บทนำ

“นะรามลูก ถือว่าช่วยแม่สักครั้ง” เกิดร่องรอยความลำบากใจขึ้นหลังจากสิ้นคำขอร้องของ ‘ผู้เป็นมารดา’ ที่นานๆ ครั้ง จะพาตัวเองมาเยี่ยมเยียนให้พอให้พบหน้า และก็เป็นทุกครั้งที่อีกฝ่ายมักจะนำพาปัญหามาให้ ‘คเชนทร์’ ลูกชายคนโตต้องคอยแก้ไขให้ หากแต่ครั้งนี้ปัญหาที่ท่านนำติดตัวมาด้วยนั้น เป็นเรื่องที่ค่อนข้างทำให้รู้สึกลำบากใจไม่น้อย

“ขอโทษครับ แต่ครั้งนี้ผมคงช่วยอะไรไม่ได้” หากสิ่งที่คนตรงหน้าร้องขอ เป็นเรื่อง ‘เงิน’ เหมือนทุกครั้ง เขาคงยอมช่วยเพื่อตัดปัญหา หรือความวุ่นวายที่จะตามมาไม่จบสิ้น แต่เพราะครั้งนี้คำขอร้องของท่านมันต่างออกไปจากครั้งก่อนๆ จึงเป็นเรื่องยากที่จะรับปากออกไปส่งๆโดยไม่คิดถึงสิ่งที่อาจจะตามมาในภายหลัง

คุณฉัตรแก้วมีสีหน้าลำบากใจไม่น้อยต่อคำปฏิเสธของลูก ลูก...ที่นางไม่ค่อยจะเหลียวแลเท่าไหร่ตราบเท่าที่พอจะจำความได้ ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกที่ดูเหมือนจะขาดหายไปนับตั้งแต่วันนั้น วันที่นางตัดสินใจหย่าขาดกับพ่อของลูก และก็เป็นผู้ชายจองหองคนนั้น ที่กักตัวลูกชายของเธอไว้ ไม่ยอมปล่อยให้คเชนทร์ไปกับนางด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่า เขากลัวนางพาลูกออกไปลำบาก

คงเป็นการดีกว่าที่ให้ลูกอยู่กับเขาที่นี่ เพื่อที่จะได้สืบทอดธุรกิจมูลค่าไม่ต่ำกว่าร้อยล้านของครอบครัว

ถึงจะโกรธแค้นอดีตสามีที่ยื่นเสนอเงื่อนไขในการหย่าร้างแบบนั้นมาให้สักแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วก็นางเองที่ไม่ยอมละทิ้งความเห็นแก่ตัวยอมรับ ไม่เว้นแม้แต่การรับเงินสิบล้านบาทของเขาเพื่อแลกกับการที่นางยอมยกลูกให้ ท่าทีของลูกที่มีต่อแม่อย่างนางถึงได้เย็นชาอย่างที่เห็น นับตั้งแต่นั้นมา และแม้จะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเอาอะไรใส่หัวลูกไปมากน้อยแค่ไหน แต่สำหรับนางแล้ว แม้จะแต่งงานมีลูกกับสามีใหม่ถึงสองคน แม้จะอยู่ห่างไกลกันคนละจังหวัด แต่ก็ไม่มีเลยสักวัน ที่นางจะไม่คิดถึงแก้วตาดวงใจของนางคนนี้ ลูกชายคนโต..ที่เป็นดั่งความภาคภูมิใจของนางและครอบครัว

ลูกที่เกิดจากผู้ชายที่แสนดี...

แต่เป็นนางเองที่ดีไม่พอสำหรับเขาและลูก ทางเดินใหม่ที่เลือกเดินไปนั้นจึงไม่เต็มไปด้วยความสุขอย่างที่เคยนึกฝันไว้ในตอนแรก แต่จะโทษใครที่ไหนได้นอกจากตัวเอง และนางไม่โทษใคร

กว่าจะมีโอกาสได้กลับเข้ามาในชีวิตลูกอีกครั้ง ก็หลังจากคุณการุณสามีเก่าเสียชีวิตไปแล้ว และก็เป็นทุกครั้งที่แม่อย่างนางมักจะนำเอาปัญหาของตัวเองมาให้ลูกอยู่เสมอครั้งนี้เองก็เช่นกัน

“แม่มีเหตุผลที่พาน้องไปอยู่ด้วยไม่ได้รามก็รู้ ช่วยแม่สักครั้งเถอะนะลูก น้องเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่าย แม่รับรองว่าหนูอ้อนจะไม่สร้างความวุ่นวายให้รามแน่นอน” คเชนทร์เงยหน้าขึ้นสบตามารดาอีกครั้งอย่างชั่งใจ ใช่ว่าจะไม่รู้ถึงเหตุผลที่ท่านเพิ่งจะเอ่ยถึง แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่ท่าน ‘ขอ’ แล้วนั้น มันก็ยังเป็นเรื่องยากต่อการตัดสินใจอยู่ดี เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเผลอตบปากรับคำไปอย่างส่งๆ บุคคลที่แม่ลงทุนขอร้องให้ยื่นมือเข้าไปช่วยเป็นใคร มาจากไหนก็ไม่อาจรู้ และไม่นึกอยากจะรู้ด้วย!

อีกอย่างเขาไม่ชอบดูแลใคร เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ที่ต้องทำ!

“นะลูก ถือว่าช่วยแม่สักครั้ง แม่ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วแม่จะไม่เอาเรื่องวุ่นวายมากวนใจรามอีกเลย แม่ให้สัญญาจ๊ะ” เมื่อเล็งเห็นว่าลูกชายมีทีท่าว่าจะยอมอ่อนข้อให้ คุณฉัตรแก้วถึงได้เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้ท่านยังจ้องตาลูกกลับเพื่อเป็นการกดดัน

ด้วยเชื่อว่าสุดท้าย แล้วคเชนทร์จะชอบช่วยเหมือนทุกครั้ง...

“แค่ให้มาอยู่ที่นี่...เท่านั้นใช่ไหมครับที่คุณต้องการ” เสียงเข้มจัดถามต่ออีกหน น้ำเสียงที่ใช้ดูคล้ายว่าใกล้จะใจอ่อนเต็มที

“ความจริงน้องเพิ่งเรียนจบบัญชีมา ถ้าไม่เหนือบากกว่าแรงอะไร แม่ก็อยากให้รามช่วยฝากงานในไร่ให้น้องด้วย...” เรื่องนั้นจะไม่เป็นปัญหาเลยเพียง ‘เด็กของแม่’ดีพอสำหรับตำแหน่งงานที่มี

ไม่ว่าใครเขาก็ยินดีช่วยทั้งนั้นถ้าเดือดร้อนมา ขนาดคนงานในไร่บางคนที่เคยต้องคดีมาก่อน เขาก็ยังกล้าเสี่ยงรับเข้าทำงานเพราะเข้าใจดีถึงความเป็นคน ที่อาจจะมีผิดพลาดไปบ้างในบางครั้ง หากได้รับโอกาส คนเหล่านั้นจะกลับตัวกลับใจได้ในสักวัน