5. อยากลองของนอก

"ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ยนายแว่น แต่เสียใจย่ะอย่างนายก็แค่ของเล่นของฉัน" แพรนลินพูดออกไปก็เดินไปที่ประตูห้อง

"เชิญออกไปค่ะ ฉันเล่นจบแล้ว" แพรนลินเอ่ยออกไป

ลีโอก็เดินออกมาทันที เพราะรู้สึกเสียหน้าที่ถูกล้อเล่นแบบนี้

"ต่อไปก็พูดจาให้มันน่าฟังหน่อยนะคะ จะได้ไม่ต้องอายอีก" แพรนลินบอกไปก็ปิดประตูใส่หน้าลีโอทันที คนอะไรพูดจาไม่เข้าหูแถมยังพูดแดกดันอยู่นั่นแหละ เจอฤทธิ์เธอเข้าไปสมควรละ แพรนลินคิดในใจ ก่อนจะขนของที่เรื่อยราดเมื่อกี้ไปเก็บ

ลีโอที่อยู่ด้านนอกก็สบทบทออกมาอย่างระบายอารมณ์

“ใครกันแน่ที่จะเป็นของเล่น” ลีโอคิดไปอย่างมาดมั่นก็เดินกลับไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังห้องของตัวเอง

"โทนี่ ต่อไปถ้าเจอแพรนลินอีกนายห้ามยุ่งกับเธอเด็ดขาด หวังว่านายคงเข้าใจที่ฉันบอกนะ"ลีโอพูดออกไป เมื่อกับเข้ามาในห้องแล้วเจอลูกน้องนั่งอยู่พอดี

"อ่อ ครับนายน้อย" โทนี่เอ่ยออกไปเพราะแค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่า นายน้อยของเขาสนใจแพรนลินแน่นอน

"ของเล่นชิ้นนี้ ถ้าฉันไม่ปล่อยใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์" ลีโอพูดออกไปแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น

จากนั้นก็ถึงเวลาเดินทางไปเชียงราย ตลอดเวลาที่รอขึ้นเครื่องจนกระทั่งลงเครื่องแพรนลินก็ไม่พูดอะไรกับลีโอสักนิด แต่ก็พูดกับคนในชมรมตามปกติ

"ไหนแกบอกสนใจเขาไง แล้วทำไมแกไม่คุยกับเขาล่ะ" ริต้าเอ่ยถามเพื่อนเมื่ออยู่ในห้องพักที่ทางโรงเรียนของที่นี่จัดให้

"ฉันว่าเขาแปลกอ่ะ เขาเหมือนไม่ได้เป็นคนเนิร์ดๆหรือเฉยๆแบบที่เราคิดอ่ะ" แพรนลินบอกออกไป เพราะเธอนั่งคิดนอนคิดมาหลายวันแล้ว หลังจากนึกถึงคำพูดและการกระทำของเขาในวันนั้น

"คิดมากไปรึเปล่าแก มันไม่ใช่ละครนะยะ" ริต้าบอกออกไป

"ช่างเถอะ ฉันคงคิดมากไปจริงๆ เราออกไปช่วยข้างนอกกันเถอะ" แพรนลินพูดออกไปก็ชวนเพื่อนสาวออกไปข้างนอก

"อ้าวริต้ามาพอดี ช่วยพี่ทาสีตรงหน้าต่างหน่อยสิ" อาเทอร์เอ่ยบอกออกไปเพราะต้องการให้เพื่อนของเขาได้คุยกับแพรนลิน เพราะสังเกตมาตั้งแต่ขึ้นเครื่องแล้ว

"เดี๋ยวแพรไปด้วยค่ะ" แพรนลินเอ่ยบอก

"เดี๋ยวแพรช่วยลีโอตรงนี้แหละ ตรงนั้นเดี๋ยวพี่กับริต้าจัดการเอง" อาเทอร์เอ่ยบอกก็พาริต้าออกไปโดยไม่รอให้แพรนลินตอบเลยสักนิด

