Chapter 1 เพราะจูบ 35%

ครืน...

เปรี้ยง!

“กรี๊ด!”

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นเพราะเสียงฟ้าผ่า และเมื่อมีเสียงกรีดร้องตามมา จากที่คิดจะนอนต่อ เขาก็ผุดลุกพรวดพราดลงจากเตียงนอนจนเซไปหน่อย ก่อนจะวิ่งออกจากห้องนอนส่วนตัวไปยังประตูห้องติดกัน แล้วเปิดประตูผาง

ไม่มี...

‘โซมี’ ไม่อยู่ในห้อง!

ในใจของ ‘ไทม์’ มีแต่คำว่า ตายห่า ตายห่า ในขณะที่เขาวิ่งหน้าตาตื่นลงจากชั้นสอง โดยหน้าต่างกระจกข้างบันไดเผยให้เห็นว่าด้านนอกฝนกำลังเทลงมา เขารีบออกจากบ้าน เดินกึ่งวิ่งฝ่าฝนไปรอบบ้านเพื่อตามหาหญิงสาววัยเดียวกันที่ตอนนี้ควรนอนหลับอยู่ในห้องของตัวเองที่ติดตั้งกำแพงกันเสียงอย่างดี

“โซมี!”

ไทม์ตะโกนเรียก ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นเงาตะคุ่มตรงริมกำแพงหลังบ้าน ใกล้กับราวตากผ้า หญิงสาวร่างเล็กบอบบาง สวมชุดนอนกางเกงขายาว เสื้อแขนยาวลายการ์ตูนเข้าชุดกัน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวโอบไหล่บางที่สั่นเทาเอาไว้ เธอกอดเข่า ก้มหน้า

และดูเหมือนจะกำลังร้องไห้

ไทม์ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ เขารีบเดินไปนั่งยองลงตรงหน้า จับแขนเธอเขย่า ก้มลงเรียกข้าง ๆ ใบหู

“โซ...”

หญิงสาวค่อย ๆ เงยหน้ามองมา เธอเบ้หน้า ริมฝีปากสั่นเทาพอ ๆ กับร่างกายบอบบางของเธอ

“ไทม์ ฮึก...”

แล้วร่างเล็กเปียกปอนก็โผเข้ากอดชายหนุ่ม ตอนนั้นเองที่เขาเห็นเธอถือตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งไว้ในมือขวา ไทม์กอดตอบเธออยู่นาน ท่ามกลางสายฝนและแสงกะพริบของสายฟ้า จนเมื่อเธอสั่นน้อยลง เขาก็ค่อย ๆ ช้อนตัวเธออุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดายและเคยชิน

เป็นสิบเป็นร้อยครั้งแล้วมั้งที่เขาต้องอุ้มเธอแบบนี้ เวลาที่เธอกลัวจนขยับตัวไม่ได้

ตอนที่เด็กกว่านี้ก็ไม่เป็นไรหรอก... แต่ตอนนี้ที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์กันทั้งคู่ เวลาเธอซบใบหน้าลงตรงซอกคอ ผิวกายสั่นเทานุ่มนิ่มอิงแอบแนบชิดกายหนุ่ม ก็ทำให้ไทม์น้อยแข็งเกร็งขยายขนาดอยู่ในกางเกงทุกที!

แม่งเอ๊ย...

ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ เดือนนี้ หรือปีนี้... แต่ไทม์น้อยเริ่มมีปฏิกิริยากับการสัมผัสร่างกายเธอมาตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้วมั้ง ตอนเธอก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวก็ไม่เท่าไหร่หรอก เขายังเด็ก เขาถูกไหว้วานจากพ่อแม่ให้ดูแลเธอ เขาก็โอเค

แต่ตั้งแต่เขาเริ่มโตเป็นหนุ่ม... สักตอนอายุสิบห้าปีละมั้ง ไทม์ก็ต้องช่วยตัวเองแม่ง... ทุกวัน!

บางทีแค่นั่งกินข้าวด้วยกัน แล้วเธอก้มลงจนเห็นเนินอกเต่งตึงแค่นิดเดียว... นิดเดียวเท่านั้น ความเป็นชายของเขาก็เต็มตึง แน่นแข็งอยู่ในกางเกงจนรวดร้าว