ตอนที่หนึ่ง หนีเที่ยว 3

กันย์ธาราเห็นพี่ชายตัวเองนั่งเป็นยามเฝ้าทวารขวางทางออกจากบ้านอยู่อยากจะเป็นลมเหลือเกิน ทำไมถึงเลือกวันนี้มาเป็นวันไม่เข้าเวรด้วย ซวยจริงๆ เธออุตส่าห์นัดกับยัยสายไหมว่าจะไปเที่ยวผับ อีกหน่อยก็จะถึงเวลานัดแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อธิษฐานในใจ

ฟ้าดินเจ้าขา ขอให้มีเคสด่วนเข้ามาทีเถอะถ้าได้ไปลูกจะรำแก้บนในผับให้ดูเลย

มือถือที่ตั้งสั่นไว้สั่นขึ้นมากันย์ธาราภาวนาว่าขอให้เป็นของพี่ชาย แต่ก็ไม่ใช่เพราะมันเป็นของเธอเอง หญิงสาวหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะกดรับสาย แต่หันไปมองเห็นสายตาจับผิดของพี่ชายจึงชะงักไม่ทันรับ แล้วเธอก็ลุกออกมารับสายนอกห้องนั่งเล่นทันที

“ฮัลโหล กว่าจะรับนะไอ้ส้มซ่าส์ ฉันโทรเข้าสามรอบแล้วเนี่ย” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรปลายสายก็เฉ่งมาซะยาว แถมเรียกฉายามาเลยเชียว

“เออ แกไม่รู้อะไร ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว นี่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยทำอะไรไม่ได้ด้วยเพราะว่าพี่ชายฉันไม่ไปเข้าเวร นัดเราวันนี้คงต้องยกเลิกแล้วล่ะ”

“บ้าไปแล้ว นี่ฉันออกมาหน้าหมู่บ้านแกแล้วนะ แกน่ะต้องทำยังไงก็ได้เพื่อออกมาหาฉันเพราะตอนนี้ฉันอยู่คอนโดไม่ได้แล้ว” สายไหมพูดรัว ทั้งหงุดหงิดที่ยามหน้าหมู่บ้านเพื่อนรักไม่ให้เข้าหมู่บ้านทั้งๆ ที่คุ้นหน้ากันดี แต่ติดที่ว่ารถของสายไหมไม่ได้เป็นรถที่ใช้ในหมู่บ้านจึงเข้าไปไม่ได้ ทุกครั้งที่มาบ้านกันย์ธาราสายไหมจึงได้แต่รอกันย์ธาราที่หน้าหมู่บ้าน

“ทำไมมาก่อนเวลานัดตั้งสามชั่วโมงล่ะ แล้วแกเป็นอะไรถึงอยู่คอนโดไม่ได้”

“แกจำน้องน้ำหวานรุ่นน้องที่โรงเรียนที่เราเจอตอนงานเลี้ยงรุ่นได้ไหม”

“จำได้ ทำไมเหรอ”

“ก็น้องเค้ามาหาฉันที่คอนโด มาหาเฉยๆ ยังไม่พอยังมาบอกรักแล้วจะปล้ำฉัน ฉันอธิบายว่าไม่ได้เป็นทอมก็ไม่ฟัง ไล่กลับบ้านก็ไม่ฟังและก็อยู่ที่คอนโดไม่ยอมหนี ฉันเลยต้องแอบหนีออกมานี่ไงเล่า พูดมาแล้วยังสยองไม่หาย อึ๋ย” กันย์ธาราหัวเราะก๊ากทันทีที่ได้ยิน

ด้วยบุคลิกอันแสนห้าวของสายไหม ทำให้คนอื่นมองว่าเป็นทอม แค่นั้นยังไม่เท่าไหร่ แต่การที่ถูกสาวๆ ตามตื๊อนี่หนักกว่าถูกเข้าใจผิดนักเพราะสายไหมไม่ได้เบี่ยงเบนทางเพศ เพื่อนของเธอจึงต้องคอยปฏิเสธไปทุกครั้งจะมีก็แต่น้องน้ำหวานคนเดียวที่ท่าทางจะไม่ยอมเชื่อฟังเพราะตามที่เพื่อนเธอบอกนั้นน้องเค้าคงตื๊อหนักเอาการอยู่ คงรักหลงสายไหมจริงๆ

ก็จะไม่ให้หลงได้อย่างไร ร้อยคนที่เห็นสายไหมก็ฟันธงร้อยคนนั่นแหล่ะว่าสายไหมเป็นทอม หน้าก็ให้นิสัยก็ห้าว แค่เดินกับเธอคนยังหาว่าเป็นคู่ทอมกับดี้เลย เธอยุให้เพื่อนไว้ผมยาวหลายครั้งแล้วแต่สายไหมก็คิดว่าตอนตัดผมสั้นหน้าจะสวยกว่าจึงไม่ยอมไว้ คราวนี้แหล่ะเลยได้เป็นเหตุเลย

“แกก็รับรักน้องเขาไปสิ น้องเขาน่ารักดีออก” กันย์ธาราแซว

“บ้าน่ะสิ ฟ้าได้ผ่าตาย แต่ถ้าแกสนใจน้องเค้าฉันช่วยได้นะ”

“บ้า ฉันชอบผู้ชายย่ะ แต่แกฉันออกไปไม่ได้จริงๆ นะ พี่กายจะยังอยู่จนกว่าจะมีคนโทรมาตามไปทำเคสฉุกเฉิน แต่ตอนนี้ยังไม่มีเลย งานนี้แห้วแน่ๆ โทษทีนะเพื่อน”

