คอนเทนต์ที่ 5 จูบ NC

กว่าจะผ่านความชุลมุนวุ่นวายมาได้ก็ทำเอาเสียเวลาไปหลายชั่วโมง

"ผมว่าแยกกันถ่ายเถอะ" กวินทร์เสนอขึ้นมาซึ่งนาเดียก็ตอบตกลงโดยแทบไม่ต้องคิด

การถ่ายทำในช่วงสุดท้ายจึงเปลี่ยนเป็นสองหนุ่มสาวนอนดูหนังโดยมีเลดี้นอนบนตักนาเดีย

จากนั้นภาพก็ตัดไปที่ยูจีนเดินเตาะแตะไปหากวินทร์ ซึ่งสองฉากนี้ถ่ายแยกกันเพื่อเลี่ยงสงครามระหว่างแมวกับนก จากนั้นค่อยเอาไปตัดต่อให้เหมือนอยู่ในเฟรมเดียวกัน

"ถ้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว" พระเอกหนุ่มพูดพลางเหล่มองทั้งคนทั้งแมวด้วยสีหน้าเคืองๆ

โดยเฉพาะไอ้แมวโหด…ที่บังอาจมาข่วนจนยูจีนของเขาขนร่วงไปตั้งหลายหย่อม

นาเดียเห็นสายตาไม่เป็นมิตรที่มองมาจึงรีบคว้าตัวเลดี้มาแอบข้างหลังพลางพูดไปด้วยทำแก้มป่องไปด้วย

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะเกิดเรื่อง"

"ทีหลังก็บอกแมวคุณดีๆ สิ! "

"แล้วทำไมคุณไม่บอกนกคุณล่ะว่าอย่าร้องเพลง"

"นกค็อกคาเทลร้องเพลงมันผิดตรงไหน น่ารักจะตายไป"

นาเดียอ้าปากจะเถียง แต่พอเหลือบไปเห็นเจ้าตัวเล็กสีเทาอ่อน มีจุดสีส้มบนแก้มเหมือนเขินอายตลอดเวลาแถมดวงตาที่จ้องมายังแป๋วแว๋วเห็นแล้วน่าเอ็นดูอย่างที่ชายหนุ่มว่าจริงๆ

ยิ่งพอหันไปมองข้างหลังแล้วเห็นสายตาแบบนางพญามองทาสของเลดี้ก็พอจะเห็นความแตกต่าง สาวน้อยจึงไม่ถือโทษโกรธพระเอกหนุ่ม

"ต่อไปหนูจะดูแลเลดี้ให้ดีกว่านี้ก็แล้วกันค่ะ"

จากนั้นทั้งสองคนก็ถ่ายเก็บงานอีกเล็กน้อย เสร็จแล้วนาเดียก็ตรวจดูคลิปคร่าวๆ ก่อนจะส่งให้ทีมตัดต่อของรายการจากนั้นก็เป็นอันเสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์

"เฮ้อ เสร็จซะที"

พระเอกหนุ่มพูดพลางบิดตัวเพื่อไล่ความเมื่อยขบ ชายหนุ่มคุ้นเคยกับการเล่นละครหรือถ่ายแบบโดยมีทีมงานมืออาชีพคอยบอกให้ทำ พอต้องมาทำเองทุกอย่างแบบนี้ก็ยอมรับว่าเหนื่อยเอาเรื่องเลยทีเดียว

เหลือบมองไปที่อีกมุมหนึ่งของห้อง สาวน้อยร่างเล็กกำลังส่งข้อความคุยกับทีมงานอยู่อย่างขมักเขม้น

ใบหน้าเรียวเล็ก ที่ปกติจะถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสัมอางสีสันจัดจ้านเพื่อให้เข้ากับคอนเทนต์เกี่ยวกับการแต่งหน้าแต่งตัว แต่วันนี้สาวน้อยแต่งหน้าด้วยโทนธรรมชาติบวกกับชุดเดรสกึ่งลำลองทำให้เจ้าตัวดูเหมือนสาวน้อยใสๆ

