2

อื้อ…ปล่อย…” จัสมินตกใจดิ้นรนหนี

คำพูดขอร้อง วิชามารที่ใช้มานักต่อนัก ไม่มีวันทำให้จัสมินใจอ่อน ดูท่าเธอจะอ่อนปวกเปียกเพียงโดนลิ้นเปียกสากของเขาลากไล้ทั่วเรือนกายเหมือนเมื่อคืนเท่านั้น…

อาชาถอยร่างสูงออกห่างเบื้องหลังโขดหิน ปืนในมือถูกกำแน่นจนเส้นเอ็นที่มือปูดโปนเพราะเรื่องราวเหลือเชื่อเจ็บปวดที่ได้ยินได้เห็น

สารเลวทั้งชายหญิง ไม่คาดคิดเพื่อนรักที่เคยคบกันตั้งแต่เด็กจะหักหลังแย่งชิงผู้หญิงที่หมายปองไป ผู้หญิงก็ไม่ต่างกันทำเป็นเล่นตัวอิดออดเพียงขอแค่จูบ รู้ว่าไวไฟอย่างนี้เสนอสนองให้หนำใจตั้งนานแล้ว

ก้าวมาได้ระยะหนึ่งอาชากดสมาร์ทโฟนหามาวิน

“มาวิน ไม่ต้องเข้าไปแล้วโว้ย นายกลับมาหาฉันตอนนี้เลย อ๋อ เรียกการ์ดในเรือมาเพิ่มอีกสองคนฉันอาจมีงานให้ทำ”

“ครับนาย” มาวินแปลกใจแต่ก็ตอบรับ

อาชากดวางสายมองไปยังบ้านหลังใหญ่ของเพื่อนจอมทรยศอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าจ้องหน้าจอสมาร์ทโฟน

ตัดสินใจกดไปหาจัสมินอยากจะรู้ความคิดหญิงสาวจอมขี้อายในตอนนี้ อยากให้ความอยากของทั้งคู่มีอุปสรรคแม้เพียงชั่วครู่ก็ยังดีเกือบสองนาทีมีเสียงรับสาย

“ทำไมคุณอาชาโทรมาป่านนี้คะ” จัสมินตกใจสะบัดหนีหลุดพ้นเมฆาเห็นคู่หมั้นโทรมาหา เมฆาทนรอไม่อาจหักหาญต่อได้ยินเสียงเพื่อน แม้รู้สึกขัดใจต้องเก็บอาการไว้

เสียงหวานเหมือนเคยแต่ไม่ทำให้อาชารู้สึกเอ็นดูอย่างวันก่อน ริมฝีปากยิ้มเหยียด คิดว่าจะเป็นอะไรที่แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น สุดท้ายไม่ได้ดีเด่ไปกว่าคนอื่นเลย

“จัสมินคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้” นายหัวหนุ่มจึงถามออกไป รอคอยคำตอบโกหก

“จัสมินอยู่ เอ่อ ที่บ้านคะ แล้วคุณอาชากลับจากนอกแล้วหรือคะ”

คงคิดว่าเขายังอยู่ที่เดนมาร์คสินะ

“ครับ”

อาชาไม่ได้ถามสารทุกข์สุขดิบไร้คำหวานที่เคยมีเสมอ กดวางสายดื้อๆ จัสมินสงสัยมากเพราะเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้ ในใจอดระแวงไม่ได้ว่าอาชาอาจจะมางานวันเกิดเมฆา

เมฆาแย่งมือถือไป จัสมินมองคนทำด้วยแววตาไม่พอใจ รีบเดินหนีเขาเข้าบ้าน แต่อ้อมกอดแข็งแรงรัดรึง การพูดจาดีๆ คงทำให้รอดพ้นไปได้ จัสมินจึงพยายามเอี้ยวหน้า ร่างกายหันไปหาคนด้านหลัง

“หลีกไปนะพี่เมฆา ปล่อยมินเถอะนะ”

“พี่ต้องการดอกมะลิดอกนี้เหลือเกิน จัสมินน่าจะเข้าใจ น่าจะรู้…พี่คิดว่าเราใจตรงกันซะอีก” ไม่พูดเปล่าจับมือเล็กมาสัมผัสความใหญ่โตตรงเป้ากางเกง

จัสมินหน้าแดง

“อย่าพูดนะ มินไม่รู้อะไรทั้งนั้น หลีกไปนะปล่อยมือมิน มินจะเข้าบ้าน ”

เมฆาเจอผู้หญิงมามากมายหลายจริตหลายลีลาอารมณ์ จัสมินเองเดาทางไม่ยาก อาจจะเด็ดดมเล่นแล้วทิ้งเร็วไม่ได้อย่างคนเก่าก่อน แต่ไม่เป็นไรเล่นเกมเป็นผีเสื้อไล่ขย้ำดอกไม้งามสักหน่อยก็ตื่นเต้นดี คิดเช่นนั้น มือแข็งแรงก็ยึดร่างบางเข้ามาแนบชิดร่างสูง แต่ไม่บุ่มบ่ามกลัวดอกไม้ดอกใหม่กลีบซ้ำ ค่อยๆ พร่ำคำหวาน ลูบไล้มือเล็กเบาๆ เลยขึ้นลำแขนสู่ไหล่ขาวนวล ให้เธอกระสันเสียว ยินยอม

ก้มหน้าประกบปากกับเรียวปากบางสู่แก้มสีระเรื่อ ลำคอระหง เมฆาไล้หัวแม่มือเรื่อยๆ สร้างความตื่นเต้นให้สาวสวย แม้เธอพยายามหลบตีมือไม่หยุดหย่อนแต่ไม่ละความตั้งใจ ทุกอย่างเริ่มเข้าทางจึงบีบเคล้นอกอวบ ขย้ำรุนแรง สะกิดยอดถันไม่หยุดยั้ง

“ยอมพี่เถอะ เธอจะหลงใหลมัน” เมฆาพร่ำออดอ้อน เริ่มใช้ริมฝีปากขบเม้มเรียวปาก พวงแก้มนุ่ม กัดเม้มลำคอระหง

“อา…คนบ้า…ปล่อยมินนะ…” จัสมินห้ามแต่เสียงสั่น สายตาดูได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว สายตาสาวสวยกำลังปรือหวานฉ่ำ

เมฆาดึงผ้าพันคอผืนหนาออกจากไหล่มน เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่เปิดเปลือยเพราะชุดเที่ยวทะเลสายเดี่ยวชีฟองบางพริ้วเมฆาก้มหน้าลงจูบทั่วไหล่มน จ๊วบ!

จัสมินหมดเรี่ยวแรงมือบางยึดเอวของเมฆาอย่างลืมตัวตน เมฆาพอใจไม่รั้งรอ ปล่อยพลังแห่งรักใคร่ที่ล้นเอ่อใจใส่สาวสวย อกอวบเปิดเปลือยเมื่อเสื้อตัวบางลงไปกองที่เอวคอด ชั้นในไร้ไส้อยู่ตำแหน่งใกล้เคียงกัน

“อา…อย่านะ…คนบ้า นี่ข้างนอกนะ…ปล่อย”

“พี่จะให้แสงจันทร์เป็นพยานความรักของเรา…มินได้โปรดเถอะ ข้างนอกแบบนี้จะทำให้อารมณ์มินพลุกพล่าน มีความสุขกว่าข้างในเชื่อพี่สิ”