ตอนที่ 6 อดีตที่ยังไม่ถูกฝัง

ในสายตาผู้คนทั่วไป เด็กสาวนาม ไป๋เสวี่ยหรง อาจเป็นเพียงเด็กที่เติบโตขึ้นในหมู่บ้านเล็กๆ ใช้ชีวิตเรียบง่ายภายใต้การดูแลของมารดาผู้เป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดาแต่สำหรับ นางเวลาทุกวินาทีมิได้ถูกปล่อยให้สูญเปล่าแม้ว่าจิตวิญญาณของนางจะถูกผนึกอยู่ภายในร่างของเด็กสาวผู้ไร้พรสวรรค์ แม้ว่าสายตาของผู้คนนางอาจดูเป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีพลังปราณหรือพรสวรรค์อันใด แต่มัน ไม่ใช่ความจริง

นาง… คือหลานเสวี่ยอิง ผู้บรรลุพลังเยือกแข็งขั้นสูงสุด ในอดีตนางคืออัจฉริยะที่ทั่วทั้งยุทธภพต่างยำเกรง พลังของนาสามารถแช่แข็งมหาสมุทร สามารถสยบราชันย์แห่งยุทธภพได้เพียงโบกมือ แต่เพราะความอิจฉาริษยา นางจึงถูกทรยศ ถูกกำจัด ถูกทำให้ดับสูญแต่ชะตากลับมิอาจควบคุมนางได้ ฟ้าส่งให้นางกลับมาอีกครั้ง ทว่ามิใช่ในร่างของผู้แข็งแกร่ง มิใช่ในฐานะจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่เป็นเด็กสาวธรรมดาที่ถูกทอดทิ้ง

แต่สิ่งที่ผู้คนไม่รู้คือ…

นางไม่เคยอ่อนแอแม้แต่วันเดียว

15 ปีที่ผ่านมานี้ ไป๋เสวี่ยหรงมิได้ใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป

ภายใต้เงามืด ภายในคืนอันเงียบสงัด นางฝึกฝน ทักษะปราณเยือกแข็ง ในยามที่ผู้คนหลับใหล ร่างของนางอาจยังเล็ก อาจดูอ่อนแอในสายตาผู้คน แต่ทุกคืน… พลังของนางค่อยๆ ฟื้นคืน

ร่างกายที่เคยเป็นของเด็กไร้ค่าในสายตาผู้อื่น กลับกลายเป็นร่างที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้า กระแสพลังที่เคยถูกผนึก ค่อยๆ คลี่คลาย พลังปราณเยือกแข็งอันบริสุทธิ์ไหลเวียนภายในเส้นชีพจรของนาง โดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้

ใครจะไปเชื่อว่าเด็กสาวชาวบ้านผู้นี้บัดนี้ นางบรรลุระดับเดียวกับตัวตนของนางเมื่อชาติที่แล้ว! การฝึกตนของนางก้าวล้ำเกินกว่าสามัญชนเกินกว่าผู้ฝึกตนทั่วไป แม้ว่าตอนนี้โลกจะยังไม่รู้จักชื่อของ ไป๋เสวี่ยหรง แต่เมื่อถึงเวลา เพียงแค่ปรากฏตัว นามของนางจักสะเทือนใต้หล้าอีกครั้ง!

ตั้งแต่การมีอยู่ของ ไป๋เสวี่ยหรง ภายในหมู่บ้านจิ่วอัน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ เปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบงัน แม้หมู่บ้านแห่งนี้จะตั้งอยู่กลางหุบเขา ล้อมรอบด้วยป่าทึบและเป็นเส้นทางของสัตว์อสูรมาแต่ช้านาน ทว่า... 15 ปีที่ผ่านมา มิเคยมีภัยคุกคามใดๆ เข้ามาถึงหมู่บ้านแม้แต่ครั้งเดียว

ไม่มีสัตว์อสูรดุร้ายบุกเข้ามาไม่มีภัยธรรมชาติที่ทำลายล้างหมู่บ้านแม้แต่ฤดูหนาวที่โหดร้ายก็เบาลงกว่าที่ควรจะเป็น

ชาวบ้านต่างคิดว่าเป็นเพียงโชคชะตาและความโชคดีของหมู่บ้านแห่งนี้ แต่แท้จริงแล้ว... มันมิใช่เรื่องบังเอิญ!

เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา มีอาคมศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งคอยปกป้องหมู่บ้านนี้ไว้อยู่และผู้ที่รู้ความลับนี้... มีเพียงคนเดียว

ชายชรา... ผู้นำหมู่บ้านจิ่วอัน ต้องย้อนกลับไป เมื่อ 15 ปีที่แล้ว ในคืนที่ไร้ดวงจันทร์

ท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงัด ชายชราผู้นำหมู่บ้าน ได้ออกไปเก็บสมุนไพรในป่าเพียงลำพัง หลังจากเดินผ่านหุบเขากลับมายังหมู่บ้าน ดวงตาของเขาก็พลันมองเห็น ภาพที่เขาไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตกลางท้องฟ้ายามราตรี เงาร่างของทารกน้อย... กำลังเหาะเหินอยู่ในอากาศ!