ถ้าไปเจอกันในสถานการณ์อื่นเขาคงคิดว่าเธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาๆ ไม่คิดว่าจะสู้ชีวิต กล้าคิดกล้าทำ และมีความสามารถหลายอย่างแบบนี้

'เก่งใช้ได้เลย' ชายหนุ่มนึกชมอยู่ในใจเมื่อนึกถึงว่าการถ่ายทำเกือบทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นการวางแผนหรือเตรียมอุปกรณ์ อีกฝ่ายเป็นคนจัดการทั้งสิ้น

แต่ก็ชมแค่ในใจเท่านั้น แล้วก็ชมแค่นิดเดียวด้วย

"ก็เด็กสมัยนี้โตมาก็เล่นแอป เล่นโซเชียลเลยนี่นา ถ้ายุคเราเป็นแบบนี้ เราก็เก่งตั้งแต่เด็กเหมือนกันแหละน่า"

ว่าแล้วพระเอกหนุ่มก็อุ้มกรงของยูจีนอย่างทนุถนอม แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ

หลังจากคุยกับทีมงานเสร็จนาเดียก็หันมาว่าจะบอกความคืบหน้า แต่กลับไม่พบร่างของพระเอกหนุ่มที่เธอนึกว่ายังนั่งอยู่ในห้องด้วยกัน

"คนอะไร้ รอกันหน่อยก็ไม่ได้ งานเสร็จก็หายแวบไปเลย เป็นผีหรือไงนะ! "

เพราะนึกว่ากวินทร์คงจะเข้าห้องนอนไปแล้วนาเดียเลยบ่นออกเสียง ไม่นึกว่าจู่ๆ ชายหนุ่มจะเดินกลับเข้ามา

"นินทาอะไรผม" พระเอกหนุ่มแกล้งทำเสียงดุ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายทำคอย่นก็ยิ่งรู้สึกสนุก

"เปล่าซักหน่อย" สาวน้อยแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กวินทร์หมั่นไส้เลยเซ้าซี้ไม่หยุด

"เปล่าอะไร ผมได้ยิน"

"คุณนี่หูหาเรื่องจริงๆ " เด็กสาวมองค้อนก่อนจะรายงานความคืบหน้า "ทีมงานขอเวลาตัดสามวัน ระหว่างนี้ก็คิดเนื้อหาของคลิปต่อไปได้เลย"

กวินทร์พยักหน้ารับรู้ นาเดียจึงขอตัวกลับเข้าห้อง แต่พระเอกหนุ่มรั้งไว้

"จะรีบไปไหน? "

"หนูจะไปคิดเนื้อหาคลิปใหม่"

ความจริงนาเดียยังไม่รีบขนาดนั้น แต่เธอรู้สึกเขินๆ เวลาอยู่กับกวินทร์สองต่อสองเลยหาข้ออ้างไปเพื่อหนีกลับห้อง

กวินทร์เชื่อสนิทใจเลยแย้งขึ้น "ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พักบ้างเถอะ"

ชายหนุ่มพูดพลางวางแก้วทรงสูงสองใบที่ถือมา บนโต๊ะ แล้วผายมือเชื้อเชิญให้นาเดียนั่ง ซึ่งสาวน้อยก็ทำตามอย่างงงๆ

พระเอกหนุ่มหายไปจากห้องอีกแป๊บเดียวก็กลับมาพร้อมกับขวดไวน์สองขวดในมือ

"โห…สองขวดเลยเหรอคะ? คุณดื่มเก่งจัง"

"ผมกินไม่หมดหรอก จิบนิดเดียว แต่ต่อให้กินหมดก็ไม่เมาหรอก ไวน์นะไม่ใช่เหล้า"

