จอมมาร จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่

ทุกๆ วันที่ผ่านพ้นไปของวาดจันทร์ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นั่นก็คือชีวิตมีไว้ให้ดิ้นรนและต่อสู้เพื่อหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง ต้องสู้ในทุกๆ วินาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่

ตั้งแต่ที่นี่ไม่มีปาณิศา หล่อนก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวภายในโลกใบนี้ เมื่อก่อนไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร จะมีความสุขหรือความทุกข์ใดๆ หล่อนก็จะมีปาณิศาคอยรับฟังและให้กำลังใจตลอด แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ปาณิศาโชคดีได้กลายเป็นนางซินมีสามีที่รักและห่วงใยอย่างลิโอเนล การ์รัสโซ่อยู่ข้างๆ กาย บางครั้ง บางเวลาหล่อนก็อยากจะไปเยี่ยมเยียนเพื่อนรักที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์ แต่ด้วยสถานะที่ต่ำต้อยของตัวเองที่ไม่ผิดจากหนูสกปรก หล่อนจึงไม่มีความกล้าพอที่จะไปที่นั่น แม้จะคิดถึงปาณนิศามากแค่ไหนก็ตาม

แต่นั่นหาใช่ปัญหาเดียวที่หล่อนหวาดกลัวไม่ เพราะสิ่งสำคัญที่ทำให้หล่อนไม่กล้าเหยียบย่างไปการ์รัสโซ่ พาราไดส์ก็คือ... คือเขา... คามิเอล การ์รัสโซ่ ผู้ชายเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ และเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่เครื่องระบายความใคร่เพียงเท่านั้น หล่อนกลัวว่าเขาจะจดจำหล่อนได้ กลัวว่าเขาจะเกิดสงสัยในตัวของหล่อน ถึงแม้ว่าในหลายๆ ครั้งที่มีโอกาสเผชิญหน้ากัน เขาจะไม่มีทีท่าว่าจะจดจำหล่อนได้เลยก็ตาม

วาดจันทร์ระบายลมหายใจออกมาจากกลีบปากอิ่มสีแดงสดของตัวเองอีกครั้ง พยายามจะสลัดความคิดของตัวเองที่มีต่อคามิเอล การ์รัสโซ่ ผู้ชายที่อยู่สูงเกินเอื้อมคนนั้นให้ออกไปจากสมองอย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เกิดผลสำเร็จเลยสักนิด เมื่อยิ่งพยายามผลักไส สมองไม่รักดีของหล่อนกลับยิ่งคิด ยิ่งจดจำ และยิ่งโหยหา คิดถึงเขา คิดถึงผู้ชายร้ายกาจคนนั้นใจจะขาด ในที่สุดหล่อนก็ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆ ในโลกใบนี้แม้แต่นิดเดียว นั่นก็คือการตกหลุมรักคามิเอล การ์รัสโซ่ เพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น

“คนร้ายกาจ ฉันไม่ควรคิดถึงคุณเลย”

แม้จะบอกตัวเองแบบนี้ แม้จะบอกตัวเองว่ามันไม่สมควร แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะสูญเสียสิทธิ์บังคับสมองและหัวใจของตัวเองไปเสียแล้ว เมื่อทั้งสมองและทั้งหัวใจของหล่อนมีเจ้านายคนใหม่นั่นก็คือคามิเอล การ์รัสโซ่ ผู้ชายที่มีรูปโฉมไม่ผิดจากเทพบุตรชั้นฟ้า ในขณะที่หัวใจดำมืดพอๆ กับจอมมารคนนั้น

แล้วนี้หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีกับหัวใจของตัวเอง เพราะยิ่งนับวัน ยิ่งเวลาเดินผ่านไปมากเท่าไหร่ หัวใจของหล่อนก็ยิ่งโหยหาผู้ชายร้ายกาจอย่างคามิเอล การ์รัสโซ่มากมายขึ้นเท่านั้น ไม่เคยลดน้อยลงเลย แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้พบหน้าของเขามาเกือบหนึ่งเดือนเต็มๆ แล้วก็ตาม

“บ้าๆๆๆ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่เลย วาดจันทร์ หยุดคิด หยุดๆ ได้แล้ว เขาไม่มีทางมองเธอ และแน่นอนว่าเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นซินเดอเรลล่าอย่างปาณิศา ดังนั้นเลิกฝันได้แล้ว”

หญิงสาวเค้นเสียงขมขื่นบอกตัวเองเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะก้มหน้าลงมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือเก่าๆ ของตัวเอง

ได้เวลาเริ่มงานของวันแรกในสัปดาห์นี้แล้ว วาดจันทร์สั่งตัวเองให้ยิ้มกว้างๆ จากนั้นจึงตัดสินใจเดินตรงไปยังแผนกที่ตัวเองรับผิดชอบทันที แต่ระหว่างทางก็พบกับเชอินพนักงานชายในห้างสรรพสินค้าเดียวกันเสียก่อน

