EPISODE 07(2)

หลังจากออกไลฟ์สดนั่นแล้วก็มีคนมาเพิ่มเพื่อนในเฟสมากมายเลย ไหนจะข้อความที่พวกเขาทักมาหาอีกแต่ฉันก็ไม่ได้ตอบใครแม้แต่คนเดียว

N : ทำไมต้องร้องเพลงเศร้าขนาดนั้น

ฉันเปิดอ่านข้อความนั้นแล้ววางโทรศัพท์มือถือลงบนเตียง เก็บไดร์เป่าผมแล้วหยิบมันขึ้นมาตอบ

Yanin : ก็คนมันเศร้า

N : เรื่องไหนอีก

Yanin : เรื่องเดิม ไม่น่าถาม

ที่จริงฉันเคยระบายเรื่องนี้กับเขาแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าคนที่คุยด้วยเป็นใครแต่เขาก็ยอมรับฟังปัญหาใจของฉันได้เป็นอย่างดี

N : ทำไม

Yanin : วันนี้เจอเขาด้วย เขามองฉันเหมือนเกลียดมากๆ ทั้งที่ฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำลงไปบ้าง แต่ฉันก็ผิดจริงๆจะโทษเขาก็ไม่ได้

N : รู้ได้ไงว่าเขาเกลียด 

Yanin: ฉันไปขอเบอร์กับไลน์ของเขาแต่เขาไม่ให้ แล้วยังหนีไปอีก สายตาที่มองมามันทำให้ฉันเจ็บปวดมากเลยนายรู้มั้ย

N : เธอก็มีแล้วไม่ใช่เหรอ

Yanin : รู้ได้ยังไงว่ามี

N : เธอคงไม่ลบทิ้งหรอก หรือลบไปหมดแล้ว?

Yanin : ไม่นะ ฉันยังมีทุกอย่าง แต่ฉันอยากขอเขาก่อนเพราะไม่อยากให้เขาโกรธ

N : ขอไปทำไม

Yanin : ฉันทำป้ายชื่อหาย พวกพี่ว้ากบอกให้ฉันหาให้เจอ ไม่อย่างนั้นต้องโดนลงโทษทั้งรุ่น พี่ว้ากให้กระดาษแผ่นหนึ่งมา บอกให้ไปขอเบอร์กับไลน์พี่เขา

N : ก็โดนทุกคนเธอจะกลัวทำไม

Yanin : ฉันไม่อยากเป็นคนทำให้ทุกคนมาโดนทำโทษเพราะฉัน นายไม่เข้าใจหรอก ถ้าฉันโดนคนเดียวจะไม่อะไรเลย ฉันเริ่มเกลียดการรับน้องแล้ว

N : เธอจะได้รู้ไงว่าเพื่อนรักเธอหรือเปล่า

Yanin: เห้อ แต่ถ้าให้ฉันโดนคนเดียวมันคงจะดีกว่า 

N : งั้นรีบหาให้เจอแล้วกัน

Yanin: อืม ฉันจะนอนแล้ว ฝันดี

N : ฝันดี

แล้วฉันก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกดโทรศัพท์มือถือดูนั่นดูนี่ก่อนจะคิดได้ว่าฉันควรหาทางที่จะเอาป้ายมาให้ได้

Yanin: พี่ยังใช้ไลน์นี้มั้ยคะ

ฉันพิมพ์คำถามนั้นไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ทักเขาไป

ข้อความสุดท้ายยังคงอยู่ในนี้เพราะฉันไม่อยากให้มันหายไปจึงซิงค์ข้อมูลไว้กับทุกอย่าง

คำบอกรัก บอกคิดถึง ข้อความเป็นห่วงต่างๆนานายังคงถูกเก็บไว้เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้วในโลกความจริง

รอเกือบครึ่งชั่วโมงเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับมาฉันจึงกดล็อกหน้าจอแล้ววางมันไว้ข้างหมอนและผล็อยหลับไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเหมือนทุกครั้งที่ตื่นนอน เห็นข้อความล่าสุดที่ถูกส่งมาสั้นๆแต่กลับทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

