บทที่ 5

หลินจางหย่ง รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร ตนได้รับคำสั่งให้เดินทางมาหาข้อมูลของขุนนางที่ร่วมมือกับแคว้นเซี่ยเพื่อทำสงครามกับแคว้นฉี แต่เขานึกไม่ถึงว่าตนที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าจนเข้ามาในจวนท่านเจ้าเมืองได้ จะถูกคนวางยากำหนัดในน้ำและอาหาร จนเกิดเรื่องในเรือนท้ายจวนขึ้น

อาจจะเป็นเพราะหน้ากากมนุษย์ที่ตนใช้ทำให้คนของคุณหนูรองหมายตาเลือกตนเข้า หน้ากากที่หลินจางหย่งสวมในคืนนั้น เป็นชายมีอายุห้าสิบปี หน้าตาน่าเกลียดจนคนไม่กล้าจะมองด้วยซ้ำ คนที่รับเคราะห์จากความอิจฉาของสตรีเรือนหลังจึงตกเป็นของคุณหนูใหญ่เยี่ยนที่ไม่รู้เรื่องราว

หลินจางหย่งคิดว่าหากนางว่านอนสอนง่ายเขาจะรับนางไว้เป็นอนุ ถึงอย่างไรก็เป็นเขาที่ทำผิดต่อนางถึงจะไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นก็ตาม ตัวเขามีสตรีที่ทางบ้านเลือกไว้ให้แล้ว ถึงจะยังไม่ได้หมั้นหมายแต่เขาก็ไม่คัดค้าน รอให้งานนี้จบเสียก่อนบิดามารดาของตนก็คงจะเข้าไปคุยกับฝ่ายหญิง

ไป๋ฉินเยว่ คือหญิงสาวที่ตระกูลหลินเลือกไว้ให้เขา บิดาของนางเป็นรองเจ้ากรมการคลัง ฐานะย่อมเหมาะสมกับผู้รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรอย่างเขา เขาที่ไม่สนใจสตรีหรือมีสตรีในดวงใจ ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธคนที่บิดามารดาจัดหาไว้ให้

เยี่ยนฟางนางมิได้รับรู้สถานการณ์ทางเมืองหานตงเลย ตอนนี้นางกำลังให้พ่อบ้านไปจัดการเรื่องเปลี่ยนแซ่ของนางจากแซ่เยี่ยนเป็นแซ่จาง และเปลี่ยนนามเป็นลี่ฟาง จางลี่ฟาง

จางลี่ฟาง ย้ายมาอยู่เมืองหานโจวได้เกือบสองเดือนตอนนี้นางเริ่มคิดจะทำการค้าแล้ว นางมีร้านค้าสินเดิมของมารดาอยู่สองร้านในเมืองหานโจว ตอนนี้นางจึงออกจากบ้านเพื่อไปดูร้านค้าและสำรวจตลาดว่าตนในเมืองมีความเป็นอยู่เช่นไร นางเดินสำรวจแทบจะทุกตรอกซอยจนเหนื่อย เสี่ยวชิงกับเสี่ยวชินที่เห็นเช่นนั้นก็ประคองคุณหนูของตนไปยังโรงน้ำชา

แต่เดินไปได้ไม่ไกลตัวของลี่ฟางก็อ่อนยวบล้มพับไป สาวใช้ทั้งสองรีบอุ้มนางไปยังโรงหมอที่อยู่ใกล้ทันที หมออู่จับชีพจรแล้วส่ายหน้า เป็นเพราะท่านหมออู่มองทรงผมของลี่ฟางที่เป็นสตรียังมิออกเรือนแต่ตอนนี้นางตั้งครรภ์เสียแล้ว หากครอบครัวของนางรู้เข้าคงจะไม่เก็บเด็กไว้ให้ออกมาเป็นที่อับอาย เขาอดที่จะถอนหายใจไม่ได้

สาวใช้ทั้งสองที่เห็นสีหน้าของท่านหมอไม่ดีก็หวาดกลัวว่าคุณหนูของตนจะเป็นโรคร้ายต่างนั่งน้ำตาคลอเพื่อรอคำตอบ

"คุณหนูของพวกเจ้าตั้งครรภ์ นางเพียงอ่อนเพลียเท่านั้นอีกไม่นานก็ฟื้นขึ้น ข้าจะจัดยาบำรุงให้" เขากล่าวจบก็ลุกออกไป แต่ยังอดเหลือบมองมิได้ สตรีที่เป็นโฉมสะควรญคงโดนลมปากของบุรุษล่อลวงก่อนแต่งเสียแล้ว

หมออู่ที่ไม่มีบุตรหลานก็ปลงตก ตัวเขามีภรรยาที่รักใคร่กันดี แต่จนใจที่ตนไม่มีบุตรไว้สืบสกุล ตัวเขาก็ไม่คิดจะมีอนุ ทางครอบครัวก็เร่งเรื่องนี้มาตลอดจนต้องพาภรรยาย้ายจากเมืองหลวงมาอยู่ที่เมืองหานโจวแทน ก่อนหน้าที่ตนจะย้ายมาอยู่ในเมืองที่สงบและสวยงามเช่นหานโจวตัวเขาเคยเป็นถึงหมอหลวงในวัง เป็นเพราะทนความกดดันของตระกูลไม่ไหวจึงได้ทิ้งลาภยศและใช้ชีวิตสงบที่นี่

ลี่ฟางฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกเพลียอยู่ นางจำได้แค่ว่าตัวนางเหนื่อยจนอยากจะหลับแล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอีกเลย

"คุณหนูท่านฟื้นแล้ว" สาวใช้ทั้งสองรีบเข้ามายืนข้างเตียง เสี่ยวชินรินชาร้อนส่งให้ ลี่ฟางเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของทั้งคู่

"ข้าเป็นอะไร"

"คุณหนู ท่าน ท่านตั้งครรภ์เจ้าค่ะ" เป็นเสี่ยวชิงที่เอ่ยปากตอบขึ้น

ลี่ฟางยังมีสีหน้าเรียบเฉย เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องของนาง สาวใช้ยิ่งเป็นกังวลเข้าไปใหญ่เพราะคิดว่าคุณหนูตกใจจนไม่มีสติ

"กลับจวนก่อนค่อยคุยกัน" นางให้เสี่ยวชิงไปรับยาพร้อมจ่ายเงินค่าตรวจ ลี่ฟางเดินออกไปขอบคุณท่านหมออู่พร้อมสอบถามถึงอายุครรภ์และการดูแล

"ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ" ลี่ฟางคารวะท่านหมออู่อย่างอ้อนช้อยตามแบบคุณหนูในห้องหอ นางยังมีความทรงจำเดิมของเยี่ยนฟางเรื่องนี้จึงนับว่าไม่ยากเกินไป