ตอนที่ 4.2 เล่ห์เหลี่ยม

ตอนที่ 4.2 เล่ห์เหลี่ยม

"แล้วไม่ดีหรือ หากข้าลงมือกับเจ้าป่านนี้ลงไปนอนข้างสนามแล้วกระมัง"

"ใครอยากให้ท่านออมมือกัน! ไร้สาระ!"

เธอพูดเสียงดังแล้วเริ่มลงมืออีกครั้ง มือเล็กกำดาบพร้อมตวัดไปข้างหน้า เธอรู้แล้วว่าฝีมือของเธอนั้นไม่มีทางสู้หลงเยี่ยนได้เลย แต่เมื่อนึกถึงสุราฮวาจื่อที่เลื่องชื่อนั้นเธอก็มีแรงฮึกขึ้นมาอีกครั้ง

"เพื่อสุราฮวาจื่อ! สู้โว๊ย!"

หลงเยี่ยนมองท่าทางที่ไม่ยอมแพ้ของเธอแล้วทำให้เขาเปลี่ยนความคิดเล็กน้อย เดิมทีคิดว่านางอาจจะแค่มาก่อกวนหรือเล่นสนุก แต่ท่าทางของนางในเวลานี้กลับดูจริงจังกับการต่อสู้นี้มาก ฝีมือนางก็ถือว่ามีฝีมืออยู่บ้าง หากนางได้ประมือกับเหล่าทหารมั่นใจได้เลยว่านางเอาชนะได้สบาย เพียงแต่เมื่อมาอยู่ตรงหน้าเขานางเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่งเท่านั้น

"งั้นข้าจะเล่นกับเจ้าอีกหน่อยละกัน"

เขาเปลี่ยนจากป้องกันเป็นเริ่มโจมตีนางเล็กน้อย และสิ่งที่เขารู้สึกได้เลยก็คือนอกจากที่ลี่เซียนนั้นจะโจมตีเป็นขั้นตอนเป็นจังหวะแล้ว การตั้งรับและป้องกันก็ถือว่าใช้ได้ ถึงแม้ว่าเรี่ยวแรงนั้นจะบางเบาไปเสียหน่อยเพราะเป็นเรี่ยวแรงสตรี แต่หากต่อสู้จริง ๆ นางก็ถือว่าออกรบได้สบาย

เขาขยับเข้าไปใกล้ตวัดดาบสามครั้งจนเธอนั้นถอยหลังแล้วล้มลงอย่างง่ายดาย ดาบในมือเล็กกระเด็นออกไปไกลตัว ดาบยาวในมือของหลงเยี่ยนชี้ไปที่ใบหน้าของเธอนิ่ง ๆ หญิงสาวมีท่าทางตกใจเล็กน้อยจนเขานั้นรู้สึกใจคอไม่ดี การล้มของนางเมื่อครู่ก็ไม่ใช่ว่าจะเบาไม่รู้ว่าบาดเจ็บแค่ไหน

ในขณะที่หลงเยี่ยนกำลังมั่นใจว่าเขาควบคุมสถานการณ์ได้ สองเท้ากำลังจะหันหลังกลับไปเมื่อเห็นว่าสตรีผู้นี้นั่งนิ่ง ๆ อยู่ที่พื้น แต่ทว่าจังหวะนั้นเอง ลี่เซียนยกยิ้มมุมปากพร้อมทั้งขยับตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนสายฟ้า เธอหยิบมีดสั้นที่พกไว้จากข้างเอวขึ้นมาและเล็งไปที่ชายเสื้อของเขา

ในพริบตาเดียวมีดสั้นก็ตัดชายเสื้อของหลงเยี่ยนออกจนขาดเป็นทางยาว เสียงของมันดังก้องไปทั่วสนามฝึก ทหารทุกคนที่ยืนดูเหตุการณ์ต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเขาไม่คิดว่าจะมีใครกล้าและบ้าบิ่นได้เท่าสตรีผู้นี้มาก่อน

แม่ทัพปีศาจที่ทุกคนเล่าขานหันกลับมามองอย่างรวดเร็ว ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่นอกจากลี่เซียนจะไม่ได้หวาดกลัวหรือสะทกสะท้านแล้วนางกลับยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีเสียด้วย

“ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะทำให้แม่ทัพเช่นท่านบาดเจ็บหรอก แต่เสื้อผ้าของท่านก็ต้องนับรวมในการท้าดวลนี้ใช่ไหม”

คำพูดของลี่เซียนทำให้หลงเยี่ยนโมโหเล็กน้อย เขามองไปที่ชายเสื้อของตนเองที่ขาดวิ่น เขามือเศษผ้าในมือของเธอนิ่ง ก่อนจะปรายตามองเธอเขม็ง

“ดี! ครั้งนี้เจ้าชนะ แต่อย่าได้คิดว่าจะมีครั้งต่อไป เพราะข้าจะไม่มีทางแพ้ให้กับสตรีที่มีเล่ห์เหลี่ยมเช่นเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง”

“เช่นนั้นท่านก็ต้องเปลี่ยนของรางวัลในการดวลให้น่าสนใจน้อยกว่านี้เสียหน่อยแล้ว”

"เจ้าขึ้นมาบนลานประลองเพราะสุราฮวาจื่องั้นหรือ"

"หากไม่ใช่.. แล้วท่านคิดว่าอะไรที่ดึงดูดให้ข้ามาหันดาบใส่ท่านได้กันละ"

แม่ทัพหลงเยี่ยนหรี่ตามองเธอเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เหตุใดนางถึงสนใจในสุราฮวาจื่อ ทั้งที่ในจวนก็มีอยู่หลายไหนางไม่เคยสนใจและแตะต้องมันเลยแม้แต่น้อย แต่วันนี้นางกลับขึ้นมาประลองเพื่อแย่งชิง.. ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ

'สตรีผู้นี้มีเรื่องให้แปลกใจมากเสียจริง'

“ในเมื่อท่านแม่ทัพยอมแพ้แล้ว ข้าขอให้ท่านนำสุราฮวาจื่อที่เลื่องชื่อมาที่ค่ายฝึก เพื่อให้เหล่าทหารใต้บัญชาของท่านได้คลายเครียด ท่านคิดเห็นเช่นไร”

ลี่เซียนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ขณะเดียวกันนางก็ส่งยิ้มให้กับทหารที่ยืนอยู่รอบ ๆ ทันทีที่ได้ยินคำพูดของนางเหล่าลูกน้องใต้บัญชาของหลงเยี่ยนต่างส่งเสียงดีใจกันยกใหญ่ พวกเขาหันมากล่าวขอบคุณเธอด้วยความนอบน้อมจนเธอนั้นยิ้มแก้มปริ หลงเยี่ยนเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอ เขาหันไปมองที่ทหารหลายคนที่ยืนอยู่แถว ๆ นั้นแล้วสั่งเสียงเย็น

“เจ้าเอาตราหยกของข้าไปที่หอบุปผา.. แล้วเอาเหล้ากลับมาที่ค่ายฝึก”