ตอนที่ 5 สร้างชื่อเสียง

เฉิงหยวนค่อย ๆ หยดยาลงบนเลือดสีดำม่วง เขาจับจ้องมองสีเลือดที่ค่อย ๆ เปลี่ยนสีมีสีแดงแจมขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอกอย่างแรง แม้จะถอนพิษไม่ได้แต่นับว่ายังดี

เฉิงหยวนยุ่งอยู่กับการปรุงโอสถระงับพิษของกู้เซียวอวิ้น หลายวันแล้ว วันนี้คงได้มีเวลาผ่อนคลายบ้าง ขณะกำลังเอนกาย สายตาเหลือบไปเห็นตลับยาที่วางทิ้งเอาไว้ ขบคิดอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ว่าเป็นยาแก้พิษที่มู่เยี่ยนนำมา ชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจเอนกายกำลังจะหลับตาลงสายลมอ่อนพัดโชยกลิ่นหนึ่งเข้ามาแตะจมูก เขาพลันลืมตาเบิกกว้างขึ้น กระโดดลุกขึ้นแล้วเดินไปคว้าตลับยานั้นขึ้นมาดู

ดวงตาบอกว่าชายหนุ่มตกตะลึงสุดขีด รีบเอาเข็มมาทิ่มเม็ดยาจากนั้นก็รีบทดสอบบางอย่าง เขาจับจ้องมองปฏิกิริยาในถ้วยยาจนเหงื่อหยดเต็มใบหน้า

เลือดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงฉาด อย่างที่ควรเป็น

“ไม่น่าเชื่อ...นี่คือยาตัวนั้นจริง ๆ หรือนี่”

เฉิงหยวนคว้าตลับตาแล้ววิ่งออกไป องค์รักษ์หน้าห้องมองหมอเทวดาที่มีท่าทีลุกลนด้วยแววตาฉงน

ห้องอักษร

“มู่เยี่ยน ๆ”

เสียงตะโกนเรียกอย่างไร้มารยาทในจวนอ๋องดังขึ้น

กู้เซียวอวิ้นเงยนหน้าขึ้นมา เอ่ย “นั่นเสียงของเฉิงหยวนมิใช่หรือ” มู่เยียนยกมือคารวะอีกฝ่าย แล้วก้าวฝีเท้าออกไปเกือบชนกับเฉิงหยวนที่เข้ามาอย่างเร่งรีบ

เฉิงหยวนเห็นมู่เยี่ยนก็จับแขนอีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “มู่เยี่ยน!! เจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ ยานี่!!เจ้าได้มันมาจากที่ใด”

กู้เหยียงหงขมวดคิ้วมองดูแล้วเอ่ยตอบแทน “นั่นไม่ใช่ ยาแก้พิษที่พระชายาให้ข้าหรือ”

มู่หยางจ้องมองแล้วตอบรับ “ขอรับ...”

มู่เยี่ยนเองก็พยักหน้ายืนยัน เฉิงหยวนหันมาหากู้เซียวอวิ้นแล้วเอ่ย “เหตุใดพระชายาถึงมีโอสถรากพิษ”

คิ้วเรียวกระบี่ขมวดพลางเอ่ย “กล่าวให้ชัดเจนกว่านี้ได้หรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยพลางจับจ้องมองสีหน้าแตกตื่นของเฉิงหยวน

“ท่านหมอเทวดาเฉิง ท่าทางของท่านทำให้พวกข้าสับสนไปหมดแล้ว” มู่หยางกล่าวเสริม

เฉิงหยวนก้าวเข้ามากู้เซียวอวิ้นแล้วเอ่ย “โอสถเม็ดนี้ สามารถแก้พิษได้หมื่นพิษ กล่าวได้ว่าไม่มีพิษชนิดใดที่มันแก้ไม่ได้”

ได้ยินเช่นนั้น มู่เยี่ยนก็เบิกตากว้างถาม “ท่านหมายความว่า แม้กระทั่งพิษอยู่ที่อยู่ในกายของท่านอ๋องก็แก้ได้อย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงของเขายังคงคลางแคลงใจต้องการคำยืนยัน

เฉิงหยวนพยักหน้าหงึก ๆ ต่อกันหลายที แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย “โอสถนี้เป็นของสำนักหมื่นพิษ...เหตุใดพระชายาถึงได้มีครอบครอง”

มู่หยางได้ยินเช่นนั้นก็กล่าว “ไม่ใช่แค่ยาแก้พิษนี่!...แม้กระทั่งโอสถหยดโลหิตมังกรพระนางก็มี”

เฉิงหยวนหันไปหากู้เซียวอวิ้นอีกครั้ง“เป็นความจริงหรือ”

ใบหน้ากู้เซียวอวิ้นยังคงเรียบเฉย มีเพียงแววตาที่วูบไหวไปมาแสดงให้เห็นว่าเขาก็ค่อนข้างประหลาดใจ

“คุณหนูเจ็ดของสำนักหมื่นพิษมอบให้นาง...แล้วยังกล่าวอีกประโยคว่ายาชนิดนี้ นางมีอีกหลายเม็ด”

เฉิงหยวนเบิกตากว้างค้างกล่าวตะกุกตะกัก “อะไรนะ...ยังมีอีกหลายเม็ดอย่างนั้นหรือ...ไม่ได้การ ข้าจะไปหานางเดี๋ยวนี้”

