เจ้าที่ใจดี

"ม..ไม่ถามก่อนหรอคะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"

กอบัวได้ยินเช่นนั้นเธอก็ถึงกับนั่งตัวเกร็งหน้าของเธอแสดงออกถึงความฉงสนใจอย่างเห็นได้ชัดที่จู่ๆก็ได้งานโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามอะไรมากมาย

"ไม่ครับ..ยังไงก็ต้องมาเรียนรู้หน้างานอยู่ดี...วันจันทร์หน้าเตรียมตัวพบกับคุณข้ามภพได้เลยนะครับเค้าเป็นเจ้านายที่ไม่ค่อยพูดเท่าไรคุณทำงานด้วยอย่างสบายใจแน่นอนครับ"

พิพัฒน์ส่ายหัวเรื่องงานรู้ว่าข้ามภพคงจะมาอธิบายกับเธอเองอยู่แล้วแต่เรื่องที่จะหาผู้หญิงอย่างกอบัวนี่สิยากกว่า

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"

กอบัวลุกออกจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ยังมีความฉงนติดอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังมีรอยยิ้มดีใจเธอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับพิมลดายังแอบคิดว่าตัวเองฝันจนหลุดจากภวังค์ได้เมื่อพิมลดาเอ่ยทักขึ้น

“วันจันทร์เจอกันนะคะคุณกอบัว”

“ค่ะ..บัวกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”

สาวเจ้ายกมือไหว้พิมลดาก่อนจะเดินลงบันไดมาชั้นล่างเธอเลี้ยวซ้ายจะมาที่ลานจอดรถเห็นศาลเจ้าใหญ่จึงรีบปรี่เข้ามายกมือไหว้

“ท่านเจ้าที่ใจดีกับบัวมากเลยนะคะ...วันจันทร์บัวจะเอาหัวหมูกับพวงมาลัยมาถวายนะคะ”

เมื่อเอ่ยปากสัญญากับเจ้าที่เสร็จกอบัวก็เดินหน้าบานขับรถกลับบ้านคิดว่าคนที่บ้านเธอคงดีใจไม่น้อยที่รู้ว่าเธอได้งานมาอย่างง่ายดาย

“นั่นลูกกลับมาแล้วคุณ”

มาลัยที่กำลังไกวเปลให้เจ้าก้อนกลมที่กำลังเคลิ้มหลับสะกิดคนเป็นสามีที่นั่งอยู่หน้าร้านเมื่อเห็นว่ากอบัวขับรถเข้ามาจอด

“ทำไมไวจัง”

ชำนาญผุดลุกชะเง้อมองลูกสาวที่กำลังเดินเข้ามาในหน้าร้าน

“นั่นสิสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเลย”

มาลัยและชำนาญเริ่มหน้าเจื่อนเมื่อเห็นว่ากอบัวไม่ได้มีสีหน้ายิ้มแย้มกลับมา

"ว่ายังไงลูกพ่อได้งานหรือเปล่า"

ชำนาญเข้าไปรวบไหล่มนของกอบัวกอดเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อนทั้งที่แอบคิดในใจว่าลูกคงผิดหวังหลังจากเห็นสีหน้าของลูกสาว

"คือ.."

กอบัวเริ่มเบะปากทำหน้าเศร้าชำนาญและมาลัยจึงเข้ามาโอบกอดปลอบใจกอบัว

"ไม่เป็นไรนะลูกไม่เป็นไร.."

"ได้ค่ะ...เริ่มวันจันทร์หน้า"

กอบัวนิ้มร่าเมื่อแผนแกล้งหยอกพ่อกับแม่ของเธอสำเร็จ

"ไอ้ตัวแสบเอ้ย..ทำพ่อกับแม่ใจเสียหมด"

“เรานี่นะ”

ชำนาญยกมือหนาเขกหน้าผากกอบัวเบาๆที่กล้าทำเขากับภรรยาใจเสียได้แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกเมื่อรู้ว่ากอบัวได้งานดีๆทำอย่างที่ตัวเองต้องการสุขไหนของพ่อแม่ที่จะเท่าเห็นสุขของลูก

ตกเย็นหลังจากที่กอแก้วรู้เรื่องว่าน้องสาวได้งานจึงซื้อของหลังจากกลับมาทำงานมาฉลองทุกคนมาย่างหมึกย่างกุ้งกันที่ดาดฟ้ารวมถึงตอนนี้ก็มีเจ้าตัวป่วนที่คลานเล่นอยู่กับคนเป็นตาไม่ห่าง

“..ยัยหนู..กินกุ้ง”

ชำนาญอุ้มยัยหนูพารักขึ้นมาเช็ดไม้เช็ดมือก่อนจะส่งชิ้นกุ้งที่เย็นแล้วให้เจ้าก้อนกลมได้แทะ

“จุ้ง..”

