ตอนที่ 2 ชะตาลิขิต

ม่านชิงเฉียวลืมตาขึ้นในความมืด ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ จากความทรงจำของเว่ยเยว่ซินอย่างเงียบงัน

หญิงงามผู้นี้...เกิดมาพร้อมรูปโฉมเหนือสามัญชน หากแต่ชะตากลับอาภัพยิ่งนัก หัวใจของนางแตกสลายเพราะชายคนรักถูกสังหารเพียงเพราะพยายามยับยั้งการแต่งงานทางการเมืองของนาง

ม่านชิงเฉียวทอดถอนใจให้กับโชคชะตาอันน่าเวทนาของอีกฝ่าย ขณะนั้นเอง ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างเงียบงัน ร่างสูงของบุรุษผู้หนึ่งก้าวเข้ามา แม้ภายในห้องจะไร้แสงตะเกียง แต่เขาก็มองเห็นว่านางลืมตาตื่นอยู่

ฝีเท้าของเขาชะงักเล็กน้อย ดวงหน้าฉายแววโล่งอก เขายกมือโบกให้สาวใช้ออกไป ก่อนจะก้าวเข้ามาอย่างช้า ๆ แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง

"รู้สึกอย่างไรบ้าง...ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นดุจฤดูใบไม้ผลิ

ม่านชิงเฉียวปรายตามองอีกฝ่าย ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไร้กลิ่นอายสังหารเฉกเช่นในวันก่อน บัดนี้เขาสวมอาภรณ์หรูหราสีคราม มวยผมรวบขึ้นสูง ครอบด้วยกวานหยก ใบหน้าแลดูหล่อเหลาและสง่างามดุจจันทร์ท่ามกลางสายลมอ่อน

นางกะพริบตาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา "มึนหัวเล็กน้อยเพคะ"

นางมิได้โกหก...นางกำลังมึนหัวจริง ๆ เพราะตะลึงในความหล่อเหลาของอีกฝ่าย

กู้เซียวอวิ้นชะงักไปครู่ เว่ยเยว่ซินไม่เคยเอ่ยถึงความรู้สึกของตนมาก่อน คำพูดที่เขาคุ้นเคยจากปากของนางมีเพียงว่า

"ไม่เป็นไร"

และเพราะครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย...เขาจึงยิ่งแปลกใจ

"ให้หมอหลวงตรวจดูอาการสักหน่อยเถอะ...ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาจุดตะเกียง แล้วไปตามหมอหลวงจ้าวด้วย"

สิ้นคำรับสั่ง สาวใช้หลายคนก็เข้ามาราวกับกระแสลมสงบ จัดแจงทุกอย่างอย่างรวดเร็ว แสงตะเกียงถูกจุดจนสว่างไสวไปทั่วห้อง

เว่ยเยว่ซินยังคงนิ่งเงียบ

กู้เซียวอวิ้นเหลือบมองใบหน้าของนาง

ก่อนจะเอ่ยขึ้น "หิวหรือไม่"

เว่ยเยว่ซินส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่เพคะ"

โชคดีที่โดยปกตินางก็พูดน้อยอยู่แล้ว เขาจึงมิได้ระแคะระคาย ไม่นาน หมอหลวงจ้าวก็มาถึง กู้เซียวอวิ้นให้ตรวจดูอาการของพระชายาทันที

เว่ยเยว่ซินปรายตามองหมอหลวงนิ่ง ๆ พลางขบคิดในใจ

จ้าวลี่อิง ศิษย์สำนักหมื่นพิษที่เคยลาออกเมื่อหลายปีก่อน เหตุผลในวันนั้น...นางไม่ใส่ใจนัก สำนักหมื่นพิษไม่เคยรั้งใคร

จ้าวลี่อิงจับชีพจรเงียบ ๆ อยู่ครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง "เรียนท่านอ๋อง อาการของพระชายานับว่าปลอดภัยแล้ว ขอเพียงพักฟื้นและบำรุงร่างกายให้ดี ก็จะหายเป็นปกติ"

"ต้องใช้เวลานานแค่ไหน"

"ภายในหนึ่งถึงสองเดือนเพคะ ส่วนโอสถที่ต้องใช้ ข้าจะกลับไปเขียนแจกแจงมาให้ภายหลัง"

ใบหน้าของกู้เซียวอวิ้นผ่อนคลายลงหลายส่วน เขากล่าว

"ขอบคุณท่านหมอจ้าว...ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว เด็ก ๆ ส่งท่านหมอหลวงกลับ" ทันใดนั้น บุรุษชราผู้หนึ่งก็เข้ามาพร้อมถุงเงินใบใหญ่ โค้งรับเชิญหมอหลวงออกไป

"ล้วนเป็นหน้าที่ของข้า...ข้าขอตัวเพคะ"

หลังหมอหลวงจ้าวออกไป สาวใช้ก็ถอยตาม

เหลือเพียงกู้เซียวอวิ้นกับเว่ยเยว่ซินสองคนในห้อง เขาเอ่ยในความเงียบ "ข้าต้องขออภัยเจ้า ที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้"

เว่ยเยว่ซินหลับตาลง ท่าทางเหนื่อยล้า

"หม่อมฉันเข้าใจเพคะ...หาได้โทษพระองค์" เห็นสีหน้าของนางยังดูอิดโรย กู้เซียวอวิ้นจึงลุกขึ้นกล่าวเบา ๆ

"พระชายาพักผ่อนเถิด วันหลังข้าจะมาเยี่ยมใหม่"

เขาผงกศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบงัน

เว่ยเยว่ซินถอนหายใจอย่างโล่งอกในทันที

นางยังไม่ได้ทบทวนเรื่องราวทั้งหมดให้ชัดเจน ชินอ๋องผู้นี้ฉลาดเฉียบคม หากนางเผลอแม้แต่น้อย...อาจถูกรู้ทัน

ตอนนี้ ถือเป็นโอกาสดีในการพักฟื้น และประเมินสถานการณ์อย่างรอบคอบ

...

