ฉลาม (ไม่) ดุ

"จะให้เป็นน้องเป็นนุ้งได้ยังไง เจอผู้ชายหล่อที่ไหน ฉันก็มองเป็นผัวหมด"

คำพูดของคนที่ 'นก' มาตลอดทั้งชีวิต ทำเอาเพื่อนรักต้องกรอกตามองบนด้วยความรักปนหมั่นไส้และอาจจะบวกความระอาเข้าไปอีกหน่อย เมื่อได้เห็นสีหน้าที่แสดงถึงความโนสนโนแคร์ของคนพูด

"ฉันว่าแกเก็บหนอหน่อยไหมไอ้แพร นี่อีกนิดนึงมันก็จะพุ่งไปกระแทกหน้าน้องพลัสเตอร์แล้วนะ"

ประโยคขัดแข้งขัดขาของเพื่อนซี้ปึ้ก ทำให้เจ้าของชื่อที่วันนี้อุตส่าห์ลงทุนแต่งหน้าแต่งตัวทำผมตั้งแต่เวลาไก่ยังไม่ตื่น เหวี่ยงค้อนประหลับประเหลือกไปให้

"หนอฉันร่องหน มันไม่กระแทกหน้าน้องหรอกย่ะ"

"โอ๊ยย ชะนี! " จิรัชตัดบท ก่อนจะก้มตัดสเต๊กปลาบนจานเพื่อหลบเลี่ยงการสนทนากับคนตรงหน้า ทว่า...

"แกว่าน้องพลัสเตอร์เขาสนใจฉันป่ะ"

"อย่ามโนเยอะได้ไหมชะนี ถือว่าฉันขอเถอะ" คนพูดว่าพลางชูส้อมในมือขึ้นมาโบกกลางอากาศ เพื่อบอกให้เพื่อนหยุด "นอกจากมองว่าเป็นแม่คนที่สองแล้ว น้องเขาไม่มีทางมองแกเป็นอย่างอื่นแน่ๆ "

พัธริกาเหวี่ยงค้อนไปให้เพื่อนอีกยก แล้วหาเหตุผลมาแย้ง "แต่น้องเขาจำวันเกิดฉันได้นะแก"

"โอ๊ยอีนี่! ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงอยากจะเขมือบแกลงท้องไปตั้งนานแล้วแหละ เพราะฉันจำวันเกิดแกได้ตั้งแต่ตอนประถม"

"เชอะ! ก็สาเหตที่แกไม่อยากเขมือบฉัน มันเป็นเพราะว่าแกชอบผู้ชายไง ถ้าแกชอบผู้หญิงนะอีเจมส์ ป่านนี้ฉันกับแกเราคงคล้องแขนกันเข้าประวิวาห์ไปตั้งนานแล้ว"

จิรัชส่ายหน้าปฎิเสธเป็นพัลวัน แถมยังลูบแขนซ้ายขวาของตัวเองด้วยท่าทางขนลุกขนพองราวกับแมวโดนน้ำสาดก็ไม่ปาน

"ทำมาเป็นขยะแขยงนะกันอีเก้ง เรานอนเตียงเดียวกันก็เคยมาแล้ว ทำไมฉันจะมโนต่อไม่ได้"

"โอ้โห แกรีบหยุดความคิดอุบาทว์นั่นเดี๋ยวนี้เลยอีชะนีขี้มโน ฉันกับแกแค่นอนบนเตียงเดียวกันเฉยๆ อะไรต่อจากนี้ที่ผุดขึ้นมาในสมองกลวงๆ ของแกมันไม่เคยเกิดขึ้น กรุณาหยุดคิด เดี๋ยวนี้! "

พัธริการะบายรอยยิ้มกว้างอย่างหุบไม่ลง เมื่อได้เห็นท่าทางลุกลนของเพื่อนรัก

"ทำไมเก้ง ฉันอุตส่าห์ให้สิทธิ์วีไอพีแกเชียวนะ" เธอว่า

"ไม่เอาโว้ย! ถ้าคราวนี้ไปเที่ยวต่างประเทศกันอีก ฉันจะไม่นอนเตียงเดียวกันกับแกเด็ดขาด"

