ตอนที่ห้า วิวาห์ไร้เงารัก 1

“ตาธีร์ รับปากพ่อแล้วใช่ไหมว่าจะยอมแต่งงาน” เสียงแหบๆ ของผู้เป็นบิดาเอ่ยถาม ดวงตาของธีภพตวัดมองไปยังคนที่ก้มหน้างุดอยู่ปลายเตียงอีกฝั่งของบิดา

มนพัทธ์เข้ามาคุยกับบิดาของเขาหลังจากที่ท่านฟื้น และพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งหล่อนจึงไปเรียกให้เขาตามเข้ามา ดีว่าตอนนี้มารดาของเขานั้นต้องต้อนรับคนที่มาเยี่ยมบิดาไม่อย่างนั้นคงไม่พอใจที่บิดาเขาให้ความสำคัญกับมนพัทธ์ ซึ่งก็ดีอย่างหนึ่งว่าเมื่อบิดาพูดอะไรขึ้นมาจะได้ตกลงกันง่ายขึ้น

มนพัทธ์มองหน้าเขาแล้วก็หลบตา ก่อนหน้านี้เหมือนธีภพก็รู้ทันความคิดบิดาสมกับเป็นพ่อลูกกันเขาถึงได้รั้งหล่อนไม่ยอมปล่อยให้กลับ เพื่อที่จะได้ใช้หล่อนเป็นเครื่องมือในการแข็งขืนต่อสิ่งที่เขารับปากบิดาเอาไว้

“ครับคุณพ่อ”

“หนูมน คือคนที่พ่อเคยบอกว่าพ่อกำลังตามหามาเป็นเจ้าสาวของแก หนูมนเข้ามาได้ถูกที่ถูกเวลาและมีบุญคุณต่อชีวิตพ่อถึงสองครั้งและหนูมนจะมีบุญคุณต่อชีวิตของพ่อครั้งที่สามถ้าเขาจะแต่งงานกับแก”

ธีภพพยักหน้าฟังบิดาพูดอย่างใจเย็นในวันนี้ เขาคิดว่าโชคดีที่เจอมนพัทธ์ก่อนบิดา ไม่อย่างนั้นบิดาพูดเรื่องนี้เขาคงได้โมโหโวยวายจนบิดาเขาโรคหัวใจกำเริบอีกรอบแน่

“ผมขอโทษที่ไม่เชื่อว่าคุณพ่อป่วย ถ้ารู้ผมคงไม่ขัดใจ ตอนนี้คุณพ่อต้องการอะไรผมก็จะทำ แต่ว่าคุณพ่อต้องรักษาตัวให้หายนะครับ”

คำพูดหนักแน่นที่บอกบิดาทำให้ผู้สูงวัยกว่าไม่เอะใจสักนิดว่าทำไมเขาถึงว่าง่ายไม่แข็งข้อ คิดว่าเป็นเพราะอาการเจ็บป่วยจนน่าเป็นห่วงของตนทำให้ลูกชายคิดได้ว่าควรตามใจ

“ดีมากตาธีร์ พ่อรอฟังคำนี้มานาน พ่อไม่อยากกดดันให้แกแต่งงานเพราะว่าพ่อป่วยเพียงอย่างเดียว แต่แกจงรู้ไว้ ที่พ่อทำเพราะความหวังดีที่พ่อมีต่อแก พ่อถึงทำ”

ธีภพนิ่วหน้าเล็กน้อย เงยหน้ามามองมนพัทธ์ดวงตาคมของเขาหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหล่อนเอาแต่ยืนนิ่งเงียบ ไม่ยอมเล่นตามบทที่ตกลงกับเขาไว้

บิดาของเขาอาจจะโกรธที่เขาต่อต้านเขาจึงนิ่งไว้ก่อน แต่หากเป็นหล่อนท่านอาจจะเข้าใจก็ได้ นี่เป็นเหตุผลเดียวที่เขารั้งหล่อนเอาไว้เพื่อให้รอพบบิดา

เขาต้องการให้หล่อนปฏิเสธเรื่องการแต่งงานกับเขาด้วยตัวหล่อนเอง บิดาของเขาจะได้ไม่ฝังใจกับเรื่องนี้ต่อไปอีก

“หนูมน ลุงจะให้หนูแต่งงานกับพี่เขาทันทีที่ลุงฟื้นตัวหลังผ่าตัด หนูจะว่าอย่างไร”

คำถามของบิดาทำให้ธีภพมีรอยยิ้มที่มุมปาก ผินดวงตาคมกล้าไปเพ่งมองคนที่ยืนทำหน้าเจื่อนๆ วางมือวางไม้ไม่ถูกอยู่นั่นอย่างรอคอยคำตอบไม่แพ้บิดา