ค่ำคืนนั้น ม่านชิงเฉียวเริ่มมองเห็นเศษเสี้ยวของบางสิ่งในความทรงจำของเว่ยเยว่ซิน

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ม่านชิงเฉียวยังเด็กน้อยราวเจ็ดหรือแปดขวบ

นางเคยติดตามบิดาเข้าวังแคว้นต้าเว่ยเพื่อรักษาคนตามราชโองการของฮ่องเต้ขณะรอบิดาในอุทยาน นางได้พบเด็กหญิงงดงามคนหนึ่งในชุดองค์หญิง

งามเกินผู้คน งามประหนึ่งเทพธิดา

ม่านชิงเฉียวผู้หลงใหลในความงาม เดินเข้าไปทักทันที

นางกำนัลที่ติดตามแม้นสงสัย แต่เห็นว่าอีกฝ่ายมีนางกำนัลจากตำหนักฮ่องเต้เคียงข้าง จึงไม่กล้าเอ่ยขัด

"เจ้าชื่ออะไร ข้าชื่อม่านชิงเฉียว"

เด็กหญิงองค์หญิงเงยหน้าขึ้น มองตอบด้วยแววตาใสซื่อ

"ข้า...เว่ยเยว่ซิน"

ม่านชิงเฉียวมองอีกฝ่ายนิ่งครู่ ก่อนขมวดคิ้ว

"เจ้าป่วยหรือ?"

"หมอหลวงบอกว่าเลือดของข้าไม่ดี...คงอยู่ได้อีกไม่นาน"

ม่านชิงเฉียวยิ้ม คล้ายไม่ถือสา

นางคว้าแขนของเว่ยเยว่ซินขึ้นมาจับชีพจร

หลังจากนั้นล้วงขวดโอสถจากในเสื้อออกมายื่นให้

"เอานี่ไปกิน ภายในหนึ่งเดือน โรคที่เจ้าว่า...จะหายเป็นปลิดทิ้ง"

เว่ยเยว่ซินเบิกตากว้าง ไม่อาจเชื่อหูตัวเอง

นางกำนัลข้างกายรีบจะคว้าของออกจากมือองค์หญิง แต่ถูกนางกำนัลข้างกายม่านชิงเฉียวเอ่ยห้ามทันที

"โอสถขวดนั้น แม้เงินหมื่นตำลึงก็หาซื้อไม่ได้! องค์หญิงรีบกล่าวขอบคุณคุณหนูท่านนี้เถิดเพคะ นางคือบุตรสาวของเจ้าสำนักหมื่นพิษ!"

เสียงเงียบลงในทันใด

นางกำนัลของเว่ยเยว่ซินคุกเข่าโดยไม่รีรอ แม้แต่องค์หญิงเว่ยเยว่ซินเอง ก็ยังนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะย่อคารวะ ส่งยิ้มเจิดจ้า

"ขอบคุณท่านมาก"

ม่านชิงเฉียวถึงกับตะลึงในรอยยิ้มงดงามนั้น

นางหลงใหลความงาม...และรอยยิ้มนี้ งามจนนางอดไม่ได้ที่จะมอบโอสถบำรุงอีกขวด

และโอสถนั้น...อาจเป็นต้นเหตุให้องค์หญิงเว่ยเยว่ซินแข็งแรงจนมีชะตาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างแคว้น

ม่านชิงเฉียวรู้สึกอบอุ่นใจ ที่ความดีเพียงเล็กน้อยของตน อาจเคยเปลี่ยนชะตาคนคนหนึ่ง

หากนี่คือชะตาลิขิต

การได้ครอบครองร่างนี้ ก็เท่ากับได้รับโอกาสชดใช้และสานต่อในเวลาเดียวกัน

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น นางก็ยังอดเสียดายคนงามไม่ได้

...ถึงอีกฝ่ายไม่อยากมีชีวิตอยู่ ส่วนตัวนางยังไม่อยากตาย

และยังมีแค้นต้องสะสาง

นี่คือข้อตกลงที่ลงตัวที่สุดแล้ว

ม่านชิงเฉียวก้าวออกมายืนกลางลานเรือน เงยหน้ามองฟ้า

ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

"เว่ยเยว่ซิน...เพื่อตอบแทนร่างอันงดงามนี้ของเจ้า ข้าจะทำตามสัญญาให้ดีที่สุด ให้เจ้าอยู่บนสวรรค์ต้องตะลึงไปเลย"

...และต่อจากนี้ ข้าคือ...เว่ยเยว่ซิน"