ตอนที่1 หิมะอันหนาวเหน็บ

กลางผืนหิมะอันหนาวเหน็บ ดวงจันทร์ทอแสงสีเงินจางลงท่ามกลางม่านเมฆ เสียงลมพัดกระหน่ำราวกับกำลังร่ำไห้ให้กับชะตากรรมของสตรีผู้หนึ่ง หลานเสวี่ยอิง และ ฉินเยว่หาน สองอัจฉริยะที่ทั่วทั้งยุทธภพกล่าวขาน ในวัยเพียงยี่สิบปี พวกนางได้ก้าวขึ้นเป็นจอมยุทธ์ผู้ครอบครอง พลังเยือกแข็งระดับสูงสุด สิ่งที่คนทั้งโลกใฝ่ฝันหา ทว่าสิ่งที่ผู้คนชื่นชม...กลับเป็นเพียงหนึ่งเดียว หลานเสวี่ยอิง

พรสวรรค์ของนางเจิดจรัสยิ่งกว่าหิมะที่สะท้อนแสงจันทร์ สวรรค์ดูเหมือนจะลำเอียง มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้นาง ทั้งพลัง ทั้งความงดงามที่ยากจะหาใครเทียบ ฉินเยว่หานเคยคิดว่านางคือพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน คือเพื่อนรักที่ไม่มีวันหักหลังกันได้

แต่ในใจมนุษย์... ความอิจฉาริษยา ไม่เคยมีขีดจำกัด นับวันช่องว่างระหว่างพวกนางยิ่งกว้างขึ้น ไม่ว่าฉินเยว่หานจะพยายามมากเพียงใด ก็มิอาจไล่ตามเงาของหลานเสวี่ยอิงทัน สายตาของผู้คนไม่เคยหยุดที่นาง มีแต่หลานเสวี่ยอิงที่เป็นประกายระยิบระยับเหนือฟากฟ้า

จากความรักเริ่มเปลี่ยนเป็นความริษยา

จากความริษยาเริ่มกลายเป็นความแค้น

จนกระทั่ง ค่ำคืนแห่งการทรยศมาถึง

บนโต๊ะไม้โบราณมีเพียงน้ำชาอุ่นๆ หนึ่งถ้วย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรลอยคลุ้งในอากาศ หลานเสวี่ยอิงรับมันไปโดยไม่คิดอะไร นางไม่เคยต้องระแวงต่อฉินเยว่หาน เพราะ คนผู้นี้คือสหายที่นางเชื่อใจที่สุด

แต่ทันทีที่ของเหลวสีอำพันแตะลิ้น ความผิดปกติก็โจมตีร่างกายนางทันที!

"อึก...!"

ร่างของเซี่ยซูหรงกระตุกอย่างรุนแรง ความเย็นเฉียบที่ควรจะเป็นพลังของนางกลับแปรเปลี่ยนเป็นมีดคมกริบกรีดแทงจากภายใน พลังปราณปั่นป่วนเหมือนถูกฉีกกระชาก นางทรุดลงกับพื้น หอบหายใจหนัก ดวงตาสั่นไหว

"พิษ..."

แม้พลังของนางจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่พิษนี้นางสัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่สิ่งธรรมดา นี่คือ พิษร้ายที่รุนแรงที่สุดในโลก ไร้ซึ่งหนทางเยียวยา ไร้โอกาสรอดชีวิต! หลานเสวี่ยอิงฝืนเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่นางเคยเรียกว่า ‘เพื่อนรัก’

ฉินเยว่หานยืนอยู่ตรงนั้นมองนางล้มลงด้วยสายตาเย็นชา นาง... มิได้สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

"ทำไม..." น้ำเสียงของหลานเสวี่ยอิงแผ่วเบา นางเจ็บปวดทั้งร่างกายและหัวใจ "ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้?"

ฉินเยว่หานเพียงแค่แสยะยิ้ม ดวงตานางเต็มไปด้วยประกายแห่งความสะใจ

"หากจะโทษ ก็จงโทษตัวเจ้าเองที่มีพรสวรรค์มากเกินไป ข้าอดทนมานานแล้ว!"

คำพูดของฉินเยว่หานดังชัดเจนในคืนอันหนาวเหน็บ นางมองหลานเสวี่ยอิงอย่างเย็นชา ไม่เหลือร่องรอยของความรักหรือความผูกพันใดๆ ที่เคยมีต่อกัน "จงตายไปซะ เพื่อเพื่อนรักของเจ้า"

หลานเสวี่ยอิงมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ภาพที่ปรากฏต่อหน้านางคือใบหน้าของสตรีผู้เคยร่วมเป็นร่วมตายกันมา บัดนี้กลับเต็มไปด้วย ความเหยียดหยาม

"เจ้า..." นางกัดฟันแน่น พลังปราณของนางเริ่มอ่อนแรง หิมะที่เคยเป็นสิ่งที่นางควบคุมได้ บัดนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่ดูดกลืนความอบอุ่นสุดท้ายไปจากร่างกาย แต่ถึงกระนั้น... เปลวเพลิงแห่งความแค้นกลับลุกโชนขึ้นในใจของนาง

"หากข้ามีชีวิตรอดกลับมา... ข้าจะต้องล้างแค้นกับเจ้าให้จงได้!"