“มน ไม่มีปัญหาค่ะ มนจะแต่งงานกับคุณธีร์ตามที่คุณลุงต้องการ”

บอกไปด้วยเสียงสั่นๆ ตะกุกตะกัก เหลือบไปมองหน้าคนที่หล่อนหักหลังครู่เดียวก็ต้องรีบก้มหน้างุดเมื่อเห็นดวงตาคมวาวนั้นเบิกโพลงตกตะลึงเหมือนนัยน์ตานั้นมีแสงเรืองรองวาบออกมา

เขามองหล่อนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน

ที่หล่อนเลือกจะช่วยบิดาของเขาเพราะเหตุผลของท่านหนักแน่นกว่า

การตัดสินใจช่วยเหลือท่านอาจจะทำให้หล่อนได้พบเจอความยากลำบากในการใช้ชีวิต แต่เพื่อช่วยพ่อหนึ่งคนที่กังวลจนเจ็บป่วยเจียนตายเรื่องลูกให้มีความสุขนั้นย่อมดีกว่า คนที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่อย่างหล่อนได้ฟังเหตุผลที่ท่านต้องการแล้วเลยอดช่วยเหลือไม่ได้ เผื่อว่าผลบุญในชาติหน้าจะช่วยให้หล่อนเกิดมาพร้อมครบครอบครัว

แม้ว่าชาตินี้อาจจะโดนว่าที่สามีส่งสายตาพิฆาตฆ่าตายก่อน มนพัทธ์ก็พร้อมที่จะทำบุญชาตินี้ แล้วไปหวังผลเอาในชาติหน้าแล้วกัน

ธีภพแทบไม่มีอะไรจะพูดกับหล่อนอีก ชายหนุ่มหันมาเอ่ยปากพูดกับบิดาอย่างพยายามข่มกลั้นความรู้สึกขุ่นเคืองจนอยากบีบคอเด็กสาวคนนั้นเอาไว้ เพื่อต่อรอง

“ผมจะยอมแต่งงาน แต่มีข้อแม้ว่าต้องไม่มีการจัดงานใหญ่โต แค่รู้กันภายใน รวมทั้งชีวิตหลังแต่งงานของผมคุณพ่อจะไม่มาบังคับหรือว่าก้าวก่ายอะไรแม้แต่เรื่องเดียว”

“ถ้าเพียงแต่ลูกจดทะเบียนสมรสกับหนูมนก็เพียงพอแล้ว ไม่จัดงานหรือว่าหลังแต่งงานจะครองคู่กันอย่างไรก็เป็นเรื่องของลูกๆ ที่จะตัดสินใจกันเอง”

ธีภพกำมือแน่น ตอนนี้แทบไม่อยากมองหน้าหญิงสาวอีก การตกลงแต่งงานในวันนี้เป็นเรื่องที่เต็มกลืนที่สุดในชีวิตของเขาจนไม่อยากเห็นหน้าคนที่หักหลังเขาได้อีก ดูเหมือนหล่อนจะเป็นคนดีและเข้าใจอะไรง่ายตอนที่ตกลงกัน แต่ทำไมหล่อนถึงเปลี่ยนใจเอาดื้อๆ เขาอยากเค้นคอถามหล่อนจริงๆ

“เอาเถอะ ตกลงกันได้แล้วก็รีบตามพยาบาลมาเช็กพ่ออีกทีสิว่าพ่อจะต้องเตรียมตัวผ่าตัดอย่างไรบ้าง พ่ออยากหายเร็วๆ รีบบอกแม่แกมาหาพ่อด้วยล่ะพ่อจะได้คุยด้วย”

คำพูดของบิดาทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจ ในเรื่องร้ายที่สุดสำหรับเขาก็ยังมีเรื่องดีขึ้นมาหนึ่งเรื่องที่บิดายินยอมพร้อมใจที่จะรักษาตัวเองให้หาย เพื่อรอวันที่จะเห็นเขาแต่งงาน!

