ซุ่มซ่าม

พิมลดาเดินนำกอบัวตรงมาที่นนทวัฒน์หรือนนนี่กราฟฟิกดีไซน์สาวสองแสนสวยประจำออฟฟิศขณะที่นนนี่กำลังจัดแจงตรวจความเรียบร้อยของชุดนางแบบก่อนที่จะเก็บเพื่อที่จะใช้ในการถ่ายแบบโฆษณาครั้งที่จะถึง

"นนนี่.. คนนี้น้องบัวเลขาคนใหม่บอส"

“สวัสดีค่ะพี่นนนี่”

กอบัวยกมือไหว้สาวสองร่างสูงที่สวยราวกับผู้หญิงแท้หรือมากกว่าเธอก็ว่าได้

"ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะหนูบัว...คุณพิพัฒน์นี่ก็เลือกคนได้เหมาะกับบอสดีนะ"

นนนี่หันมาแตะบ่าเลขาสาวของเจ้านายเธอมองหน้ากอบัวด้วยสีหน้าเป็นมิตรก่อนจะหันไปสบตากับพิมลดาพูดถึงเรื่องที่พิพัฒน์เลือกเลขาได้เหมาะกับเจ้านายดีด้วยดูแปลกกันทั้งคู่เจ้านายก็เดาอารมณ์ไม่ค่อยถูกส่วนเลขาก็ดูเชยจนนึกว่าหลงยุค

"ยังไงหรอคะ?พี่นนนี่"

กอบัวไม่ค่อยเข้าใจคำที่นนนี่สื่อเท่าไรนัก

"อ่อ..เปล่าหรอกนนนี่ก็พูดไปงั้น...นั่นลูกตาลกับนัตตี้เป็นพีอาแล้วก็ทำกราฟฟิกด้วย”

พิมลดารีบแก้ต่างให้นนนี่ก่อนจะเบนความสนใจแนะนำคนอื่นในห้องให้กับกอบัวได้รู้จัก

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ๆ”

“เช่นกันจ้า”

สาวสวยอย่างนัตตี้และลูกตาลหันมายิ้มอ่อนทักทายกอบัวก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

"งั้นเดี๋ยวพี่พาบัวไปแนะนำคนในแผนกอื่นก่อนนะ"

ปึก..

"อ.. เอ่อ.. "

ขณะที่เลขาสาวกำลังจะหมุนตัวเดินตามพิมลดากอบัวก็ดันสะดุดขาตัวเองดีที่นนนี่รับเอาไว้ได้ทันไม่เช่นนั้นคงได้หน้าคว่ำไปกับพื้นแน่สายตาของทุกคนตอนนี้จึงหันมามองกอบัวกันเป็นตาเดียว

"โอ่ยย..ไหวมั้ยจ้ะ"

นนนี่พยุงกอบัวจนเธอเริ่มยืนเองได้

"ค่ะ...ขอบคุณค่ะพี่นนนี่"

ฟึ่บ.. แคว่กกก

แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะก้าวขาเธอก็ล้มลงอีกรอบมือเรียวทั้งสองดึงฉุดอยู่กับชุดบนหุ่นจนมันขาดวิ่นลงมาทำเอาทุกคนตกอกตกใจไปตามๆกันโดยเฉพาะนนนี่

"เอ่อ... บัวขอโทษค่ะพี่นนนี่"

กอบัวยืนขึ้นได้มองหน้านนนี่ที่ดูไม่สู้ดีนักเธอจึงรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายประหงกๆแต่นั่นก็ไม่ทำให้นนนี่หายอารมณ์เสียเพราะชุดนี้ต้องใช้ในงานถ่ายแบบอาทิตย์หน้าแทนที่เธอจะได้ว่างและไปทำงานอื่นต่อกลับต้องมานั่งแก้ชุดอีก

"ชุดนางแบบช้านนนน.. "

"ขอโทษแทนน้องด้วยนะ.. ไปเร็วบัว"

พิมลดารีบขอโทษนนนี่แทนกอบัวก่อนจะดึงหญิงสาวให้วิ่งออกไปนอกห้องเพราะรู้ดีว่าเวลานนนี่โกรธจะโวยวายไม่จบไม่สิ้น

"แม่.. เล.. ขาาา"

นนนี่ยืนกัดฟันกรอดโมโหจนหน้าดำหน้าแดงนัตตี้และลูกตาลต่างก็นั่งขำกับวีรกรรมของเลขาคนใหม่ที่มาวันแรกก็สร้างปัญหาให้นนนี่ได้ส่วนพวกเธอชินแล้วกับอาการโกรธของนนนี่เพราะรู้ว่าไม่นานเดี๋ยวเธอก็หายดี