“น้องจันทร์ทานอาหารเช้าหรือยังครับ”

เจ้าของชื่อระบายยิ้มบางๆ มองออกว่าผู้ชายคนนี้สนใจในตัวของหล่อน แต่แน่นอนว่าหล่อนไม่ได้มีใจให้กับเขา สิ่งที่มอบให้ได้ก็คือความเป็นเพื่อนเท่านั้น ซึ่งหล่อนก็รู้ดีว่าเชอินรู้ฐานะของตัวเองดี เพราะเขาไม่เคยพูดจา หรือแสดงท่าทางให้หล่อนลำบากใจเลยสักครั้ง และนี่แหละคือสิ่งที่ทำให้หล่อนเต็มใจที่จะยิ้มให้กับเขาอย่างแท้จริง

“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่เชอิน แล้วพี่ล่ะทานหรือยัง”

“พี่ก็ทานเรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ” เชอินระบายยิ้ม มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความรู้สึกดีๆ มากมาย

“วันนี้พี่เชอินเข้ากะเช้าเหรอคะ”

“ครับ พอดีพี่ขอหัวหน้าเปลี่ยนกะน่ะ ว่าแต่น้องจันทร์เถอะ วันหยุดยาวนี้มีโปรแกรมไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าครับ”

เชอินหมายถึงวันหยุดของทางห้างที่ตรงกับวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ วาดจันทร์เข้าใจดี แต่ยังไม่ทันจะให้คำตอบใดออกไป หัวหน้างานของหล่อนก็ควักมือเรียกเสียก่อน

“พี่เชอิน จันทร์ขอตัวก่อนนะคะ หัวหน้าควักมือเรียกแล้ว”

เชอินมองตามสายตาของวาดจันทร์ไปก็เห็นอย่างที่หญิงสาวบอกจริงๆ นั่นก็หัวหน้าของวาดจันทร์กำลังยืนควักมือเรียกอยู่ แถมข้างๆ กายยังมีผู้ชายแต่งตัวภูมิฐานสามคนยืนอยู่ใกล้ๆ อีกด้วย

“ครับ เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่ อืม ตอนเที่ยงนี้น้องจันทร์ทานอาหารกับพี่ได้ไหมครับ”

วาดจันทร์ยิ้มบางๆ แม้จะไม่อยากไปนัก แต่ก็ไม่อยากทำให้ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังมองหล่อนอย่างรอคอยต้องผิดหวัง

“ก็ได้ค่ะ ถ้าจันทร์ได้พักตอนเที่ยงนะคะ”

เชอินยิ้มกว้างมากๆ ด้วยความดีใจ

“ครับ พี่จะรอ”

จากนั้นชายหนุ่มก็เดินจากไปด้วยความยินดี ในขณะที่วาดจันทร์เดินมุ่งหน้าไปยังหัวหน้างานของตัวเอง แต่พอเดินมาใกล้ๆ ก็ต้องตกใจจนแทบช็อก เมื่อได้เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ กับหัวหน้าของตัวเองชัดๆ เต็มๆ ตา

คามิเอล การ์รัสโซ่!

หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แข็งขาสั่นเทา แต่นั่นก็คงไม่เท่ากับจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันเพิ่มขึ้นจนน่าหวาดเสียวหรอก เขามาที่นี่ได้ยังไง มาอยู่ตรงหน้าของหล่อนยังไง วาดจันทร์พยายามเก็บอารามตื่นตระหนกของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ แต่หล่อนก็ทำได้แย่มาก เพราะสายตาของหล่อนไม่สามารถละจากใบหน้าอันหล่อลากดินของคามิเอลได้เลย

โอ้... ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงหล่อเหลา สมบูรณ์แบบสุดๆ แบบนี้นะ ดูสิ เขายืนอยู่ในกลุ่มกับผู้ชายอีกสองคน แต่คามิเอล การ์รัสโซ่กลับดูโดดเด่นและน่ามองอยู่เพียงคนเดียว หล่อนโหยหา และคิดถึงเขาเหลือเกิน ทั้งๆ ที่คิดว่าสิ่งที่พยายามทำในทุกๆ ลมหายใจอย่างการลบเลือนเขาจากสมองมันได้ผล แต่พอได้เห็น ได้สบตากับพ่อเทพบุตรเถื่อนอย่างคามิเอล การ์รัสโซ่อีกครั้ง หล่อนจึงได้ซาบซึ้งว่าไม่มีทาง... ไม่มีหนทางใดเลยที่จะสามารถทำให้หล่อนลืมผู้ชายคนนี้ได้ รสจูบของเขา สัมผัสจากฝ่ามือของเขาที่ลูบไล้ไปตามผิวกายของหล่อน มันตราตรึง ติดแน่น และไม่มีทางลบเลือนได้ ไม่ว่าจะใช้เวลายาวนานสักแค่ไหนก็ตาม