“อะไรคือเหตุผลที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจเรื่องแต่งงาน” เดินออกมาด้านนอกได้เพราะบิดาไล่ออกมาแล้ว ธีภพก็ก้าวเร็วๆ ไปคว้าแขนคนที่ทำตัวลีบๆ เนียนๆ เตรียมหายเข้ากลีบเมฆ

แขนหล่อนเกร็งขึ้นมา หญิงสาวหันมาสบตาเขาด้วยสีหน้าลำบากใจ

“คุณลุงเป็นห่วงคุณ ท่านขอให้ฉันช่วยฉันก็เลยตกลงเพราะไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ ท่านกำลังป่วยอยู่”

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเธอปฏิเสธพ่อฉันจะไม่เสียความรู้สึก ท่านบังคับเธอไม่ได้แต่บังคับฉันได้ เธอถึงต้องเป็นคนปฏิเสธ”

“...” หญิงสาวนิ่งเงียบไป ไม่ทันคิดว่าจะต้องมาทะเลาะกับเขาเพียงแค่เพราะรับปากบิดาเขาเรื่องการแต่งงาน “ฉันขอโทษค่ะ ที่ฉันเลือกจะช่วยคุณลุงมากกว่าคุณ ท่านมีบุญคุณกับฉัน”

หญิงสาวไม่สามารถปริปากบอกได้ บิดาของเขาเล่าให้ฟังเรื่องที่ท่านไปตามหาหล่อนและเจอป้าของหล่อน เขาเห็นความลำบากของครอบครัวมนพัทธ์เลยช่วยเรื่องการรักษาพยาบาลผู้เป็นป้าและก่อนหน้านั้นคนของท่านยังช่วยจ่ายเงินให้กับเจ้าหนี้นอกระบบของน้องชายตัวดีของหล่อนทำให้เจ้าหนี้เลิกตามทวงถาม ท่านช่วยเหลือทั้งที่ยังไม่รู้ว่ามนพัทธ์จะตอบตกลงหรือไม่ด้วยซ้ำไป

นอกนั้นบิดาของธีภพก็ไม่ได้ขอให้หล่อนแต่งงานกับธีภพเปล่าๆ การแต่งงานครั้งนี้ยังมีการจ้างเพื่อให้หล่อนจดทะเบียนเป็นเมียเขาเพื่อป้องกันแฟนเก่าของเขาที่มีครอบครัวแล้วทิ้งลูกทิ้งสามีมาหาธีภพอีกด้วย หล่อนเองเห็นว่าการทำตามที่บิดาเขาขอร้องเป็นประโยชน์กับทุกฝ่ายมากกว่าและเป็นการทดแทนบุญคุณท่าน เลยตกลงทำเช่นนั้น

“พ่อฉันจ้างเธอเท่าไหร่กันเธอถึงได้เปลี่ยนจากดำเป็นขาวได้อย่างนี้”

เสียงถามเค้นคั้นจากอารมณ์โกรธเคือง มีไฟโชนลุกในแววตาที่เคยเย็นชาเคลือบน้ำแข็ง หล่อนมีสีหน้าตระหนกแบบคนร้อนตัวที่ชายหนุ่มรู้ทันแม้จะเป็นเรื่องที่ตกลงกับบิดาเขาลับๆ เห็นอย่างนั้นเขาถึงกับครางในลำคอ

“เธอเปลี่ยนใจเพราะเรื่องเงิน?”

เขามองหน้าหล่อนไม่อยากจะเชื่อ แรงบีบหนักหน่วงที่แขนสองแขนทำให้หล่อนอ้าปากเถียงไม่ออก รวมทั้งที่เขาพูดมันก็จริงเพียงแต่มันจริงไม่หมดเท่านั้น

“ฉันเคยเชื่อว่าเธอเป็นคนดี แต่สุดท้ายเธอก็เผยธาตุแท้ว่าเห็นแก่เงิน”

เสียงบอกเข่นเขี้ยวของเขาทำให้ริมฝีปากของหล่อนสั่นระริก ไม่เพียงแต่ริมฝีปากเท่านั้นหรอก ตัวหล่อนก็พลอยสั่นเทาไปด้วย

“มะ ไม่ใช่ อย่างนั้นทั้งหมดนะคะ มน เอ่อ”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว”

สองมือปล่อยแขนหล่อน หญิงสาวแข้งขาอ่อนแรงจนล้มพับตรงหน้าเขา แต่เขาก็ยืนจ้องมองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่มีแก่ใจจะเอื้อมมือดึงหล่อนขึ้นมาให้ยืนทัดเทียมสักนิดเดียว

“ฉันไม่อยากแต่งงานเพราะฉันไม่พร้อมรับผิดชอบใคร แต่ในเมื่อคุณพ่อบังคับและถ้าเป็นคนอย่างเธอ แต่งไปฉันก็คงไม่ต้องใช้ความรับผิดชอบ ไม่ต้องทำหน้าที่สามีที่ดี เธอเองอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!”

