ตอนที่ 6 ดวงใจที่รัก

ตอนที่ 6 ดวงใจที่รัก

-แพร-

ฉันยินดีให้ร่างกายของฉันกับเขาอย่างเต็มใจ เพราะฉันหลงรักผู้ชายแสนอบอุ่นคนนี้มานาน พึ่งมารู้ว่าหัวใจของเรานั้นตรงกันก็เรียนกันใกล้จะจบอยู่แล้ว ฉันเผลอแอ่นอกรับปากหนาของเขา ที่กำลังดูดเม้นอยู่บนเรือนร่างของฉันไม่ได้หยุด มือเรียวเล็กของฉันกำผ้าปูที่นอนแน่น เขาค่อยๆ คลี่มือของฉันที่กำผ้าปูที่นอนออก แล้วเขาก็ค่อยๆ สอดนิ้วมือเรียวของเขาผสานกับนิ้วมือเรียวเล็กของฉัน แล้วเขาก็บีบกระชับมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายลงได้บ้าง

"ลืมตาสิแพร มองหน้าเรา" เสียงกระซิบเบาๆ ทำให้ฉันลืมตาขึ้นมามองหน้าเขาเอาไว้

"ไม่ต้องอาย แพรเป็นของเรา และเราก็เป็นของแพร เข้าใจมั้ย" เขาพูดด้วยแววตามั่นคง เป็นแววตาแห่งความจริงใจฉันรู้สึกได้ ฉันไม่ได้ตอบเขา ฉันแค่พยักหน้าให้เขาเป็นคำตอบ แล้วเขาก็เริ่มกิจกรรมรักกับฉันต่อ เขามอบบทรักยามเช้าให้กับฉัน ฉันรู้สึกมีความสุข ที่ได้เป็นของเขา โดยที่ฉันไม่ได้ลังเลใจเลย เพราะหัวใจของฉันนั้นมอบให้เขาไปตั้งนานแล้ว และเมื่อกิจกรรมรักของเราดำเนินไปจนเสร็จ ฉันมีเรียนตอนสายๆ ได้เวลาต้องลุกออกจากเตียงนอนแล้ว ฉันอยากจะนอนกอดเขาไปแบบนี้ทั้งวัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะฉันมีหน้าที่ ที่ต้องไปเรียน เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุด

"ลุกแล้วเหรอ"

"แพรมีเรียน เกียร์นอนต่อก็ได้นะ" ถึงฉันจะไม่อยากลุกไปเลยก็ตาม

"งั้นเราไปด้วย" เขาดึงมือฉันไว้

"เกียร์นอนต่อเถอะ มีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ"

"ก็ใช่แต่เราจะไปส่งแพร นั่งรออีกสักพักเดี๋ยวก็ได้เวลาเรียนแล้ว" ดูสิเกียร์เป็นแบบนี้เสมอต้นเสมอปลาย แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันจะไม่รักเขาคงเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ

"ก็ได้ ระหว่างรออ่านหนังสือไปก็ได้เนอะ" ฉันก็อยากให้เขาไปด้วย ระหว่างรอเวลาเรียนก็ทบทวนอ่านหนังสือรอเวลาไปก็ได้

"ครับ ป่ะอาบน้ำกัน" เขาชวนแล้วทำท่าเหมือนจะเข้าห้องน้ำไปกับฉัน

"แล้วเกียร์ไม่ไปอาบห้องเกียร์เหรอ" ฉันสงสัยเลยตั้งคำถามขึ้น แต่...เกียร์คงไม่ได้จะไปอาบด้วยกันหรอกนะ

"เราอยากอาบน้ำกับแพร" คำตอบของเขาทำให้ฉันอึ้ง นี่เกียร์คนเก่าของฉันจริงๆ ใช่มั้ย

"ไม่หื่นแล้วนะ" ฉันรีบพูดดักคอเขาทันที เพราะบทรักเมื่อสักครู่ ฉันยังไม่หายเหนื่อยเลย ไม่รู้เขาไปเอาแรงมาจากไหน เวลาที่เขารักฉันเขามักจะใช้เวลานานมาก จนฉันถึงสวรรค์ไปหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็ยังไม่ยอมเสร็จสักที นั่นทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก แต่ฉันก็มีความสุขเวลาที่เขาทำรักกับฉัน ฉันพึ่งจะรู้ว่าเวลาที่เขาทำรักกัน ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้นี่เอง ฉันไม่เบื่อเลยสักนิดถ้าเขาจะทำอีกแต่ฉันรู้สึกเหนื่อยมากทั้งๆ ที่ฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เขาเป็นคนทำทั้งหมดแต่ตอนนี้ฉันขอพักก่อนนะและหวังว่าเขาจะไม่หื่นแล้วนะ

"ครับ ไม่หื่นแล้วครับ"

