2

รอให้กษมากลับมาก่อนทุกอย่างคงดีขึ้น ท่านคงกลับมาอธิบายให้ลูกชายคนเดียวของท่านฟังเอง

แม้จะหิวข้าวเพียงใด แต่เธอก็เลือกที่จะอดข้าวอดน้ำ แค่คืนเดียวคงไม่ถึงตาย พรุ่งนี้กษมาจะกลับมา ทุกอย่างก็จะคลี่คลายไปในทิศทางที่ดีขึ้น

เธอปลอบใจตัวเอง

ในขณะที่กึ่งหลับกึ่งตื่น เธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือหนาของใครบางคนปิดปากของเธอเอาไว้ เธอกรีดร้องแต่ไม่มีเสียง มีเพียงอู้อี้เท่านั้น

โคมไฟที่หัวเตียงถูกเปิดสว่างโร่ ทำให้เธอเห็นผู้บุกรุกที่เข้ามาในห้องเต็มๆ ตา

“พี่กันต์” เธอเบิกตากว้าง อุทานออกมาเมื่อเขายอมเปิดปากให้เธอพูด

“พี่เข้ามาในห้องได้ยังไงคะ” ประโยคคำถามของเธอไม่มีคำตอบ มีแค่กุญแจที่ถูกชูขึ้นมาให้เธอดู

เธอตาโตเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเขาเป็นลูกเจ้าของบ้าน ก็ต้องมีกุญแจทุกห้องในบ้านเป็นธรรมดา

“อื้อ...” ปากร้อนที่บดจูบลงมาหาทำให้เสียงกรีดร้องของเธอจมหายลงไปในลำคอ มือหนาจัดการกับเสื้อผ้าของเธอออกจากตัวจนมันฉีกขาด

หญิงสาวใจหายวาบ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ แม้จะดิ้นรนเพียงใด เธอไม่สามารถสู้แรงของเขาได้

ปากร้อนบดจูบริมฝีปากสั่นระริก มือหนาฟอนเฟ้นเต้านมอวบอิ่มอย่างหนักหน่วงเร้าอารมณ์ เขาแทรกกายเข้ามากลางหว่างขา เสียดสีแก่นกายกับร่องหยาดเยิ้ม

เธอตกใจเพราะไม่รู้เขากระชากเสื้อผ้าออกตอนไหน เพราะตอนนี้เธอและเขาเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ ร่างหนาหนักที่ทาบทับทำให้เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกดเสียดสีความเป็นชายกับกลีบสวาทบอบบาง ทำให้เธอยิ่งตกใจ

“อื้อ... อย่านะคะพี่กันต์”

“เธอต้องหย่ากับพ่อของฉันแน่ ถ้าเธอเป็นเมียฉันแล้ว”

“พราวกับคุณลุงไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ” พราวเพชรรีบอธิบาย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อ คิดว่าเธอหาทางเอาตัวรอด

“ไม่เป็นอะไรกัน แต่รับเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะเมีย เขารู้กันไปทั่ว เธอจะโกหกอะไรก็โกหกให้มันแนบเนียนหน่อย เห็นเขางอกขึ้นมาบนหัวฉันไหม ถ้าไม่เห็นก็แสดงว่าฉันไม่ได้โง่เหมือนควาย” เขากดมือเธอไปกับเตียงนอนกว้าง กักกอดเธอเอาไว้ใต้ร่าง ไม่ให้เธอหนีไปไหนได้

“อย่านะคะ” เธอพยามดิ้นรนไม่ให้ส่วนล่างเสียดสีกับเขา แต่ดูเหมือนไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง

“ฉันก็อยากรู้ว่าถ้าเธอเป็นเมียฉันแล้ว ยังจะเสนอหน้าอยากไปเป็นเมียของพ่ออยู่อีกไหม”

“ไม่นะคะ” เธอหวีดร้องเมื่อเขากดกายเข้ามาในร่องสาวความคับแคบทำให้เขาชะงัก รับรู้ได้ว่าตัวเองได้ความบริสุทธิ์จากหญิงสาวเป็นคนแรก

“อื้อ...” เธอส่ายหน้าไปมา ร้องไห้ออกมาเพราะเจ็บ

กันตพลเองก็อึ้งไป เขากลับมาเยี่ยมบิดาที่ต่างจังหวัดทีไร ก็ได้ยินมารดาเลี้ยงของเธอด่าทอให้ชาวบ้านฟังว่าพราวเพชรชอบยั่วผู้ชาย มีแต่ผู้ชายมาหา พากันไปเที่ยวเตร่ หนังสือหนังสือไม่สนใจจนบิดาตรอมใจตาย ชาวบ้านต่างก็พูดกันไปต่างๆ นานา นินทากันสนุกปาก เขาเองก็ไม่ได้อยากมองเธอในแง่ร้ายนักหรอก แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องจริง จะมีคนร่ำลือไปแบบนั้นได้ยังไงกัน

ในเวลานั้นเขาจึงรู้สึกรังเกียจเธอจับใจ ยิ่งตอนที่บิดาเลียบ ๆ เคียง ๆ บอกว่าเธอน่ารักอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ ก็คือเป็นเมียของเขานั่นแหละ ทำให้เขารู้สึกต่อต้านสุดใจ ไม่อยากได้เธอมาเป็นเมีย

“ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้” เขาคิดว่าเธอใจแตก เหลวแหลก แต่ไม่คิดว่าจะยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่เช่นนี้ ชายหนุ่มรู้สึกสับสนไปหมด

“ปล่อยพราว พราวเจ็บ” เธอพยายามพาสะโพกหนี ดิ้นจนมือบางหลุดจากการกดทับของมือหนา เพื่อมาผลักหน้าท้องแกร่งของเขาเอาไว้

