บทที่ 3

“ที่พี่นุกลับมาบ้านช้า เพราะอยู่เฝ้าพี่ช่อที่โรงพยาบาลเหรอคะ”

ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะเป็นเธอเองที่เจ็บปวด แต่หากไม่ได้รู้คำตอบในคืนนี้เธอคงข่มตาไม่หลับซึ่งปรเมศวร์ก็รู้จักนิสัยขี้ระแวงนี้ของเธอดีกว่าใคร

“พี่ขอโทษลิน แต่ว่าช่อเขาไม่มีใคร…” แล้วลินล่ะคะ ลินมีใคร!

ปาลินได้แต่ตอบกลับภายในใจ ยิ่งคนของเธอแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนนั้นให้เห็นมากเท่าไหร่ หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ไม่มีใครคนเห็นคนรักของตัวเองไปแสดงความห่วงใยผู้หญิงอื่นได้หรอก เธอมั่นใจ!

“ลินครับ อย่าคิดมากสิ มันไม่มีอะไรจริงๆ ระหว่างพี่กับช่อเราเป็นได้มากสุดแค่เพื่อนกันเท่านั้น” ปรเมศวร์ย้ำชัดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอดีตคนรัก ก่อนจะคว้าตัวภรรยาที่แสนน่ารักมากอดให้ได้มั่นใจ ว่าทั้งชีวิตเขามีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่เป็นหนึ่งเดียวในหัวใจ

“พี่มีเมียที่แสนน่ารักอยู่แล้ว จะไปมองใครที่ไหนได้อีก หืม” ปาลินทำได้เพียงแต่ยิ้มรับในคำพูดนั้น ทว่าภายในใจก็ยังคงรู้สึกเจ็บอยู่ดี

“พี่นุอย่าเบื่อลินนะคะ ลินรักพี่นุมาก ลินไม่อยากเสียพี่นุไป” เธอเลือกที่จะพูดออกไปตรงๆ เพราะอยากให้เขาได้รู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน ตลอดเวลาทั้งใจเธอมันก็มีแค่เขาคนเดียวมาโดยตลอด ไม่เคยเว้นเผื่อที่ว่างไว้ให้ใคร ส่วนใจเขานั้นจะมีเธออยู่มากแค่ไหนก็ยากที่จะตอบ เพราะบางครั้งก็เหมือนเขามีเรื่องให้คิดอยู่ในใจ เรื่องที่เธอไม่เคยรู้

และไม่กล้าพอที่จะถาม

“ไม่เบื่อหรอกลิน มันไม่มีวันนั้นแน่ พี่รักลินนะ รักมากด้วย ไม่มีวันที่พี่จะเบื่อลิน” คำว่า ‘ รัก’ ของเขายังคงส่งผลทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวได้ทุกครั้งที่ได้ยินเสมอ มันทำให้หัวใจอันเหี่ยวเฉาราวกับต้นไม้ขาดน้ำของเธอกลับมามีเรี่ยวแรงขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกพร้อมที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าพร้อมกับเขา ไม่ว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าจะเป็นอะไรเธอก็ไม่สนทั้งนั้น ดีร้ายยังไงขอแค่ให้ได้อยู่กับเขาก็พอแล้ว