1

แดดบนเกาะร้อนแรงแผดเผาไม่ต่างจากสายตาของคณิน นายหัวเจ้าของเกาะที่ยืนอยู่บนหน้าผาสูง ทอดสายตามองเรือหางยาวที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าใกล้ฝั่ง

ในเรือลำนั้น มีร่างของไหมแก้ว เด็กสาวที่เขาเลี้ยงต้อยมานานสิบปี เพิ่งเรียนจบจากกรุงเทพฯ และวันนี้ เขาจะไม่รออีกต่อไป

“สิบปีเธอหายไป คราวนี้กลับมา ฉันจะไม่ให้เธอหนีอีกแล้ว ไหมแก้ว”

“ยินดีต้อนรับกลับเกาะนะลูก” เสียงแม่เอื้อนดังขึ้นขณะเดินเข้ามากอดลูกสาวแน่น

ไหมแก้วยิ้มอ่อน “คิดถึงแม่จังเลยค่ะ แล้วพ่อล่ะ”

ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

หญิงสาวหันไปมองทันที แล้วโลกทั้งใบก็คล้ายหยุดหมุน

เขา นายหัวคณิน ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยพลังดิบ สวมเพียงกางเกงยีนขาด ๆ กับเสื้อกล้ามสีซีด

ดวงตาคมดุจ้องเธอราวกับสัตว์ป่าที่เจอเหยื่อโปรด

“กลับมาแล้วเหรอไหมแก้ว”

“เธอโตแล้วนะโตพอจะเป็นเมียฉันแล้วแน่ ๆ”

ไหมแก้วเบิกตากว้าง จะพูดอะไรออกมาก็ไม่ทัน นายหัวเดินเข้ามากระชากแขนเธออย่างแรง

“นายหัว อย่าค่ะ”

“หุบปาก ไหมแก้วฉันรอมานานพอแล้ว”

เขาลากเธอเข้าไปในบ้านพักคนงานหลังเก่า เสียงประตูไม้ถูกปิดปัง พร้อมกับแรงผลักจนร่างเล็กเซล้มลงบนเตียงไม้ผุ ๆ

ยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็ขึ้นคร่อมทันที มือกร้านกระชากกระโปรงเธอขึ้นถึงสะโพก

“รู้ไหมฉันส่งเธอเรียนไปกี่ล้านบาท ก็เพราะวันนี้นี่แหละ”

“วันนี้ฉันจะกระแทกเธอให้สมกับที่ฉันเลี้ยงไว้ทั้งตัว ทั้งใจ” ไหมแก้วดิ้นพล่าน ตีหน้าอกเขา แต่กลับโดนจับมือรวบไว้เหนือหัว

นายหัวใช้เข่ากดต้นขาเธอแยกออก แล้วก้มลงมาขบเม้มยอดอกนุ่มที่เริ่มแข็งตัวภายใต้เสื้อบาง

“อย่า อย่าทำแบบนี้”

“ร้องไปเถอะ ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก คนทั้งเกาะรู้ว่าเธอเป็นของฉัน” เขาสอดมือเข้าไปใต้กางเกงในเธอ นิ้วหยาบหนาแหวกร่องสาวที่เริ่มเปียกอย่างไม่ทันรู้ตัว เธอสะดุ้งสุดตัว หายใจหอบแรง

“ร่างกายเธอแม่งทรยศจัง ดูซิ ร่องเปียกแฉะไปหมดฉันยังไม่ทันสอดเข้าไปเลย”

และไม่ให้เธอได้พูดอะไรต่อ

เขาก็จับขาเธอแยก แล้วดันท่อนเนื้อเข้าไปเต็มลำ เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังก้องในห้องไม้

ไหมแก้วร้องลั่นทั้งเจ็บทั้งเสียว ขณะที่นายหัวกระแทกเธอไม่หยุดหย่อน

“แน่นมาก ร่องสาวเธอแม่งฟิตจนฉันจะขาดใจ”

“วันนี้ฉันจะกระแทกให้เธอลืมผู้ชายทุกคนในเมืองกรุงนั่นไปเลย ไหมแก้ว” เสียงคลื่นซัดฝั่งเบา ๆ ขับกล่อมยามค่ำ แต่ในบ้านพักไม้เก่าหลังนั้น เสียงครางแผ่ว ๆ ผสมเสียงเนื้อกระแทกยังคงดังก้องไม่หยุด

“อื้อ อย่าคะนายหัว ไหมแก้วเสียว”

