ตอนที่1 อัจฉริยะไร้พลังและระบบ

“ดันเจี้ยนนั้นเริ่มปรากฏขึ้นโลกโลกเมื่อ 5 ปีก่อน มนุษย์นั้นต่างพาสงสัยว่ามันคืออะไร รัฐบาลต่างส่งทหารถืออาวุธครบมือเข้าไปเพื่อสำรวจ แต่ทว่าไม่สามารถเข้าไปได้ เหมือนมีบาเรียป้องกันไว้ รัฐบาลต่างพยายามเข้าไปสำรวจ จนในที่สุดก็มีนายทหาร อยากลองอะไรสักอย่าง โดยการไม่เอาอาวุธเข้า ปากฎว่าสามารถเข้าไปในหอคอยประหลาดได้

หลังจากการเข้าไปสำรวจ รัฐบาลได้ข้อสรุปเรียกหอคอยประหลาดนั้นว่า ดันเจี้ยน และข้างในนั้นมีมอนสเตอร์เหมือนในเกมออนไลน์ และมนุษย์สามารถมีพลังเหนือธรรมชาติหรือเรียกว่าการตื่นของพลังได้ โดยการฆ่ามอนสเตอร์ในดันเจี้ยน”

เสียงของอาจารย์อธิบายประวัติของดันเจี้ยนที่ปรากฏขึ้นมา แต่กลับมีชายหนุ่มคนหนึ่งอายุ 18 ปี นั่งอยู่หลังห้องริมหน้าต่าง ที่ไม่ได้สนใจเสียงของอาจารย์ ชายหนุ่มคนนั้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ชายหนุ่มคนนั้นมีชื่อว่า"เอก"

เอกนั้นไม่ค่อยมีเพื่อนเนื่องมาจาก พลังของเขานั้นไม่ตื่นขึ้นหลังการฆ่ามอนสเตอร์ เพราะโรงเรียนนี้สอนให้นักเรียนเป็น"ฮันเตอร์"ทางโรงเรียนจึงจับมอนสเตอร์ที่อ่อนแอมากๆ มาให้นักเรียนฆ่าเพื่อให้พลังตื่นขึ้น การที่พลังของเอกนั้นไม่ตื่นขึ้นทำให้เขานั้นไม่มีเพื่อน

เวลานั้นร่วงเลยจนถึงเวลาเลิกเรียน "นี้เอกกลับบ้านด้วยกันน่ะ" นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน "แพรว" เพื่อนสมัยเด็กของเอกนั้นเอง แพรวนั้นเป็นคนหนึ่งที่ไม่ตีตัวออกห่างจากเอกตอนที่เอกพลังไม่ตื่น แพรวนั้นชอบมาเล่นที่บ้านเอกบ่อยๆจะเรียกว่าบ้านหรือสำนักดีละ เพราะบ้านเอกนั้นเป็นสำนักวิชาดาบโบราณอันดับ1

เอกนั้นเป็นอัจฉริยะในทุกๆด้าน ไม่ว่าจะเป็นวิชาดาบโบราณเขาก็สำเร็จวิชาตั้งแต่อายุ 15 ปี พ่อของเขาที่ขึ้นชื่อว่าอัจฉริยะยังต้องใช้เวลา 17 ปี ให้สำเร็จวิชา

“อือ” เอกตอบที่คำเดียวแล้วก็ลุกเดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้านของเขาตามด้วยแพรวเดินตามไปติดๆ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับบ้านไปคุยไป แต่เอกนั้นไม่ค่อยคุย แพรวนั้นรู้ว่าเอกนั้นกดดัน

เพราะเป็นลูกชายของเจ้าสำนัก กลับไม่มีพลัง แต่คนในสำนักกลับไม่คิดแบบนั้น ต่อให้ไม่มีพลังยังไงๆอัจฉริยะก็ยังเป็นอัจฉริยะอยู่วันยังค่ำ

เอกกลับมาถึงบ้านก็เข้าโรงฝึกเพื่อฝึกฝีมือต่อไป เขาฝึกเรื่อยๆจนกระทั่งเวลาเลยมา 3 ชั่วโมง เขาก็กลับเข้าบ้านเจอเข้ากับสาวสวยคนหนึ่ง สาวสวยคนนี้สวยขนาดที่ดารายังชิดซ้าย “ฝึกเสร็จแล้วหรอลูก”