ฉินเยว่หานหัวเราะเสียงเย้ยหยัน

"เจ้าสิ้นท่าแล้ว ยังคิดว่าตัวเองจะรอดได้อีกหรือ?" นางก้าวเข้าไปใกล้ ย่อตัวลงข้างร่างของหลานเสวี่ยอิง พลางเอื้อมมือเชยคางของนางขึ้นอย่างดูถูก "ช่างน่าสมเพชเสียจริง..."

สายตานั้น... มันคือสายตาของผู้ชนะ!

ร่างของหลานเสวี่ยอิงสั่นสะท้าน ความหนาวเย็นกัดกินร่างกายและจิตวิญญาณ ภาพเบื้องหน้าของนางเริ่มพร่ามัว เสียงหัวเราะของฉินเยว่หานค่อยๆ ห่างไกลออกไป

แสงสุดท้ายดับลง...

เหลือเพียง ความมืดมิดและคำสัตย์แห่งความแค้น!

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ว่า หลานเสวี่ยอิง จมดิ่งสู่ความมืดมิดไปนานเท่าใด… ไร้ซึ่งกาลเวลา ไร้ซึ่งเสียงใดๆ

มีเพียงความหนาวเย็นที่เกาะกุมดวงจิต

ภาพสุดท้ายที่นางจำได้คือร่างของตนเองทรุดลงกับพื้น หิมะเปื้อนเลือด ศัตรูผู้เป็น ‘เพื่อนรัก’ แสยะยิ้มเย้ยหยัน มองดูนางตายอย่างช้าๆ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของฉินเยว่หานยังคงก้องสะท้อนอยู่ในหัวของนาง...

ความทรยศ

ความเจ็บปวด

ความแค้น!

"ข้ายังไม่ตาย!"

เฮือก!

หลานเสวี่ยอิงเบิกตาขึ้น สติของนางกลับคืนมาอย่างรุนแรง

แต่สิ่งที่นางรับรู้ได้กลับมิใช่ร่างของยอดฝีมือที่ควบคุมพลังเยือกแข็งแห่งยุทธภพอีกต่อไป ทั่วร่างของนางช่างอ่อนแอ บอบบาง และ…เล็กจนน่าขัน นาง… กลายเป็นทารกน้อย!

เกล็ดหิมะโปรยปรายจากท้องฟ้าเบื้องบน ลมหิมะพัดกระหน่ำราวกับจะกลืนกินทุกสรรพสิ่ง เสียงหวีดหวิวของลมหนาวแทรกซึมเข้าถึงกระดูก ข้างกายของนางเต็มไปด้วยกองหิมะหนาทึบ และไม่มีแม้กระทั่งผ้าห่มมาปกป้องร่างกายที่บอบบาง

เด็กทารกน้อยที่ควรจะไร้เดียงสา กลับจ้องมองไปรอบๆ อย่างสงบนิ่ง

แม้นางไม่อาจขยับร่างกายไปไหนได้ แต่จิตใจของนางนั้นยังคงเยือกเย็นและเฉียบคมดังเดิม

"ข้าฟื้นคืนมาแล้วหรือ? นี่คือร่างของผู้ใด?" ไม่นานนัก ความทรงจำก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามา

ทารกที่นางสถิตอยู่… คือลูกสาวของตระกูลเซี่ย ตระกูลใหญ่ที่กุมอำนาจเหนือดินแดนแห่งนี้ แต่กลับถูกทอดทิ้ง ถูกปล่อยให้นอนตายกลางหิมะ! เพียงเพราะเด็กคนนี้ ไร้พรสวรรค์ในการฝึกปราณ

บิดาของนาง ตระกูลของนาง ผู้ที่ควรจะรักและปกป้องกลับเลือกที่จะ ลบตัวตนของเด็กคนนี้ออกไป ตั้งแต่แรกเกิด ทิ้งให้นางสิ้นลมอยู่กลางหิมะ หาใช่เพราะรักหรือเวทนา แต่เพราะกลัวว่าชื่อเสียงของตระกูลจะเสื่อมเสีย!

ช่างน่าขัน!

หลานเสวี่ยอิง ที่เคยถูกสหายรักทรยศ ถูกหักหลัง ถูกปลิดชีวิตอย่างไร้ศักดิ์ศรี

บัดนี้กลับมาอยู่ในร่างของเด็กน้อยผู้ถูกทอดทิ้งและไม่มีใครต้องการ!

แต่…

“หากฟ้ากล้าให้ข้ากลับมา เช่นนั้นข้าจะเหยียบย่ำชะตากรรมของข้าเอง!”

แม้ในร่างนี้จะไร้พลังปราณ แม้จะเป็นเพียงเด็กน้อยที่ไร้เรี่ยวแรง แต่ จิตวิญญาณของข้า คือจอมราชันแห่งเหมันต์!

สายตาทารกน้อยสะท้อนประกายเย็นยะเยือก ริมฝีปากเล็กเผยรอยยิ้มบางเบา นางจับจ้องไปยังท้องฟ้ายามราตรี

หลานเสวี่ยอิง… ได้กลับมาแล้ว!

และครานี้ สวรรค์จะมิอาจลิขิตข้าได้อีกต่อไป!