ร่างของนางถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสีขาวสะอาด มือเล็กๆ ข้างหนึ่งกอดขวดนมเอาไว้ ขณะที่กำลังกระดกนมดื่มอย่างสบายอารมณ์แต่ที่น่าตื่นตะลึงกว่านั้นคือ ริมฝีปากเล็กๆ ของนางกำลังร่ายคาถาอะไรบางอย่างออกมา

 “ขอบเขตแห่งน้ำแข็ง”

ทันใดนั้นพลังมหาศาลระเบิดออกจากร่างของทารก!

แสงศักดิ์สิทธิ์ส่องสว่างไปทั่วฟากฟ้า รัศมีเยือกแข็งแผ่ขยายออกเป็นวงกว้าง คลี่คลุมทั่วทั้งหมู่บ้าน เสียงพลังอาคมสั่นสะเทือนทั่วพื้นดินประกายแสงสีฟ้าเรืองรองปกคลุมหมู่บ้าน ก่อเกิดเป็นปราการน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์

นี่คือเกราะคุ้มกันที่มิอาจถูกทำลาย! มันแข็งแกร่งเกินกว่าที่ผู้ใดจะคาดคิด ชายชราเบิกตากว้าง ดวงใจสั่นสะท้านไปด้วยความตกตะลึงแม้ปราการที่ถูกสร้างขึ้นในคืนนั้น จะเป็นเพียงพลังของทารกแรกเกิด แต่ ไป๋เสวี่ยหรงไม่เคยปล่อยให้มันเสื่อมสลาย

ทุกปี…ในคืนที่ไร้จันทร์ ภายในค่ำคืนที่ทุกคนหลับใหล เด็กสาวผู้เงียบสงบในสายตาผู้คน จะค่อยๆ ปลุกพลังของตนเองและ เสริมสร้างปราการป้องกันนี้ให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นยิ่งนางเติบใหญ่… พลังของปราการนี้ก็ยิ่งไร้เทียมทาน!

และในปีนี้พลังของนางได้เลื่อนกลับไปสู่ขอบเขตของตัวตนเดิมปราการป้องกันที่นางสร้างขึ้นบัดนี้แข็งแกร่ง

เกินกว่าที่ผู้ใดจะนึกถึงตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ชายชราผู้นำหมู่บ้าน มิได้มองไป๋เสวี่ยหรงเป็นเพียงเด็กหญิงธรรมดาอีกต่อไป

แต่ในสายตาของเขานางคือเทพธิดาผู้สถิตอยู่ในร่างมนุษย์

ทุกครั้งที่เขาพบนาง เขาจะมอบรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเคารพให้กับนาง แตกต่างจากชาวบ้านคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด

เขามองไป๋เสวี่ยหรงด้วย ความรัก ความเอ็นดู และความเคารพ มิใช่เพราะกลัวในพลังของนาง มิใช่เพราะหวาดหวั่นว่านางจะนำภัยพิบัติมาสู่หมู่บ้านแต่เพราะนางคือผู้ปกป้องหมู่บ้านแห่งนี้!

ไป๋เสวี่ยหรงรู้ดีว่าชายชราคนนี้มองนางแตกต่างจากผู้อื่น เขาเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นในคืนนั้นแต่เขาก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ มิได้แพร่งพรายสิ่งใด

แม้ไป๋เสวี่ยหรง จะเติบโตขึ้นภายในหมู่บ้านจิ่วอัน แต่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้มิใช่จุดหมายปลายทางของนางก่อนที่นางจะจากไปมีเพียงสิ่งเดียวที่นางต้องจัดการให้เรียบร้อยนางจะต้องใช้เวลาอยู่กับมารดาของนางอย่างเต็มที่แม้ว่านางจะรู้ความจริงว่าไป๋จิงซู มิใช่มารดาที่แท้จริงของนางแม้ว่าสายเลือดของนางจะมาจากตระกูลเซี่ย มิใช่ชาวบ้านสามัญแต่สำหรับนางแล้วนางมีแม่เพียงคนเดียว

แม้ในตอนนี้ ไป๋เสวี่ยหรง จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่นางไม่เคยได้รับในชาติที่แล้ว แต่ลึกลงไปภายในใจ เงาของอดีตยังคงติดตามนางอยู่และหนึ่งในเงาที่นางไม่อาจลืมได้คือ ฉินเยว่หาน

"ฉินเยว่หาน… ในตอนนี้เจ้ากำลังเป็นเช่นไร!?" เสียงของนางแผ่วเบา ทว่าก้องกังวานในความคิดของนางเอง

ภาพของหญิงสาวผู้หนึ่งฉายชัดอยู่ในห้วงความทรงจำ สตรีที่เคยเป็นเสมือนเงาของนาง สตรีที่เคยยิ้มเคียงข้างนาง แต่กลับเป็นผู้ที่ ทรยศและลงมือสังหารนางอย่างไร้ความปรานี

"เจ้าจะมีอายุเท่าไหร่แล้ว ร่างกายของเจ้าจะยังงดงามเหมือนในอดีตหรือไม่? หรือว่ากาลเวลาจะเริ่มกัดกินความงามของเจ้าไปทีละน้อย?" ดวงตาของไป๋เสวี่ยหรงเป็นประกายเย็นชา ปลายนิ้วเรียวสัมผัสกับกลีบเหมยสีแดงเข้มที่ร่วงลงมาบนฝ่ามือ ตัวของนางในยามนี้นั้นทั้งแค้นทั้งคิดถึงในช่วงเวลาเดียวกัน