"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ" ในที่สุดฉันก็ยอมให้เขาเข้าไปอาบน้ำด้วยกันตามที่เขาต้องการ หลังจากที่เราอาบน้ำแต่งตัวแล้วพากันเดินไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน ระหว่านนั้นเขาก็เดินจับมือฉันเอาไว้ ฉันมองไปที่มือของเขาที่กำลังจับมือของฉันอยู่ ฉันรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เขาแสดงออกกับฉันแบบนี้ แล้วครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับฉัน แต่เป็นครั้งแรกที่สถานะของเราถูกเปลี่ยนไป ถึงเขาจะไม่เคยบอกว่ารู้สึกอย่างไรกับฉันก็ตาม แต่ฉันรู้ว่าเราสองคนหัวใจตรงกัน การกระทำของเขาตอนนี้ ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอน ตอนนี้เราสองคนเหมือนคู่รักกันอย่างไงอย่างนั้น

"แพรเรามีความสุขจัง"

"แพรก็มีความสุขค่ะ"

"เราดีใจนะ ที่เรามีแพร" เราเดินกันไป คุยกันไป จับมือกันไป ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย เพราะฉะนั้นก็คงไม่มีใครมาสนใจเรา จะเดินจับมือกันขนาดไหน ก็คงไม่มีสายตาของใครมองมา แต่ถ้าอยู่ที่เมืองไทย เราสองคนคงทำแบบนี้ไม่ได้ เพราะเราสองคนค่อนข้างเป็นที่รู้จักของคนกลุ่มใหญ่ เพราะบ้านของพวกเราทำธุรกิจ มีหน้ามีตาทางสังคม บ้างครั้งเราก็เล่าเรื่องครอบครัวของกันและกันให้อีกฝ่ายฟังบ้าง แต่ก็ไม่ได้ลงรายละเอียดลึกมากนัก

"เกียร์เหนื่อยมากมั้ย ที่ต้องดูแลตอนแพรป่วยอยู่บ่อยๆ"

"ไม่นี่ เราบอกแล้วไงว่าเรามีความสุข"

"แพร กลัวว่าเกียร์จะเหนื่อยช่วงนี้เกียร์เรียนหนักแพรรู้"

"ไม่เป็นไร เราเป็นผู้ชายนะ เราทนได้เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่โรคภูมิแพ้ของแพรนี่ ถ้าเจอกับอากาศเย็นเท่านั้นหรือถึงจะแสดงอาการ" เวลาฝนตก หิมะตก หรือช่วงที่อากาศเปลี่ยนแปลงฉันมักจะจามเป็นประจำ ก็พึ่งจะมาเป็นตอนมาอยู่ที่นี่นั่นแหละ ตอนอยู่ที่เมืองไทยก็ไม่เป็นนะ สงสัยอากาศที่เมืองไทยจะร้อนกว่าที่นี่มาก เพราะอาการของฉันจะเป็นตอนอากาศเย็นๆ เท่านั้น

"ใช่"

"แล้วตอนอยู่เมืองไทยล่ะ อากาศที่โน่นอุ่นกว่าที่นี่เยอะเลย"

"เมื่อก่อนอยู่ไทยก็ไม่เคยเป็นนะ พึ่งจะมาเป็นตอนอยู่ที่นี่แหละ" ฉันอธิบายตอนอยู่ที่ไทยก็ปกตินะ ตอนแรกก็นึกว่าไม่ชิน แต่เวลาผ่านไป มันก็ไม่หายสักที เลยคิดว่าตัวเองน่าจะแพ้อากาศเย็น

"แสดงว่าถ้าเจอกับอากาศที่อุ่นกว่านี้แพรจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

"ก็น่าจะใช่นะ"

"เราจะเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย ถ้าเราจะรั้งให้แพรอยู่กับเราอีกสองปี" เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้ไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่เก้าเลย ไม่รู้ว่าพวกท่านจะเห็นด้วยหรือเปล่า

"เรื่องนี้แพรยังไม่ได้คุยกับคุณพ่อเลยน่ะ ว่าใกล้ๆ ก่อนแล้วจะคุย"

"นี่ก็ใกล้แล้วนะอีกไม่ถึงสองเดือนเอง"

"เถอะน่าาาา ไม่ต้องรีบ" ยังไงถ้าฉันขอคุณพ่อท่านก็น่าจะให้อยู่แล้วแหละ แล้วฉันกับเขาก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ จนไปถึงตึกคณะที่ฉันเรียนอยู่

"ตั้งใจเรียนนะ แล้วเราจะรอกลับห้องพร้อมแพร"

"รู้เหรอว่าแพรเลิกเรียนตอนไหน"

"รู้สิวันนี้แพรเรียนเต็มวัน" เขาใส่ใจฉันขนาดนี้เลยเหรอ

"งั้นสี่โมงแพรรอเราหน้ามหาลัยนะ" ฉันพยักหน้าให้เขาเป็นคำตอบ ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนเดินกลับจะได้ไม่เหงา แล้วฉันก็เดินขึ้นอาคารเรียนไป ส่วนเขาก็เดินไปที่ตึกคณะของตัวเอง แล้วกิจวัตรประจำวันของเราสองคนก็มีความสุขแบบนี้ในทุกๆ วัน...