2.ลืมไม่ลง

จักรวรรดิโอลีวีเย่ร์นั้นประกอบไปด้วยตระกูลที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ 5 ตระกูล

ตระกูลดยุควีไซร์ ผู้มีเส้นผมสีเงินบริสุทธิ์

ตระกูลเคาน์แบล็ค ผู้มีเส้นผมสีดำนิล

ตระกูลบารอนเรเซเดน ผู้มีเส้นผมสีแดงเพลิง

ตระกูลเซอร์กรีน ผู้มีเส้นผมสีเขียวเข้ม

และตระกูลเดมเกโลทีส ผู้มีเส้นผมสีทองสว่าง

ส่วนตระกูลชนชั้นสูงอื่นๆ ก็จะมีสีของเส้นผมที่แตกต่างกันไปตามสายเลือด ในตระกูลสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 5 ตระกูล มีเรื่องที่ทุกตระกูลต่างหวาดหวั่นนั่นคือเรื่องของทายาทผู้สืบทอดตระกูล

สตรีจะให้กำเนิดบุตรที่มีเส้นผมเหมือนกับบิดาเท่านั้น เพราะฉะนั้นหากอยากมีผู้สืบทอดตระกูลจะต้องมีบุตรชาย เพราะสตรีไม่สามารถสืบทอดเชื้อสายของตระกูลได้

และใน 5 ตระกูลนี้ มีเพียงสองตระกูลเท่านั้นที่มีบุตรีที่ถึงวัยพร้อมจะแต่งงาน หนึ่งคือตระกูลของฉัน เรเซเดน และสองคือตระกูลเกโลทีส ของนางเอกนิยายเรื่องนี้

สิ่งที่เบาใจไปได้เลยคือทั้งท่านดยุควีไซร์และท่านเคาน์แบล็คต่างมุ่งมั่นและทุ่มเทที่จะตามจีบนางเอกอย่างเอาเป็นเอาตาย

สุดท้ายคนที่ชนะคือท่านเคาน์แบล็ค ส่วนท่านดยุคเพราะไม่ชนะก็เลย เป็นตัวร้ายมันซะเลย เขาจับตัวของเดมเกโลทีสมากักขังเอาไว้ในคฤหาสน์ของตัวเอง

ตอนที่ฉันอ่าน ฉันยังแอบสงสารนางเอกของเรื่องเลย พ่อคนธงดำที่จริงใจ แต่สุดท้ายพระเอกของเรื่อง ก็ตามมาช่วยนางเอกอยู่ดี ทว่าการกำจัดดยุคไม่ง่ายเพราะอำนาจที่ตระกูลวีไซร์ถืออยู่มันมากเกินไป

กว่าที่พระเอกและนางเอกจะเอาชนะตัวร้ายก็เล่นเอาสะบักสะบอม

ตัวละครในเรื่องนี้ไม่ได้เป็นคนดีเท่าไหร่นัก นางเอกก็ฆ่าพี่สาวเพื่อขึ้นเป็นผู้นำตระกูล ส่วนพระเอกของเรื่องก็คลั่งรักนางเอกจัด แบบร้ายกับคนทั้งโลกแต่ใจดีกับเธอคนเดียว ตัวร้ายก็ไม่ฟังอะไรเลยฉันจะรักเธอคนเดียวแบบตาบอดหูหนวก นางเอกแต่งงานแล้วก็ไม่สนใจ..

เพราะฉะนั้นการเข้ามาอยู่ในร่างของตัวประกอบที่ไม่ได้อยู่ในเนื้อเรื่องหลักแบบนี้มันถึงได้มีความสุขแบบสุดๆ ไปเลยยังไงล่ะ

เธอจะจกป๊อบคอร์นเพื่อนั่งมองพระเอก นางเอก และตัวร้ายสู้กันแบบระยะประชิดเลยคอยดู!

………………….

“จริงๆบุตรีของตระกูลเรเซเดนก็น่าสนใจไม่น้อยเลย เอส..ลูกไม่จำเป็นต้องแข่งขันกับลุควิคไปทุกเรื่องก็ได้นะ”

เอสเตบันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองหน้าท่านแม่ของเขา ตระกูลวีไซร์นั้นถือเป็นตระกูลมหาอำนาจมากทีเดียวในจักรวรรดิ เขาคือท่านดยุคที่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่นและ..เขาต้องการสตรีที่เก่งกาจและเฉลียวฉลาดอย่างเดมเลลานี่มาเป็นดัชเชส

“เพราะนางคู่ควรครับท่านแม่ เลล่าคือสตรีที่เก่งกาจและงานของลูกจะง่ายขึ้นหากได้นางมาเป็นดัชเชส”

ไดอาน่ามารดาของเอสเตบันถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เรามีทุกอย่างอยู่ในมือราวกับว่าวีไซร์ครอบครองพลังวิเศษ ไม่ว่าเราจะต้องการสิ่งใด ล้วนแล้วแต่ใช้อำนาจที่มีเพื่อตามหาสิ่งนั้นมาถือครองเอาไว้ได้ เอส..แม่ไม่อยากให้เจ้าคิดแต่เรื่องแข่งขันกับลุควิค เจ้าควรจะคิดว่าหากเจ้าแพ้..ตระกูลของเราจะเป็นเช่นไร วีไซร์อาจจะล่มสลายได้เลยนะเอส หากเจ้าไม่ได้สตรีจากหนึ่งในสองตระกูลมาตั้งครรภ์ทายาทของวีไซร์!!”