น้ำตาหล่อนถึงกับคลอเบ้า ริมฝีปากบางเผยออ้าค้างเมื่อเห็นปฏิกิริยาต่อต้าน หัวใจรู้สึกเจ็บปวดหนักหน่วงจนแน่นหน้าอกไปหมด ปลายมือที่ชี้หน้าหล่อนไม่ได้ดูน่าตระหนกเท่ากับแววตาวาวโรจน์แบบที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นจากเขา

ยังไม่ทันจะได้ปริปากแก้ตัวหรือเอ่ยอะไร ขายาวๆ ของเขาก็ก้าวเดินไป เหลือเพียงแต่หล่อนนั่งก้มหน้าทอดอาลัยอยู่

“แล้วมนก็ตอบตกลงพ่อคุณธีร์ว่าจะแต่งงานกับเขาเพราะท่านเคยช่วยเหลือครอบครัวมน แต่จริงๆ แล้วถ้าแลกกับการที่มนช่วยชีวิตคุณลุงธนามนไม่แต่งก็ได้นี่ คุณพ่อคุณธีร์เขาไม่ได้บังคับมนไม่ใช่หรือไง มนจะเปลี่ยนใจไม่แต่งคุณลุงเขาก็คงไม่ได้ว่าอะไรหรอก”

ประโยคพูดยาวเหยียดจากเพื่อนสาวที่สนิทสนมที่สุดหลังจากที่มนพัทธ์เล่าเรื่องให้ฟัง ทำให้มนพัทธ์หน้าเจื่อน ยายเพื่อนรักคิดไม่ต่างจากธีภพแต่พูดมากกว่าหล่อนเลยโดนบ่นเสียยาวเหยียด

กับธีภพหล่อนตัวเย็นเฉียบเมื่อเห็นเขาโกรธจนไม่กล้าอธิบาย แต่กับเพื่อนต่อให้บ่นมาแค่ไหนก็กล้าพูด

“ที่แต่งไม่ใช่เพียงแค่เพราะว่าเขาให้เงินหรอกนะ ซาบซึ้งในบุญคุณก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่ยอมแต่งงานเพราะห่วงคนที่ดีแบบคุณธีภพเหมือนที่พ่อเขาห่วง แฟนเก่าของเขาอาจจะกลับมาหาเขาซึ่งเขาสองคนไม่ควรพบกัน เราไม่อยากให้เขาต้องขึ้นชื่อว่าเป็นชู้ใคร”

“ก็แล้วทำไมต้องเอาตัวเองเข้าไปยุ่ง หรือว่ามนแอบชอบเขา ต้องใช่แน่ๆ เลย มนใจดีก็จริง แต่เรื่องแบบนี้มนคงไม่ตอบตกลงหรอกถ้าไม่คิดอะไรกับคุณธีร์ มนแอบหลงรักเขาหรือไง”

“...” แม้จะสะดุ้งกับคำถามเพื่อน แต่หล่อนก็ตกใจจนพูดไม่ออก

มนพัทธ์เงียบไปเช่นนั้น คนที่สนิทกันจึงพอรู้ว่านั่นไม่ต่างจากเป็นคำตอบ แล้วเนตรตรียาก็บ่นมนพัทธ์อีกยาวเหยียดโทษฐานที่จะตกหลุมรักทั้งทียังไปตกหลุมกับคนไม่มีหัวใจอย่างธีภพแต่บ่นไปก็ปลดปลงเมื่อคิดได้ เมื่อจะวางสายเนตรตรียาเลยปลอบใจเพื่อนก่อนที่มนพัทธ์จะคิดมากจนไม่เป็นอันทำอะไร

“รักเขาก็รักไปเถอะ อย่างน้อยเขาก็คงเป็นว่าที่สามีของมน คงไม่โชคร้ายมานั่งอกหักหรอกนะ”

เนตรตรียาไม่รู้เลยว่ายิ่งเจ้าตัวปลอบ มนพัทธ์ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่นว่าหล่อนอาจจะเป็นผู้โชคร้ายที่หลงรักสามีแล้วเขาไม่รัก เปอร์เซ็นต์ที่หล่อนจะโชคดีเพราะเขารักน้อยจนละเหี่ยใจ แต่หล่อนก็ถอยไม่ได้เพราะป้าของหล่อนจะเข้ารับการฉายรังสีรักษาพรุ่งนี้ รวมทั้งบิดาของธีภพก็เข้ารับการผ่าตัดวันนี้เช่นกัน ท่านหายเมื่อไหร่หล่อนจะถูกเรียกตัวเข้าพิธีแต่งงานในทันที

งานนี้คอร์สเจ้าสาวคงไม่ต้อง ที่ต้องฝึกคือการเอาตัวรอดจากสายตาพิฆาตของสามี หรือไม่ก็ต้องซ้อมการใช้ชีวิตกับคนที่เย็นชาแต่ทว่าร้ายกาจ

ชีวิตมันไม่ง่ายเลย