ดอกอะไรเสียบไว้อยู่ในรูหู!

‘อายุสิบห้าได้มาเป็นสาวรำวง...’

เสียงเพลงสาวรำวงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณลานกลางบ้านซึ่งเป็นสถานที่ตั้งเวทีรำวงร่วมสมัย เนื่องในค่ำคืนนี้เป็นงานประจำปีของตำบล

ชาวบ้านทั้งชายหญิงต่างจูงลูกเด็กเล็กแดงออกมาเที่ยวเล่น สาวๆ ก็มักไปตรงที่ขายเสื้อผ้าและอาหารหลากหลาย เด็กๆ ก็รวมกลุ่มกันอยู่บริเวณเครื่องเล่นม้าหมุนและชิงช้าสวรรค์

ส่วนบริเวณเวทีรำวงนี้แน่นอนว่าเหล่าชายทั้งหนุ่มและไม่หนุ่ม โสดและไม่โสด หรือโสดแต่ไม่สด ต่างนั่งจับจองเก้าอี้เพื่อเตรียมรอโค้งสาวรำวงที่หมายตาเอาไว้ และระหว่างรอโค้งรอบถัดไป อาหารตาที่โลดแล่นส่ายสะโพกโยกไหวอยู่บนเวทียกพื้นสูงราว 120 เซนติเมตร ก็พาเอาชายที่ยังมีน้ำยาถึงกับแข็งขืนเอามือกุมหว่างขากันเป็นระวิง

สาวรำวงแต่ละนางนั้นแต่งหน้าทาปากตกแต่งทรงผมเสียสวยงาม ท่อนบนใส่เสื้อกล้ามตัวจิ๋วที่ไม่ต่างจากเสื้อชั้นในเพียงแต่มีสีสันแสบสดกว่าและปักด้วยเลื่อมด้วยมุกระย้า ส่วนท่อนล่างนั้นก็เป็นกระโปรงสั้นเสมอหู สวมรองเท้าส้นสูงให้หุ่นดูสูงชะลูดงดงามมากขึ้นอีก และยามสาวเจ้าส่ายสะโพกโยกย้ายร่ายรำตามจังหวะเสียงเพลง ก็ชวนชายให้จินตนาการโลดแล่น

นางรำรอบหนึ่ง 10 คน ตามขนาดเวทีที่ไม่กว้างมากนัก โดยด้านในสุดของเวทีก่อนจะถึงโซนที่ยกพื้นสูงกว่าหน่อยไว้สำหรับคณะนักดนตรีบรรเลง จะมีเก้าอี้ตั้งเรียงรายเอาไว้ให้นางรำรอบใหม่ที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วขึ้นมานั่งรอ

เมื่อบทเพลงที่บรรเลงอยู่นี้สิ้นสุด นางรำชุดเก่าหมุนตัวลงบันไดด้านข้าง นางรำชุดใหม่ก็พร้อมสำหรับการโค้งในทันทีที่บทเพลงใหม่ดังขึ้น เพื่อให้จังหวะความมันไม่ชะงัก และไม่ต้องกลัวนางรำคนใดจะไม่มีคนโค้ง เพราะคนเชียร์ด้านข้างเวทีนั้นมืออาชีพ เรียกได้ว่า 10 โค้ง 10 หมดทุกรอบไป

ที่ด้านหลังเวที

“อีดอก! มึงเร่งๆ เข้า เพลงจะจบแล้วนะมึง ยังสนิมสร้อยแต่งตัวไม่เสร็จอีก”

“แหม... พี่พิกุล หนูก็เสร็จทันทุกรอบนั่นแหละ”

“แต่มึงก็เฉียดฉิว”

“แล้วมันทันไหมล่ะพี่”

“เอ๊ะอีนี่! มึงไม่ต้องมาปากดีเลย ประเดี๋ยวเถอะมึง แต่งตัวไม่ทันพ่อกำนันมา จะหาว่ากูไม่เตือนมึงไม่ได้นะ”

