ep2

อลิศถามเบาๆ โดยที่ไรอันนิ่งไป ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับ เธอใจเต้นเล็กน้อย เมื่อคิดว่าจะต้องอยู่กับผู้ชายที่พรากเอาหัวใจของเธอไปตั้งแต่เห็นหน้า เสียดายก็แต่ว่า เขาคือพ่อเลี้ยง!

ชายหนุ่มขับรถทะลุป่ายางเข้ามาก็จอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่บนเนินสูงมีหน้าผาสูงชัน ด้านล่างเป็นทะเลที่มีหาดทรายสีขาวละเอียดเป็นแนวยาวสวยงาม แต่เดิมที่บริเวณแห่งนี้ เป็นบ้านพักตากอากาศของครอบครัวไรอัน เขาสร้างไว้ที่เนินหน้าผา เพื่อความเป็นส่วนตัวของเขา จึงปลูกสวนยางนับร้อยไร่โอบล้อมอยู่

ไรอันไม่เคยคิดเลยว่า บ้านพักตากอากาศหลังเก่าแก่ของครอบครัวจะกลายเป็นสถานที่กักกันเด็กสาว เพื่อรอใครสักคน

“ลงมาได้แล้ว”

เขาบอกเสียงดุๆ เพื่อให้เด็กสาวลงจากรถ เธอค่อยๆ เปิดประตูออกมาแล้วยืนมองบ้านหลังเก่าที่ยังคงความสวยงามอย่างหวั่นๆ มันเงียบมาก สิ่งที่เธอได้ยิน มีเพียงเสียงคลื่นและลมทะเลเท่านั้น

“เดี๋ยวเธอเข้าไปรอในบ้านกับป้าอิ่มก่อน ฉันจัดเตรียมห้องไว้ให้เธอแล้ว”

อลิศมองไรอัน เธอไม่ได้กลัวที่จะต้องอยู่ร่วมกับเขา แต่กลัวหัวใจตัวเอง ที่อาจจะทรยศต่อแม่ของเธอ

“อลิศติดต่อแม่ไม่ได้มาหลายวันแล้ว นึกว่าแม่น่าอยู่กับคุณอา” หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มตามตรง แม้ว่าเขายังไม่ได้ถาม

“โทรศัพท์ของเธออยู่นี่ ทันทีที่แม่ของเธอติดต่อมา เขาจะรู้เองว่าเขาควรจะทำยังไง”

โทรศัพท์ของอลิศอยู่ในมือของไรอัน เขาหยิบให้เธอดู แต่ไม่คืน นั่นก็แสดงว่าเขายึดโทรศัพท์เธอไว้

“คุณอาจะเอาโทรศัพท์อลิศไปไม่ได้นะคะ”

“ฉันไม่ได้ถาม และไม่ได้ขอความเห็น”

“แต่นั่นมันเป็นของส่วนตัวของอลิศ อลิศสัญญาว่า ถ้าแม่โทร.มา อลิศจะบอกคุณอาทันที”

“คงไม่ได้”

ไรอันปฏิเสธสั้นๆ และไม่ฟังคำร้องขอของเธออีก เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ทิ้งให้อลิศยืนคว้างอยู่คนเดียว จนครู่ใหญ่ ก็มีแม่บ้านโผล่ออกมายืนรอเธอที่หน้าประตูบ้าน โดยที่ไม่ได้เรียกเธอสักคำ

“ป้าอิ่มใช่ไหมคะ?”

เธอเดินเข้าไปหา นึกในใจว่ายังไงก็ต้องญาติดีกับคนที่นี่ ตอนแรกนึกว่าจะต้องอยู่กับไรอัน เอาเข้าจริงๆ เธอกลับถูกทิ้งให้อยู่กับคนรับใช้

“ห้องของคุณอยู่ด้านบนมุมขวา นายหัวจัดไว้ที่นั่น เพราะเป็นห้องที่มุมดีที่สุดของบ้าน”

“ขอบคุณค่ะ” เธอเดินตามแม่บ้านของเขาไปโดยไม่ได้รู้สึกกังวล แม้จะหงุดหงิดอยู่บ้างที่ถูกยึดโทรศัพท์

“ป้าอิ่มคะ คุณอาไรอัน พาผู้หญิง เอ่อ..พาแขกมาพักที่นี่บ่อยไหมคะ”

“คุณผู้ชายไม่เคยพาใครมาหรอกค่ะ”

“แม้แต่แม่หรือคะ?” อลิศชะงักไป

ป้าอิ่มหยุดแล้วหันกลับมามองเด็กสาวด้วยรอยยิ้มปราณี

“ที่นี่เงียบ ไม่มีความศิวิไลซ์เหมือนในตัวเมือง ไม่มีใครเขาอยากมาหรอกค่ะคุณ”

“แปลกจัง บ้านสวย วิวสวย น่าอยู่ออกค่ะ”

ป้าอิ่มเดินนำไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ความสวยงามจากสิ่งที่เห็น หลายคนก็บอกอย่างนั้น แต่โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นที่บ้านหลังนี้ ไม่ได้ทำให้ใครอยากจะมานักหรอก เพราะน้องสาวของไรอันตรอมใจจนตายอยู่ที่บ้านหลังนี้

“นี่ห้องของคุณค่ะ”

ป้าอิ่มเปิดประตูออกกว้าง แสงสว่างจากท้องทะเลสาดเข้ามาภายในห้องสีขาวที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราสีทูโทน ด้านนอกหน้าต่างเป็นผืนน้ำ ท้องทะเลสีมรกตที่ส่องประกายระยิบระยับ

“โอ้โห....สวยจังเลยค่ะ สวยยังกับสวรรค์เลย”

อลิศโลดแล่นเข้าไปในห้องด้วยความตื่นเต้น เธอโผเข้าไปเกาะหน้าต่างดูวิวทะเลสีมรกตด้วยความตื่นตาตื่นใจ เหมือนเด็กได้ของถูกใจจนเก็บกลั้นความรู้สึกไว้ไม่อยู่

“คุณพักผ่อนตามสบายนะคะ ถ้าหิวก็กดกริ่งเรียก จะมีเด็กนำอาหารมาให้ที่นี่”

ป้าอิ่มชี้ที่มุมหัวเตียง ซึ่งมีกริ่งไฟฟ้าทองเหลืองวางอยู่ เด็กสาวพยักหน้ารับ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิง ซึ่งได้รับความเอาใจใส่อย่างดี ขนาดว่าต้องการอะไรก็แค่กดกริ่งเรียก

“เดี๋ยวค่ะป้า”

ก่อนที่ป้าอิ่มจะปิดประตูห้อง เธอก็นึกขึ้นได้ว่า ลืมถามเรื่องสำคัญ

“คุณอาไรอันจะกลับมาที่นี่ตอนไหนคะ”

“ไม่ทราบค่ะ”

ป้าอิ่มปิดประตูลงทันที ทิ้งให้เด็กสาววัย ๑๘ ปี ยืนงงอยู่ตรงหลังประตูห้อง หมายความว่าไรอันจะทิ้งเธอให้อยู่ที่นี่คนเดียวอย่างนั้นหรือ?

******