ตอนที่ 6 กินข้าวหรือกินเค้า...

“เธอมานี่!!”

พอลลากฉันออกมาจากตรงนั้น ฉันว่าเริ่มเห็นเงาหายนะมาราง ๆ แล้วล่ะ พอลลากฉันเข้ามาในห้องทำงานของเขา

ปัง!!!

“ปิดเบา ๆ สิเดี๋ยวประตูมันก็เสียหรอก”

“หุบปากเถอะน่า!!”

พอลตะโกนใส่ฉัน พร้อมเหวี่ยงฉันไปนั่งที่โซฟา ฉันได้แต่นั่งเงียบ ๆ ส่วนพอลก็ไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา พอลนั่งทำงานโดยไม่สนใจฉัน ฉันก็ได้แต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่โซฟา

30 นาทีต่อมา

ฉันยังอยู่ที่เดิมนะทุกคนแต่พอลดูจะอารมณ์เสียมาก ๆ เลย โยนเอกสารโน้นโยนเอกสารนี่เต็มพื้นไปหมด ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งเงียบ ๆ

ปัง!!!

“พลอยดาวเธอไม่คิดจะถามเลยหรือไงว่าฉันโมโหอะไร!!!”

พอลที่นั่งอยู่นาน ทุบโต๊ะแล้วตะโกนออกมา เขาปิดเอกสารแล้วเดินมาที่ฉัน

“เค้าต้องถามสินะ ตัวเองโมโหอะไรหรอ”

“เธอ ประชดฉัน!!!”

“เค้าเปล่านะ ก็ตัวเองบอกให้ถามนิ เค้าก็ถามแล้ว”

ตอนนี้พอลได้แต่ส่ายหน้าไปมา เหมือนที่อีตาเฟียสชอบทำเลย

“ทำไมตัวเองกับเฟียสชอบทำเหมือนกันเลย รู้ไหมมันทำให้เค้ารู้สึกว่าตัวเองโง่นะ”

ปัง!!

“อย่าพูดถึงมันต่อหน้าฉัน!!! และต่อไปนี้เธอห้ามเข้าใกล้มันอีกไม่ว่ายังไงก็ตาม เข้าใจไหมพลอยดาว!!!”

“คงไม่ได้หรอก เฟียสเป็นเพื่อนที่ดี ไม่มีเหตุผลที่เค้าต้องอยู่ห่างเฟียสนิ”

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันขัดคำสั่งของพอล แต่ครั้งนี้ฉันว่ามันไม่ถูกถ้าจะให้ฉันเลิกคบกับเฟียส อีกอย่างฉันรับปากเฟียสไปแล้วด้วยว่าจะเหมือนเดิม

“เหตุผลคือ ฉันไม่ชอบเห็นเธออยู่กับมัน”

“ตัวเองหึงหรอ???”

“ฉันก็แค่.....แค่...ช่างมันเถอะ!! เอาเป็นว่าอย่าให้ฉันเห็นเธออยู่กับมันสองคน ไม่งั้นเธอเจอดีแน่พลอยดาว!!”

“แต่ว่า....”

“เธอมาที่นี่ทำไม”

เปลี่ยนเรื่อง หมอนี่เปลี่ยนเรื่องทันที อ๊ายยย ถ้านายไม่ใช่คนที่ฉันรักนะ ฉันฆ่านายไปแล้ว บังอาจมาตัดบทฉัน

“ว่าไงล่ะ เธอมาทำไม หรือว่ามานัดพบไอ้เฟียส”

“ไม่ใช่นะ!!! เค้ามาที่นี่ก็เพราะมาง้อตัวเองต่างหาก!!! อุ๊บ 0x0”

ฉันใช้มือปิดปากตัวเองไว้แต่คงจะไม่ทันแล้ว อ๊ายย พลอยดาวมาง้อเค้าแล้วยังจะบอกเค้าอีก ยัยบ้า

“ง้อฉัน ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานไม่จำเป็น เธอกลับไปได้แล้วฉันจะทำงาน”

แล้วพอลก็เดินไปที่โต๊ะทำงานทันที ฉันก็เดินตามไป

“กลับไม่ได้ เค้าให้ลุงพลเอารถกลับบ้านไปแล้ว”

ฉันยิ้มให้พอล แต่พอลมองมาที่ฉันด้วยแววตาอาฆาต

“ฉันจะให้รถในองค์กรไปส่ง”

“เค้าไม่ไป เค้าสัญญานะว่า เค้าจะอยู่ในห้องนี้เงียบ ๆ ไม่รบกวนตัวเองเลยจริง ๆ ให้เค้าอยู่เป็นเพื่อนน้า”

ฉันทำสายตาลูกกวางให้พอล เอาแบบที่ว่าเห็นแล้วต้องใจอ่อนเลยทีเดียว

“แล้วแต่เธอ แต่ห้ามมายุ่งกับเอกสารของฉันรู้ไหม”

“รับทราบ เค้าจะนั่งอยู่ที่โซฟาเงียบ ๆ เลย”

