อี้หมิง อันหมิง 2

เธอกระอักเลือดออกมาอย่างยากลำบาก เลือดสีแดงสดไหลอาบลงมาที่คางของซือหยา เธอพยายามขยับตัวอีกครั้งเพื่อเอื้อมมือไปหยิบรูปนั้นให้ได้ ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ ภาพถ่ายของลูกและสามีปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาของเธอมองภาพถ่ายนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ ซือหยายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"พี่หยางเฉิง...อี้หมิง...อันหมิง...แม่จะไปหาแล้วนะ...มารับแม่ด้วยนะลูก"

เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ซือหยาจูบลงบนภาพถ่ายนั้นเบา ๆ ก่อนจะแนบมันเข้ากับอก ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือใบหน้าของคนที่เธอรัก ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงช้า ๆ ...พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่มีความสุขอย่างแท้จริง ราวกับว่า...ในที่สุดเธอก็จะได้ไปหาดวงใจทั้งสามของเธอเสียที ดวงใจที่จากไปเมื่อหนึ่งปีก่อน...

ในห้วงแห่งกาลเวลาที่ทับซ้อน ย้อนไปนับพันปีก่อน..

ความเจ็บปวดแล่นแปลบไปทั่วทั้งร่างกายอีกครั้งราวกับถูกรถบรรทุกทับซ้ำแล้วซ้ำเล่า หานซือหยาขมวดคิ้วแน่นด้วยความรู้สึกทรมานที่ทวีคูณขึ้นกว่าเดิม นางพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อย ๆ เผยอออกช้า ๆ

แสงสว่างที่สาดเข้ามาแยงตา ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏขึ้นทำให้นางชะงักไปชั่วครู่ มันไม่ใช่เพดานห้องเพนท์เฮ้าส์สุดหรูของนาง... แต่เป็นเพดานไม้สีซีดที่มีคราบดำเกาะอยู่เป็นหย่อม ๆ

กลิ่นหอมชื้นของดินและกลิ่นสาบของไม้ที่ขึ้นราอ่อน ๆ โชยเข้ามาในจมูก นางรับรู้ได้ถึงความเย็นจากแผ่นหลังที่แนบอยู่กับพื้นไม้ที่แข็งกระด้าง

ดวงตาที่พร่ามัวค่อย ๆ กะพริบถี่ ๆ เพื่อปรับสายตาเลื่อนไปมองรอบ ๆ ห้อง สิ่งที่เห็นทำให้นางรู้สึกงุนงงยิ่งกว่าเดิม นางนอนกองอยู่กับพื้นห้องโถงเรือนที่มีโครงสร้างเหมือนเรือนในสมัยโบบราณ

"ที่นี่...ที่ไหน?" นางพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอย่างไม่เชื่อสายตา

"อึก..."

เสียงสะอื้นแผ่วเบาที่คุ้นเคยดังแว่วเข้ามาในหู นางหันขวับไปมองที่มุมห้อง ร่างเล็ก ๆ สองร่างกำลังนั่งกอดกันอยู่ ไม่ไกลนักมีเศษเปลือกกล้วยตกอยู่

ใบหน้าเล็ก ๆ ทั้งสองซีดเผือด ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้า ใบหน้าเหมือนกันราวกับแกะ แต่บุคลิกกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หัวใจของซือหยาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของนางเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเหล่านั้น อี้หมิง...อันหมิง...ลูกชายของนาง! คนที่นางคิดถึงมาตลอด!

"อี้หมิง! อันหมิง! เป็นลูกจริง ๆ ด้วย!"

นางตะโกนเรียกชื่อลูกชายทั้งสองด้วยความดีใจสุดขีด นางพยายามจะลุกขึ้นจากพื้นเพื่อเข้าไปหาพวกเขา แต่ความเจ็บปวดก็แล่นไปทั่วทั้งร่างจนทำให้ต้องนิ่วหน้าด้วยความทรมาน

นางกัดฟันแน่นแล้วพยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้ง คราวนี้ทำสำเร็จแต่ก็ต้องเซไปเล็กน้อยเพราะอาการปวดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ นางรีบถลาเข้าไปหาลูกชายทั้งสองทันที

แต่สิ่งที่นางได้รับกลับมาไม่ใช่การโผเข้ากอดที่อบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เด็กน้อยทั้งสองหันมามองนางด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบถอยหนีไปกอดกันแน่น

อี้หมิงผู้เป็นพี่ชายรีบกางแขนออกเพื่อปกป้องน้องชายเอาไว้ ราวกับว่านางเป็นสัตว์ร้ายที่น่ากลัวที่สุดในโลกใบนี้ ส่วนอันหมิง...แฝดน้อง..รีบไปหลบหลังพี่ชายพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเม็ดเล็ก ๆ ที่ไหลอาบแก้มใส

"พี่ชายช่วยด้วย! อึก! อันหมิงกลัว ฮึก อันหมิงไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่านแม่"

เสียงสะอื้นของอันหมิงดังขึ้นทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ นางหยุดชะงักฝีเท้าเอาไว้ มองลูกชายทั้งสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน

"ตีข้า อย่าทำอะไรอันหมิง! น้องไม่ได้ตั้งใจทำให้ท่านแม่บาดเจ็บ เปลือกกล้วยนั่นแค่หล่นลงจากโต๊ะ น้องชายไม่รู้ว่าท่านแม่จะเดินมาเหยียบ ท่านแม่ให้อภัยน้องชายเถอะ น้องไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ..."

เสียงของอี้หมิงสั่นเครือไปด้วยความหวาดกลัว เขาพูดประโยคเหล่านั้นออกมาด้วยความกล้าหาญ นางมองใบหน้าของลูกชายทั้งสองที่กำลังหวาดกลัวนางด้วยความเจ็บปวด

"ไม่เป็นไร...แม่ไม่ว่าอะไรลูกทั้งสองแน่นอน ไม่ต้องกลัวแม่นะ"

ซือหยาพูดเสียงแผ่วเบา พยายามที่จะทำให้เสียงของนางอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางย่อตัวลงนั่งกับพื้นเพื่อไม่ให้ดูน่ากลัวจนเกินไป

ทว่า....