6-ยืมน้องมา

ดวงใจองครักษ์เถื่อน

ตอนที่ 6

(ยืมน้องมา)​

"เดี๋ยว ๆ ทำไมองค์หญิงมีสภาพยุ่งเหยิง และสวมชุดแบบนั้น เครื่องประดับบนตัวไม่มีสักชิ้น ถ้าเสด็จย่าเจอเข้าลูกจะโดนตำหนิเอานะ" ผู้เป็นมารดาที่ยืนรออยู่ด้านนอกยังโซนรับรอง​ ต้องร้องเสียงหลง​ รีบคว้าแขนบุตรสาวรั้งไว้​ เมื่อสภาพที่เห็นนั้นทำเอาผู้เป็นมารดาแทบลมจับ

"เวลาสิบห้านาทีเองนะเพคะ แค่ลูกสวมเสื้อผ้าทันก็นับว่าดีแล้วนะเพคะ" จัสทีน่าให้เห็นผล​ ก้มมองดูตัวเองก็ไม่เห็นว่าจะดูไม่ดีตรงไหน​ แค่สภาพการแต่งกายดูไม่สวยเหมือนเช่นทุกครั้งแค่นั้น​ ด้วยเวลาที่กระชั้นชิด​ จึงทำให้เร่งรีบตามกำหนดของมารดา

"เฮ้อ~~" ถึงกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยระอา​ในวาจาที่บุตรสาวเอื้อนเอ่ย

"แต่นี่มันก็คล่องตัวดีเพคะเสด็จแม่" องค์หญิงจัสทีน่าฉีกยิ้มกว้าง​ ดูไม่รู้สึกต่อสายตาของมารดา​ ที่ไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่ขึงขัง

"เดี๋ยวนะ! นั่นมันชุดลำลองขององค์ชายนี่..." สายตาที่กวาดมองอย่างพินิจ​ ต้องมาสะกิดเมื่อชุดที่บุตรสาวสวมใส่นั้นช่างคุ้นตา​ ทว่ากับไม่ใช่เครื่องแต่งกายของบุตรสาว

"ลูกยืมน้องมาเพคะ ใส่สบายดีนะเพคะลูกชอบมากเลย ไม่เกะกะรุงรัง"

"โอ๊ยตาย!​ ยืมอะไรน้องไปสนามขี่ม้ากับท่านพ่อ"

"ยืมแบบน้องไม่อยู่....ก็ท่านแม่ให้เวลาลูกแค่สิบห้านาที ถ้ามัวแต่สวมชุดที่ไม่ต่างจากผ้าห่มแต่งองค์นั่น เมื่อไหร่ลูกจะเสร็จล่ะเพคะ ปกติแต่งเป็นชั่วโมงกว่าจะเรียบร้อย อะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ นี่ลูกก็ว่าจะแบ่งสร้อยคอให้อัยนูนสักเส้นด้วยนะเพคะ"

"อย่าแม้แต่จะคิดนะองค์หญิง"

ผู้เป็นมารดาถึงกับโอดครวญต่อวาจาที่บุตรสาวชี้แจง​ และต้องรีบแย้ง​ เมื่อสิ่งที่ได้ยินล่าสุดเรียกความสนใจแก่ผู้เป็นมารดา​ บุตรสาวตั้งท่าจะเล่นพิเรน เอาของมีค่าทำของเล่นให้กับสัตว์เลี้ยงตัวโปรด

"แหะ ๆ ลูกเข้าห้องหนังสือก่อนนะเพคะ...ถวายบังคม สวัสดี บ๊ายบายและทูลลาเพคะ" ว่าจบก็รีบชิ่งวิ่งเข้าห้องหนังสือ​ โดยไม่สนใจมารดาที่ยืนนวดขมับมองตามหลัง

"ซัลมาขอยาดมที โอ๊ย!! อะไรขององค์หญิงเนี่ย" ผู้เป็นมารดาถึงกับชักสีหน้ายุ่ง​ นั่งลงเก้าอี้ด้วยท่าทีอ่อนเพลียกับกิริยาของบุตรสาวแสนแสบ

