คุณอาขา หนูเหงา

ยี่หร่า สาววัยรุ่นหน้าตาสะสวย สะโอดสะอง เดินลากกระเป๋าเข้ามาในคฤหาสน์หลังงามด้วยท่าทางมั่นใจ เธอเพิ่งเดินทางมาจากต่างจังหวัด หลังจบ ปวส. และจะเข้ามาต่อปริญญาตรีที่กรุงเทพฯ ด้วยทุนการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่คัดเลือกนักเรียนชั้นดีเข้าศึกษาต่อในสาขาจิตรกรรมศาสตร์

เธอต้องการเป็นจิตรกรมือหนึ่งที่แสดงงานในต่างประเทศ ได้พบเจอผู้คนมากมายที่พูดคุยเรื่องศิลปะได้อย่างอรรถรส ภาพที่เธอชื่นชอบมากที่สุด คือภาพสีรีระของชายและหญิง ซึ่งเธอได้รับรางวัลในระดับจังหวัดมาแล้ว กับภาพที่ชื่อว่า “กอด”

อย่าว่าอย่างนั้น อย่างนี้เลย ครอบครัวของเธอไม่มีใครสนับสนุนเธอเลยสักคน นอกจากอาเขย ผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เขาคือ พศุต วาทยกรศิลป์ ช่างภาพชื่อดังแห่งยุค เขาเดินทางรอบโลก เพื่อถ่ายภาพสารคดี ร่ำรวยและมีรสนิยมอย่างที่ถวิลหา ติดอยู่แค่...อาเขยของเธอคนนี้ มีอาแท้ๆ ของเธอเป็นภรรยา

กระทั่งเมื่อปลายปีที่แล้ว อาของเธอประสบเหตุเสียชีวิต ทำให้พศุตเสียใจมาก เขาเดินทางรอบโลกและไม่กลับมาอีกเลย แต่เธอก็ติดต่อเขาอยู่ตลอดเวลา เขาจึงอนุญาตให้เธอมาพักอาศัยที่คฤหาสน์หลังนี้ได้ตามสบาย แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ก็ตาม

“คุณยี่หร่า ใช่ไหมคะ”

ทันทีที่เธอเข้ามาในตัวบ้าน แม่บ้านคนหนึ่งก็เข้ามาต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม เพราะรู้มาก่อนว่าหลานสาวคนสวยของพศุต จะมาพักอยู่ด้วย

“ใช่ค่ะป้า ป้าคงเป็นป้านวล แม่บ้านของที่นี่”

“ใช่ค่ะ มาอยู่ด้วยการจะได้เป็นเพื่อนกันนะคะ นับแต่คุณวิจากไป คุณพศุตก็แทบจะไม่กลับบ้านเลย”

คุณวิ คือ วิรังรอง อาสาวของเธอเอง และยี่หร่า ก็รับรู้ว่าพศุตไม่ค่อยกลับมาที่นี่ หลังเหตุการณ์อันเศร้าสลด แต่เธอจะทำให้เขากลับมาให้ได้

“ป้าจัดห้องพักไว้ข้างบนนะคะ ติดกับห้องคุณพศุตเลย..คุณกลับหรือเปล่า”

“กลัวอะไรคะ?”

ยี่หร่าขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย เพราะการมาพักที่บ้านอาเขยมีอะไรที่ต้องกลัว

“ก็..ห้องพศุต เป็นห้องที่คุณวิเคยนอนอยู่ประจำนี่คะ”

ยี่หร่าอึ้งไป... วิรังรองเสียชีวิตไปเกินกว่า ๑๐๐ วันแล้ว แต่คนที่นี่ก็ยังระลึกถึงอยู่ เธอไม่เชื่อเรื่องวิญญาณอะไรนักหรอก แต่เธอเชื่อในเรื่องของความผูกพัน

“อาวิ ก็อาของยี่หร่าเองนะคะ ป้านวล ยี่หร่าจะต้องกลัวทำไม”

ป้านวลยิ้ม แล้วเรียกเด็กมาช่วยขนกระเป๋าขึ้นไปบนห้อง ยี่หร่ามองความใหญ่โตภายในบ้านแล้วรูสึกถึงความเหงาเศร้า เพราะมันกว้างขวางเกินไปที่จะอยู่คนเดียว มิน่าเล่า....เขาถึงไม่ยอมกลับมา