นาเดียนั่งฟังเฉยๆ ไม่รู้จะตอบอะไรเพราะเธอไม่ดื่มแอลกอฮอล์

หญิงสาวนั่งมองพระเอกหนุ่มเปิดขวดไวน์ด้วยท่าทางเก๋ไก๋เหมือนที่เธอเคยเห็นในทีวี ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความชื่นชมจากนั้นก็เบิกกว้างด้วยความสงสัยเมื่ออีกฝ่ายยื่นแก้วที่มีน้ำสีแดงเข้มมาให้

"ลองชิมดู"

นาเดียอึกอักเพราะเธอดื่มไม่เป็น "หนูไม่เคยกิน"

"ไม่เคยก็หัดไว้ นี่ไวน์จากโรงบ่มของผมเองเลยนะ ดื่มแล้วก็อย่าลืมรีวิวให้ด้วยล่ะ"

สาวน้อยที่ลึกๆ อุตส่าห์ดีใจที่พระเอกรินไวน์ให้หน้าเหี่ยวลงทันที

'นึกว่ามีน้ำใจ ที่แท้ก็จะให้รีวิวให้'

ด้วยความน้อยใจ นาเดียจึงรับแก้วมาแล้วยกซดไปครึ่งหนึ่งกะว่าจะชิมให้มันเสร็จๆ ไป

"เฮ้ย! คุณทำอะไรของคุณน่ะ ใครเค้าให้กินอย่างนั้น"

กวินทร์โวยวาย "มันต้องดม ต้องชิมก่อน แล้วถือแก้วอะไรแบบนั้น อย่าไปถือแบบนี้ตอนออกกล้องนะ อายเค้าตาย"

สาวน้อยที่น้อยใจอยู่แล้วพอโดนดุเป็นชุดก็ยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่เลยประชดด้วยการยกแก้วดื่มที่เหลือจนหมด กวินทร์เห็นอย่างนั้นก็อ้าปากจะดุอีก นาเดียอาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มเผลอ คว้าขวดไวน์มาแล้วยกทั้งขวดกรอกปากไปเลย

"เดี๊ยว…คุณทำอะไรของคุณน่ะ" กวินทร์ถึงกับร้องเสียงหลง

"ก็ชิมไวน์ไง"

"อย่างงั้นเค้าเรียกกรอก ไม่ใช่ชิม"

"ก็ชิมของหนูเป็นอย่างงี้อะ" นาเดียเถียงอย่างไม่ลดละ ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้น้อยใจนัก เหมือนลึกๆ แล้วเธออยากให้เขาเห็นความดีของเธอบ้างซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

"โอเคๆ ชิมก็ชิม ชิมแล้วก็คืนขวดนั้นมานะ" กวินทร์พยายามเกลี้ยกล่อม แต่นาเดียไม่ฟัง

"ไม่ให้! คนอะไรขี้งก แค่ไวน์ขวดเดียวยังเอาคืน"

เสียงของนาเดียเริ่มเปลี่ยนไป ทำเอากวินทร์หน้าซีด ต้องรีบหาทางเอาขวดคืนมาให้ได้ก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้

"ไม่ได้งก แต่นี่มันไวน์สูตรพิเศษ ดีกรีมันสูงกว่าปกติ ผมถึงเอามาให้ชิมไง ถ้ามันแรงไปก็จะให้ขวดอื่น"

สุดท้ายพระเอกหนุ่มตัดสินใจบอกไปตรงๆ ปกตินาเดียเป็นคนมีเหตุผล บอกแค่นี้หญิงสาวน่าจะเข้าใจและคืนขวดมา

"ม่าย…คืน ฮะ ฮะ ฮะ"

แต่สาวน้อยกลับปฏิเสธแถมยังยกซดอีกอึกใหญ่ๆ พอเขาจะเข้าไปห้ามก็ทำท่าจะวิ่งหนี พอเขาหยุดก็ซดอีก แล้วก็หัวเราะสนุกสนาน

"เอาอีกๆ เล่นไล่จับกัน"