"สีสันของวังเพคะ" ซัลมาเอ่ยขึ้นทีเล่นทีจริง

"มันก็สีสันเกินไป ปวดหัวไมเกรนขึ้นหมดแล้วนะ แต่ละวันไม่เคยได้อยู่แบบเพลิดเพลินสงบสุข"

"จะเสด็จไหนต่อดีเพคะ" ลีน่าเอ่ยถามขณะที่จ่อยาดมตรงปลายจมูกของผู้เป็นนาย​ ที่นั่งเหมือนจะเป็นลมเพราะบุตรสาว

"ไปห้องหนังสือก่อน ดูก่อนว่าองค์หญิงจะไม่แอบหนีเที่ยวอีกเมื่อลับตา"

((เพคะ))

ให้คำตอบแก่หญิงรับใช้​ หยัดตัวลุกยืนเต็มความสูง​ แล้วย่างกรายด้วนท่าทีสง่างาม​มุ่งตรงไปยังห้องหนังสืออันเป็นที่หมาย

"ฉันไปเอาลูกใครมาเลี้ยงเนี่ย" เดินไปบ่นไป​ นึกทีไรก็ปวดหัวทุกที​ ทั้งที่เป็นพี่แต่กับแตกต่างจากบุตรชายเสียเหลือเกิน​ เหมือนสลับร่างกันอย่างไรอย่างนั้น​ ครั้นน้องชายก็แสนจะเชื่อฟัง​ สั่งการสิ่งใดก็ทำตามอย่างไม่คิดอิดออด​ ทั้งเรื่องเรียนหนังสือ​ อีกทั้งเรื่องอาวุธที่บิดาพร่ำสอน​ แม้กระทั่งงานครัวยังทำได้​ ร้อยดอกไม้ก็ทำได้ดีถูกใจผู้เป็นย่า​ ต่างกันลิบลับกับบุตรสาวที่เอาแต่สร้างความวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน

"ของพระองค์กับท่านเชคฮอย่างไรล่ะเพคะ" ซัลมาแซว

"ฉันว่าฉันเรียบร้อยกว่านี้นะ" ราชินีที่เหมือนจะลืมพฤติกรรมตัวเองก็แย้งขึ้นทันทีทันใด

"ต่างกันแค่คืบเดียวเองเพคะ"

"ซัลมา!' หันไปตวาดเสียงแข็ง​ เมื่อซัลมายังแซวไม่หยุด

"พระองค์ก่อนอภิเษกก็ไม่ธรรมดานะเพคะ" ลีนาก็หยอกเย้าเช่นกัน

"ลีนา!" นั่นทำให้จัสซีเนียต้องใช้เสียงอีกครั้ง

"องค์ราชินี" ฮะมีสค้อมหัวทำความเคารพ เมื่อราชินีองค์ปัจจุบันเดินเข้ามาใกล้ ในขณะที่เขากำลังมุ่งหน้าสู่ห้องหนังสือเช่นกัน​ หลังจากเดินรอบตรวจสอบความเรียบร้อย

"เจอหัวหน้าองครักษ์ก็ดีแล้ว"

"มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ"

"องค์หญิงอยู่ในห้องหนังสือดีใช่ไหม?"

"ติวกับอาจารย์อยู่ในห้องเรียบร้อยดีพ่ะย่ะค่ะ"

"ดีแล้ว ฝากเจ้าเฝ้าให้ดี อย่าให้องค์หญิงแอบหนีเด็ดขาดถ้ายังไม่หมดเวลา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อเดินบรรจบกันราชินีจัสซีเนียจึงฝากฝังคนที่ไว้ใจ​ เห็นฮะมีสอยู่ใกล้​ ผู้เป็นมารดาจึงมอบหมายแก่ฮะมีส ที่สามารถกำราบองค์หญิงตัวแสบได้อยู่หมัด