"แต่ฉันอยากนอนกับแกนะ" คนพูดว่าพร้อมกับตั้งศอกเท้ากับโต๊ะและยกมือขึ้นมาประสานกันตรงหน้า ก่อนจะเอาคางวงลงไปบนมือด้วยท่าทางยั่วยวนเบอร์สุด

"อี๋! แกอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ" จิรัชห้าม

"ทำไม หวั่นไหวหรอ"

"หวั่นไหวกับผีน่ะสิ ฉันขนหัวลุกยิ่งกว่าเห็นผีอีกโว้ย! "

"เว่อร์...ร์" หญิงสาวลากเสียงยาวกลั้วหัวเราะ แล้วตักเนื้อสเต๊กเข้าปากตัวเองบ้าง "สเต๊กที่นี่อร่อยว่ะแก"

"ใช่สิ ฉันเคยอ่านนิตยสารที่คุณฉลามเขาให้สัมภาษณ์ด้วยนะว่าอาหารของที่นี่มีเชฟระดับมิชเชอรีนคอยดูแลทุกกระบวนการในการประกอบอาหารเลยนะ"

พัธริกาพยักหน้าตามคำพูดของเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะสะดุดเข้ากับชื่อของใครคนหนึ่ง

"ฉลาม? "

"หือ? "

"เจ้าของที่นี่ชื่อฉลามหรอ" หญิงสาวเอ่ยถาม

"ก็เออสิยะ นี่แกมาทำงานยังไงไม่ศึกษาข้อมูลเลยเนี่ย"

พัธริกาเบะปากอย่างไม่ยอมรับคำตำหนิ แล้วแย้งบ้าง "ก็ฉันเป็นผู้จัดการดารา ไม่ได้เป็นคนจัดหาโลเกชั่นแบบแกนี่ ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าใครเป็นเจ้าของที่นี่ก็ได้มั้ง"

"แกไม่รู้ว่าเจ้าของที่นี่ชื่ออะไรก็ย่อมได้ แต่แกจะไม่รู้ถึงความหล่อออร่าผัวของเขาไม่ได้" จิรัชบอกพร้อมกับวาดมือไปมากลางอากาศด้วยท่าทางที่เรียกได้ว่าโอเวอร์แอคติ้งสุดๆ

"อือหือ... ฉันเห็นคนไหนที่แกบอกว่าหล่อ หน้าตาไม่ได้เรื่องได้ราวสักคน"

คนฟังกรอกตาและทำปากคว่ำใส่เพื่อนอย่างหมั่นไส้ แล้วคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองมากดค้นหารูปของ 'ฉลาม วารีพิสุทธิ์' ในกูเกิ้ล

"เดี๋ยวแกคอยดูหน้าคุณฉลามเอาไว้ให้ดีเลยนะยะ คนนี้น่ะหล่อจริง เอาหัวเก้งอย่างฉันเป็นประกันได้เลย" จิรัชว่า

"เหอะ! จะสักแค่ไหนกันเชียว"

"เดี๋ยวก็รู้" คนที่กล้าเอาหัวเป็นประกันบอกอย่างมั่นใจ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือที่เปิดรูปใครบางคนค้างไว้ ไปตรงหน้าของอีกฝ่าย "ดูซะ หล่อกว่านี้ก็เทพบุตรบนสวรรค์ชั้นฟ้าแล้วย่ะ"

พัธริกาจ้องมองรูปของชายหนุ่มที่เพื่อนรักตั้งใจนำเสนอสุดฤทธิ์ตาไม่กะพริบ เพราะออร่าความหล่อของเขานำเด่นเข้ามากระแทกตาเธออย่างจัง

เออ! ยอมรับก็ได้ว่าคนนี้หล่อจริง

"เป็นไง" จิรัชถาม

"ก็... หล่อดี"

