ตอนที่ 4 ไอ้เจ้าพ่อโรคจิต NC （1）

เช้าวันต่อมาเอเดนก็ไปโรงพยาบาลเพื่อเข้าไปหาเหม่ยหลีเพราะอยากไปแก้แค้นที่ยัยนั่นทำตัวดีดดิ้นและกัดปากเขา เอาจริงๆยอมรับก็ได้ว่าตัวเองก็สนใจในตัวหมอสาวอยู่ไม่น้อย ได้ปราบพยศเด็กปากจัดบ้าพลังสักทีก็น่าตื่นเต้น ความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้นกับเอเดน เหนือสิ่งอื่นใดคือความต้องการเอาชนะนั่น

เอเดนย่างเข้ามาในโรงพยาบาลของตัวเอง เขาเลียบๆ เคียงๆ มองหาเธอ ด้วยความที่โรงพยาบาลไม่ได้เปิดให้คนไข่อื่นนอกจากภักดีอีสานเข้า คนจึงไม่เยอะมาก แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขามาที่นี่ เขาจึงทำตัวไม่ให้เด่นมาก

เมื่อเห็นทางสะดวกเอเดนก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของ ผอ.เหม่ยหลีทันที เขากวาดสายตามองไม่เห็นเธอ จึงเดินเข้าไปเองอย่างวิสาสะ เหม่ยหลีเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เมื่อเห็นหน้าเขาก็ตกใจสุดขีด

“ไอ้เจ้าพ่องี่เง่า มาทำไมวะ”

เธอตวาดเสียงดังเมื่อเห็นหน้าเขา ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีหน้ามาหาเธอถึงที่นี่ ทั้งที่เมื่อวานทำเรื่องน่าเกลียดขนาดนั้นไว้แท้ๆ

“ทำไมผมจะมาไม่ได้ นี่มันโรงพยาบาลของผม”

เขาได้ทียกตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาลมาอ้างแล้วท่าทียโสสบายๆ ไม่ได้สนใจสีหน้าเกรี้ยวกราดของคุณหมอสักนิด

“แต่ฉันเป็น ผอ.ของที่นี่ ฉันมีอำนาจมากกว่าคุณถ้าอยู่ที่นี่”

เธอยกตำแหน่งมาอ้างหนักข้อขึ้นไปอีกเล่นเอาคนตัวโตแอบหงุดหงิดกับความเถียงคำไม่ตกฟากนั่น

“แต่เธอรับเงินเดือนจากฉัน!!!” เขาอ้างขึ้นมาแบบนี้เล่นเอาเหม่ยหลีไปไม่เป็น แต่ก็ไม่เกินความสามารถการต่อปากต่อคำของเธอหรอก

“ถ้าคุณไม่ยอมรับว่าฉันใหญ่สุดในโรงพยาบาล งั้นคุณก็มาผ่าตัดกระสุนเองแล้วกันนะคะ คุณเจ้าพ่อ” เหม่ยหลีงัดไพ่ตายใบสุดท้ายออกมาใช้เล่นเอาเอเดนพูดไม่ออกได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโมโหขุ่นเคือง

เขาไม่พูดได้แต่มองหน้าเธออย่างเจ็บใจที่เด็กบ้านี่เถียงคำไม่ตกฟาก ชีวิตเขาไม่เคยเจอใครปากเก่งเท่านี้มาก่อน ยิ่งคิดยิ่งโมโห แต่โมโหตัวเองมากกว่าที่ยังหน้าด้านหน้าทนมาให้เธอต่อปากต่อคำแบบนี้

“แล้วไม่ทราบว่าคุณเจ้าพ่อ มาหา ผอ. มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอย้ำคำว่า ผอ. ใส่หน้าเขาอย่างสะใจ

“ผม…ผมไม่สบาย ปวดหัวช่วยตรวจให้หน่อย” เข้าอ้างข้างๆ คูๆ ขึ้นมาเพราะไม่อยากแพ้และไม่อยากออกไปจากที่นี่

“ไปวัดไข้กับพยาบาลมาหรือยัง” เธอถามเรียบเฉยและวางมาดหมอสาวก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งด้วยท่าทีผ่าเผย เล่นเอาหนุ่มใหญ่หัวใจเต้นแรง

“ทำไมต้องวัด จ้างเธอมาตั้งแพงวัดไข้ให้ฉันไม่ได้รึไง” เขาเริ่มพูดจากับเธอน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาก็ไม่พอใจอยู่ดี แล้วไอ้คำว่าผมที่เคยแทนตัวเองอย่างไพเราะก็เปลี่ยนเป็นฉันขึ้นมาซะดื้อๆ เข้าใจยากชะมัดผู้ชายคนนี้

“มันคนละหน้าที่กันค่ะ คุณต้องรู้ระบบ” เธอยังวางมาดนิ่งใส่เขาอย่างยโส เอเดนลอบมองเธอครั้งแล้วครั้งเล่ากับท่าทีนั่น

“ไม่รู้แหละ ลุงหลีเขาเคยทำให้ฉันเป็นพิเศษ เพราะงั้นเธอก็ต้องทำ” เขาอ้างพ่อของเธอขึ้นมาดื้อๆ ทำเอาเหม่ยหลีต้องยอม