บทที่6.บทลงโทษของคนที่ฝ่าฝืนคำสั่ง2/3

2/3

ชายหนุ่มเกร็งร่างกาย เขาถอดถอนสัดส่วนความเป็นชายช้าๆ แล้วจึงแทรกหายกลับลงไปที่เดิมหนักๆ ร่างกายอ่อนนุ่มดูดรัดเขาเสียจนเกือบสิ้นชื่อ ดีแต่ว่าเป็นคนเชี่ยวกรำเชิงกามจึงพลิกสถานการณ์ส่งหล่อนขึ้นสวรรค์ไปก่อนตัวเองสำเร็จ

“อ๊า...” หลังปลดปล่อยความร้อนแรง สาดใส่หญิงสาวจนชุ่มฉ่ำ หะ!! อีกแล้วนะ เขาลืมอีกจนได้ แล้วทำไม? จงเจาะลืมใช้อุปกรณ์กับหล่อนคนเดียวนะ หากเกิดอะไรขึ้นล่ะ เขาจะยอมรับได้หรือ สายเลือดตัวเองจากผู้หญิงโนเนมไร้ชื่อเสียง

“เป็นไง...ฉันดีพอให้เธอจำไหม?” ดิมิทรีเอ่ยเสียงแหบปร่า อารมณ์หนุ่มคึกคัก พร้อมที่จะออกสนามรบอีกครั้ง ทั้งๆ ที่พึ่งจบลงไปหมาดๆ

“หิว...มีอะไรกินบ้าง” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาบุนวมเนื้อดี เขายกปลายเท้าขึ้นพาดบนขอบโต๊ะ ทำตัวเหมือนเด็กเกเรเป็นครั้งแรก หลุดภาพคุณชายผู้เพียบพร้อม

การ์ดหนุ่มทำหน้าปั้นยาก เขากลอกตาก้มมองพื้น และตอบกลับเจ้านายหนุ่มแผ่วๆ

“ผมให้คนเตรียมไว้แล้วครับ เจ้านายหายเข้าไปในนั้นนานเกิน 3 ชั่วโมง เลยให้เขายกไปเก็บก่อน”

ชายหนุ่มเบ้ปาก เขาไหวไหล่กวนๆ นี่เขาใช้เวลากับนีรนาทแม่สาวน้ำแข็งคนนั้นนานขนาดนี้เชียวรึ!!

“ไปเอามาไป!! หิวจะแย่” ชายหนุ่มโบกมือไล่ เขาหิวจนไส้กิ่ว หมดแรงจะยืนและขาเริ่มสั่นๆ ต้องหาอาหารมาเสริมพลังงานในร่างกายเสียก่อนที่จะขายขี้หน้าล้มพับไปให้อายลูกสมุน

“เจ้านายหาเสื้อใส่ดีกว่าไหมครับ...เพื่อใครเข้ามาพรวดพราด” เสียงแนะนำด้วยความหวังดีของลูกน้องใต้สังกัด ชายหนุ่มจึงกระตุกยิ้ม เพราะคนที่กล้าเข้ามาหาเขา จะเป็นใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่...มาดามโรส เบนิคอฟ

“ไอ้ตัวแสบ...ยกเลิกประชุมแล้วขลุกอยู่แต่ในห้อง มีอะไรน่าสนใจอยู่ในนี้เหรอไง?” เสียงที่ชินหู เขาได้ยินตั้งแต่ลืมตาดูโลก มาดามโรสบ่นอุบ เรื่องดิมิทรีโดดการประชุม มีเสียงกระซิบจากวงในว่าเขาไม่ได้ไปไหน!! แต่หมกตัวอยู่ในห้องทำงาน เธอจึงต้องมาดูให้เห็นกับตา...

“มัม!!” ชายหนุ่มกลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดี เขาหมุนตัวกลับมาและตีสีหน้าเรียบสนิท

“ไปไหนมา ทำไมเกงาน รู้ไหม? ว่าเป็นครั้งแรกที่มัมต้องรับมือพวกนั้นคนเดียว เราก็น่าจะรู้นะ พวกนั้นน่ะเขี้ยวลากดินขนาดไหน!!”