“อุ๊ย! กลัวซะที่ไหน หนูรู้หรอกน่า ถ้าหนูไม่ทันจริงๆ พี่พิกุลก็ต้องช่วยหนูอยู่แล้ว”

“อีนี่... ปากดีนักนะมึง เร่งๆ เข้าเลย มานี่! ชักช้า กูทำเอง”

พี่พิกุลแย่งหวีจากมือฉันแบบกระชากๆ ก่อนจะรีบเกล้าผมให้ฉันเร็วรี่ ใช่ค่ะ ฉันคือ ‘อีดอก’ ที่พี่พิกุลเรียกนั่นแหละ แต่ฉันไม่ได้ชื่ออีดอกนะ ฉันชื่อ ‘ดอกรัก’

ชื่อที่ฉันเคยคิดสงสัยว่าอะไรกันนะที่เข้าฝันพ่อแม่ให้ตั้งชื่อลูกสาวแบบนี้ และก็ได้มารู้ตอนโตว่าพ่อน่ะจีบแม่ตอนที่แม่ไปเก็บดอกรักริมทางเพื่อมาร้อยมาลัยขาย

แต่ก็ยังนึกน้อยใจไม่ได้อยู่ดี ก็พี่สาวคนโตฉันชื่อ ‘มาลัย’ พี่สาวรองชื่อว่า ‘มะลิ’ แล้วทำไมแม่ไม่ตั้งชื่อฉันว่า กุหลาบ จำปี หรือจำปา ดอกอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับการร้อยพวงมาลัย ไหงพ่อแม่พร้องใจกันตั้งชื่อฉันว่า ‘ดอกรัก’

แม้พ่อแม่และพี่สาวทั้งสองคนจะเรียกฉันว่า ‘ดอกรัก’ ทุกคำ แต่ก็ไม่มีใครห้ามเพื่อนบ้าน คนรู้จัก หรือแม้แต่เพื่อนๆ ที่โรงเรียนไม่ให้เรียกฉันว่า ‘อีดอก’ ได้

แรกๆ ก็น้อยใจและอับอายนะ แต่หลังๆ ฉันว่ามันก็เท่ดีนะ ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน ก็ใครจะกล้าเหมือนล่ะ และฉันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ด้วย จะให้เปลี่ยนชื่อเพื่อหนีคนเรียกว่า ‘อีดอก’ ก็คงไม่ใช่ที่ เพราะคนที่รู้จักฉัน เรียกแล้วก็คงเรียกเลย

คงมีอยู่ 2 ทางที่พี่พิกุลแนะนำและคิดว่าฉันทำได้ นั่นก็คือ

ทางที่ 1 คือ ฉันเปลี่ยนชื่อใหม่แล้วย้ายไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักฉันมาก่อน

หรือ ทางที่ 2 คือ ให้ฉันปั้นตัวเองจนเป็นคนดังหรือไม่ก็เป็นคนรวยในตำบลให้ได้ เพราะเมื่อฉันดังพร้อมรวย ใครกันเล่าจะกล้าเรียกฉันว่า ‘อีดอก’ ก็คงต้องเรียก ‘คุณดอกรัก’ หรือไม่ก็ ‘น้องดอกรัก’ กันทั้งนั้น

และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าช่องทางที่ 2 ใกล้จะสำเร็จขึ้นมาทุกที เพราะเหล่าคนหนุ่มและไม่หนุ่มด้านนอกนั้นก็ต่างเรียกฉันว่า ‘น้องดอกรัก’ กันทุกคน เหลือแค่รวยนี่แหละที่ต้องเก็บเงินกันอีกนานหรือไม่ก็อาศัยทางลัด เพราะความจริงที่หลีกหนีไม่ได้ก็คือ ที่ฉันมาเป็นสาวรำวงก็เพราะความจนบังคับ