“ลูกจะไม่แพ้เด็ดขาดท่านแม่ ไม่มีวันแพ้ลุควิคไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ลูกจะชนะและได้เลล่ามาเป็นดัชเชส!!”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเหลืออดเหลือทนกับลูกชายจอมเอาแต่ใจของเธอ

ไดอาน่ามองหน้าของลูกชายที่มีใบหน้าเหมือนพ่อของเขาแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว

“เช่นนั้นก็ตามใจลูกเลย แม่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเลือกคู่ในเทศกาลหาคู่ในครั้งนี้ แต่รับปากแม่ได้ไหมว่าเจ้าจะไม่ทำให้วีไซร์ล่มสลายเพราะความอยากเอาชนะของเจ้าน่ะ”

เอสเตบันพยักหน้า

“ลูกจะไม่ทำให้ท่านแม่เป็นกังวลครับ”

“เช่นนั้นก็ดี..”

ไดอาน่าพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอดกลั้น เธอเดินออกไปจากห้องทำงานของลูกชายเพื่อกลับไปยังเรือนแยกของตัวเอง

“ต้องการชาสงบใจไหมคะท่านหญิง”

ไดอาน่าพยักหน้า

“ได้สักหน่อยก็ดี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ยึดติดกับลุควิคและเลล่ามากขนาดนั้น เหมือนข้าได้รับรายงานมาว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาไปที่ร้านสุรามานี่..”

สาวใช้ก้มหน้าลง

“ค่ะท่านหญิง ท่านดยุคไปที่นั่นหลายวันติดต่อกันพร้อมกับไปค้างคืนและกลับมาในยามรุ่งสาง”

ไดอาน่าไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวว่าเธอจะได้ลูกสะใภ้ก่อนเวลาอันควรหรอกนะ เพราะด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ในตัวของเอสเตบันแล้ว จะไม่มีสตรีใดตั้งครรภ์ทายาทของวีไซร์ หากไม่ใช่สตรีจากหนึ่งในห้าตระกูลที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์เหมือนกัน

“ช่างเขาเถอะ บุรุษจะหาความสำราญจากสตรีสักหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”

ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องเป็นกังวล..หวังว่าลูกชายของเธอจะไม่ทำอะไรให้เธอต้องปวดหัวหรอกใช่ไหม

................

เอสเตบันมาที่ร้านสุราอีกครั้งในวันนี้ เขานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่เขามานั่งในครั้งแรก ดวงตาคมกริบกวาดสายตามองไปรอบๆ ผู้คนมากมายกำลังมัวเมากับเสียงเพลงและสุรารสร้อนแรง

บางอย่างติดค้างอยู่ในใจของเขา ท่าทีที่ไร้เดียงสา กลิ่นหายแสนหอมหวาน หยาดน้ำตาแวววาวที่รินไหลออกมา น้ำเสียงร้องครางที่เต็มไปด้วยความออดอ้อน

สตรีผู้นั้นเขาจดจำใบหน้าของนางไม่ได้ จดจำได้เพียงสัมผัสที่ติดค้างอยู่ในใจ

นางเป็นใครกันนะ เขามาที่นี่หลายวันติดต่อกันเพื่อมาตามหานาง แน่นอน ว่าดัชเชสของเขาจะต้องเป็นเลลานี่เท่านั้น สตรีผู้นั้นจะให้กำเนิดทายาทที่แสนสง่างามของวีไซร์ เขาไม่สามารถมีลูกกับสตรีอื่นที่ไม่ใช่หนึ่งในห้าตระกูลได้ เพราะแบบนั้นเขาอยากจะมาพบเจอเธออีกครั้ง ก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสจะพบเจอเธออีก

การแต่งงานระหว่างตระกูลมันไม่มีทางเกิดขึ้นจากความรักอยู่แล้วและเขาเองก็ไม่ได้รักเลลานี่เลย

เขาต้องการเอาชนะลุควิคและเพราะเขาต้องมีทายาทให้ท่านแม่ เพราะแบบนั้นเลลานี่..เราทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาก่อน น่าจะเข้าใจเขาได้ดีมากที่สุด นางจะไม่มีทางเรียกร้องความรักจากเขา เราจะอยู่ด้วยกันในฐานะของเพื่อน..

ส่วนสตรีที่ท่านแม่เอ่ยถึง เลดี้จากตระกูล เรเซเดนอะไรนั่น เขาไม่อยากได้สตรีที่ไม่รู้จักกันมาก่อนมาเป็นภรรยา เขาไม่อยากให้ความหวังกับนางและยิ่งไม่ชอบเลยที่นางจะมองเขาในสายตาที่เต็มไปด้วยการร้องขอความรักจากเขา..

เพราะอย่างนั้นเขาจะแต่งงานกับสตรีอื่นไม่ได้นอกจากเลลานี่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

“ท่านมาทุกวันเลยนะครับ มีสตรีที่ลืมไม่ลงอย่างนั้นสินะ”

พนักงานของร้านสุรากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขบขัน ก่อนจะวางแก้วสุราลงเบื้องหน้าของเขา

“แล้วต้องทำยังไงให้ลืมนางลง”

พนักงานคนนั้นยักไหล่

“ส่วนใหญ่ก็..ดื่มให้เมา”