“จุ้งก็จุ้ง”

เสียงสนทนาสองตาหลานทำคนที่อยู่รายล้อมได้อมยิ้มตามๆกันด้วยแทนที่ตานั้นจะช่วยแก้คำให้หลานกลับพูดตามหลานเสียได้

“อืมมม..”

หนูน้อยฟันกระต่ายแทะเนื้อกุ้งที่กำอยู่ในมือเคี้ยวทีละนิดทั้งยิ้มหน้าบานไม่วายด้วยชอบทานทุกอย่างที่ตาเอาไห้เพราะอย่างนี้ชำนาญถึงได้หลงหลานเป็นพิเศษและความน่ารักของยัยหนูพารักก็เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนในครอบครัวต่อสู้ไปในทุกวันอย่างไม่ย่อท้อ

ช่วงบ่ายของวันเสาร์ขณะที่หนูน้อยตัวกลมนอนหลับกอบัวก็เอาเวลาที่ว่างนี้มารื้อเสื้อผ้าที่เคยใส่ทำงานออกมาดูว่าตัวไหนยังใส่ได้บ้างเธอจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อชุดใหม่ให้เปลือง

"ดีจังที่ยังใส่ได้"

เสื้อผ้าสามสี่ชุดถูกลองแล้วลองอีกปรากฎว่ากอบัวนั้นยังใส่เสื้อผ้าพวกนี้ได้หญิงสาวค่อยหมดห่วงเรื่องชุดไปทำงานหนึ่งเปราะพลันดวงตากลมสวยก็มองไปยังหน้าแประตูเมื่อคนเป็นพี่เดินหอบเสื้อผ้าพะลุงพะลังมาให้

"เสื้อผ้าทำงานพี่เอามาแบ่งให้"

"ขอบคุณนะ..นี่วันหยุดพี่แก้วแต่งตัวจะออกไปไหน"

กอบัวหันมาถามพี่สาวที่กำลังหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ

"จะออกไปหาร้านรับฝากขนมน่ะ"

"พี่จะไหวจริงๆใช่มั้ยไหนจะทำงานประจำกลับมาก็ต้องทำขนม"

"ไหวอยู่แล้วปกติพี่ก็ชอบทำขนมอยู่แล้วนี่นาไม่ต้องห่วงพี่หรอก...พี่ไปก่อนนะ"

กอแก้วเอ่ยตอบด้วยท่าทีที่ไม่มีความกังวลอะไรเพราะเธอเป็นคนที่รักการทำอาหารอยู่แล้วแค่ต้องทำเพิ่มเยอะหน่อยไม่ได้มีปัญหาอะไรว่าจบก็เดินออกจากห้องไป

"ค่ะ"

กอแก้วนั่งมองตามหลังคนเป็นพี่คิดว่าหากเธอได้ทำงานจนได้เงินเดือนคงจะพอแบ่งเบาภาระที่พี่สาวของเธอแบกรับได้บ้างเธอสัญญากับตัวเองว่าจะสู้กับงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีจะไม่เกี่ยงงานเด็ดขาดเพื่อชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดีของครอบครัว

ณ บ้านริมน้ำสีขาวหลังใหญ่ที่นี่เป็นที่ดินของคุณยายข้ามภพเป็นมรดกตกทอดจากรุ่นยายจนมาถึงมือของข้ามภพคราแรกเป็นเพียงที่ดินว่างเปล่าแต่ที่นี่เงียบสงบร่มรื่นเขาจึงเลือกที่จะสร้างบ้านอยู่ที่นี่

อาณาเขตของบ้านเป็นพื้นที่สีเขียวกว้างขวางตัวบ้านเป็นสไตล์โมเดิร์นตกแต่งสีขาวดำเรียบหรูเหมาะกับคนรักความเป็นส่วนตัวเช่นข้ามภพ

"วันนี้นึกไงมาที่นี่..."

ชายหนุ่มร่างสูงปล่อยผมสยายนั่งดื่มรับลมยามค่ำคืนอยู่ที่ระเบียงหลังบ้านได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นกวินเพราะรู้ตั้งแต่มีคนแสกนนิ้วมือเข้ามาข้อความก็เด้งเข้าในมือถือเขาแล้ว

"ก็..ค"

หมอกวินหนุ่มหล่อเพื่อนสนิทของข้ามภพเดินเข้ามานั่งตรงข้ามเจ้าของบ้านทั้งยื่นมือหยิบขวดไวน์เปิดก่อนจะปริปากพูดแต่ยังไม่ทันปั้นคำข้ามภพก็โพร่งขัดขึ้นมาก่อน

"อย่ามาบอกว่าคิดถึงฉันจะพาลอ้วกออกมาก่อน"

ข้ามภพตวัดหางตามองเพื่อนตนรู้ได้ว่าหากเพื่อนของเขาไม่มีธุระสำคัญคงไม่อยากจะโผล่มาที่นี่สักเท่าไรเพราะติดงานที่จะต้องดูแลคนไข้ในโรงพยาบาล