บทที่ 4 ยิ้มได้อีกครา

บทที่ 4 ยิ้มได้อีกครา

ตลาดยามบ่าย แม้หลายร้านเริ่มจะเก็บของแต่ก็มีหลายร้านเริ่มตั้งแผงใหม่ กลิ่นขนม กลิ่นซาลาเปา ฟุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ ทำเอาซือเหยารู้สึกอยากจะลองกินแต่นางก็ไม่กล้าเอ่ย

“ข้าจะมาซื้อสมุนไพรสักหน่อย แม้ว่าจะมีพวกนายพรานอาสาไปเก็บสม ุนไพร แต่บางอย่างก็ยังต้องมาซื้อจากร้านนี้” ซือเหยาฟังชายหนุ่มอธิบายแล้วก็เดินตามไป

“เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่” หญิงสาวส่ายหน้า ไป๋อวิ๋นที่เริ่มชินกับท่าทางราวกับใช้ชีวิตไปวัน ๆ ของนางแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก

เขาเดินเข้าไปในร้านสมุนไพรเจ้าประจำ

“อ้าว ท่านหมอเทวดา ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน วันนี้ต้องการอะไรดีเล่า เดี๋ยวข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษ แต่เดี๋ยวก่อนนะ วันนี้ท่านหมอพาภรรยามาด้วยหรือ” น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นและสายตาของเถ้าแก่ร้านยาทำให้ซือเหยาที่กำลังยืนดูบรรยากาศในร้านถึงกับสะดุ้ง

นางกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ แต่เป็นชายหนุ่มข้างกายที่พูดขึ้นก่อน

“ไม่ใช่หรอกเถ้าแก่ นางเป็น...” ไป๋อวิ๋นหันไปมองที่หญิงสาว และเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับคิดว่าจะบอกว่านางเป็นอะไรดี

ซือเหยาที่เห็นอีกฝ่ายยังไม่พูดอะไรออกมา ก็ตัดสินใจจะช่วยเขาตอบเอง

“ข้าเป็นผู้ช่วยของท่านหมอเจ้าค่ะ” เถ้าแก่ร้านสมุนไพรมองคนทั้งสองสลับกันก่อนจะพยักหน้า

“โอ้ ผู้ช่วยอย่างนั้นหรือ” เขาพูดพลางหัวเราะ “ข้าเกือบจะเข้าใจผิดไปเสียแล้ว เห็นท่านหมอไม่เคยพาใครมา อีกทั้งยังเดินข้างกันราวกับคนรัก ขอโทษด้วยที่คิดไปไกล” พอคำพูดนั้นหลุดออกจากปาก ทั้งสองคนก็รีบขยับออกห่างกัน

ไป๋อวิ๋นชักชวนอีกฝ่ายเข้าไปจัดยาให้เขา ทิ้งเอาไว้เพียงหลินซือเหยายืนอยู่กลางร้าน

หญิงสาวคิดย้อนกลับไปถึงยามที่อยู่กับอดีตสามี หากมีใครถามเขาเกี่ยวกับตัวตนของนาง เขาจะอึกอักจนเป็นนางที่ต้องบอกว่าเป็นญาติบ้าง สาวใช้บ้าง คนรู้จักบ้าง และด้วยเหตุนั้นหลัง ๆ นางจึงถูกห้ามไม่ให้ออกไปที่ไหน อยู่แต่เพียงในจวน มีเพียงเรือนหมากล้อมสถานที่ที่นางได้ไป เพราะเรื่องที่เกิดภายในเรือนแห่งนั้นจะอยู่แค่ภายในนั้น

ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นเรื่องงานที่นางจะต้องช่วยเขาจริง ๆ อีกฝ่ายก็แทบจะไม่พานางไปที่ไหน

“ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าถูกหลอกใช้” หลินซือเหยายิ้มเยาะตน แต่รอยยิ้มเยาะก็ถูกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่สะใจมากขึ้น

เพราะสิ่งของที่นางใช้ความคิดของนางช่วยอีกฝ่ายสร้าง แม้ช่วงแรกจะใช้งานได้ดี แต่สักวันก็ต้องผุพัง และเมื่อถึงวันนั้น ต่อให้มีสามีของนางหรือคนที่มีความรู้ช่วยเขาอีกกี่สิบคนก็คงซ่อมมันไม่ได้