“ผมรู้ครับว่าแต่ละคนเขี้ยวโง้ง แต่...จะสู้มาดามโรสที่เขี้ยวลากดินกว่าได้ยังไง ผมเลยไม่ต้องกังวลหากมัมจะเข้าฟังการประชุมเพียงคนเดียวครับ”

“ยะ!! ถ้าฉันไม่เก่ง จะเลี้ยงแกมาจนโตป่านนี้ได้รึ!! ว่าแต่อาบน้ำใหม่ใช่ไหม ไปทำอะไรมา มัมแน่ใจนะ ดิมิทรี ว่าเราไม่ได้ใส่ชุดนี้ออกมาจากบ้าน” เธอเอียงคอมองลูกชายหัวแก้วหหัวแหวน เขาอยู่ในชุดสูทตัวใหม่และที่สำคัญไม่ใช่ตัวเดิมที่ใส่ออกมาจากบ้านพร้อมเธอ

“เผลอหลับไปนะครับมัม เหงื่อชุ่มไปหมด ก็เลยเปลี่ยนใหม่” ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาเดินอ้อมมาดามโรส ไปทรุดตัวนั่งหลังโต๊ะทำงาน

“...” นีรนาทไม่ตอบเธอพยายามจะพลิกตัวหนี แต่ถูกทาบทับไว้จากคนตัวใหญ่กว่า ที่สำคัญเขายังไม่ถอยกลับ ยังคงฝังแน่นอยู่ในร่างกายของเธอ และไอ้ส่วนนั้นมันเหมือนมีชีวิต มันเต้นตุ๊บตับจนเธอหวามอารมณ์

“จะไม่ขอบคุณฉันเหรอนีชา... ที่ฉันเป็นคนสอนให้เธอรู้จักความวาบหวามแบบนี้” ดิมิทรีเอ่ยเสียงปร่า เขาซุกหน้าแนบผิวชื้นเหงื่อของนีรนาท เขาสูดดมกลิ่นสาปสาวผสมกับกลิ่นเหงื่อจางๆ ร่างกายแข็งขืนและพร้อมรบ จึงขยับบั้นเอวช้าๆ

“ไม่นะ...พอแล้ว” หญิงสาวใต้ร่างพูดตะกุกตะกัก เธอหมดแรงที่จะต้านทาน เหนื่อยแทบขาดใจ แต่เขากลับจะทำแบบเดิมซ้ำ เธอได้ตายคาเตียงนอนนี้แน่ๆ

“แน่ใจเหรอ? นีชา แน่ใจเหรอว่าพอ...แต่ฉันว่าไม่ อ่า...” ดิมิทรีครางเสียงแหบๆ ร่างกายแข็งเกร็งเร่งขยับเอวสอบถี่ยิบ ไม่สนใจแรงต่อต้านจากคนตัวเล็ก ที่พยายามหยุดเขาด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด ชายหนุ่มตัดความรำคาญ เขารวบสองขาเพรียวเกาะเกี่ยวสะโพกสอบของตัวเอง รวบมือน้อยๆ ชูไว้เหนือศีรษะเจ้าหล่อนพร้อมทั้งกระทั้นกายหนักๆ เร่งกำลังดั่งม้าศึก เพื่อไปถึงเส้นชัยก่อนที่จะหมดแรง...

มันคงเป็นวันที่เธอต้องจำไปอีกนาน ดิมิทรี เบนิคอฟ สมกับฉายายอดนักรัก เขาควบขับแบบไม่มีแรงตก สาดใส่ความร้อนแรงให้กับเธอ จนได้แต่ครางเสียงกระเส่า เมื่อความกระสันแล่นพล่านไปตามกระแสเลือด ร่างกายเธอสมยอมเขาแบบดุษฎี ไม่ว่าชายหนุ่มจะพลิกแพลงแบบไหน เธอยินยอมก้าวตามด้วยความหลงละเมอ

“อย่าทำแบบนี้ ได้โปรดพอเถอะ!!” คนตัวเล็กเอ่ยห้ามเสียงแผ่ว เธอไม่ได้รังเกียจสัมผัสของชายหนุ่มเหมือนเก่า แต่เธอเหนื่อยจนใกล้จะขาดใจ ความร้อนแรงของเขาเขย่าหัวใจเธอให้โยกคลอนรุนแรง