“มันก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว ฉันก็เจ็บ เธอตอดจนฉันแทบหัก”

“คนลามก!” เธอด่าเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“มันไม่ทันแล้วล่ะ ได้กันแล้วก็ต้องทำกันให้จบสิ้น” เขากดมือบางของเธอเอาไว้อีกรอบ ก่อนที่จะบดจูบริมฝีปากเต็มอิ่ม ท่อนล่างเริ่มกดโยกขึ้นลง เธอก็ครางประท้วงด้วยความเจ็บ

เขาทั้งจูบทั้งเล้าโลม แช่กายนิ่งให้เธอปรับตัว ก่อนจะขยับต่อ ท่อนล่างที่เสียดสีเข้ามาทำให้เธอทั้งเจ็บทั้งเสียว ไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนมากกว่ากัน รอบกายเริ่มพลิกคว่ำพลิกหงาย เมื่อร่างกายโรมรันเข้าหากันหนักขึ้น

เขาขยับจังหวะรุกเร้ารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกายบางสะท้าน เหงื่อกาฬไหลโซมไปทั่วร่าง จังหวะเร่งเร้าล้ำลึกจนเธอหวีดร้องอย่างสุดกลั้น

กันตพลเร่งตามติดเพราะความคับแน่นทำให้เขาแทบทนไม่ไหว สุดท้ายเขาก็แตกพร่าในร่องสาวอย่างรุนแรง

เสียงหอบหายใจของเขารุนแรงเร่าร้อน ขณะซุกใบหน้าลงตรงซอกคอหอมกรุ่น

พราวเพชรหอบสะท้าน ก่อนที่หยดน้ำตาจะรินไหล เธอโดนเขาขืนใจ จะให้มีสีหน้าอย่างไรเล่า นอกจากเสียใจ

“ถอยออกไปได้แล้ว”

“ถอยเข้าหรือถอยออกล่ะ” เขาพูดยั่ว ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ ไม่มีเสียงสะอื้น มีแค่หยาดน้ำตารินไหล

“พราวเกลียดพี่” เธอพูดใส่หน้าเขา

กันตพลถึงกับอึ้งไป ก่อนที่จะมองเธอไม่วางตา

“ก็เชิญเกลียดไป แต่เธอเป็นเมียพี่แล้ว เลิกยุ่งกับพ่อของพี่ซะ” เขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง แต่เธอไม่ได้คิดจะใส่ใจ

“อย่ามายุ่งกับพราว ออกไปจากห้องพราวได้แล้ว” เธอไม่อยากมาโต้เถียงกับเขาเรื่องบิดาของเขาอีก พูดอะไรไป อธิบายอะไรไปก็คงไร้ค่า ไร้ความหมายเพราะมันจบสิ้นตั้งแต่ที่เขาข่มเหงเธอแล้ว

“ทำไมยังดื้อ บอกว่าให้เลิกยุ่ง”

“ถ้าพราวจะยุ่งแล้วพี่จะทำไม” เธอเอ่ยถามอย่างถือดี ตอนแรกคิดจะอธิบาย แต่เขาไม่ฟัง ก็ให้เขาเข้าใจไปแบบนั้นก็แล้วกัน เธอเบื่ออธิบายให้คนแบบเขาฟังแล้ว

“นี่เธอ!” เขาเริ่มโมโห

“ก็แค่เสียตัวให้ผู้ชายร้ายกาจแบบพี่ คุณลุงคงไม่ถือหากพราวจะไม่บริสุทธิ์ เพราะคุณลุงก็เป็นพ่อหม้ายเมียตาย”

“นี่เธอ!” เขาโกรธจนตัวสั่น

“ทำไมคะ” เธอเอ่ยถามอย่างถือดี

“ก็ดีแล้วที่บอกเจตนารมณ์ออกมาแบบนี้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อจะทำหน้ายังไง ถ้าฉันบอกท่านว่า ฉันเจาะไข่แดงเจ้าสาวของท่านแล้ว”

“คนเลว” เธอกัดปาก ถึงจะโต้เถียงกันอย่างไร เธอก็รู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถชนะเขาได้ เธอแพ้ตั้งแต่ตกเป็นของเขาแล้ว เขาเลยเอาเรื่องนี้มาต่อรอง มาคุกคามเธอ

“พราวจะคิดว่าทำทานให้หมามันกิน”

“ก็ดี งั้นก็ทำทานอีกรอบ” เขาขยับเข้าหา บดจูบเธออย่างดุดัน กระแทกริมฝีปากจนเธอรู้สึกเจ็บ ก่อนที่จะฝากฝังความเป็นชายเข้าไปในร่องสวาทของเธออีกครั้ง

เขาพลิกกายลงไปนอนหงาย พลางหอบหายใจสะท้าน แต่ไม่เคยรู้สึกอิ่มเอมหัวใจเช่นนี้มาก่อน

พราวเพชรพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้เขา เธอกอดตัวเองเอาไว้ แล้วร้องไห้อีกรอบ โดนย่ำยีใครบ้างจะไม่ร้องไห้

มือหนาแตะไหล่บอบบางที่กำลังสั่นสะท้าน เธอพาไหล่หนี เม้มปากแน่น

“ง้อแล้วนะ” เขาเริ่มหงุดหงิดที่เธอทำท่าทีรังเกียจเขาแบบนี้

“ออกไป!” เธอไล่เขาเสียงแข็ง

“ได้ฉันเป็นผัวก็ดีแค่ไหนแล้ว ดีกว่าได้ผัวแก่ พ่อของฉันมันดีกว่าฉันตรงไหน”