TOSSAKAN : อืม

ฉันเผลอยิ้มออกมาก่อนตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด เรื่องขอไลน์มันคงเป็นเรื่องรอง เรื่องหลักคือฉันอยากคุยกับเขามากกว่า

Yanin : นินจำเป็นจริงๆ ขอเบอร์กับไลน์พี่ได้มั้ยคะ

ฉันส่งข้อความนั้นไปและเขาก็ไม่ได้ตอบกลับมาเหมือนเดิม จึงวางมันทิ้งไว้แล้วเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเพราะวันนี้มีเรียนเช้า

หลายชั่วโมงต่อมา

TOSSAKAN : ทำไมฉันต้องช่วยเธอ?

Yanin : นินเดือดร้อนจริงๆค่ะถึงขอให้พี่ช่วย มีคนอยากได้ไลน์พี่แลกกับป้ายชื่อนิน

TOSSAKAN: นั่นมันเรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน

ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความที่แสนจะเย็นชานั้นพลันหัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที

Yanin: ค่ะ งั้นไม่เป็นไร ไม่เอาก็ได้ ขอโทษที่รบกวน

TOSSAKAN : อืม

ฉันไม่อ่านข้อความที่เขาตอบกลับมาแล้ววางโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงกับโต๊ะ

พอไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วเขาดูใจร้ายมากๆเลย บางทีฉันก็เจ็บปวดจนอยากจะลืมเขาให้ได้เร็วๆนะ แต่มันก็ทำไม่ได้ซักที

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะยัยนิน" นิเนยยื่นหน้ามามองฉันที่ยังคงรู้สึกจุกๆอยู่ตรงลำคอ ขอบตาร้อนผ่าวไปด้วย

"เปล่า ฉันแค่เครียดกับเรื่องป้าย" ฉันตอบแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง

"เห้ย ใจเย็นดิแกยังไงมันก็ต้องมีวิธี" นิเนยยกมือขึ้นมาแตะไหล่ฉันด้วยความเป็นห่วง ที่จริงฉันกำลังร้องไห้กับเรื่องเขามากกว่าแต่ก็ต้องโกหกเพื่อนไปอย่างนั้น

"วันนี้เราไปขอดูกล้องวงจรปิดดีมั้ย" ใบเฟิร์นกล่าวขึ้นมาแล้วเราทั้งคู่ก็หันไปมองมันพร้อมกัน

"ทำไมเราถึงเพิ่งคิดได้!"

หลังจากเรียนเสร็จเราก็ตรงดิ่งไปที่ห้องรักษาความปลอดภัยของคณะทันที ขอร้องอ้อนวอนให้พนักที่ดูแลเรื่องกล้องเปิดดูทุกจุดของช่วงวันเวลาที่ฉันไปแต่ละจุด

"นั่นไง! ตอนวิ่งมาถึงตรงนั้นป้ายแกหายไปแล้ว" นิเนยชี้ไปที่จอด้วยความตื่นตกใจ

"ขอย้อนกลับไปอีกจุดค่ะ" ฉันชี้ไปที่อีกกล้องก่อนจะเห็นว่ามีคนก้มเก็บอะไรบางอย่างซึ่งมันต้องเป็นป้ายของฉันแน่นอน

"ผู้หญิงใส่เสื้อว้ากมา แต่ภาพไม่ชัดเลยแก" นิเนยจ้องไปที่จออีกครั้งอย่างตั้งใจ

"ขอไฟล์ช่วงเวลานี้ได้มั้ยคะ" ฉันบอกกับพนักงานและเขาก็พยักหน้า ใบเฟิร์นจึงหยิบเอาแฟลชไดรฟ์ของตัวเองออกมายื่นให้พี่พนักงานไป

ถึงจะได้คลิปนี้แล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี รู้ว่ามีคนเอาไปแต่จะทำอะไรพวกรุ่นพี่ได้ล่ะ