เฉิงหยวนกำลังจะก้าวออกไป มู่หยางก็ขวางทางเอาไว้ “เดี๋ยวสิท่านหมอเฉิง หากยานั้นแก้พิษได้จริง...เรื่องด่วนในตอนนี้ไม่ใช่ต้องรีบแก้พิษให้ท่านอ๋องหรือ”

สำหรับคนเป็นหมอปรุงโอสถ การได้เจอโอสถล้ำค่านับว่าเป็นสิ่งสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

เฉิงหยวนเอาตลับยาไปวางไว้หน้ากู้เซียวอวิ้นแล้วเอ่ยอย่างรีบเร่ง “ข้าได้ทดสอบกับเลือดเจ้าแล้ว...สามารถทานได้เลย...ทานเลย ทานได้เลย”

จากนั้นชายหนุ่มก็วิ่งออกไป สักพักก็วิ่งกลับมา

“จริงสิ...พระชายาพักอยู่เรือนใด”

กู้เซียวอวิ้นยิ้มมุมปาก “ข้าจะพาท่านไปเอง”

เรือนสมุนไพร

เว่ยเยว่ซินนั่งอยู่ในโถงกลางนางถูกล้อมรอบด้วยบ่าวรับใช้ กัวผิงมองด้วยความไม่สบายใจเพราะสิ่งนี้ดูจะผิดธรรมเนียมไปบ้าง

เว่ยเยว่ซินไม่สนใจสายตาของกัวผิงนางเอ่ยกับบ่าวรับใช้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พวกเจ้าใช้ได้ผลข้าก็ดีใจ...ข้าเองก็เกรงว่ามันจะไร้ประโยชน์เสียอีก”

บ่าวรับใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้น “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ...ตั้งแต่เกิดมาผู้น้อยก็เพิ่งจะเคยเห็นขี้ผึ้งที่วิเศษเช่นนี้ ใช้ไปไม่กี่คืนผิวพรรณก็เรียบเนียนสดใสขึ้น”

อีกคนก็เสริมขึ้น “แม้กระทั่งแผลเป็นที่คิดว่าชาตินี้จะไม่มีทางหายก็กลับมาเป็นผิวเนียบเรียบกว่าเดิมอีกเจ้าค่ะ”

เสียงยกยอดั่งสนั่นไปทั่วบริเวณ เว่ยเยว่ซินยิ้มอย่างพอใจแล้วกล่าว “ตอนนี้ข้าเองก็กำลังปรุงโอสถรักษาโรค...เดิมว่าจะเอาไว้ใช้กับตนเอง...ในเมื่อพวกเจ้ายกย่อข้าเช่นนี้จะแบ่งให้พวกเจ้าไปลองใช้”

บ่าวรับใช้เบิกตากว้าง โอสถที่มาจากสมุนไพรชั้นดีอย่างไรก็ต้องดี พวกเขารีบกล่าว “ขอบคุณพระชายา”

เยว่ซินคลี่ยิ้มอย่างงดงาม เพียงเท่านี้ก็ทำให้เหล่าบ่าวรับใช้งานสวนเชื่อสนิทใจว่ายาเป็นของชั้นเลิศ พวกเขาต่อคิวเข้ามาบอกอาการป่วย ทว่าบ่าวรับใช้อาจจะเป็นเพราะกริ่งเกรงหรือยังไม่มั่นใจ ไม่เอ่ยถึงโรคที่รักษายากหรือร้ายแรง บ้างก็เจ็บคอ บ้างก็ปวดหัว ต่างจากเหยาชุน นางเชื่อมั่นในตัวพระชายายิ่งจึงได้เอ่ยขอยารักษาโรคที่รักษายาก

“เจ้าต้องการยาแบบใด” น้ำเสียงพระชายาเสนาะสะท้อนถึงใจ เหยาชุนเหม่อลอยไปชั่วขณะพอได้สติก็รีบตอบ

“เรียนพระชายา พี่สะใภ้ข้าแต่งงานมาหลายปีไม่มีวี่แววตั้งครรภ์เลยเจ้าค่ะ”

กำนัลกัวผิงเพ่งมองบ่าวชั้นต่ำในสวนด้วยสายตาดูแคลน โรคมีบุตรยาก ขนาดหมอหลวงยังจนใจ เหตุใดจึงกล้าเอ่ยปากขอยากับพระชายา ความคิดนี้ได้แต่คิดในใจไม่กล้าเอ่ย นางเฝ้ารอให้เว่ยเยว่ซินตำหนิอีกฝ่าย

ทว่า เว่ยเยว่ซินกลับคลี่ยิ้มอย่างมีนัยแฝง

โรคมีบุตรยาก นับว่าสร้างชื่อเสียงได้ดี

“มีบุตรยากหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้ทานทั้งสตรีและบุรุษ เจ้านำยานี้ไปให้พวกเขาทาน...รับรองว่าภายในสามเดือนต้องมีข่าวดี”

เสียงอื้อฮาดังขึ้น มีบุตรยากก็รักษาได้หรือนี่?

โรคที่บ่าวรับใช้เอ่ยกลายเป็นโรคที่รักษายากขึ้นเรื่อย ๆ กระนั้นเว่ยเยว่ซินก็ยังคลี่ยิ้มมียาในมือที่รักษาได้ทุกโรค

กัวผิงมองดูพลางคิดในใจอย่างตกตะลึง

พระชายาคงไม่ใช่พวกต้มตุ๋นกระมัง