บทที่ 5 เรือนน้อยริมธาร (nc )

เฉินอ้ายเหม่ยคารวะน้ำชาท่านแม่สามีด้วยความนอบน้อม นางจึงได้รับชุดลายปักสวยงามที่ท่านแม่เก็บเอาไว้ในหีบ

“ชุดพวกนี้เจ้าจะรังเกียจหรือไม่? เป็นชุดเก่าของแม่เองนะ เก็บใส่หีบไว้หลายปีแล้ว”

หญิงสาวลูบคลำลายปักสวยงามบนชุดยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ

“สวยงามที่สุดเลยเจ้าค่ะ ข้าชอบมาก”

เฉินอ้ายเหม่ยอยู่เอาอกเอาใจแม่สามีตลอดเช้า ตกบ่ายเหยาอิงหมิงก็พานางขี่ม้าชมรอบหมู่บ้าน

“ไปดูกระท่อมบนเขากันเถอะ”

“มีด้วยหรือเจ้าคะ?”

“อืม...ท่านพ่อสร้างเอาไว้มาพักผ่อนเป็นบางวัน แต่หากข้ากลับมาบ้าน ทีไรก็จะไปนอนที่นั่น อาหารมื้อค่ำเราก็ห่อมาด้วยแล้วนี่? นอนสักคืนก็แล้วกัน”

เหยาอิงหมิงไปขอนุญาตมารดาและขอให้สาวใช้เตรียมอาหารแห้งใส่ถุงหลังอานม้า เขาพาภรรยาขี่ม้าไปด้วยกัน

“เจ้าชอบที่นี่หรือไม่?”

หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ เรือนน้อยที่มีรั้วรอบขอบชิดนั้น ด้านหลังอยู่ติดลำธารเล็กๆ

“เหตุใดจึงต้องดอกไม้ปลูกไว้เต็มเลยเจ้าคะ?”

“ท่านพ่อกับท่านแม่ชอบน่ะสิ ก็เลยให้บ่าวรับใช้มาคอยดูแลอยู่เรื่อย”

เขาเดินนำนางเข้าไปในเรือนน้อย “เราสองคนต้องลำบากกันหน่อยนะ ไม่มีคนรับใช้สักคน”

“ในเมืองหลวงเราก็ไม่มีคนรับใช้นี่เจ้าคะ?”

สองหนุ่มสาวจับจูงมือกันไปเดินเล่นละแวกนั้น เฉินอ้ายเหม่ยมองเห็นไก่ป่าตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ นางรีบหันดึงมีดสั้นที่เหน็บเอวออกมาขว้างไปทันที

ฟึ่บ! ฉึก!

ปลายมีดปักลงในร่างของไก่ป่าอย่างแม่นยำ

“ท่านพี่ เราได้อาหารเย็นแล้ว”

เหยาอิงหมิงอ้าปากค้าง ‘แม้นางจะความจำเสื่อม แต่สัญชาตญาณยังคงแจ่มชัดดี’

หญิงสาวพุ่งทะยานไปเพื่อจะคว้าซากไก่ตัวนั้น นางกระโจนว่องไวด้วยความคุ้นเคย เฉินอ้ายเหม่ยเพิ่งรู้สึกว่าตนเองสามารถทำร่างกายให้เบาหวิวได้ นางกระโจนขึ้นบนบนกิ่งไม้อย่างรวดเร็วโดยที่ในมือยังถือไก่ตายตัวนั้นเอาไว้

“ท่านพี่! ข้ามีวิชาตัวเบาด้วย”

“เจ้าลงมาเถอะ อย่าไปไกลนะ รีบไปทำไก่ย่างกัน”

นางกระโจนลงมาหาเขาในใจก็สงสัยว่าเขาคงจะรู้อยู่แล้วว่านางมีกำลังภายในแต่เหตุใดจึงไม่ยอมเล่าให้นางฟัง? เฉินอ้ายเหม่ยคิดจะบีบคั้นให้เขาพูดออกมาในคืนนี้ให้หมด

เหยาอิงหมิงรับเอาไก่ในมือนางไปจัดการถอนขนแล้วก่อไฟขึ้นย่างอยู่ริมลำธารหลังบ้าน สองสามีภรรยาถ้อยทีถ้อยอาศัยแบ่งไก่ย่างกันอย่างเอร็ดอร่อยลืมอาหารแห้งที่ห่อมาในถุงหลังอานม้าเสียสนิท

“ข้าจะไปต้มน้ำให้เจ้าอาบนะ”

เฉินอ้ายเหม่ยเข้าไปเก็บกวาดปัดฝุ่นห้องนอน นางก้มลงดมดูผ้าห่มผ้าปูนอนก็เห็นว่าเพิ่งถูกเปลี่ยนใหม่ นางก็ยิ้มออกมา ดูเหมือนสามีจะวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะพานางมาที่นี่หลังแต่งงาน

“น้องหญิง ข้าอยากอาบน้ำกับเจ้า”

หญิงสาวยิ้มหวานก่อนจะเดินไปถอดเสื้อผ้าอย่างเย้ายวนต่อหน้าสามี เขามองภาพตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง เมื่อเห็นร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งชวนสะท้านใจหย่อนร่างลงในอ่างใหญ่เขาก็รีบลนลานถอดเสื้อผ้าตามลงไปทันที

“เจ้าใช้วิธีเยี่ยงจิ้งจอกสาวอย่างนี้คิดจะทำให้ข้าตื่นเต้นจนตายใช่หรือไม่?”

