4

ภายในห้องหนึ่งชั้นสองของบ้านพักจอมพธูข่มตาให้หลับแต่สาวใช้วัยอายุสิบเก้าปีไม่สามารถทำได้ยังนอนกระสับกระส่ายพลิกซ้ายทีขวาที ไม่อยากมาที่นี่ตั้งแต่แรกครั้นจะบอกเจ้านายสาวก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่น่าฟังเท่าไหร่ เธอกลัวน้ำทะเลมาก แต่นั่นแหละอยู่บ้านก็มีเรื่องน่ากลัวไม่แพ้กัน ไม่ปลอดภัยยิ่งกว่า…เมื่อต้องติดสอยห้อยตามมาก็ทำให้เมื่อคืนต้องเห็นบางอย่างที่เกิดกับคุณจัสมิน สาวน้อยผิดหวัง เสียใจแทนผู้ชายคนนั้น คนที่เธอชื่นชมใฝ่ฝันหามาเนิ่นนาน ตั้งแต่เห็นเขาเข้าออกที่โชคชัยรพี

นายหัวอาชาเพียบพร้อมทุกอย่างถ้าเธอเป็นคุณจัสมินจะไม่มองหาใครอีกแน่นอน

“อย่างแกได้เป็นเมียลูกชายคุณหญิงอย่างฉันถือว่าโชคดี อย่าเล่นตัวน่า ไม่ช้าก็เร็วต้องเป็นอย่างนั้น”

เสียงคุณหญิงจริยามารดาคุณจัสมินที่คุ้มกะลาหัวตั้งแต่จำความได้ทำให้ความเพ้อฝันน้อยนิดของเธอสลายลงในชั่วพริบตา

เด็กกำพร้าไร้พ่อแม่ ไร้คนฟูมฟักเอาอกเอาใจใส่ ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีทางเลือกอื่นเลยหรือไร หัวใจเพ้อฝันไม่มีทางได้เป็นจริง ไม่มีทางเป็นอิสระ แต่ร่างกายกำลังจะถูกทรมาน

หนี หนีไปให้ไกลจากความทรมานที่เดินมาหาใกล้เรื่อยๆ ดีไหม จะทนรอเวลานั้นทำไม

ความเศร้าเข้าครอบคลุมหัวใจเมื่อคิดว่าตนไม่มีที่ให้ไป หวาดกลัวเพียงใด โดนบังคับขู่เข็ญสักเพียงไร ต้องจำทนฝืน ระมัดระวังตัวประวิงเวลา สาวน้อยระทดท้อเมื่อคิดว่าสักวัน วันที่หวาดกลัวคงเดินทางมาถึง

ปัง ปัง ปัง!

เสียงประตูถูกทุบตีไม่ยั้งมือ จอมพธูดึงผ้านวมออกจากใบหน้า “ใครคะ”

“จอมพธู ฉันเองเปิดประตูหน่อยสิ”

จอมพธูลุกขึ้นโดยเร็วเปิดประตูให้เพื่อนสาวเจ้านาย แปลกใจนิดหน่อยปกติไปรยาไม่ชอบเสวนากับพวกเด็กรับใช้

“มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ”

“แค่มาถามหาจัสมินแกเห็นหรือเปล่า”

ไปรยาอยากชวนเพื่อนไปเดินชมแสงจันทร์จึงคิดว่าสาวใช้ที่ติดตามคงจะรู้จัสมินไปอยู่ที่ไหน

“เอ่อ ดิฉันไม่เห็นคะ” จอมพธูโกหก ทั้งที่เห็นจัสมินเดินหนีการยื้อยุดคุณเมฆาไปด้านหนึ่งของชายหาด

“สบายใจจังนะ เขาให้มาเป็นเพื่อนแต่แกไม่ต้องทำงานอย่างคนอื่นแถมได้นอนก่อนเจ้านาย”

ไปรยาแปะปากน้ำเสียงไม่พอใจ สำรวจห้องนอนคนรับใช้ที่สบายเท่าเทียมตนด้วยความเคืองขุ่น ไม่รู้จัสมินคิดยังไง เลี้ยงเด็กคนนี้ยังกับน้องสาวก่อนจะออกไปยืนนอกระเบียง สูดอากาศ มองทิวทัศน์ยามค่ำคืน

จอมพธูใบหน้าซีด “ดิฉันจะไปดูให้นะคะคุณ”

ส่วนหนึ่งอยากอยู่ให้ห่างรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่กับไปรยาที่ไม่มีท่าทีจะเห็นหัวใครยิ่งกับเธอรังเกียจเหลือเกินเหตุเพราะจัสตินคอยปกป้องเวลาไปรยาใช้งานหรือคอยกลั่นแกล้ง

“ไม่ต้อง นอนอืดไปเลยย่ะ แม่คนใช้ดีเด่น”

ไปรยาเดินกลับมาในห้องเห็นผมเผ้ายุ่งเหยิงของจอมพธู แต่ใบหน้าเจ้าหล่อนยังน่ามองเช่นเดิม ขวางหูขวางตา เดินออกจากห้องตรงไปยังชายหาดเผื่อบางทีจะได้รู้ข่าวดีที่สงสัยมานานแสนนาน

