื่อเขาถือวิสาสะกอดรัดเอวฉันไว้แน่นกว่าเดิม ทว่ากลับไม่เป็นผลเพราะแรงเขาที่มีมากกว่าฉันหลายสิบเท่า

" หึ " คริสต้าเค้นเสียงในลำคออย่างสะใจ

"จูบตรงมือฉันสิ แล้วจะปล่อยพร้อมกับให้สตอเบอร์รี่กล่องนี้" คริสต้ายื่นข้อเสนอให้หญิงสาวอย่างนึกสนุก ใช้สายตามองไปที่มือของตัวเองที่ถือกล่องสตอเบอร์รี่ เพื่อบอกตำแหน่งให้หญิงสาวรู้

"บ้า!! ไอ้โรคจิตอยากได้นักก็เอาไป " ใครมันจะยอมทำกัน ฉันปล่อยมือออกจากกล่องสตอเบอร์รี่พร้อมผลักแผงอกแกร่งอย่างแรงจนหลุดออกจากพันธนาการ ฉันไม่อยากเสียเวลากับคนจิตวิปริต

" ยอมตั้งแต่แรกก็จบ "

นี่แย่งของผู้หญิงไปอย่างหน้าด้านขนาดนี้แล้วยังจะมาพูดอีก ฉันนี่โมโหมากๆ จนอยากจะปารองเท้าใส่จริงๆ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่โต้เถียงอะไร แล้วหันหลังเดินไปทันทีอย่างหัวร้อน

" โชคร้ายจริงๆ ไอ้ผู้ชายโรคจิตไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด ขอให้อย่าเจอคนแบบนี้อีกเลย สาธุ " ฉันภาวนาพร้อมกับยกมือไหว้สาธุเหนือหัว

" นี่เราทำอะไรเรด้า ยกมือไหว้อะไรแถวนี้ คนมองใหญ่แล้ว "

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ ฉันชะงักไปเล็กน้อย เมื่อมองไปรอบ ๆ เห็นแต่ละคนที่เดินเลือกซื้อของอยู่ มองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ทำให้รู้สึกอายนิด ๆ

" เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเรด้า? "

" เปล่าค่ะแม่ เราไปจ่ายเงินเถอะค่ะ " ฉันตอบปฏิเสธ พร้อมกับลากรถเข็นไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ทันที พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ในใจ แล้วระหว่างที่เดินมาแม่ฉันก็ถามขึ้นอีกครั้ง

" แล้วไหนสตอเบอร์รี่ล่ะเรด้า? "

" มีผู้ชายโรคจิตแย่งไปค่ะแม่ "

" เรด้าแล้วหนูเป็นอะไรหรือเปล่า? โรคจิตนอกจากมันแย่งไปแล้วมันทำอะไรหนูอีกไหม? " แม่ฉันถามขึ้นด้วยท่าทางตกใจกับสิ่งที่ฉันบอกพร้อมกับหยุดแล้วมองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง

" หนูไม่เป็นอะไรค่ะแม่ ช่างมันเถอะค่ะ เราไปจ่ายเงินกันดีกว่า "

" จ้ะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว "

ระหว่างที่เดินไปเคาน์เตอร์ จู่ ๆ ก็มีใครบางคนเอากล่องกล่องสตอเบอร์รี่วางในรถเข็น ฉันกับแม่หยุดเดินพร้อมกับหันไปทางใครคนนั้น แต่เขาเดินผ่านไปแล้ว ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้โรคจิต

" เป็นบ้าอะไรของเขา " ฉันขมวดคิ้วอย่างมึนงง ถ้าเขาไม่เอาตั้งแต่แรกแล้วจะยื้อแย่งกับฉันทำไมให้เสียเวลา

" ลูกรู้จักเขาเหรอ? "

" เปล่าค่ะ" ฉันเลือกที่จะปฏิเสธ

" งั้นก็ช่างเถอะลูกเราไปจ่ายเงิน แล้วกลับบ้านกันดีกว่า "

" ค่ะ "

@โรงจอดรถของซุปเปอร์มาร์เก็ต

" มึงรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอไอ้คริส " ชินเพื่อนที่มาด้วยกันเอ่ยถาม

" เปล่า " คริสต้าปฏิเสธไปพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย

" ไม่รู้จักแล้วก็ไปแกล้งเขานะมึง "

" มึงเห็น? "

" ไม่เห็นมั้ง กูอยู่ห่างมึงไม่กี่เมตร " ชินตอบออกไปด้วยถ้อยคำประชดประชัน

" ช่างเถอะ อีกไม่กี่วันก็เริ่ม อัดรายการไอดอลแล้วนะ มึงดูรายชื่อเด็กฝึกแต่ละคนยัง? "

" ยัง ช่วงนี้ไม่ว่าง คงเป็นคืนนี้ "

" ยุ่งจริงนะมึง ไอ้คริส " ชินพูดประชดประชันอย่างหมั่นไส้ คริสต้าเพียงไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

จากนั้นทั้งสองจึงเดินตรงไปยังรถสปอร์ตหรูของคริสต้า