ฉันเดินไปนั่งที่โซฟา ในห้องพอลน่าจะมีนิยายอ่านบ้างนะ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ จริงสินี้ก็จะเที่ยงแล้วด้วยไปหาอะไรกินดีกว่า

“ตัวเอง เที่ยงนี้ตัวเองไปกินข้าวที่ไหนหรอ”

“ไม่ล่ะ วันนี้งานฉันเยอะมาก ฉันคงไม่กิน เธอไปหาอะไรกินเถอะ ฉันไม่ชอบกินข้าวกลางวัน”

“งั้นเดี๋ยวเค้ามานะ”

“อย่าให้ฉันรู้นะว่าเธอแอบนัดไอ้เฟียสไว้ จำคำสั่งฉันได้ใช่ไหม”

“รู้แล้วน่า”

ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินออกมา ชิ ถ้าฉันสั่งให้นายเลิกยุ่งกับยัยฮานะ นายจะทำไหมล่ะ!!

พอล

ผมนั่งทำงานอยู่ถึงแม้ตอนนี้จะเที่ยงแล้วก็ตาม ผมเร่งทำงานให้เสร็จเพราะจะได้ไม่ต้องอยู่ดึก ผมไม่อยากเห็นเด็กงอแงอยากกลับบ้าน ไม่รู้ทำไมผมถึงใจอ่อนให้ยัยนั่นได้นะ แต่ยัยนั้นก็ลงไปนานแล้วทำไมถึงไม่มาซักที อย่าบอกนะว่าไปนัดเจอกับไอ้เฟียสน่ะ

ปัง!!!

เสียงประตูทำให้ผมหันไปสนใจพบว่าเป็นพลอยดาว ที่ตอนนี้ถือถุงอะไรก็ไม่รู้มากมาย

“อุ้ย!! โทษที ฉันไม่คิดว่าประตูมันจะเสียงดังแบบนี้”

ยัยนั่นถือของมากมายมาวางไว้ตรงโต๊ะหน้าโซฟา ไม่รู้ว่าซื้ออะไรมานักหนา กินจุเหมือนกันนิ

“มองอะไรไม่ให้กินหรอก คนอุตส่าห์ถือมาคนเดียวหนักก็หนักไม่คิดจะช่วยสักนิด ไม่ให้กินหรอก แบร่”

พลอยดาวพูดจบก็แลบลิ้นให้ผม ยัยนี่มันน่านัก ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ช่างเถอะทำงานต่อดีกว่า ผมหันมาสนใจงานตรงหน้า ที่งานมันเยอะแบบนี้ก็เป็นเพราะพี่พอร์ชหนีไปฮันนีมูน ไอ้พีชก็ติดเรียน งานเลยมาตกหนักที่ผมคนเดียว รอให้กลับกันมาก่อนเถอะ ผมจะไปเที่ยวบ้างให้รู้ซะบ้างว่าการโดนเอาเปรียบมันเป็นอย่างไง

“นี่ๆๆ ตัวเองไปกินด้วยกันนะ”

จู่ ๆ พลอยดาวที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน มายืนอยู่ข้าง ๆ ผม เมื่อกี้เธอชวนผมไปกินด้วยกันงั้นหรอ ไหนตอนแรกบอกไม่ให้กินไง

“ฉันต้องทำงาน เธอไปกินเถอะ”

ดูสิว่าผมไม่ไปซะอย่าง ยัยนี่จะทำยังไง จู่ ๆ พลอยดาวก็มานั่งตักผมพร้อมเอามือทั้งสองข้างคล้องคอผมไว้ เฮ้ย!!

“เธอทำอะไร ลงไปนะพลอยดาว!!”

ยัยนี่ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้เป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อมชัด ๆ ถ้าผมทนไม่ไหวอะไรจะเกิดขึ้น

“เค้าจะไม่ลง จนกว่าตัวเองจะไปกิน ถ้าไม่กินเค้าจะไม่ทำแค่นี้แน่!!”

“ฉันไม่ชอบกินข้าวกลางวัน”

“ไม่ชอบกินก็ต้องกิน เลือกเอาว่าจะกินข้าว หรือจะกินเค้า!!!”

เฮ้ย ข้อเสนออะไรเนี่ย ทำไมมันดูเหมือนผมจะได้เปรียบหมดเลย เมื่อเห็นผมเงียบพลอยดาวเริ่ม ใช้มือของเธอลูบไล้แผงอกผมไปทั่ว สร้างความปั่นป่วนให้ผมเป็นอย่างมาก ทนไว้ไอ้พอลทนไว้

“ว่าไง จะกินอะไร...”

“กินเธอ...เฮ้ย!! กินข้าว กินข้าว!!”

พลอยดาวลุกออกจากตักผมทันที เธอหัวเราะออกมา หัวเราะอะไรแม่คุณ เธอเกือบจะเสียตัวให้ฉันนะ

“เค้าว่าแล้วว่าถ้าใช้วิธีนี้ ตัวเองต้องยอมกินแต่โดยดี แต่แอบเสียดายนะเนี่ย 5555”

เสียดายอะไร ของเธอ ถ้าแจ้งความว่าผมถูกผู้หญิงคนนี้ข่มขืน ทุกคนจะเชื่อผมไหม ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ใช่ว่าที่ผมปฏิเสธเธอเพราะรังเกียจหรอกนะที่ปฏิเสธเนี่ยเพราะผมกำลังให้เกียรติคู่หมั้นตัวเองต่างหาก ผมเดินไปที่โซฟาทันทีพลอยดาวซื้อของมาเยอะมากเลย แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมต้องมีนิยาย!!