คณินกัดฟันแน่น มือสองข้างจับสะโพกกลมกลึงของหญิงสาวแน่น

ร่องสาวของเธอชุ่มฉ่ำจนเขาแทบกลั้นตัวเองไม่อยู่ ขณะที่ท่อนเนื้อของเขากระแทกเข้าออกไม่หยุด

“เรียกชื่อฉันอีก เรียกแล้วครางให้มันชัด ๆ”

“อย่าแกล้งกลัว ร่องเธอน่ะมันตอดแรงจนฉันแทบแตกอยู่แล้ว” เขาพลิกตัวหญิงสาวให้คว่ำหน้าลงกับหมอน ก่อนจับสะโพกเธอยกขึ้นอีกครั้ง

โดยไม่ให้ตั้งตัว เขาก็กดสะโพกตัวเองเข้าหาเต็มแรง เสียงกระแทกดังสวบ

“อ๊ะ! นายหัวคะ มันแน่น แน่นจังเลย” เสียงสะอื้นปนเสียงครางพร่าดังออกมาไม่หยุด ร่างกายของเธอสั่นสะท้านทุกครั้งที่โดนกระแทก

“เธอคิดว่าเธอจะกลับมาบนเกาะนี้ แล้วได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายเหรอ”

“ฉันส่งเธอเรียน ไม่ใช่เพราะใจดี แต่เพราะฉันต้องการให้ร่างนี้ กลายเป็นของฉันทุกตารางนิ้ว”

เขาก้มลงขบเม้มหลังไหล่ขาวของเธอ ขณะที่ยังคงกระแทกสะโพกไม่หยุด เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วห้องไม้

“ฉันจะเอาเธอทุกวัน ทั้งเช้า ทั้งเย็น จนเธอไม่มีแรงเดิน”

“และเมื่อไหร่ที่ฉันเห็นเธอยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น ฉันจะจับเธอมัดแล้วกระแทกให้ร่องแฉะจนร้องขอชีวิต”

ไหมแก้วสะอื้นน้ำตาไหล แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าร่างกายเธอกำลังเสียววาบไปทั้งตัว

ร่องสาวตอดรัดท่อนเนื้อของเขารุนแรงขึ้นทุกจังหวะที่กระแทก

“อื้อ คะ ไม่ไหวแล้วมันเสียว เสียวเหลือเกิน”

“ข้างในไหมแก้ว มันจะแตกอีกแล้ว” เขากระแทกหนักขึ้นอีก ขยับสะโพกอย่างดุเดือด ปลายนิ้วบีบขอบสะโพกแน่นจนขึ้นรอยแดง

ก่อนจะกดท่อนเนื้อเข้าไปจนสุดทาง แล้วปล่อยทุกหยาดความกระสันเข้าในตัวเธอ

เขากระตุก พ่นน้ำรักอุ่น ๆ จนเธอครางสะท้านไม่กี่นาทีต่อมา

คณินเดินออกมาจากห้องไม้ เปลือยท่อนบนเต็มไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคมยังเต็มไปด้วยไฟปรารถนา

ขณะที่ไหมแก้วนอนหอบหายใจอยู่ในห้อง เปลือยเปล่าด้วยร่างกายสั่นสะท้านจากแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอถูกพามาที่คฤหาสน์ใหญ่ของเขาทันที

“เธอเป็นหนี้ฉัน” คณินโยนแฟ้มสัญญาบางอย่างตรงหน้าเธอ “ทั้งหมดที่ฉันเคยจ่ายให้ครอบครัวเธอ ทั้งค่าเรียน ค่ารักษาแม่ เกือบสิบล้านบาท”

“เธอคิดว่าจะลบล้างบุญคุณได้เหรอ”

ไหมแก้วตัวสั่น มือกำชายกระโปรงแน่น

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง” เสียงเธอสั่นพร่า

คณินยกยิ้ม ดึงเธอเข้ามานั่งตักเขา แล้วกระซิบชิดใบหู

“ง่ายมาก แค่เธอยอมให้ฉัน ‘กระแทก’ ทุกครั้งที่ต้องการ”

“เธอก็จะไม่มีหนี้อีกต่อไป” คณินล็อกประตูห้องทำงานอย่างแน่นหนา

แสงแดดยามสายส่องผ่านผ้าม่านสีเข้ม ไหมแก้วยืนอยู่กลางห้อง สวมชุดเดรสสีอ่อนที่เขาเพิ่งให้คนรับใช้จัดเตรียมไว้ให้

“เธอไม่ควรใส่อะไรแบบนี้ ถ้ายังไม่อยากให้ฉันจับกระแทกทุกชั่วโมง