#บทที่2 ฉันไม่สนใจเธอ

บทที่2 ฉันไม่สนใจเธอ

ตกดึกราวๆหนึ่งทุ่มกว่า รถของเสิ่นอีเวยก็แล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมไห่เซิ่ง

เธอหันไปโบกมือทักทายคนขับ "ออกมาเถอะ！"

ผู้ชายที่ลงจากรถมาใส่ชุดสูทสีดำ ผมจัดทรงไม่กระดิกสักเส้น หน้าตาใช้ได้ มองเผินๆเหมือนคุณชายตระกูลไหนสักแห่ง แต่ดูไปกลับเหมือนพวกลูกคุณหนูมากกว่า

"คุณเสิ่น ต่อไปจะทำยังไงคุณสั่งมาได้เลยครับ！" หนุ่มหน้ามนยิ้มร่าเริง

เสิ่นอีเวยไหว้วานเพื่อนให้หาพาร์ทเนอร์มาเป็นเพื่อนเธอแสดงละครฉากนี้ เรียกง่ายๆว่า คู่ควง

เสิ่นอีเวยกลืนน้ำลายเอื้อก ครั้งแรกทำแบบนี้อดตื่นเต้นไม่ได้นี่นา แค่ไม่อยากให้นายเห็นว่าฉันหงอ นายคิดว่าฉันเป็นเด็กในกำมือหรือไง！

"ไปกับฉัน！"

ทั้งสองคนเดินตามกันเข้าห้องโถงมานั่งที่โซฟาอย่างรอคอย

เสิ่นอีเวยหยิบมือถือออกมาดูเวลา ตอนนี้หนึ่งทุ่มห้าสิบนาที เธอเข้าใจเซิ่งเจ๋อเฉิงดี ชายที่ตรงต่อเวลาขนาดนั้น ตรงซะเหมือนโรคจิต

นั่นไง พอเงยหน้า เธอก็เห็นผู้ชายที่เดินเข้ามาจากประตูใหญ่ ตัวสูงใหญ่ ใส่ชุดสูทสีเทา สีหน้าเรียบเฉย ตามหลังเขามาเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง นั่นมัน...สวี่อันฉิง?

หล่อนกลับจากเมืองนอกแล้วหรอ? เสิ่นอีเวยเหมือนโดนฟ้าผ่าทั้งร่าง หรือว่าสวี่อันฉิงจะเป็นเมียน้อยของเขา? เป็นไปไม่ได้....

เสิ่นอีเวยเหลือบมองเซิ่งเจ๋อเฉิง ฉับพลันรู้สึกเหมือนทุกสิ่งรอบตัวมืดมนลง

เธออดรู้สึกสมเพศตัวเองไม่ได้ เขามีเมียน้อยอยู่ข้างนอกแล้ว ตัวเธอเองยังหลงเขาอยู่นั่น

หลงหน้ามืดตามัว

เสิ่นอีเวยเอื้อมมือไปคว้าแขนหนุ่มหน้ามนข้างๆมาควง ก่อนจ้ำอ้าวเข้าไปทักทายเขา “คุณเซิ่ง บังเอิญจังเลยนะคะ คุณก็มาเปิดห้องหรอ?”

พอได้ยินอย่างนั้น สีหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิงดำมืดฉับพลัน เขากวาดตามองสองคนที่ยืนด้านหน้า

“เธอมาทำอะไร?”

“ได้ยินมาว่าวันนี้คุณเซิ่งพาเพื่อนมาเที่ยวน่ะค่ะ ฉันก็เหมือนกัน นี่ยังว่าบังเอิญเลยนะคะจริงไหม?”

หนุ่มหน้ามนที่มาจากคลับเห็นสถานกรณ์ เขามัวตะลึงกับท่าทีของเซิ่งเจ๋อเฉิงอยู่ ได้แต่ยืนอึ้งไม่รู้จะทำยังไงดี พอเสิ่นอีเวยเห็นอย่างนั้น รีบคว้ามือหนุ่มหน้ามนมาโอบเอวตัวเอง

ศัตรูเจอหน้ากันจะยอมไม่ได้ สายตาที่สวี่อันฉิงมองเสิ่นอีเวยแฝงความท้าทายและหยามหยันอย่างเห็นได้ชัด

เขาเหล่มองมือที่เอวเสิ่นอีเวย บรรยากาศเหมือนกับจะฆ่าคน พลางบอก “ให้เวลาเธอหนึ่งนาที รีบไปให้พ้นหน้าฉันซะ”

เสิ่นอีเวยยิ้มหวานว่า “ก็มาแล้วนี่ อยู่เล่นด้วยกันก่อนสิ คุณเซิ่งแข็งแรงขนาดนี้ ใช่ว่าไม่เคยเล่นแบบนี้นี่นา..”

พูดจบปุ๊บ เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว สีหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆ ฉับพลันก็ยกร่างเสิ่นอีเวยพาดบ่าทันที

“คุณทำอะไรน่ะ!ปล่อยฉันลงนะ!”

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้สนใจเธอ เสียงแหลมกรี๊ดของเสิ่นอีเวยหายไปในอากาศด้วยสายตาโกรธขึ้งของเขา เขารีบเดินจ้ำอ้าวเข้าลิฟท์ไป

เสิ่นอีเวยถูกโยนลงบนเตียง พอจะเอ่ยปาก เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ทาบหน้าลงมา

มุมปากกับหางตาของเขาเย็นเฉียบ

ระหว่างนัวเนียกัน เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะขาดใจ ปลายกระโปรงของชุดราตรีค่อนข้างกว้าง มือของเขาร้อนมาก คอยจุดประกายไฟไปทั่วขาเธอ

จูบดุเดือนร้อนแรงแพร่ไปทั่ว ตอนมือเขาผละจากเอวเธอ เธอครางเสียงแผ่วเบา

เสิ่นอีเวยทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอค่อยๆตอบสนอง ขาขาวเรียวกอดรัดเอวเขา

ในตอนที่กำลังได้อารมณ์ เธอกลับโดนเขาผลักออกอย่างไม่ไยดี!

เขายิ้มหยันออกมา “น่าเสียดายจริงๆ ที่ฉันไม่สนใจเธอเลยสักนิด ตอนนั้น ตอนนี้ หรือแม้แต่ต่อไปก็ไม่มีทาง”

เซิ่งเจ๋อเฉิงลุกขึ้น ใส่สูทเต็มยศ แต่ผมและเสื้อผ้าของเสิ่นอีเวยกลับยุ่งเหยิงไม่เป็นท่า

วินาทีนี้เธอสติแตกแล้ว “เซิ่งเจ๋อเฉิง! ฉันเป็นคนนะ ทำไมทำกับฉันแบบนี้! ตอนนนั้นฉัน.....”

เธอพูดแล้วชะงักไป น้ำตาหลั่งริน กัดฟันพูดว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิง..พวกเราหย่ากันเถอะ ฉันหน้าด้านเอง ฉันคิดไปเอง ฉันไม่ควรมาตอแยนาย นายปล่อยฉันไปได้ไหม?”

“หย่า?”

น้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงเย็นเยียบเป็นน้ำแข็ง สายตาพุ่งตรงมาที่เธอ

“ฉันว่าเธออย่าเสียเวลาเปล่าดีกว่านะ คุณนายเซิ่ง”