"พี่อาเทอร์คะ" แพรนลินเรียกตามทั้งสองที่เดินออกไป

"ไม่อยากคุยกับพี่ ก็ไปทำที่อื่นก็ได้นะ" ลีโอพูดออกไปก็ทาสีต่อ

"เปล่าสักหน่อย แพรแค่ไม่รู้จะพูดอะไร" แพรนลินเอ่ยออกมา เพราะวันนั้นเธอก็เล่นแรงไปจริงๆแถมยังพูดไม่ดีอีก

"กริ๊งๆ" พอจะพูดต่อเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น ก่อนจะมองแล้วกดรับด้วยรอยยิ้มเพราะดีใจที่พาทิศโทรวิดิโอคลอมาหาเธอ

"นึกว่าจะลืมแพรแล้วนะคะเนี่ย" แพรนลินกรอกเสียงหวานลงไปอย่างงอนๆ

"ไม่ลืมหรอกน่ายัยแสบ พอดีพี่ยุ่งๆเลยไม่ได้โทรหาเราเลย พี่ไม่อยู่เหงาล่ะสิ" พาทิศเอ่ยบอกน้องสาวนอกไส้ที่เขารักแบบน้องสาวแท้ๆ

"เหงามากเลยค่ะ เวลาแพรเมาก็ไม่มีใครไปรับ เวลาแพรหิวข้าวก็ไม่มีใครพาไปกิน เวลามีผู้ชายมาจีบก็ไม่มีใครมาหวง " แพรนลินเอ่ยออกแบบอ้อนๆ ไปพร้อมกับพูดจิกชายที่อยู่ด้านข้างเบาๆ

"พูดซะเวอร์เลยนะเรา พี่มาแค่สองปีเองเดี๋ยวก็เจอกันแล้ว" พาทิศเอ่ยบอกน้องสาวไป

"ไม่รู้แหละ ยังไงแพรจะบินไปหาพี่พิทให้ได้เลย รอปิดเทอมก่อนเถอะ" แพรนลินพูดออกไปก็ทำหน้าใส่กล้องอย่างน่ารัก

"พี่ต้องไปแล้วเดี๋ยวพี่โทรหาเราใหม่นะ คิดถึงนะยัยแสบ" พาทิศเอ่ยบอกก็กดวางสายไป

ส่วนลีโอที่ได้ยินก็เข้าใจว่า แพรนลินมีแฟนแล้วจึงเอ่ยถามเธอ

"แพรมีแฟนแล้วเหรอ" ลีโอถามออกไปแล้วทาสีไปด้วย

"ทำไมคะ คนสวยๆแบบแพรไม่มีแฟนสิคะแปลก" แพรนลินไม่ตอบตรงๆแต่ตอบอ้อมๆไป แพรนลินก็มองเขาอยู่ก็เงียบ ก่อนจะบอกว่า

"แพรช่วยนะคะจะได้เสร็จไวๆ" แพรนลินพูดออกไปก็เริ่มทาสีอย่างขมักเขม้น จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันทาสีโดยที่ต่างคนต่างไม่พูดอะไรใส่กัน

จนกระทั่งตอนเย็นๆ ทางผู้ใหญ่บ้านก็ทำอาหารมาเลี้ยงเพื่อตอบแทนในการมาช่วยซ่อมแซมโรงเรียนและมอบเงินการศึกษาให้

"เห้ย แพรระวัง" ริต้าเอ่ยออกมาเมื่อเห็นโคมไฟที่จุดอยู่บนต้นไม้หล่นลงมาใส่เพื่อนสาว แพรนลินก็ตกใจจนก้าวขาไม่ทันได้แต่หลับตาแน่น ลีโอที่อยู่ใกล้ๆก็พุ่งเขามาผลักแพรนลินออกไปจนล้มไปด้วยกัน

"โอ๊ย" แพรนลินร้องออกมา เมื่อล้มลงพื้นพร้อมกับร่างหนา

"เป็นอะไรรึเปล่า" ลีโอเอ่ยถามก่อนจะมองหน้าแพรนลินอย่างเป็นห่วง

"ไม่ ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณนะคะ" แพรนลินบอกออกไปตะกุกตะกัก