นางยืดร่างขึ้นจนทรวงอกโผล่ขึ้นมาปริ่มน้ำใช้มือสองข้างประคองสองเต้าอิ่มขึ้นมา “แล้วท่านพี่ชอบหรือไม่?”

เหยาอิงหมิงไม่ตอบแต่ประคองบั้นท้ายสองข้างของนางขึ้นมานั่งคาบบนตักก้มลงจุมพิตเนินเนื้อนุ่ม เขาช้อนมือรองใต้มือของนางเพื่อให้อกข้างหนึ่งปลายเชิดขึ้นแล้วครอบปากลงไปเม้มดูดอยู่ครู่หนึ่ง นางแอ่นอกขึ้นรับ เขาใช้อีกมือประคองหลังของนางเอาไว้ดันร่างนางไปชิดผนังอ่างไม้ใหญ่

“อะ อืม....” นางถูไถบั้นท้ายกับต้นขาของเขาไปมา

ชายหนุ่มทั้งครางทั้งใช้ลิ้นปรนนิบัตินางอย่างไม่ลดละ นางเลื่อนมือลงต่ำกอบกุมตัวตนของเขาทั้งเร่งเร้าให้ไฟสวาทลุกท่วมตัว ชายหนุ่มเริ่มทนไม่ไหวเขาจึงเลื่อนมือลงกึ่งกลางระหว่างต้นขาของนาง นิ้วของเขาทำให้นางต้องครางลั่นมือและปากของชายหนุ่มทำงานอย่างสอดประสาน

“ให้ข้าเข้าไปเถอะนะ”

นางขยับมือให้ตรงตำแหน่งแล้วปล่อยให้เขาทำหน้าที่พานางไปให้ถึงปลายทาง น้ำกระเพื่อมแรงจนกระฉอกกระจายรอบๆ อ่างน้ำ เหยาอิงหมิงอุ้มภรรยาที่มีหยดน้ำเกาะผิวพราวไปทั้งตัวมุ่งไปที่เตียงนอน

“อีกสักรอบเถอะนะ เจ้าทำให้ข้าไม่อยากจะหยุดเลยตอนนี้”

ชายหนุ่มเสียงแหบพร่า อ้อนวอนอยู่ริมใบหู

“ข้าขัดใจท่านพี่ได้ด้วยหรือเจ้าคะ?” นางหยอกเย้าด้วยการลูบหน้าอกเขาวนไปมาเป็นวงกลม

เหยาอิงหมิงกัดติ่งหูของนางเบาๆ “ท่านพี่อยากให้ข้าปรนนิบัติด้วยปากใช่หรือไม่?”

“เจ้ารู้ใจข้าจริง” เขาพลิกร่างนางให้คว่ำอยู่บนร่าง

หญิงสาวใช้ขาหนีบเอวเข้าไว้แน่น หยัดกายขึ้นแล้วถอยร่างลงต่ำ นางทำให้เขาส่งเสียงครางลั่นเรือนน้อยอยู่พักใหญ่ เขาเผลอกดศีรษะนางอยู่สองสามครั้งกระทั่งปลดปล่อยสิ่งที่ข่มกลั้นออกมา

“ขะ ข้าโทษน้องหญิง ข้าบอกเจ้าไม่ทัน”

หญิงสาวเงยหน้ายิ้มหวานกลืนสิ่งนั้นลงคอก่อนจะยืดร่างขึ้นแลกจูบรัญจวนกับเขาอีกครา เรือนน้อยเป็นรังรักที่แสนอบอุ่น เหยาอิงหมิงตอบแทนนางอย่าถึงอกถึงใจไม่แพ้กัน เขาก้มลงระหว่างต้นขาของนางให้ตอนค่อนคืนและทำให้เฉินอ้ายเหม่ยต้องร้องขอความเมตตา

“ท่านพี่! ท่านพี่! ท่านเข้ามาในตัวข้าเถอะ ข้าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เสียงคร่ำครวญของนางดังปริ่มจะขาดใจ

เขาเลื่อนร่างแล้วผสานเป็นหนึ่งกับนางทั้งยังทำให้นางได้แปลกใจกับคำขอหลายอย่าง เขาทาบร่างแกร่งอยู่ด้านหลังใช้แรงเร่งเร้าจนนางจนแนบหน้าไปกับหมอน ร้องจนเสียงแหบแห้ง กลิ่นอายวสันต์คละคลุ้งไปทั่วเตียงในตอนเช้า ท่อนขาแข็งแรงของเขาทาบทับอยู่บนต้นขาของนาง

“ข้าลำบากถึงเพียงนี้ เจ้าว่าหลานที่ท่านแม่อยากได้จะมาหรือยัง?”

**********************