เที่ยงคืนกว่านักดื่มส่วนใหญ่เมาพับตรงชายหาด เหลือก็แต่เจ้าของงานที่นั่งขยันส่งสายตาห่วงใย หวานฉ่ำให้จัสมิน

ไปรยาไม่ได้ดื่มนั่งจ้องจับผิดจัสมินและพี่ชาย เพราะหญิงสาวอิจฉาเพื่อนมาเนิ่นนานเรื่องของอาชา ไปรยายิ้มพอใจเมื่อคิดว่าพี่ชายพอใจว่าที่เจ้าสาวของเพื่อนจริงๆ ซะด้วย เห็นหลายครั้งทั้งสองหันมาสบตากัน

เธอจะทำให้พี่ชายสมหวังเองจากนั้นเรื่องของหัวใจเธอก็จะไม่มีอุปสรรคอีก

งานเลี้ยงกำลังจะเลิกราหลังบ้านพักตากอากาศมีการเคลื่อนไหวของนาวินและการ์ดอีกสองคน เงาทั้งสามใช้ความชำนาญที่ฝึกปรือมาเนิ่นนาน ใช้เชือกโยนเพื่อเป็นบันไดขึ้นไปสู่ระเบียงห้องนอนหนึ่ง

“เป้าหมายอยู่ห้องนอนด้านนั้น” เจ้านายเป็นคนบอกเป้าหมายเมื่อสองชั่วโมงก่อน มาวินจึงจู่โจมเมื่อถึงเวลาเหมาะสม นักดื่มทั้งหลายเริ่มคออ่อนคอพับ

บนห้องนอนจอมพธูยังหลับตาไม่ลงตัดสินใจลุกจากที่นอนตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เสื้อยืดตัวใหญ่หลากสีสไตล์ที่ชื่นชอบพร้อมกางกงยีนต์ขายาวหลายตัวถูกยัดใส่กระเป๋าเดินทางขนาดเล็ก

เตรียมตัวให้พร้อมพรุ่งนี้ได้กลับเสียแล้ว เรื่องอื่นขอพักสมองบ้างค่อยคิดกันอีกที…ทว่าออกจากห้องน้ำสาวน้อยยืนตะลึงหลายนาทีเห็นตรงระเบียงห้องนอนบานประตูกระจกไม่ได้ปิดอย่างตอนแรกที่เข้าห้องน้ำ สายตาระแวงหวาดกลัวกวาดมองทั่วห้อง

อึ่ย! หรือว่าผีทะเล มนุษย์หมาป่าในคืนจันทร์เพ็ญ

สาวน้อยที่กลัวสารพัดผี เกิดอาการหลอนลูบขนแขนที่ชี้โด่ไม่หยุดมือ พ่อเจ้าแม่เจ้าช่วยลูกด้วย!

กำลังจะยกขาพาร่างกำลังจะกลายเป็นหินเดินออกจากห้องแต่ต้องตกใจเมื่อได้ยินบางอย่าง พร้อมโดนประชิดจู่โจมถึงตัว

“หยุดอย่าขยับถ้าไม่อยากเจ็บตัว ตามมาทางนี้!”

คนร้าย…ไม่ใช่ผี!! หรอกเหรอ แต่จอมพธูไม่ได้ดีใจสักนิด คนร้ายน่ากลัวเทียบเท่าผี อาจโดนฆ่า ขมขื่นทั้งที่ยังสด สาว เธอยังไม่อยากตาย

มาวินปิดหน้าตาด้วยหมวกไหมพรมมิดชิดได้รับสัญญาณจากลูกน้องว่าทางสะดวกจึงลากดึงเป้าหมายออกจากห้องตรงไปทางประตู แต่ช่างยากเย็นเพราะนอกจากผู้หญิงสี่ตาผมยาวรุ่ยร่ายยืนตัวแข็ง เธอยังจิกเท้ายึดขอบประตูตัวแม้ไม่หนักมากมายแต่ยุ่งยากเกินจะแบกขึ้นบ่า บอดี้การ์ดหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้ทำไมเจ้านายคิดจะแก้แค้นเอาคืนนายเมฆากับผู้หญิงในห้องนี้

เอวบาง ร่างอวบ คล้ายเด็กสิบห้าปี ถึงหน้าตาจะสวย แต่ไม่เคย ไม่เคย เห็นสเปกเจ้านายแบบนี้มาก่อน

หรือเจ้านายเกิดสมองตันจนหาทางออกที่ดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว… แต่ก็นะ โดนเด็ดดอกไม้ที่เฝ้าถนอมไป เป็นใครก็คงช็อกและเกิดอาการเหมือนกันละมั้ง!

มาวินพยายามต่อไปพาเป้าหมายไปขึ้นเรือ กว่าจะสำเร็จเล่นเอานาวินกล้ามโตแทบหมดเรี่ยวแรง