43 สิ้นหวัง

เมื่อมาถึงห้องทำงานของท่านประธานเธอไม่เคาะประตูเลย แต่เธอได้พุ่งเข้าไปที่ห้องประธานกันเลย

ตอนนี้อติรุจกำลังยืนตรง สายตาของเขามองไปที่กระจกสายตาทอดยาวมองทิวทัศน์ของกรุงเทพมหานครในตอนเช้า

มือของชายหนุ่มทั้งสองข้างล้วงอยู่ที่กระเป๋ากางเกง เมื่อเขาได้ยินเสียงคนเข้ามาภายในห้องทำงานของตัวเองโดยที่ไม่มีการเคาะประตู เขาจึงหันกลับไปด้วยความโมโห

ตอนนี้ท่านประธานของเรากำลังโมโหเป็นอย่างมากเพราะคนที่กำลังเข้ามาใหม่ไม่ยอมเคาะประตูและไม่มีมารยาท เธอวิสาสะเข้ามาภายในห้องทำงานของเค้า

" สงสัยผมคงต้องไล่เลขาผมออกแล้วล่ะเพราะว่าปล่อยให้ใครก็ไม่รู้ได้เข้ามาในห้องทำงานของผมโดยง่ายดายแบบนี้" ......ชายหนุ่มพูดโดยที่สายตาของเขาไม่ได้หันมามองคนที่เพิ่งเข้ามาภายในห้องของเขาในขณะนี้เลยสายตาของชายหนุ่มยังคงทอดมองไปที่วิวทิวทัศน์ของกรุงเทพมหานครต่อไป

" ขอโทษค่ะท่านประธาน แต่ดิฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้" ......เมื่อได้ยินเสียงของสายหมอกเค้าจึงหันขวับกลับมาทันที และเขายังคงไม่หายโกรธเธอ เขายังคงเข้าใจผิดเธออยู่และเค้าเองก็ไม่ต้องการคำอธิบายใดใดทั้งสิ้น

" เธอมาที่บริษัทนี้ได้ยังไง !!! เธอกล้ามากนะที่เข้ามาในห้องทำงานของฉันโดยที่ไม่เคาะประตูแบบนี้ เธอรู้บ้างไหมว่าคนที่ทำงานอยู่ที่นี่ยังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันเลย " ชายหนุ่มได้แต่ตะคอกบอกกับสายหมอก

สายหมอกคุกเข่าลงไปที่พื้นแล้วพนมมือไหว้ชายหนุ่ม

" เธอทำอะไรของเธอ ????

เมื่อเขาพูดกับเธอแบบนี้หญิงสาวจึงคลานเข่าเข้ามาหาชายหนุ่ม แล้วมากอดที่หน้าแข้งของอติรุจ

" ท่านประธานคะ ดิฉันขอเถอะนะคะดิฉันต้องการใช้เงิน 500,000 จริงๆค่ะ " ..... ตอนนี้สายหมอกกำลังร้องไห้สองมือของเธอกอดที่ขาของท่านประธานแน่น

" ฉันบอกว่าจะให้ค่าจ้างเธอเดือนละ 100,000 บาท แต่เธอเพิ่งมาทำงานให้ฉันแค่สองสัปดาห์กว่ากว่า แล้วเธอก็รับเงินไปแล้ว 100,000 บาท นี่เป็นการจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าแล้วนะ แล้วเธอยังจะมาเรียกร้องอะไรอีก ถ้าฉันจ่ายให้เธอ 500,000 บาทแล้วเธอหนีฉันไปจะว่ายังไง " ....เขายังคงเหนือกว่าเธอด้วยคำพูดและการกระทำ

" ท่านประธานข๋าสงสารดิฉันเถอะนะคะ ท่านประธานจะให้ดิฉันขึ้นเขาลงห้วยทำอะไรก็ได้แต่ดิฉันต้องการเงิน 500,000 บาทจริงๆ เพื่อที่จะไปรักษาพ่อที่ป่วย ถ้าดิฉันไม่ไปจ่ายเงินเขาภายในสามวันโรงพยาบาลแจ้งมาว่าทางโรงพยาบาลไม่สามารถทำการรักษาพ่อของดิฉันได้แบบต่อเนื่อง และพยาบาลโรงพยาบาลแจ้งมาตั้งแต่เมื่อวานวันนี้ก็เหลือแค่สองวันแล้วนะคะ ดิฉันต้องเอาเงินไปจ่ายเขาภายในวันพรุ่งนี้ค่ะท่านประธาน ดิฉันขอร้องเถอะนะคะท่านประธานได้โปรดเมตตาและเห็นใจฉันหน่อยนะคะดิฉันต้องการเงินเพราะความจำเป็นจริงๆคะ" .....ตอนนี้สายหมอกกำลังกอดขาเค้าแน่นและกำลังพูดจาอ้อนวอนเขา........แต่อติรุจกลับผลักเธอออกให้เธอไปกองอยู่ที่พื้นและเดินนี้เธอทันที

" ฉันบอกเธอว่ายังไง !!! ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เธอนี่มันโง่จังเลยนะไม่เข้าใจบ้างหรือไงว่าฉันไล่แล้วไปให้พ้นหน้าฉันเลย แล้วไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก "

สายหมอกได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น สายหมอกคลานไปที่พื้นแล้วเกาะไปที่เท้าของท่านประธานอติรุจ

" ท่านประธานคะ ดิฉันขอร้องเถอะนะคะ ชีวิตของพ่อดิฉันท่านประธานช่วยเถอะนะคะดิฉันขอร้องล่ะค่ะ "... สายหมอกยังคงกอดขาเขาร้องไห้

" ออกไปจากห้องทำงานของฉันเดี๋ยวนี้ !!! ฉันต้องการใช้สมาธิในการทำงาน ไม่มีเวลามานั่งฟังคำโกหกที่ออกจากปากผู้หญิงแพศยาอย่างเธอออกไปได้แล้ว !!!!

