บทที่17 ไปตลาด

เฉินจื่อคังคงจะรู้สึกร้อนตัว เห็นจ้าวซื่อตะโกนแบบนี้ เขาก็หน้าแดงระเรื่อทันที

เขาไม่ใช่คนที่ขาวมาก แต่เพราะไม่ได้ทำงานไร่นามานานหลายปี ดังนั้นเลยดูขาวกว่าคนอื่นๆมาก พอเวลาหน้าแดงจึงเห็นได้ชัด

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ มารยาทปลอมๆของเขาก็ทำได้ดีมาก

ตอนนี้ เขารีบก้าวเดินออกไปแล้วโค้งคำนับจ้าวซื่อ

“ที่บ้านยากจนยากที่จะส่งข้าเรียนหนังสือ ต้องให้พี่สะใภ้มาลำบากด้วย ข้าผิดเอง ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้ จะไม่รบกวนพี่สะใภ้อีก”

เขาพูดแบบนี้ ผู้คนที่ตอนแรกเข้าข้างจ้าวซื่อ ต่างก็รู้สึกว่าจ้าวซื่อบีบคั้นคนอื่นเกินไป

เฉินหลี่ซื่อรีบวิ่งออกมาจากห้อง กอดแขนของเฉินจื่อคังเอาไว้ “จื่อคัง พี่สะใภ้เจ้าไม่ดี นี่ไม่ใช่ความผิดเจ้านะ จะโทษก็โทษที่พ่อแม่ของเจ้าไร้ความสามารถ……”

ตาแก่เฉินได้ยินเฉินหลี่ซื่อพูดแบบนี้ ในใจก็อดไม่ได้รู้สึกผิดขึ้นมา

ตอนนั้นเฉินจื่อคังกับเฉินหลิ่วเอ๋อเกิดมา เพราะเป็นฝาแฝด แถมยังราบรื่นอีกด้วย ดังนั้นจึงมีนักทำนายพยากรณ์ว่า มีโชคจะได้เป็นเศรษฐี ในอนาคต ผู้ชายจะได้เป็นขุนนาง และลูกสาวอย่างน้อยก็จะได้เป็นภรรยาของเศรษฐี

ดังนั้น ทั้งสองจึงรักลูกสองคนนี้มาตั้งแต่เด็ก ลูกชายสามคนก็ใช้งานอย่างกับทาสมาตลอด มีเพียงฝาแฝดคู่นี้ที่พวกเขารักและหวงแหนอย่างกับอะไรดี

แต่ลูกชายที่พวกเขารักขนาดนี้ ตอนนี้กลับถูกจ้าวซื่อทำให้เสียหน้าต่อหน้าเพื่อนบ้านมากมายขนาดนี้ พวกเขาแทบอยากจะเข้าไปซ้อมจ้าวซื่อให้ตายทั้งเป็นเลย

แต่ว่า มีคนมากมายขนาดนี้ พวกเขาจะทำแบบนี้ก็ไม่ได้ ตาแก่เฉินก็นวดขมับแล้วนั่งลง “ข้าไร้ความสามารถเอง!”

เฉินจื่อฉายอึ้ง เขาที่ให้ความสำคัญกับพ่อแม่มาตลอด ตอนนี้เห็นน้องชายกับพ่อแม่ถูกรังแกขนาดนี้ ก็โกรธจนเข้าไปกระชากตัวจ้าวซื่อมา “นังบ้า ยังไม่รีบขอโทษพ่อกับแม่อีก!”

จ้าวซื่อไม่ยอมง่ายๆ เฉินจื่อฉายกำลังจะลงมือ ในที่สุดเฉินจื่ออานก็ทนดูไม่ไหวรีบเดินเข้าไป “พี่ใหญ่ ช่างเถอะ เรื่องนี้ พวกเรามาคุยกันอีกทีเถอะ”

เฉินจื่อฟู่รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “นั่นสิ พี่ใหญ่ มีคนดูอยู่เยอะแยะนะ!”

เฉินจื่อฉานก็ถึงปล่อยตัวจ้าวซื่อออก แล้วโยนนางกลับเข้าไปในห้อง

ทุกคนก็ถึงแยกย้ายกัน

ตั้งแต่ต้นจนจบ ลู่ม่านรู้สึกว่า ไม่เพียงแต่จ้าวซื่อที่แพ้ พี่น้องของบ้านเฉินต่างก็แพ้ให้กับการแสดงของตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อและเฉินจื่อคัง

พอตกดึกเฉินจื่ออานกลับมา ก็ระมัดระวังขึ้นมาในทันที

ลู่ม่านจ้องเขา “เจ้าคิดจะทำยังไง?”

เฉินจื่ออานยิ้มอย่างลำบากใจ “พวกเราสามคนว่าจะเข้าไปในป่าลึก ถ้าโชคดีได้ของดีมา อาจจะพอจ่ายก็ได้นะ”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ไหนว่าป่าลึกอันตรายมากไง?”

“ไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานพูดต่อว่า “เมื่อก่อนข้ากับคนในหมู่บ้านเคยเข้าไปแล้ว พวกเรารู้ทาง ไม่เป็นอะไรหรอก”

ลู่ม่านถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าเฉินจื่อคังจะเอาไปพบปะจริงเหรอ?”

เฉินจื่ออานเป็นคนซื่อตรงมาก และยังชอบน้องชายที่มีมารยาทคนนี้อีก ไม่มีทางคิดไปทางอื่นเลย ดังนั้น พอได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ เขาก็รีบพยักหน้าทันที “ใช่ ไม่งั้นจะเอาไปทำอะไรล่ะ?”

ลู่ม่านอ้าปาก แต่มาคิดแล้วก็ยังไม่พูดออกไป เพราะยังไง นี่ก็เป็นแค่การคาดเดาของนาง อย่างน้อยต้องไปพิสูจน์ก่อนถึงจะรู้

และเฉินจื่ออานก็เตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้แล้ว “วันมะรืนตำบลชางผิงมีตลาด ข้าไปขายของที่ล่าได้ไปขายก่อน ค่อยไปซื้อเชือก……”

พอได้ยินว่ามีตลาด ในที่สุดนางก็พูดความคิดของตัวเองออกมา

“จื่ออาน ข้าอยากไปตลาดกับเจ้า”