“อันนั้นนิยายของฉัน เอามานี่!!”

ยัยนั้นแย่งนิยายไปจากมือผมทันที นอกจากเกมแล้วยังชอบอ่านนิยายอีกหรอเนี้ย เอาเป็นว่ารีบกินรีบไปทำงานดีกว่า

“ตัวเองชอบกินข้าวผัดไข่หรอ”

“อืม ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“จริงหรอ ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ!!”

พลอยดาวชอบกินข้าวผัดไข่เหมือนผมหรอ เป็นไปได้หรอ

“ชอบตัวเองอะ”

“อะ..แค๊ก..!!”

ผมสำลักน้ำออกมาทันที เล่นมาบอกชอบกันตรง ๆ แบบนี้ ผมก็ตกใจสิ

“แต่ถ้าตัวเองชอบข้าวผัดไข่ เดี๋ยววันหลังเค้าจะทำมาให้กินนะ”

“เธอทำเป็นหรอ”

ผมไม่ได้จะดูถูก แต่พลอยดาวทอดไข่ก็ยังไหม้เลย เธอเก่งเรื่องทำขนม แต่เรื่องกับข้าวผมว่า...

“เค้าทำไม่เป็นหรอก แต่เค้าจะพยายามเพื่อตัวเอง เชื่อสิมันต้องอร่อยแน่ ๆ”

“ขอให้มันจริงอย่างที่บอกเถอะ”

แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป ส่วนพลอยดาวก็ตักโน้นตักนี้ใส่จานผมเต็มไปหมด ผมรู้นะว่าเธอห่วงผมแต่เธอควรห่วงตัวเองบ้าง ดูสิเธอตักให้ผมแต่เธอก็ยังไม่ได้กินซักคำ ผมตักข้าวขึ้นมาแล้วยืนไปที่ปากของพลอยดาว

“อ้า ปากสิ”

“อ้าม...”

ผมจัดการป้อนพลอยดาว ตอนนี้พลอยดาวยิ้มอย่างมีความสุข ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกว่าผมเองก็มีความสุขนะ มีความสุขมาก ๆ เลยด้วย นานแล้วนะที่ผมไม่ได้มีความสุขแบบนี้

20.30 น. ณ.ห้องทำงานของพอล

ผมจัดการปิดแฟ้มสุดท้ายที่ผมเพิ่งเคลียร์เสร็จ นี้ก็ดึกแล้ว ตอนนี้คนในองค์กรคงกลับกันไปหมดแล้ว ผมเดินไปหาพลอยดาวพบว่าตอนนี้เธอนอนหลับโดยมีหนังสือนิยายปิดหน้าอยู่ ผมเดินไปค่อย ๆ ดึงหนังสือนิยายออก

“งืม….”

ผมมองหน้าพลอยดาว พึ่งรู้นะเนี่ยว่าตอนหลับจะน่ารักขนาดนี้ นี่ถ้าผมไม่มีฮานะเป็นแฟนอยู่ละก็ ผมเชื่อเลยว่าพลอยดาวจะต้องเป็นแม่ของลูกผมแน่ ๆ อันที่จริง ผมถูกใจพลอยดาวตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะ นั่นทำให้ผมพลั้งปากตกลงกับพ่อว่าจะหมั้นกับเธอ แล้วตอนนี้ผมยังรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้อีก ให้ตายเถอะไอ้พอล แกจะกลายเป็นคนสองใจแล้วนะโว๊ย!!

“ฉันรักนาย…งืม~~”

เสียงของพลอยดาวละเมอทำให้ผมเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน ผมจัดการจะอุ้มพลอยดาวแต่พลอยดาวเธอกับโน้มคอผมให้ลงไปหาเธอ

Kiss…

ผมกับกบปากกับพลอยดาวอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมจูบเธออย่างดูดดื่ม นี้เป็นจูบแรกที่ผมได้จูบกับพลอยดาว และนี้เป็นจูบที่เราทั้งสองไม่ตั้งใจ พลอยดาวส่ายหัวไปมา นั่นทำให้ก็จูบของเราจบลง

“จูบของเธอ ทำให้ฉันต้องคิดใหม่เรื่องความสัมพันธ์ของเราแล้วละ พลอยดาว...”

ผมพูดกับเธอเบา ๆ ซึ่งผมรู้ว่าเธอคงไม่ได้ยิน ตอนนี้หัวใจของผมรู้สึกพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่แค่จูบเองนะ เธอทำให้ผมมีความสุขได้ขนาดนี้เลยหรอ เธอใส่อะไรลงไปในข้าวกล่องให้ฉันกินหะ พลอยดาว!!!