" ดิฉันขอร้องเถอะนะท่านประธาน "

" เธอจะออกไปดีๆหรือเธอจะให้ฉันเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาลากตัวเธอออกไป แล้วก็ไปโยนทิ้งไว้ที่หน้าบริษัทหรือไม่ก็ทิ้งไว้ที่ถังขยะที่ใดที่หนึ่งเธอจะเอาแบบนั้นไหม คนอย่างฉันพูดจริงทำจริง " .......ตอนนี้เค้าพูดออกมาพร้อมกับส่งสายตาเหี้ยมเกรียมมาให้สายหมอก

เมื่อเธอได้เห็นสายตาของเค้าแล้ว สายตาของเขาช่างเต็มไปด้วยความเย็นชาและหยาบกระด้าง ดวงตาของเขาราวกับมีไฟลุโชนอยู่ในนั้น สายหมอกจึงยอมเดินถอยออกมา

ตอนนี้สายหมอกได้เข้าใจแล้วว่าที่เธอคิดว่าเค้าเป็นพ่อหนุ่มรูปงามเป็นเทพบุตรและจิตใจดี แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เลย ชีวิตของพ่อเขา 500,000 บาทมันไม่ได้มากไปเลยสำหรับผู้ชายคนที่ยืนตรงหน้าเธอตรงนี้แต่เขากลับไม่ให้

สายหมอกจึงเดินออกไปด้วยความเศร้าและสวนทางกับเลขาท่านประธานที่ขึ้นมาจากการเม้ามอยกับดาด้าเรื่องของท่านประธานที่แอบมี Something กันเล็กน้อยที่ร้านคาราโอเกะ

" เธอมาร้องไห้อะไรตรงนี้ แล้วทำไมเธอถึงเดินออกมาจากห้องท่านประธาน ??? เลขาของท่านประธานถามออกไปด้วยความไม่พอใจ

" ขอโทษค่ะคุณเลขาด้วยคะ บังเอิญว่าดิฉันเข้าห้องผิดค่ะ ดิฉันต้องการที่จะมาเข้าห้องน้ำและหาเอกสาร แต่บังเอิญว่าเข้าห้องผิดเป็นห้องท่านประธานและดิฉันก็โดนท่านประธานดุด่ามาค่ะดิฉันก็เลยร้องไห้"

"สมควรแล้วแหละ เธอไม่เห็นรึไงว่าป้ายหน้าห้องท่านประธานก็เขียนอยู่ว่าห้องของท่านประธานอติรุจ เจ้าของบริษัทแล้วเธอยังจะเข้าไปอีกมันก็สมควรแล้วแหละที่จะโดนด่าออกมาแบบนี้ !! ......เลขาของท่านประธานได้แต่พูดจาเยาะเย้ยและถากถางข่มเหงเธอ

" ขอโทษค่ะคุณเลขาต่อไปดิฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกคะ ต่อไปนี้ดิฉันจะไม่เข้าห้องท่านประธานผิดอีกแล้วค่ะ" ......สายหมอกบอกออกไปพร้อมกับเดินไปกดลิฟย์และลงไปทำงานของตัวเองตามปกติ

เมื่อสายหมอกออกไปแล้วอติรุจก็ไม่ได้สนใจในสิ่งที่สายหมอกได้บอกเลย เพราะเค้ามีแต่ทิฏฐิในใจ และเค้าก็คิดแต่ว่าสายหมอกต้องโกหกอย่างแน่นอน และจะเอาเงินไปเริงรักกับผู้ชายคนที่มาส่งเธอที่หน้าบ้านในวันนั้น อติรุจ ได้แต่คิดในใจว่าตัวเองเคยโง่มาแล้วครั้งหนึ่งจะไม่โง่ให้ใครมาสวมเขาเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด

เมื่อไม่สามารถขอเงินจากอติรุจได้ ตอนนี้สายหมอกตึงเครียดเป็นอย่างมาก เธอจึงไปหาน้องชายที่ทำงานซึ่งเป็นผับของเบียร์ เพื่อนสนิทของอติรุจ

สายหมอกโทรศัพท์ไปหาสายลม และน้องชายก็ได้บอกที่อยู่ว่าตอนนี้น้องชายได้ทำงานอยู่ที่ผับนี่เป็นเด็กเสิร์ฟ และได้ทิปจากผู้มาเที่ยวกลางคืนเป็นอย่างมาก จากพวกผู้หญิงที่มาท่องในยามราตรีและสาวประเภทสองให้ทิปหนักมากตอนนี้สายหมอกเครียดมากไม่รู้จะไปที่ไหนดีจึงได้มาปรึกษาน้องชายที่ผับ