******

ยี่หร้าเข้าเรียนคณะจิตรกรรมสมความตั้งใจ เธอโดดเด่นในเรื่องของการวาดภาพนู้ด ชนิดที่เรียกว่าสร้างความแปลกใจให้ใครต่อใครมากมายเหลือเกิน กระทั่งวันหนึ่ง วิสิษฐ์ เพื่อนประติมากรรมช่างปั้น เข้ามาดูงานของเธอ แล้วเอ่ยชวนให้ลองปั้นโครงการหุ่นผู้ชายดูบ้าง

“เราว่าเธอมีฝีมือนะยี่หร่า ถ้าเธอชอบสรีระผู้ชายขนาดนี้ ไม่ลองปั้นหุ่นผู้ชายดูล่ะ มันสัมผัสได้นะ”

“สัมผัสได้”

“ใช่สิ ขึ้นสตรัคเจอร์ แล้วลูบไล้ดินเหนียวประหนึ่งว่า กำลังลูบไล้เนื้อตัวของเขาอยู่”

วิสิษฐ์ทำตาเคลิ้มฝัน ขณะวาดรูปร่างของแบบหุ่นอยู่กลางอากาศ ทำเอายี่หร่าถึงกับหัวเราะขำออกมา

“ฮ่าๆ พอได้แล้วสิษฐ์ นี่เธอปั้นหุ่นนางแบบ เธอก็จินตนาการว่ากำลังลูบไล้เขาอยู่ด้วยรึไง”

“จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะ เดี๋ยวจะไม่มีคนมาเป็นแบบให้”

วิสิษฐ์รีบบอกทันทีอย่างอารมณ์ดี เขาเป็นนักเรียนทุนเหมือนกับเธอ แต่เลือกสาขาประติมากรรม เพราะเขาชอบปั้นสรีระผู้หญิง เมื่อเห็นยี่หร่าที่ชอบวาดภาพนู้ด ก็รู้สึกถึงความเข้ากันได้ เพราะมองความสวยงามของเรือนร่างได้เช่นกัน เพียงแต่คนละความถนัด

“สิษฐ์ ถ้าเธอมีหนุ่มหุ่นดีๆ ปังๆ มาชวนเราสิ เราจะได้ไปแจมด้วย”

“มันก็ต้องไปเรียนอยู่แล้วไหม? เพียงแต่ว่าถ้างานนอก บางที...เราอาจจะชวนเธอไปช่วยด้วย ถ้าเธอเก่ง”

“เธอรับงานปั้นนอกสถานที่ด้วยเหรอ?”

ยี่หร่ามองอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าในระหว่างเรียนวิสิษฐ์ก็สามารถสร้างรายได้ให้กับตัวเองแล้ว

“สิงห์สาราสัตว์ปั้นมาหมดแล้ว แต่มาอยู่กรุงเทพฯ นี่แหละ เพิ่งจะมีคนมาติดต่อปั้นรูปตัวเอง”

“มันยอดไปเลยเธอ เราวาดรูปอยู่ทุกวัน ไม่เห็นมีคนจ้างเลย อยากมีรายได้แบบเธอบ้างจัง”

“เราอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็อยู่ใกล้กรุงเทพฯกว่าเธอ ตอนนี้เธอมาอยู่กรุงเทพฯแล้ว เดี๋ยวก็มีคนติดต่อมาเอง ว่าอยากให้เธอไปวาดภาพนู้ด”

วิสิษฐ์ปลอบใจกลายๆ เพราะฝีมือของยี่หร่าก็ไม่เลยนัก เพียงแต่ยังไม่ได้รับโอกาส

“ว่าแต่...สนใจไปปั้นหุ่นหนุ่มๆ กับเราไหม?”

วิสิษฐ์วกกลับมาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง

“เราเคยปั้นมาเหมือนกัน แต่ไม่ถนัดจริงๆ”

“แต่เทอมนี้ มันเรียนด้วยนะ เราสอนให้ก่อน”

วิสิษฐ์ยังตื้อเพราะนอกจากอยากสอนให้กับหญิงสาวแล้ว ความถูกตาต้องใจของเขา ก็อยากจะใกล้ชิดหญิงสาวด้วย

“ก็ได้ ไว้ว่างๆ เราจะลองปั้นดู”

******