เมื่อถึงยามนั้น คนเลวนั่นจะคิดถึงนางก็คงสายไปแล้ว ดีไม่ดีอาจจะถูกฮ่องเต้ลงโทษ โทษฐานหลอกลวงก็เป็นได้

“เสร็จแล้ว” เสียงของไป๋อวิ๋นทำให้หลินซือเหยาที่กำลังคิดถึงเรื่องในอดีตสะดุ้ง “เป็นอะไรหรือเปล่า” คงเพราะสีหน้าของหญิงสาวที่ไม่ได้เรียบเฉยเหมือนปกติที่เคยเป็น จึงทำให้ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” แม้จะรู้ว่าหญิงสาวโกหก แต่เขาก็ปล่อยไป เมื่อไรที่นางไว้ใจเขามากพอนางก็คงจะเล่าออกมาด้วยตัวเอง

เมื่อออกจากร้านสมุนไพร หญิงสาวเห็นว่าไป๋อวิ๋นพูดเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอยู่จึงเอ่ยถาม

“ท่านหมอ...มีอะไรหรือเจ้าคะ”

ไป๋อวิ๋นส่ายหน้า “ข้าแค่กำลังคิดว่าที่กระท่อมขาดอะไรหรือเปล่า”

หลินซือเหยาฟังแล้วก็พยายามคิด

ตั้งแต่นางอยู่ในกระท่อมของอีกฝ่ายมาก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไร จึงนึกไม่ออก

“ก็ไม่มีนะเจ้าคะ ทุกอย่างล้วนมีพร้อม”

ไป่อวิ๋นมองคนตรงหน้า “แล้วของส่วนตัวเจ้าเล่า” เขาถามหญิงสาว “เจ้าอยากได้อะไรหรือเปล่า”

“ข้า...” เพราะตั้งแต่หลงยุคมา ไม่ว่าจะที่ยุคก่อนหน้านี้ หรือยุคนี้นางล้วนใช้ของที่มีจึงไม่เคยคิดว่าขาดเหลือ หรือต้องการเรียกร้องอะไร ใครให้ใช้อะไรก็ใช้ตามนั้น

“ข้าไม่ได้ต้องการอะไรเจ้าค่ะ” ซือเหยาตอบออกไป ไม่ได้เป็นคำตอบที่เสแสร้งแต่ตอบตามความจริง

“แต่ข้าว่ามีนะ” ไป๋อวิ๋นมองหญิงสาวตรงหน้า เสื้อผ้าของนางเป็นเสื้อผ้าเก่าของเขาที่นำมาปรับใส่ แม้จะดูสะอาด แต่อย่างไรก็ยังเป็นเสื้อผ้าของบุรุษ

“ข้าว่าเจ้าควรมีเสื้อผ้าของตัวเอง” ซือเหยาก้มลงมองเสื้อผ้าที่นางสวม แล้วก็พยักหน้ายอมรับคำของอีกฝ่าย

“แต่ว่าข้าไม่มีเงิน”

“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลหรอก นี่เป็นค่าแรงที่เจ้าช่วยงานข้า” แม้อยากจะจ่ายเงินซื้อชุดให้หญิงสาว แต่เขารู้ดี ดูจากนิสัยของนางที่อยู่ด้วยกันมาสักพัก นางไม่มีทางยอมรับการช่วยเหลือง่าย ๆ แน่

แต่หากอ้างว่าเป็นเรื่องที่นางสมควรได้อยู่แล้วนั่นก็อีกเรื่อง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” ไป๋อวิ๋นพานางเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า “ข้าอยากได้ชุดให้นางสักชุดสองชุด” เขาบอกกับคนขาย

“เอาแค่ชุดเดียวก็พอ เรียบง่ายทำงานได้” ไป๋อวิ๋นอยากจะค้าน แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้นางได้ทำตามใจ

แม้ว่าในร้านจะมีเสื้อผ้าดูดีอยู่หลายชุด แต่สุดท้ายหญิงสาวกลับเลือกชุดผ้าฝ้ายธรรมดา “เจ้าไม่ดูผ้าแพรไหมพวกนั้นไปด้วย”

ซือเหยาส่ายหน้า

“ใส่ไปให้ใครดูเล่าเจ้าคะ ที่กระท่อมต้องทำงาน เอาเสื้อผ้าที่ใส่ได้จริงดีกว่า” แม้หญิงสาวจะพูดอย่างนั้นแต่ไป๋อวิ๋นก็สั่งให้คนขายหยิบชุดที่เขาหมายตาเอาไปด้วย