"เห็นไหมล่ะ คนนี้น่ะหล่อจริงๆ เชื่อถือได้" คนที่เอาหัวเป็นประกันในตอนแรกบอกอย่างภาคภูมิใจ ราวกับว่าตนพึ่งค้นพบโสมแดงล้ำค่ายังไงอย่างนั้น

"แล้วทำไมฉันไม่เคยรู้ล่ะ ว่ามีผู้ชายที่หล่อลากออร่าผัวขนาดนี้อยู่บนโลกด้วย" พัธริกาถามด้วยสายตาเป็นประกายเหมือนกับตอนที่เธอเจอเป้าหมายใหม่

"หือ... แกจะไปรู้อะไร ปกติแกเต๊าะแต่หนุ่มในวงการ"

"จริงด้วย" หญิงสาวเออออตาม

"คุณฉลามเขาไม่ค่อยออกสื่อเท่าไหร่ด้วย แต่..." คนที่มีเรื่องเม้าท์ยกมือขึ้นมากวักหยอยๆ กลางอากาศเพื่อให้คนฟังขยับเข้าไปใกล้

"แต่อะไร" เธอถาม หลังจากที่เอนตัวเข้าหาเพื่อนรัก

"วงในเขาเม้าท์กันให้แซ่ดว่าคุณฉลาดน่ะเป็นแบดบอยตัวพ่อ ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่าทิชชู่อีกแกเอ๊ย"

"ขนาดนั้นเลยหรอวะ"

"ก็ขนาดนั้นเลยแหละ เห็นว่าที่จู่ๆ ก็โดนสื่อจับตามองเนี่ย เป็นเพราะว่าเขากำลังแอบกิ๊กกั๊กอยู่กับแฟนเก่าของเป้าหมายแกด้วย"

"เป้าหมายฉัน" พัธริกาทวนคำพูดของเพื่อนพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัว

"เออ"

หญิงสาวหันไปมองทางพัชระหรือพลัสเตอร์ พระเอกหนุ่มวัยใสที่เธอกำลังหมายหัวอยู่ แล้วหันกลับมามองเพื่อนรักเพื่อความแน่ใจ

"ใช่ค่ะเพื่อน แฟนเก่าน้องพลัสเตอร์ของแกนั่นแหละ"

ใบหน้ากระจ่างใสเบะปากเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาคล้ายระอาเต็มที

"ยัยเอมี่มีดีตรงไหน ทำไมถึงกวาดแต่ผู้ชายหล่อๆ ลงกระเพาะได้หมดก็ไม่รู้" พัธริกาบ่น

"โอ๊ย! ก็ถ้าแกไม่เรื่องมาก เลือกมาก เล่นตัวเยอะ แกก็เขมือบผู้ชายหล่อระดับพรีเมี่ยมลงท้องได้หลายคนแล้วย่ะ" จิรัชบอกกลั้วหัวเราะอย่างสะใจปนหมั่นไส้ในคราวเดียว เพราะที่ผ่านมามีคนเข้ามาจีบเพื่อนของตนมากมาย แต่อีกฝ่ายกลับมองหาแต่ข้อเสีย แล้วปฎิเสธไปหมดซะงั้น

ก็สมควรแล้วล่ะ ที่จะ... นก!

"จะมีผัวทั้งทีมันก็ต้องเลือกป่ะ" พัธริกาแย้ง

"เลือกแล้วเป็นไง"

"นก"

"เล่นตัวเยอะ แล้วเป็นไง"

"นก"

"มองหาแต่ข้อเสียของเขา แล้วเป็นไง"

"นก"

"เห็นไหมล่ะ ก็เพราะว่าแกเป็นแบบนี้ไงชะนี มดลูกมันถึงยังไม่ได้ใช้งานสักที ป่านนี้หยักไย่เกาะเต็มไปหมดแล้วมั้ง"

"บ้า! "