เค้าลางที่พี่เธอจะไปทำงานนั้นยากหน่อยเพราะเขาเป็นหมอเฉพาะทางเรื่องการผ่าตัดหัวใจคนไข้ส่วนใหญ่ที่ทีก็มาตามนัดตอนกลางวันไม่ก็นอกเวลาในตอนค่ำๆ แต่บางครั้งก็อาจจะมีมาตอนดึกบ้างเพราะโรงพยาบาลเปิดศูนย์แพทย์เฉพาะทางเที่ยงคืนจึงต้องไปเข้าเวรแต่ก็แทบไม่มีคนไข้ ต้องฉุกเฉินมากๆ เท่านั้นถึงจะได้ไป เธอเลยรู้ว่าโอกาสที่เธอจะออกเที่ยวนั้นมันเป็นศูนย์

“ไม่ได้นะ ฉันจะไปหาใครเล่า แกลืมไปแล้วเหรอเพื่อนกลุ่มเรามันไปเกาหลีกันน่ะ คอนโดก็กลับไม่ได้ แกจะทิ้งฉันเหรอ”

“ไม่ได้ทิ้งนะ แกก็รู้จักพี่ชายฉันดีนี่นา ขืนออกไปตอนนี้มีหวังได้โดนบีบคอตาย” ได้ยินที่กันย์ธาราพูดจบสายไหมถึงกับถอนใจ นึกดีใจที่ตนเองเกิดมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จึงไม่มีพี่ชายที่มาจู้จี้จุกจิกในชีวิตราวกับแม่อีกคน แถมยังไม่ยอมให้น้องโตอย่างกันย์ธาราเป็น

“ไม่ยากหรอกแก เคสฉุกเฉินจะโทรเข้ามือถือเขาเดี๋ยวนี้แหล่ะ เอาเบอร์พี่ชายแกมา”

“จะดีเหรอ พี่เขาไปแล้วก็รู้ว่าโดนโกหกน่ะสิ”

“โอ๊ย... แล้วฉันจะทำยังไงดีนี่ งั้นฉันนอนหน้าหมู่บ้านแกนี่แหล่ะ กลับคอนโดก็เท่ากับไปให้ยัยดี้ปัญญาอ่อนนั่นข่มขืน ฉันขอตายเอาดาบหน้าตรงนี้ดีกว่า”

“โธ่แกก็ อย่าทำอย่างนั้นสิ ฉันเองก็ภาวนาให้พี่ชายมีเคสเหมือนกันล่ะน่า” กันย์ธาราบอก ไม่รู้จะทำอย่างไร สงสารเพื่อนก็สงสาร กลัวพี่ชายก็กลัว

ระหว่างที่ทั้งคู่ต่างเงียบไปนั้น กันย์ธาราได้ยินเสียงเรียกของพี่ชายมาจากห้องนั่งเล่นจึงพักสายเดินไปหาพี่ชาย

“คุยกับใครเป็นนานสองนาน ผู้ชายรึเปล่า” เขาถามขณะที่เอื้อมมือมาปิดทีวี รายการยังไม่จบนี่นา หรือว่าโรงพยาบาลโทรมาเรียกตัว

“เปล่าค่ะ พี่กายปิดทำไมคะ ยังไม่จบไม่ใช่เหรอ”

“พอดี มีเคสด่วน หมอคนใหม่เขาผ่าตัดคนไข้อีกคนอยู่น่ะ เดี๋ยวพี่จะไปแล้ว เราขึ้นนอนเลยนะ” เขาบอกพลางคว้าเสื้อกาวน์ตัวเก่งเดินออกไป

“ค่า จะรีบเข้านอนเดี๋ยวนี้ล่ะค่า” กันย์ธารารับคำอย่างแข็งขัน

“เจอกันพรุ่งนี้เช้า พี่ไปนะ” เขายิ้มให้นิดหนึ่งก่อนจะเดินออกไปยังลานจอดรถ

“บ๊าย บายค่า ขับรถ ดีๆ นะคะ” เสียงหวานๆ ร้องตามหลังคนตัวโตไป

ทันทีที่ร่างสูงลับสายตา กันย์ธาราก็ยกเลิกพักสายมาคุยกับสายไหมต่ออย่างลิงโลด

“แก พี่ชายฉันไปทำงานแล้ว”

“เยส” เสียงปลายสายร้องตอบกลับมา

“อย่างนั้นฉันแต่งตัว แล้วจะขับรถไปหานะ”

“ได้ๆ งั้นแค่นี้ล่ะ”

พอวางสายจากเพื่อนรักเสร็จ กันย์ธาราก็วิ่งปร๋อขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้องทันที แทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้ไปผับหรูดั่งที่วางแผนไว้ อันที่จริงกันย์ธาราไม่นิยมเที่ยวกลางคืนสักเท่าไหร่แต่เป้าหมายมันมากกว่านั้น หลังจากที่สืบพบมาว่า ปู่ ศรัญญ์ชัย ชลาลักษณ์ เจ้าชายในดวงใจจะมาที่ผับนี้เพื่อโปรโมตผับ กันย์ธาราจึงวางแผนที่จะไปเจอเต็มที่หวังจะได้เห็นหน้าเขาชัดๆ เพื่อความรักข้างเดียวอันแสนห่อเหี่ยวกันย์ธารายอมลงทุนชวนสายไหมเข้าผับนี้โดยอ้างว่าอยากเที่ยวเป็นให้พอรู้ไว้แค่นั้น สายไหมเองที่เคยไปเที่ยวบ้างก็ยินดีพาไปโดยไม่เอะใจสักนิดหนึ่งเลยว่ากันย์ธาราทำไมถึงเจาะจงผับนี้นัก