"ยัยแพร " ริต้ารีบเข้ามาหาเพื่อน ส่วนคนอื่นๆก็ต่างพากันมองอย่างเป็นห่วง ลีโอจึงปล่อยแขนของตัวเองที่โอบกอดร่างบางออกเบาๆแล้วลุกขึ้นพร้อมกับช่วยพยุงร่างบางขึ้น

"เท่ห์ไปเลยค่ะพี่ลีโอ" ริต้าเอ่ยบอกแล้วเข้าไปช่วยประคองเพื่อนสาว

"ริต้าพาแพรไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง" ลีโอเอ่ยบอก ก่อนจะเก็บโคมไฟอันใหญ่ที่หล่นลงมา

แพรนลินก็มองสบตากับลีโอก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนสาว

"เกิดอะไรขึ้นวะ" อาเทอร์ที่เข้ามาทีหลังจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงเอ่ยถามเพื่อน

"โคมไฟหล่นลงมาน่ะ ไม่มีอะไร" ลีโอบอกไปก็เอาน้ำราดโคมไฟที่ไหม้อยู่ให้ดับลง

ด้านแพรนลินพอเข้ามาในห้องก็เหม่อลอย นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ แล้วรู้สึกประทับใจลีโลที่ช่วยเธอไว้

"ยัยแพร แกโอเคไหมเนี่ย" ริต้าเอ่ยถามเพราะเพื่อนสาวดูแปลกๆ

"อืมโอเค แกฉันว่าฉันชอบนายเฉิ่มนี่แล้วอ่ะ" แพรนลินเอ่ยบอกเพื่อนสาว

"เห้ยยัยแพร แค่เขาช่วยแกแค่นี้ แกชอบเขาเลยเหรอ" ริต้าเอ่ยถามอย่างตกใจ

"ไม่รู้แหละ ฉันจะเป็นแฟนกับนายลีโอนี่ให้ได้แกคอยดูละกัน" แพรนลินพูดออกไปอย่างมาดมั่น

"ยัยแพรนั่นไม่ใช่สเปคแกเลยนะ นั่นฝรั่งนะแถมยังแต่งตัวเฉิ่มมากๆอีกด้วย " ริต้าเอ่ยเตือนสติเพื่อนสาวอีกครั้ง เพราะมันตรงข้ามกับสเปคที่แพรนลินตั้งไว้ทุกอย่าง หล่อ รวย สมาร์ท ใจสปอร์ต แต่ลีโอแทบต่างกันอย่างลิบลับไหนจะไฝใหญ่ๆบนหน้าอีก

"ช่างสิ ฉันอยากจะลองของนอกบ้าง แกจะไม่ให้ฉันลองก่อนหรือไง" แพรนลินเอ่ยบอกเพื่อนสาว

"เออๆ แกจะเอาก็เอา เดี๋ยวฉันจะคอยเป็นทัพเสริมให้แกเองก็ได้" ริต้าบอกออกไปเพราะคงเปลี่ยนความคิดของเพื่อนไม่ได้

"น่ารักที่สุดเลย เพื่อนใครเนี่ย" แพรนลินก็เข้าไปอ้อนเพื่อนสาวอย่างน่ารัก

"อย่างลองของนอกดีนัก เดี๋ยวแกจะรู้สึก ซิงๆแบบแกตายแน่ยัยแพร" ริต้าเอ่ยแซวออกไป

"ฉันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นสักหน่อยย่ะ แต่ถ้าเขาไม่ขัดขืนฉันก็พร้อมจะสนอง ฮ่าๆ" แพรนลินเอ่ยออกไปอย่างล้อเล่นจนโดนเพื่อนสาวตี

"ให้มันน้อยๆหน่อยย่ะ ลดลิมิตความแรดของแกลงมาหน่อยนะคะเพื่อน " ริต้าเอ่ยออกไปอย่างอดไม่ได้