หล่อน... หล่อนลุ่มหลงเขา ลุ่มหลง โหยหา คามิเอล การ์รัสโซ่ จนโงหัวไม่ขึ้น และถ้าหล่อนยังเป็นอยู่แบบนี้ ยังปล่อยให้เขามามีอิทธิพลเหนือจิตวิญญาณเช่นนี้ อีกไม่นาน... อีกไม่นานหรอก หล่อนจะมีสภาพไม่ต่างจากผู้หญิงจำนวนมหาศาลที่ถูกเสือร้ายอย่างคามิเอล การ์รัสโซ่ขยี้จนยับและเขี่ยทิ้ง

ไม่... หล่อนจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น หล่อนไม่มีทางยอมให้ผู้ชายเอาเปรียบ ไม่มีทางยอมให้ใครมาเขี่ยทิ้งง่ายๆ หล่อนไม่มีวันยอม วาดจันทร์เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง จากนั้นก็แข็งใจละสายตาจากผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าไปมองหัวหน้างานของตัวเองแทน มันยากลำบาก... มันยากเหลือเกินกับการที่ต้องไม่มองเขา แต่สุดท้ายหล่อนก็ทำได้สำเร็จ หล่อนสามารถละสายตาจากพ่อเทพบุตรจากชั้นฟ้าได้จริงๆ แม้ว่าหัวใจจะยังติดแน่นอยู่กับเขาก็ตาม

“บอสมีอะไรจะให้จันทร์รับใช้เหรอคะ”

น้ำเสียงของวาดจันทร์แปร่งและพร่าในตอนท้าย ทั้งๆ ที่พยายามบังคับมันแล้ว มันน่าสมเพช แต่หญิงสาวก็รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องยากมากๆ ที่จะบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติได้หากมีคามิเอล การ์รัสโซ่อยู่ใกล้ๆ แบบนี้

เจ้านายวัยสาวเหลือน้อยของหล่อนหันไปยิ้มหวานให้กับคามิเอล ก่อนจะหันกลับมาพูดกับหล่อนด้วยน้ำเสียงเจ้าระเบียบบอกให้รู้ถึงตำแหน่งอันต่ำต้อยของหล่อน

“คุณคาร์ลต้องการเนคไท”

“เอ่อ ค่ะ งั้นจันทร์จะไปตามพี่เนติฟามาเลือกให้นะคะ”

ที่หล่อนพูดไปแบบนี้เพราะไม่อยากจะอยู่ใกล้กับคามิเอล การ์รัสโซ่ แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เข้าข้างหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว

“แต่คุณคาร์ลต้องการเธอ”

คำพูดของหัวหน้างานทำให้วาดจันทร์อดหันไปมองคนที่ถูกกล่าวอ้างไม่ได้ และนั่นก็ทำให้สายตาของหล่อนสบประสานเข้ากับดวงตาสีคืนเดือนไร้แสงจันทร์ของคามิเอลพอดิบพอดี เสมือนถูกดูดเข้าไปในหลุมอุกาบาตรขนาดใหญ่ ที่ภายในหลุมเต็มไปด้วยความมืดมิดและไร้ทางออก หัวใจของหล่อนเต้นแรงมาก ขณะที่เนื้อตัวสาวเกิดอาการร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างน่าตื่นตกใจ หล่อนเป็นแบบนี้ รู้สึกแบบนี้ทุกครั้งเมื่อได้สบตากับคามิเอล การ์รัสโซ่ หล่อนคงจะเป็นเอามาก หลงรักเขาเอามากๆ ถึงได้มีอาการรุนแรงแบบนี้

วาดจันทร์กัดฟัน ข่มใจ และฝืนตัวเองให้ก้มหน้าลงมองพื้น จากนั้นจึงพูดขึ้นเสียงแผ่วเบากับหัวหน้างานของตัวเอง หล่อนจะไม่ยอมอยู่ใกล้คามิเอล การ์รัสโซ่ ไม่มีทางเด็ดขาด เพราะขืนอยู่ใกล้ หล่อนได้เผลอแสดงท่าทางลุ่มหลงเขาออกไปอย่างแน่นอน

“เอ่อ พอดีจันทร์ติดงานค่ะ ต้องไปช่วยเกรานับสต๊อกเสื้อผ้าค่ะ” คำตอบของหล่อนทำให้หัวหน้างานหันไปมองคามิเอล และเอ่ยถามขึ้น

“งั้นดิฉันจะหาพนักงานคนอื่นมาต้อนรับแทนนะคะ”

วาดจันทร์ลอบเป่าปากถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าคามิเอลจะยอมปล่อยหล่อนไป แต่ตรงกันข้าม... ใช่ มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เมื่อคำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีแดงจัดของเขาสามารถทำให้หล่อนชาวาบไปทั้งตัว

“ผมต้องการวาดจันทร์”

“แต่ดิฉันมีงานอื่นต้องรับผิดชอบนะคะ แค่เลือกเสื้อผ้า พนักงานคนไหนทำก็ได้” เพราะความไม่พอใจทำให้วาดจันทร์เผลอโต้ตอบออกไป