ธารหิมะเหน็บหนาวไม่ปวดร้าวเท่าสายตาท่าน

“ท่านอ๋อง คุณหนูเฟิงนางคุกเข่าอยู่ที่ด้านหน้าตำหนักตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น ท่านอ๋องจะไม่เมตตานางหรือไร”

อ๋องเป่ย (ท่านอ๋องที่มีหน้าที่ดูแลแคว้นฉานทางทิศเหนือ) เงยหน้าที่ส่งสายตาดุดันจากถุงหอมใบสวย

“ปล่อยให้นางคุกเข่าจนตาย พรุ่งนี้จะทำพิธีศพชายาเอกของข้าหากนาง ผ่านคืนพรุ่งนี้ไปได้ ข้าจึงจะปล่อยนางไป”

“แต่ท่านอ๋อง นาง ตัวซีดขาวอีกทั้งอากาศข้างนอก…”

“หุบปาก ชุนไฉ่เจ้าเป็นคนของข้าหรือคนของบิดานาง”

“ท่านอ๋อง ชุนไฉ่ภักดีไม่เปลี่ยน หากแต่ ..คุณหนูผู่เยว่ร่างกายบอบบาง”มือใหญ่กำถุงหอมไว้แน่น

“ร่างกายบอบบาง แต่ใจคอโหดเหี้ยมข้าไม่มีทางให้อภัยนาง”

“แต่ท่านอ๋อง ท่านอ๋องประหารมารดานางไปแล้วเรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวกับนาง”

“ข้าให้เจ้าหุบปาก ชุนไฉ่”

ผู่เยว่ก้มหน้าคุกเข่าอาการปวดร้าวไปทั่ว แผ่นหลังและท่อนขาที่ปวดจนกลายเป็นชาไร้ความรู้สึกหิมะขาวโปรยปรายลงใบใบหน้าและมวยผม กระนั้นก็เหมือนเสื้อคลุมหนาจากผ้าเนื้อดีและขนสัตว์ก็ยังมิอาจบรรเทาความเหน็บหนาวแต่ก็พอให้ไม่ต้องหนาวตาย

อ๋องเป่ยยืนอยู่ที่หอสูง มองไปยังร่างเล็กผ่านปรอยหิมะพร่างพราว

“ชายา นางทำร้ายเจ้าจนตาย ข้าก็ควรให้นางตายตามเจ้าไป”

สะบัดชายเสื้อเดินหายเข้าไปด้านใน ลมหนาวหวีดหวิวคล้ายเสียงคร่ำครวญอาดูร

“ท่านพี่ พี่สาวผู่เยว่ใจดีกับข้ายิ่งนักครั้งนี้ได้ข่าวว่าข้าตั้งครรภ์นางส่งของกำนัลมามากมาย”

เฟิงเฟยฮวาเอ่ยปากด้วยท่าทีตื่นเต้นดีใจ กู้ลี่จวิน กุมมือเล็กไว้ในอุ้งมืออบอุ่นของเขา

“แต่ไหนแต่ไรข้าได้ยินว่าพี่สาวของเจ้า นางมักจะรังแกเจ้าอย่างไรก็ระวังตัวไว้บ้าง”

“ท่านพี่กังวลเกินไปแล้ว ก่อนหน้านั้นข้าแต่งเข้าจวนอ๋องจากบ้านเฟิงมาแรมปี นางคงอดที่จะคิดถึงข้าเสียไม่ได้ อีกอย่างหลังๆ มานี้ นางก็ไม่เคยจะหาเรื่องข้าครั้งนี้ส่งของกำนัลมากมายคงเป็นเรื่องที่ดี พี่สาวเองนางก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเพียงแค่เอาแต่ใจ และถูกท่านแม่ใหญ่เลี้ยงดูมาอย่างดี”

“เจ้าจึงต้องยิ่งระวังอย่าได้ขัดใจนาง ไม่เข้าใกล้นางเสียจึงดีความริษยาฆ่าคนมานักต่อนักแล้ว”เฟยฮวาซบหน้าลงบนอกกว้าง

“ท่านพี่ห่วงใยเฟยฮวาเพียงนี้เช่นไรข้าข้าจะกล้าดื้อรั้น”

เจ้าดื้อรั้นไม่ได้แล้วในเมื่อในท้องของเจ้ามีเจ้าก้อนแป้ง และข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ดื้อรั้นในเมื่อชายาของข้า เรียบร้อยอ่อนหวานเหมือนดังเก่าก่อนที่ข้าพบเจ้าคงไม่มีผิด” เฟยฮวายิ้มเอียงอาย

“เช่นนั้นข้าจึงเลือกเจ้า หาใช่พี่สาวคนโต คุณหนูใหญ่บ้านเฟิงที่งดงามเกินใคร แต่กิริยาดังไม่เคยผ่านการอบรม”เฟยฮวายิ้มบางๆ

“ท่านพี่แม้จะเอาแต่ใจ แต่นางมิได้ชั่วช้าอะไร นางสดใสกว่าข้าด้วยซ้ำเพราะท่านแม่ใหญ่ปล่อยนางตามใจ ผิดกับข้าที่ต้องรับใช้ปรนนิบัติคนในตระกูล และต้องเจียมตัวเยี่ยงลูกอนุทั่วไป”

“เช่นนั้นข้าจึงรักเจ้าเยี่ยงนี้ ชีวิตของข้าเฟยฮวาข้าไม่อยากให้เจ้าข้องแวะกับบ้านเฟิงเจ้าเป็นถึงชายาอ๋อง ข้าปกป้องเจ้าได้ พี่สาวของเจ้านางบางทีอาจยังแค้นเคืองที่ข้าไม่แต่งกับนางแต่กลับเลือกเจ้าเฟยฮวา ห่างพวกเขาไว้จึงดี”

“เฟยฮวาจะจำใส่ใจ ท่านพี่วางใจเถิด ข้าไม่ไปที่นั่นหากไม่มีท่านไปด้วย”อ๋องเป่ยกระชับอ้อมกอดแนบแน่น

ชีวิตเขาแค่นี้ก็สมบูรณ์มากพอแล้ว ในเมื่อมีเฟยฮวาข้างกาย แต่เดิมนั้นฝ่าบาทประทานงานแต่งกับบุตรีใต้เท้าเฟิง เขาลังเลอยู่นานจนกระทั่งพบว่าหญิงงามอ่อนหวานเช่นเฟยฮวาน่าสงสารเพียงใดใช้ชีวิตลำเข็ญเยี่ยงสาวใช้ในบ้านเฟิง เขาจึงขอประทานงานแต่งงานกับบุตรีคนรองที่เป็นเพียงลูกอนุ หยามหน้าเฟิงผู่เยว่ที่สวยกว่าทำตัวสูงส่งด้วยเป็นลูกเมียเอก แต่เขาเลือกที่จะสู่ขอเฟิงเฟยฮวามาแทน

“ท่านอ๋อง” เฟิงผู่เยว่เงยหน้าซีดขาวขึ้นช้า

“ข้าขอโทษ”