ตอนที่ 4

หลังจากอนาวินกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาก็วิ่งวุ่นอยู่กับการเตรียมงานแต่งงานเพราะใกล้ถึงฤกษ์ยามที่เจ้าของร่างเดิมวางไว้ แม้ว่าบาดแผลบริเวณศีรษะยังไม่หายสนิทก็ตาม

“อย่าหักโหมนัก เจ้านั่งพักก่อนเถิดอี้เทียน” หญิงชราหน้าตาใจดีกล่าว นัยน์ตาแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยชัดเจน

“ท่านย่า ข้าไม่เป็นไรจริงๆ” เขาตอบพลางติดกระดาษสีแดงบนเสาไม้ข้างประตู ตามจริงแล้วเจ้าบ่าวไม่จำเป็นต้องลงมือตบแต่งสถานที่จัดงานเอง ทว่าหลี่อี้เทียนมีฐานะค่อนข้างยากจน ไม่เพียงไร้บ่าวไพร่ ญาติสนิทมิตรสหายก็ไม่มีเช่นกัน

หญิงชราที่กำลังสนทนาด้วยมีนามว่าหลี่ฉางหมิว นางเป็นแม่สื่ออีกทั้งยังเป็นสหายกับปู่ย่าผู้ล่วงลับของหลี่อี้เทียน แม้ไม่ได้เกี่ยวพันทางสายเลือด แต่อนาวินก็พอเห็นว่าคนผู้นี้รักและเอ็นดูเจ้าของร่างราวลูกหลานตน ช่วยปรับเปลี่ยนพิธีการบางส่วนให้สะดวกต่อคนบาดเจ็บโดยไม่ผิดธรรมเนียมปฏิบัติ ยามนี้ครอบครัวหลินจึงพำนักที่นี่เป็นการชั่วคราว และจะกลับหลังงานพิธีสิ้นสุดลง

“เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรือ?" หลี่ฉางหมิวลมแทบจับ เมื่อได้ทราบข่าวว่าหลานของสหายที่ตนรักดั่งลูกหลานโดนโจรป่าดักปล้น

“เป็นเช่นนั้น ท่านย่าช่วยบอกเรื่องราวของข้าให้ทีจะได้หรือไม่?" ทราบบางอย่างมาจากหลินชิงแล้วก็จริง แต่เพราะเขาไม่มีความทรงจำเจ้าของร่างเดิมหลงเหลืออยู่เลย จึงอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าตัวเพิ่มอีก คงไม่มีผู้ใดจะทราบเรื่องราวดีไปกว่าผู้อาวุโสตรงหน้า

“โถ ฟ้าดินไยกลั่นแกล้งกันเช่นนี้ แต่เอาเถิด เจ้ารอดมาได้ข้าก็โล่งใจแล้ว” มือที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นตบลงบนบ่าเบาๆ เชิงปลอบขวัญ

“ท่านย่า ข้ากับแม่นางหลินเป็นคนรักกันนานแล้วหรือ?” เมื่อได้สำรวจรูปร่างหน้าตา เขาพบว่าเจ้าหนุ่มหลี่อี้เทียนเด็กกว่าตนเองจากภพก่อนร่วมสิบปีเห็นจะได้ การออกเรือนไวไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนยุคนี้ หากนำความคิดคนสมัยใหม่เป็นบรรทัดฐาน เจ้าของร่างบรรลุนิติภาวะแล้วไม่ใช่ปัญหา แต่คู่หมั้นนี่สิ ไม่เท่ากับว่าเขากำลังพรากผู้เยาว์หรอกหรือ?! คิดแล้วก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมาทันใด

“เฮ้อ เรื่องนี้พูดยาก พวกเจ้าเป็นคู่หมั้นคู่หมายมาหลายปี แต่นั่นเพราะผัวเมียหลินติดหนี้ปู่ย่าเจ้า เลยเอาลูกสาวมาแต่งงานใช้หนี้ หากไม่มีเจ้า ไม่แคล้วแม่หนูจื้ออิงคงถูกขายให้เป็นสาวใช้เพื่อใช้หนี้อยู่ดี” ทุกคนทราบดีว่าครอบครัวหลินติดสุราและการพนันอย่างหนัก ในบ้านไม่เหลือทรัพย์สินให้ขายออกแล้ว นอกจากบุตรสาวสองคน