บทที่19 เจ้าเป็นนางฟ้าเหรอ

“ข้าเอง!” ลู่ม่านพยักหน้า

“พูดโม้ไปได้!” ท่านผู้เฒ่าพูดอย่างดูถูก

“พูดโม้หรือไม่ ท่านดูเองก็รู้แล้ว” ลู่ม่านเอาตะกร้าลงมา แล้วเปิดกระเป๋าผ้าออก

นางเปิดกระเป๋าต่อหน้าท่านผู้เฒ่า

กลิ่นหอมฉุนขึ้นจมูก ท่านผู้เฒ่าดวงตาประกายขึ้นมา “กลิ่นเหมือนดอกเก๊กฮวยแห้งชั้นดีเลย”

“ความจริงแล้วก็ใช่!” ลู่ม่านตอบอย่างมั่นใจ

ท่านผู้เฒ่ากลับหัวเราะเพราะนา “ความจริงแล้วใช่หรือไม่ ต้องให้ข้าตรวจสอบดูก่อน” ว่าแล้ว เขาก็ยื่นมือเข้าไปหยิบออกมาดู

ดอกไม้ได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี และทั้งหมดเป็นดอกตูมที่เปิดครึ่งดอก ดังนั้นดอกไม้แต่ละดอกจึงสมบูรณ์หลังจากการอบแห้ง

ใช้มือควานแล้วตักออกมา ในนั้นไม่มีสิ่งสกปรกรวมอยู่เลย

มีผู้ป่วยที่ต้องใช้ดอกเก๊กฮวยพอดี ท่านผู้เฒ่าจึงหยิบตามจำนวนแล้วโยนเข้าไปต้มในหม้อยา จากนั้นก็บอกกับผู้ช่วยหมอว่า “ต้มเสร็จแล้วเรียกข้าด้วย”

ผู้ช่วยหมอพยักหน้า แล้วรีบเข้าไปดูไฟ

ท่านผู้เฒ่าก็ถึงพูดว่า “ในเมื่อแม่นางมั่นใจเช่นนี้ งั้นก็รออีกสักหน่อย ดูว่ายาที่ต้มออกมานั้นเป็นยังไง”

“รอก็รอสิ!” ลู่ม่านไม่กลัวเลยสักนิด

เฉินจื่ออานที่อยู่ด้านหลังเห็นแล้วก็สบายใจขึ้นมา ในเมื่อเสี่ยวม่านมั่นใจขนาดนี้ เขาก็เชื่อว่าเสี่ยวม่านไม่ได้ล้อเล่น

ไม่นานยาก็ต้มเสร็จแล้ว

ท่านผู้เฒ่าเข้าไปตรวจดู ไม่นาน เขาก็ยิ้มหน้าบานแล้วเดินเข้ามา “แม่นาง ไม่ทราบว่าแม่นางไปเด็ดดอกเก๊กฮวยมาจากไหนกัน?”

ลู่ม่านรู้ว่าสำเร็จแล้ว จึงอุบไว้ “ท่านผู้เฒ่าก็รู้ว่า ข้าเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ต้องอาศัยของพวกนี้……”

พูดจบ ท่านผู้เฒ่าก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “ข้าไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ต่อไปแม่นางมาขายที่ร้านยาฉืออานได้หรือไม่ เรื่องราคาร้านขายยาฉืออานจะไม่เอาเปรียบเจ้าแน่นอน”

“แน่นอน!” ลู่ม่านดูคนเป็นเหมือนกัน ท่านผู้เฒ่าคนนี้ดูเหมือนคนที่เข้าหาตัวยาก ที่จริงก็เป็นคนที่ลุ่มหลงสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนขาดสติ อย่างเช่นหลงใหลในเสน่ห์ของยาจนโงหัวไม่ขึ้น

คนแบบนี้ โดยทั่วไปแล้วไม่มีทางคิดไปในทางที่ดีไม่แน่นอน

พอตกลงกันเสร็จสรรพ ท่านผู้เฒ่าก็เป็นคนที่ตรงไปตรงมา รีบเรียกผู้ช่วยหมอเมื่อกี้พาลู่ม่านเข้ามา “ไปตามแม่นางคนนั้นไปหาเถ้าแก่ เอาสมุนไพรพวกนี้ไปชั่ง บอกกับเถ้าแก่ให้ซื้อในราคาสูง”

ผู้ช่วยหมอมองลู่ม่านด้วยสายตาที่แปลกใจ ทำให้ท่านอู๋ชอบได้ แม่นางท่านนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

ห้องโถงด้านหน้า เถ้าแก่ได้ยินที่ท่านอู๋พูด ก็คิดเงินอย่างรวดเร็วทันใจ

“แม่นาง ราคาที่ร้านยาของเราซื้อดอกเก๊กฮวยนั้นคือกรัมละสิบแปดเหวิน ในเมื่อท่านอู๋บอกให้คิดในราคาที่สูงที่สุด แม่นางคิดว่ายี่สิบห้าเหวินเป็นยังไง?”

ลู่ม่านคำนวณในใจ ราคานี้แพงกว่าสัตว์ที่ล่ามามาก นึกไม่ถึงเลยว่าราคาสมุนไพรในยุคนี้จะแพงขนาดนี้ อาจเนื่องมาจากการค้าขายในต่างประเทศก็ได้

นางจึงพยักหน้าตกลงทันที “ข้าก็ต้องเชื่อเถ้าแก่อยู่แล้ว”

“งั้นดีเลย!” เถ้าแก่รีบเรียกให้ผู้ช่วยหมอเอาไปชั่งน้ำหนัก ตะกร้าใหญ่ตากแห้งแล้วก็เหลือแค่สิบสองกรัม หนึ่งกรัมได้ยี่สิบเหวิน ลู่ม่านก็ได้มาแล้วสามร้อยเหวิน และนี่ก็ใช้แค่เวลาอันน้อยนิดเท่านั้น ได้ผลกำไรมหาศาลเมื่อเทียบกับการปักผ้าและล่าสัตว์

ออกจากร้านยา เฉินจื่ออานยังไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะยังไง เขาเป็นชาวนาที่ซื่อสัตย์ ไม่เคยคิดเลยว่าดอกไม้ป่าในป่าลึกจะขายได้เงินมากมายขนาดนี้?

ลู่ม่านเดินไปหลายก้าว หันกลับไปมองเฉินจื่ออานที่ยังอึ้งอยู่ นางเดินกลับไปตบไหล่ของเขา “จื่ออาน คิดอะไรอยู่เหรอ?”

เฉินจื่ออานดึงตัวลู่ม่านเอาไว้ “น้องนาง เจ้าเป็นนางฟ้าเหรอ?”

ลู่ม่านเกือบหัวเราะกับคำพูดของเขา แต่พอมีคนชมแบบนี้ก็ดีใจมากเหมือนกัน จึงพยักหน้าอย่างซุกซนแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว ข้าลงมาจากสวรรค์เพื่อมาช่วยให้เจ้าเป็นเศรษฐี”

ไม่คิดว่าเฉินจื่ออานจะจริงจัง “งั้นรอข้าเป็นเศรษฐีแล้วล่ะ?”

“ข้าจะกลับไปบนสวรรค์ไง”

“ไม่!” เฉินจื่ออานจับตัวลู่ม่านไว้แน่นกว่าเดิม “เสี่ยวม่าน ข้าไม่อยากรวย เจ้าอย่าไปเลยนะ”

ในที่สุดลู่ม่านก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา “คนบื้อ!”