ep1

ท่าอากาศยานน่าน

วันหยุดยาว ปารตียืนอยู่งงๆอยู่บริเวณหน้าสนามบินที่จอแจได้ด้วยผู้คน เพราะเครื่องดีเลย์จนทำให้เธอถึงที่หมายเย็นย่ำ ตอนแรกแพลนการท่องเที่ยวเมืองน่านนี้ เธอจะมากับกลุ่มเพื่อน แต่นาทีสุดท้ายเพื่อนๆ ก็หนีไปเที่ยวเกาหลีใต้เสียก่อน แต่เธอไม่ยอมเปลี่ยนแผนและดั้นด้นที่จะมาเที่ยวอย่างที่ใจนึกฝันให้ได้ แม้ว่าการมาครั้งนี้ เธอจะมาเพียงคนเดียวก็ตาม

“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ”

เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้น ปารตีเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นหนุ่มใหญ่ท่าทางภูมิฐาน สวมเสื้อยืด กางเกงยีนส์สบายๆ ในมือของเขาถือเพียงเป้ใบย่อม เครื่องประดับข้อมือมีเพียงนาฬิกาหรูเพียงเรือนเดียว แต่ที่เธอจ้องเขานานไปหน่อยคือ ใบหน้าคมคาย คิ้วเข้มโก่ง นัยน์ตาสีเข้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนาได้รูป

“คุณคงไม่ได้รอใครอยู่”

เขาถามย้ำอีกครั้ง

“อ้อค่ะ...ฉันมาที่นี่คนเดียว”

“ปกติคุณเดินทางคนเดียวหรือครับ”

“ก็ไม่บ่อยนักหรอกค่ะ”.

ปารตีตอบแล้วอดปลื้มใจไม่ได้ เมื่อมีชายหนุ่มรูปงาม มาทักทายเธอราวกับพระเจ้ามาโปรด

“ผมชื่อปีเตอร์ครับ”

เขาแนะนำตัว ชื่อของเขาบอกให้รู้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวแน่นอน เพราะร่างสูงใหญ่ หล่อเหลาหน้าตาดีขนาดนี้ เป็นผลผลิตระหว่างเอเชียและตะวันตกชัดๆ

“ฉันปารตีค่ะ หรือฉันว่าตี่ เฉยๆ ก็ได้ค่ะ”

เธอแนะนำตัวกับเขาพร้อมรอยยิ้ม นึกอยากสานสัมพันธ์ขึ้นมาเลยทีเดียว

“ครับคุณตี่ ทีนี้เรารู้จักกันแล้วนะครับ เรียกผมง่ายๆ ว่าเตอร์ก็แล้วกัน ผมมาไฟล์เดียวกับคุณ เห็นคุณบนเครื่องมาก่อน ไม่ต้องกลัวผมนะครับ”

เขาบอกเพื่อให้เธอสบายใจ แม้จะดูรู้ว่าเธอไม่ได้กังวลเรื่องนั้นก็ตาม ชั่วครู่รถยนต์หรูก็แล่นมาเทียบที่ด้านหน้าของเขา

“รถผมมาพอดี ถ้าคุณไม่รังเกียจ ไปกับผมได้นะครับ ผมจะไปส่งให้”

เขาชวนอย่างใจดี และเธอไม่มีทางที่จะปฏิเสธ ทำให้หญิงสาวยิ้มรับไมตรีนั้นด้วยความเต็มใจ

“คุณมาเที่ยวหรือว่ามาทำธุระครับ”

เขาชวนคุยขณะที่นั่งรถมาด้วยกัน

“วันหยุดยาวอย่างนี้ ก็ต้องไปเที่ยวสิคะ”

“มีแพลนว่าจะไปเที่ยวที่ไหนหรือครับ เผื่อว่าผมจะแนะนำได้”

“ฉันจะไปบ่อเกลือค่ะ อยากไปพักผ่อนเงียบๆ ริมน้ำมาง”

“จริงหรือครับ พรุ่งนี้ผมจะไปดูโรงแรมที่ลงทุนไว้กับเพื่อนพอดีเลย”

ทันทีที่เขาตอบ หญิงสาวคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าเธอกับเขาต้องเป็นเนื้อคู่กัน มันเป็นบุพเพสันนิวาสแน่ๆ

“โอ้...นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมคะ?”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็คงเป็นจะเรื่องของพรหมลิขิตแหละครับ”

คำตอบของเขาทำให้เธอแอบอมยิ้ม ก่อนจะหันไปมองข้างทางที่รถยนต์แล่นเข้าไปในเมือง จุดหมายคือที่พักหรูของนักธุรกิจรูปงาม

******

“บ้านพักคุณสวยจังค่ะ”

“ขอบคุณครับ ผมดีใจนะครับที่คุณไว้ใจผม แล้วมาพักกับผมที่นี่”

เขารินไวน์ให้เธอแก้วหนึ่ง ก่อนที่จะรินให้ตัวเขาเอง โต๊ะอาหารของเขาจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซึ่งดูหรูหรากว่าที่เธอคิดไว้ ปารตีหลงมนต์เสน่ห์ของเขาทันที ที่เขาบริการเธอได้อย่างดี จนไม่คิดว่าเธอจะหาจากผู้ชายคนไหนได้อีก

“ผมชอบทานปลา เลยเตรียมไวน์ขาวติดบ้านไว้ตลอด คุณทานได้ใช่ไหมครับ”

“หมายถึงไวน์ หรือปลาคะ” เธอย้อนถามเสียงหวาน

“ทั้งสองอย่าง” เขามองเธอยิ้มๆ

“ฉันทานได้หมดค่ะ คุณดีกับฉันมาก จนฉันเกรงใจ”

“เกรงใจอะไรกันครับ ผมอยู่คนเดียว บ้านหลังใหญ่ อยู่คนเดียวก็เหงา นานๆ มีเพื่อนมานั่งกินข้าวด้วยกัน คลายเหงาไปได้บ้างนะครับ”

“ไม่น่าเชื่อนะคะว่า...คุณจะอยู่คนเดียว”

“เอ้อ..ถ้าหมายถึงว่าผมมีครอบครัวไหม? ผมเคยมีครับ”

เคยมี....หมายความว่าตอนนี้...ไม่มี”

ปารตีรู้สึกเหมือนถูกฆ้อนทุบลงไปที่กลางกระหม่อม เธอมึนงงจนคิดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะเคยมีครอบครัว

“ภรรยาผม..เธออยู่ที่กรุงเทพฯ นั่นแหละครับ เธอไม่ชอบเดินทาง ไม่ชอบผู้คนมากๆ เธออึดอัด”

“สุขภาพ..เธอไม่ค่อยดีใช่ไหมคะ?”

ปารตีกลั้นใจถามออกไปตามมารยาท ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวของภรรยาเขาเลย

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ หลังจากที่เธอแท้งลูกคนแรกของเราไป ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม”

“หมายความว่ายังไงคะ?”

ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม....ปารตีคิดเอาเองว่า เขากำลังจะหย่างั้นหรือ?

“ก็..ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่า”