"เมื่อกี้บัวไม่ได้ตั้งใจค่ะพี่พิม"

กอบัวหน้าเสียที่สร้างปัญหาจนได้

"ช่างเถอะเดี๋ยวนนนี่ก็แก้ไขได้เอง..ว่าแต่เราก็ซุ่มซ่ามเหมือนกันนะ"

"ก็นิดหน่อยค่ะ"

หญิงสาวก้มหน้าเล็กน้อยเธอยอมรับว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามแต่ก็จะพยายามปรับปรุง

“อย่าไปซุ่มซ่ามต่อหน้าบอสล่ะรายนั้นเวลาดุยิ่งกว่านนนี่หลายเท่า”

พิมลดาเขยิบตัวเข้ามากระซิบให้กอบัวได้รู้ตัวว่าหากเธอทำวีรกรรมซุ่มซ่ามทำให้ประธานหนุ่มเกิดปัญหาจะเป็นเรื่องเอาได้

“ร..หรอคะ”

ยิ่งรู้เช่นนี้กอบัวยิ่งใจห่อเหี่ยวด้วยยิ่งเธอระวังความซุ่มซ่ามตัวเองมากเท่าไรมักจะควบคุมไม่ได้มากเท่านั้น

ตกดึกหลังจากลูกหลับกอบัวก็ต้องมานั่งพิจารณาตัวเองถึงเรื่องความซุ่มซ่ามที่แก้เท่าไรก็แก้ไม่หายจนต้องหาวิธีในอินเตอร์เน็ต

“ทำสมาธิบ่อยๆงั้นหรอ”

หญิงสาวเลื่อนหน้าจอมือถือจนได้เจอวิธีแก้อาการซุ่มซ่ามขั้นตอนดูไม่มีอะไรยากแต่เธอก็ไม่รู้ว่าการทำสมาธิบ่อยๆทำให้เธอหายจากอาการซุ่มซ่ามได้มากแค่ไหน

ก๊อกๆๆ

“นอนหรือยังบัว”

“เข้ามาได้เลยพี่แก้ว”

“ยัยหนูหลับแล้วหรอ”

“ค่ะ”

“นั่นเสื้อใครพี่แก้ว”

กอบัวเห็นกอแก้วถือเสื้อสูทเข้ามาตั้งแต่แรกปกติไม่เคยเห็นพี่เธอจะสวมใส่สูทจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย

“พี่จะถามเราเหมือนกัน...เสื้อนี่มันอยู่ในกล่องเสื้อผ้าที่ห้องเก็บของเมื่อเย็นพี่รื้อหาของแล้วเจอ..ของเราหรือเปล่าเพราะพี่ถามพ่อแล้วไม่ใช่ของพ่อ”

กอบัวพึ่งจะเห็นสูทสีดำเต็มๆตาก็เมื่อพี่สาวเธอจับยกคลี่ให้เธอดูสาวเจ้าจึงนั่งตัวเกร็งหน้าชาเพราะจำได้ทันทีที่เห็นชัดว่าเสื้อตัวนี้เธอได้มันมาตอนไหน

“เอ่อ...คงเป็นของเพื่อนที่ทำงานเก่าที่บัวยืมมาแล้วไม่มีโอกาสได้คืนน่ะค่ะ”

หญิงสาวรีบคว้าเสื้อในมือของพี่สาวพับเก็บลงในตู้ด้วยไม่อยากเห็นมันสักเท่าไรนักก่อนจะกลับมานั่งคุยกับคนเป็นพี่ต่อ

“ไปทำงานเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดีค่ะ...แต่ช่วงอาทิตย์หน้าบัวต้องไปถ่ายโฆษณากับเจ้านายที่ต่างจังหวัดยังกังวลว่ายัยหนูจะงอแง”

“ต้องออกต่างจังหวัดด้วยหรอ”

“บัวไม่กล้าปฏิเสธกลัวว่าเค้าจะเห็นว่าบัวไม่มีประสิทธิภาพในการทำงาน”

“อืม..ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อกับแม่ยังไงก็เอายัยหนูอยู่อยู่แล้วเราไปทำงานให้สบายใจเถอะ...ทำงานให้เต็มที่ให้สมกับที่เค้าไว้ใจเราให้ทำงาน”

“ค่ะพี่แก้ว”

กอแก้วไม่อยากให้กอบัวนั้นคิดอะไรมากหากกังวลว่ายัยหนูจะงอแงเธอขอให้น้องสาวเลิกห่วงเรื่องนั้นได้เลยด้วยคิดว่าหากมีพ่อกับแม่เธออยู่ยังไงก็ต้องหาวิธีกล่อมหลานให้ไม่งอแงเอง