ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่น

เยว่อวิ๋นรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะตาย…

นางไม่นึกเสียใจทว่าเพียงแต่คิดเสียดาย…

นางถูกบิดาที่เคารพหลอกใช้เป็นหมาก มารดาที่รักทอดทิ้งอย่างไม่สนใจไยดี กระทั่งน้องชายที่ให้ความเอ็นดูกลับหมางเมินไม่แยแสต่อความเป็นความตายของนาง

หลายปีนับจากเติบใหญ่ เยว่อวิ๋นก็จับดาบมุ่งเข้าสู่สนามรบ นางดำรงตำแหน่งแม่ทัพหญิงเพื่อปกป้องแผ่นดินจนถูกเรียกขานอย่างยกย่องว่าวีรสตรี ทว่าเพียงพริบตาเดียวนางกลับกลายเป็นสตรีบาปของแคว้น ไม่ว่าผู้ใดได้ยินชื่อล้วนเป็นต้องถ่มน้ำลายใส่

หญิงสาวปิดตาลงปลดปล่อยตัวเองไปกับความว่างเปล่าอันมืดมิด ในใจดุจคนขาดจิตวิญญาณ สูญสิ้นเรี่ยวแรงไร้ความมุ่งมั่นไม่ปรารถนาจะมีชีวิตอยู่

นางเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน…

“ฉงอวิ๋นมีเพียงความปรารถนาหนึ่งเดียวเท่านั้นที่ต้องการ หวังว่าท่านแม่ทัพจะช่วยสงเคราะห์ให้เป็นจริง”

ชั่วขณะนั้นเสียงทุ้มต่ำรื่นหูของบุรุษพลันดังขึ้นในความคิด น้ำเสียงนั้นเสนาะกังวานใสปานเสียงหยกกระทบกัน ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าตัวผุดขึ้นมาในสมอง

“ความปรารถนาของท่านกุนซือนั้นข้าเข้าใจ ทว่าน่าเสียดายที่ข้าเยว่อวิ๋นกลับมิใช่สตรีทั่วไป ถ้าหากท่าน…รอได้ วันหน้าสงครามสิ้นสุดใต้หล้าสุขสงบ ส่งมอบกำลังทหารในมือคืนแก่ฮ่องเต้ พวกเราสองคนละทิ้งตำแหน่งแม่ทัพและกุนซือ ออกท่องไปทั่วหล้าชมขุนเขา สายน้ำ แลหิมะขาว ท่านคิดว่าอย่างไร”

“ตกลง”

“สัญญามั่นร้อยปีมิเปลี่ยนแปลง”

นับจากวันนั้น สัญญาหวานล้ำระหว่างนางกับฉงอวิ๋น ก็เป็นเสมือนแสงส่องสว่างนำทางหนึ่งเดียวในชีวิตของเยว่อวิ๋น บ่อยครั้งที่นางหวนคิดถึงวันคืนเหล่านั้นแล้วอมยิ้มมีความสุข

ในฐานะบุตรีคนโตของวังอ๋อง เพื่อช่วยเหลือเสด็จพ่อที่เป็นท่านอ๋องไร้อำนาจ นางยินยอมละทิ้งความสบายทุ่มเทฝึกฝนตนอย่างหนัก จนในที่สุดก็ได้เข้าร่วมกองทัพ

ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากอันยาวนาน ผันตัวเองกลายเป็นเม็ดหมากอันทรงคุณค่าในพระหัตถ์ฮ่องเต้ ก้าวข้ามวันคืนที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อและเศษซากศพในสนามรบ

น่าเสียดายสัญญาไม่สามารถเป็นจริงได้ หลังจากสงครามสิ้นสุด นางกลับถึงเมืองหลวงยังไม่ทันได้ตั้งตัว บิดาที่อยู่เขตปกครองก็ลั่นธงประกาศก่อกบฏขึ้นเสียแล้ว

เยว่อวิ๋นถูกจับกลายเป็นนักโทษในทันที ยามนั้นนางจึงตระหนักได้ ที่แท้เสด็จพ่อจงใจใช้นางเป็นหมากเพื่อให้ฮ่องเต้ตายใจนั่นเอง ตัวนางแท้จริงเป็นเพียงคนที่ถูกทอดทิ้ง…

โทสะทั้งหมดของฮ่องเต้ถูกนำมาระบายลงกับนาง เยว่อวิ๋นลืมตาเหม่อมองลานประหารที่รายล้อมไปด้วยผู้คนพลางยิ้มขื่น

“ฉงอวิ๋น ขออภัยด้วย…” สัญญามิอาจรักษา วันพรุ่งนี้ที่เฝ้าฝันของนางกับเขาไม่มีวันเป็นจริงตลอดกาล

เพียงแต่ว่าคนคนนั้นสุขภาพย่ำแย่นัก หากรู้ข่าวการตายของนางร่างกายจะทรุดหรือเปล่านะ

ภายใต้ผืนฟ้าสีครามและหิมะขาวโพลน ร่างบอบบางในชุดขมุกขมัวนั่งตัวตรง ดวงตาคู่งามยังคงกระจ่างใสราบเรียบเหมือนดั่งวันวาน หญิงสาวมองภาพทิวทัศน์ตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปิดเปลือกตาลงช้าๆ

ประกายดาบสีเงินสะท้อนแสงวูบหนึ่ง นำพาศีรษะของสตรีที่เคยได้ชื่อว่าเป็นเทพพิทักษ์แห่งต้าเยว่หลุดร่วงลงจากบ่า

ปีเต๋อเซวียนที่ยี่สิบสอง…

นักโทษเยว่อวิ๋นอดีตแม่ทัพใหญ่ถูกประหารโทษฐานก่อกบฏ ฮ่องเต้ออกราชโองการสั่งให้จับกุมตัวนักโทษเหออ๋องและครอบครัว…

สายลมหนาวเย็นพัดโหมกระหน่ำ ปุยหิมะเต้นระบำในพายุ ท่ามกลางความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด เยว่อวิ๋นคล้ายได้ยินเสียงบุรุษที่ไพเราะเสนาะหูราวกับหยกเนื้อดีดังขึ้นเลือนราง

“ท่านแม่ทัพ คราวหน้าที่พวกเรากลับมาพบกัน ฉงอวิ๋นขอเรียกท่านว่าอาอวิ๋นได้หรือไม่”

ขออภัย… นางผิดสัญญาเสียแล้ว…