ใช่แล้วสาวสวยคนนั้นไม่ใช่ใครนอกอื่นนอกจากแม่ของเอกนั้นเอง ชื่อว่า แก้วทิพย์ “คร้าบแม่” เอกตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “งั้นไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวพร้อมกันนะ” แม่ของเอกพูดพร้อมกับจัดเตรียมโต๊ะอาหาร

เอกขึ้นไปอาบน้ำจนเสร็จแล้วลงมาที่โต๊ะทานข้าว มีคนนั่งรอที่โต๊ะสามคน สองในสามนั้นเป็นพ่อและแม่ของเอก เอกมองไปที่อีกคน เป็นเด็กสาวน่าตาน่ารักดูแล้วอายุน้อยว่าเอกประมาณ 2 ปี นั้นคือ "แป้ง" อายุ16ปี น้องของเอก

“พี่ลงมาช้าจังหนูรอกินข้าว” แป้งพูดกับพี่ชายของเธอหลังจากที่เห็นเอกลงมา

แป้งนั้นเป็นอัจฉริยะเหมือนกับเอกถึงจะไม่ทุกด้าน พลังของแป้งหลังจากการฆ่ามอนสเตอร์ คือ"ควบคุมธาตุแสง" ที่สัก1ล้านคนจะมีสักคน

(พลังธาตุนั้นต่างจากสมุดสกิลตรงที่ว่า พลังธาตุนั้นสามารถควบคุมธาตุได้ตามใจนึก ขึ้นอยู่กับความเข้าใจในธาตุนั้น พลังธาตุนั้นไม่สามารถเพิ่มขึ้นมาเองได้ คนหนึ่งสามารถมีได้ 1ธาตุ)

“โทษที พอดีพี่อาบน้ำช้าไปหน่อย” เอกตอบน้องสาวตัวเอกแล้วยิ้มให้ สำหรับเอกนั้นไม่ว่าน้องเขาจะว่าอะไรเธอก็น่ารักสำหรับเขาเสมอ หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงทานข้าวกับครอบครัวจนเสร็จเขาก็ขึ้นห้อง เขาทิ้งตัวลงนอนในที่นอนแล้วคิดไปเรื่อยเปื่อย

ติ้ง!!! “ระบบยืนยันตัวตน”

ติ้ง!!! “ยืนยันตัวตนถูกต้อง”

“นั้นใครออกมาน่ะ” เอกสะดุ้งตัวลุกออกจากที่นอนพร้อมกับจับดาบคาตานะข้างๆเตียงมาถือไว้

“โฮสต์ไม่ต้องตกใจเราคือระบบ” เสียงประหลาด

“แกเป็นใครออกมา” เอกพูดออกมาอย่างตกใจเพราะมองจนทั่วห้องก็ไม่เห็นใคร

“โฮสต์มองไม่เห็นฉันหรอกเพราะฉันอยู่ในจิตสำนึกของโฮสต์” เสียงประหลาดพูดออกมาอีกครั้ง

เอกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเพราะเห็นการณ์แบบนี้เขาเคยเจอแต่ในนิยายหรือมังงะ “งั้นเธอเป็นระบบเหมือนในนิยายที่ฉันเคยอ่านหรอ”เอกถามระบบไปเพื่อความแน่ใจของตนเอง

“โฮสต์ฉลาดมาก มันเป็นอย่างที่โฮสต์คิด ระบบก็คลายๆกับระบบในนิยายที่โฮสต์เคยอ่าน” ระบบตอบกลับมา

ติ้ง"กรุณาตั้งชื่อระบบ"

“เอาเป็นชื่อ อลิส ล่ะกัน” เอกตอบชื่อที่ตัวเองคิดได้ไป

ติ้ง“ยืนยันชื่อ อลิส” เสียงของอลิสดังขึ้น

“อลิสต่อจากนี้เธอเรียกฉันว่า มาสเตอร์น่ะ” เอกนั้นอยากให้มีคนเรียกตังเองว่ามาสเตอร์มานานแล้ว แต่ติดตรงที่ว่าไม่มีใครที่จะมาบ้าพอเรียกเขาว่ามาสเตอร์

“รับทราบค่ะมาสเตอร์” อลิสตอบ

ก๊อกๆ…

"เอกเป็นอะไรรึเปล่าลูก ตะโกนเสียงดังเชียว" เสียงแม่ของเอกค๊อกประตูถามลูกของเธอ

"ไม่เป็นไรครับแม่ พอดีผมตกใจอะไรนิดหน่อยคับ” เอกตอบแม่กับไป