กลัว

ซ่อนรักปถวี (The Elemente Love)

ตอนที่ 10-กลัว

(ฟาส)

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฉันแทบเสียสติ ฉันกลัวมากกับเสียงปืน มันเป็นเสียงที่ฉันไม่ชอบสักนิด ฉันหวาดกลัวเสียงปืนตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น

ฉันตัวสั่นโดยมีแผ่นดินกอดฉันไว้แน่น และฉันก็กอดตัวเขาไว้อย่างต้องการการปกป้อง มือที่กำเสื้อของแผ่นดินตรงช่วง มันรู้สึกเปียก ๆ ฉันคลำตัวของแผ่นดินด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะยกขึ้นดูจึงเห็นเป็นเลือดสีแดงสด

"แผ่นดิน! คะ คุณถูกยิง"

"ผมไม่เป็นไร"

ฉันเบิกตาโตตกใจ ผละจากอ้อมกอดของเขา ก้มมองไปยังจุดที่กำลังมีเลือดสีแดงค่อย ๆ ไหลซึมทะลุเสื้อเขาออกมา

"แต่เลือดคุณออก" ฉันตกใจมาก เห็นเลือดสีแดงที่ไหลไม่หยุด จึงเอามือช่วยกดห้ามเลือดให้เขา

"นายเป็นไงบ้างครับ ไหวไหม" คนขับรถเอ่ยถาม ฉันไม่ได้สนใจหันไปมอง สายตาจ้องแต่บาดแผลของเขา น้ำตาของฉันก็คลอเบ้าตา เขาต้องเจ็บมากแน่ ๆ

"ไหว...นายรีบขับไปให้เร็วที่สุด" แผ่นดินที่หน้าบิดเบี้ยว เขาคงเจ็บแผลทุกครั้งที่ถูกสะเทือนตามแรงรถที่วิ่ง

ปัง! ปัง! ปัง!....

"กรี๊ด!!! ฮือ~~~กลัว ฟาสกลัว"

เสียงปืนดังระรัวถี่ขึ้นอีกครั้ง มันทำให้ฉันสติแทบแตก ใช้มือปิดหูสองข้างไว้ แล้วก้มตัวต่ำลงแทบราบกับพื้นรถยนต์ และเหมือนมีตัวของแผ่นดินโอบชิดฉัน เหมือนเขาเป็นเกาะกำบังให้

"มีคนมาช่วยเราครับนาย" ฉันได้ยินเสียงคนขับรถนะ แต่ว่าฉันกลัวจนแทบไม่อยากมองรอบด้านเลยตอนนี้ มือสั่น ขาสั่น ตัวสั่นไปหมดแล้ว

"คงเป็นมิค เหยียบคันเร่งให้ไว" นี่เสียงของแผ่นดิน

"ฟาส...โอเคไหม เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ไม่ต้องกลัวดินอยู่นี่" แผ่นดินพูดในขณะที่โอบฉันไว้ คำแทนตัวที่ฉันรู้มาว่าเขาไม่เคยพูดกับใคร แต่ทำไมฉันได้ยินล่ะ หรือว่าฉันจะหูฝาด

"ดิน? ว่าอะไรนะ...แทนตัวเองว่าดินเหรอ" ฉันอยากรู้ไงเลยรีบถามออกไป

"........." แผ่นดินมีสีหน้าเหลอหลา แต่ก็ปรับให้เป็นนิ่งขรึมเหมือนเดิม เขาไม่พูดตอบคำถามของฉัน แต่กลับโอบฉัน เอาตัวเป็นเกาะกำบังไว้ดังเดิม

"แผ่นดิน" ฉันเรียกเสียงเบา

"เงียบสักทีเถอะน่า..." แต่แผ่นดินเขากลับชักสีหน้าใส่ฉันอย่างไม่สบอารมณ์ เหมือนสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ได้ตั้งใจ

"แค่สงสัยเอง ทำไมต้องทำเหมือนรำคาญ คนมันรู้ไม่ได้หรือไง" ฉันก็บ่นยุบยิบในอ้อมกอดเขานั่นแหละ

"ถ้ายังไม่หยุดบ่น ผมจะให้พวกมันยิงคุณทิ้งซะ...อ๊ะ!"

"เจ็บแผลเหรอคะ"

เขาคงรำคาญจริง ๆ เพราะคนแบบแผ่นดินเขาชอบนิ่ง นิ่งจนขี้เก๊กแล้วฉันก็หมั่นไส้ เมื่อสีหน้าของเขาไม่ค่อยดี คงเพราะเสียเลือด ฉันก็อดห่วงเขาไม่ได้

"ใกล้ถึงบ้านมิคหรือยัง" แผ่นดินถามคนขับรถ

"คุณนั่งพิงตรงนี้นะคะ พวกนั้นไม่ตามมาแล้ว" ฉันเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวเหมือนเจ็บปวด ฉันจึงค่อย ๆ พยุงแผ่นดินให้นั่งพิงข้างรถ เขาหายใจแรงมาก หน้าก็เริ่มซีดเซียว ฉันนั่งคุกเข่า แล้วช่วยกดแผลให้เขามือของเราสองคนทาบทับกัน แต่มันคือการช่วยเหลือเบื้องต้นที่ฉันนึกออก

รถยนต์เริ่มเคลื่อนตัวมา สองข้างทางที่แทบไม่มีบ้านคนเลยสักหลัง นอกจากป่าและไร่ข้าวโพดมากมาย ฉันก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ไม่ใช่กรุงเทพฯ แน่ ๆ

"เราจะไปกันที่...อุ๊ป!!"

ฉันเสียหลักเมื่อรถยนต์เลี้ยว จนทำให้ตัวของฉันเซถลาไปหาแผ่นดิน จนมันทำให้ปากของฉันกับเขาบรรจบกัน

เหมือนเราสองคนจูบกัน! 0.0