กวินทร์ถึงกับกุมขมับ นึกเสียใจที่ไม่เตือนอีกฝ่ายก่อน ถึงหน้าตาจะออกแนวหน้ารักแต่บุคลิกของนาเดียดูเปรี้ยวหน่อยๆ เขาจึงไม่คิดว่าหญิงสาวจะไร้เดียงสาขนาดนี้

"จับหนูสิคะ…"

ขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ๆ ร่างเล็กๆ ก็เข้ามาประชิดตัวแถมยังยกแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้ ดวงตากลมโตเป็นประกาย ริมฝีปากเผลอเล็กน้อยดูเย้ายวน

"นาเดีย…หยุด"

กวินทร์เอ่ยเสียงเข้ม เขารู้ว่านี่เป็นผลจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่เขาก็มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึกเหมือนผู้ชายทั่วไป ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ เขาอาจจะยับยั้งจิตใจไว้ไม่อยู่ก็เป็นได้

"ถ้าเมาก็กลับไปนอนห้องไป" กวินทร์พยายามเตือนสติ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมฟังเอาเสียเลย

"ม่ายเมา…ม่ายนอน"

"ถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไปผมไม่ให้กินแล้วนะ เด็กน้อเด็ก"

กวินทร์บ่นไปตามประสาผู้ใหญ่ ไม่คิดว่าคำพูดนี้จะไปสะกิดใจอีกฝ่ายจนงอแงหนัก

"เดก..แล้ว..งาย..เดก..ม่าย..ดี..โตรง..หนาย"

กวินทร์ทั้งขำทั้งระอา เมื่ออีกฝ่ายบ่นงึมงำแถมยังส่ายหัวดุ๊กดิ๊กดูแล้วเหมือนลูกแมว

นี่ถ้าร้องแง้วๆ แล้วมาจุ๊บที่แก้ม เขาคงคิดหญิงสาวเป็นแมวจริงๆ

จุ๊บ…

กวินทร์นิ่งอึ้ง ตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าสิ่งที่คิดเล่นๆ จะเป็นจริง ชายหนุ่มหันไปมองหน้าคนทำก็เห็นหัวเราะคิกคัก เหมือนไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ชายหนุ่มจึงขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเข้ม

"นาเดีย แบบนี้มันไม่ดีนะ"

จุ๊บ…

คราวนี้ไม่ใช่ที่แก้มแต่เป็นที่ปาก สาวน้อยจุ๊บปากเขาเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาทำตาหวานเยิ้ม

"แบบนี้…ดี..ไหมค้า"

ถามจบก็ยังจ้องหน้าเหมือนจะท้าทาย กวินทร์พยายามข่มใจ เตือนครั้งสุดท้าย

"หยุด! "

แทนคำตอบ นาเดียเขย่งตัวขึ้นจูบอีกครั้ง คราวนี้เป็นจูบจริงจังและเนิ่นนาน

กวินทร์ยืนนิ่ง ไม่ได้ตกใจที่โดนจู่โจมแต่ตกใจที่อีกฝ่ายคิดว่าการเอาปากแตะกันนานๆ คือการจูบ

'โธ่เอ้ย…นึกว่าทำเป็น'

ชายหนุ่มคิดในใจ และพออีกฝ่ายถอนริมฝีปากออก แถมยังถามเขาอย่างมั่นใจอีกว่า "เป็นไงบ้างคะ…ดี…ไหม? "

ชายหนุ่มอยากจะหัวเราะ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจใช้สองมือประคองใบหน้าคนถามที่ตอนนี้เห่อร้อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ก่อนจะบอกว่า

"ขอโทษนะ จูบแบบเมื่อกี้เอาไว้จูบกับแมวของเธอเถอะ ถ้าจะจูบกับผมมันต้องแบบนี้"

ว่าแล้วก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม เพื่อสอนให้อีกฝ่ายได้รู้ว่า 'จูบ' ที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร