ตอนที่ 5อยากได้นักใช่มั้ย（2）

"ไม่เกี่ยวกับนาย เงินพ่อฉันไม่ใช่เงินนาย เป็นแค่...ว้าย ปล่อยนะ"

เคนตะไม่รอให้เธอพูดจบ อุ้มเธอแทบบ่าแล้วเดินออกมาเลย ทิ้งวินให้ยืนงงอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ทายาทอุดรวิจิตรพยายามทุบตีเขาเพื่อให้ปล่อยแต่อีกคนไม่ปล่อย เขาแบกเธอออกจากห้าง ผ่านลานจอดรถแล้วเดินเข้าไปที่รถ โยนเธอที่เบาะหลังแล้วยัดตัวเองเข้าไปในรถข้างๆ เธอ

และเหมือนเคย ลิลินถูกจับนอนไพ่บนตัก กระโปรงนักเรียนลายสก็อตสีอิฐถูกเลิกขึ้น กางเกงในถูกดึงทึ่งออกมาและ

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เสียงฟาดก้นหนักหน่วงอย่างระบายอารมณ์วันนี้มันเจ็บกว่าเมื่อวานมาก เจ็บเป็นเท่าตัว เขาไม่เบามือเลย ก้นเธอขึ้นสีแดงรอยมืออย่างเห็นได้ชัด

"ฮืออ เจ็บ" เธอร้องครวญครางเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ตีแบบไม่ยั้งมือ

"บอกแล้วไม่ใช่หรอถ้าเธอดื้อฉันจะตี" เขาเงื้อมืออีกครั้งตามแรงโทสะ ยิ่งนึกถึงภาพที่เธอจูบกับเด็กนั่นเขายิ่งโมโหและขุ่นเคือง

"นายมายุ่งทำไม มีหน้าที่เฝ้าก็เฝ้าฉันสิ ฉันไม่ได้เป็นอันตรายสักหน่อย"

ลิลินยกเหตุผลสำคัญขึ้นมา จริงอยู่ว่าถ้าเธออยากมาเที่ยวเคนตะก็ทำได้แค่มาเฝ้าเธอตามหน้าที่แล้วดูเธอไม่ให้เกิดอันตราย แต่การที่เธอมาจูบกับคนอื่นมันทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาเองอย่างบอกไม่ถูก เขากำลังทำเกินหน้าที่ และใช่ตอนนี้ถึงเขาจะรู้ตัวแต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว

"อย่าทำตัวร่าน เป็นแค่เด็ก ม.ปลาย อยากโดนเขาจิ้มฟรีหรือไง"

เขาหาเหตุผลมาพูดให้เธอเข้าใจว่าผู้ชายวัยรุ่นมันก็แค่คึกคะนองตามประสา เธออาจจะแค่อยากลอง แต่ต้องอาจต้องมาเสียใจทีหลัง เขาพยายามบอกเธอ แต่อีกคนไม่อยากเข้าใจอะไรทั้งนั้น เธอเอาแต่ใจเกินกว่าจะเข้าใจความหมายที่เคนตะต้องการสื่อ

"แล้วทำไม จะโดนจิ้มฟรีหรืออะไรมันก็ชีวิตฉัน ร่างกายฉัน นายไม่มีสิทธิ์ยุ่ง"

เธอพูดจาแข็งกร้าว เล่นเอาคนตัวโตรู้สึกสะอึกแกมหงุดหงิด แววตาที่เคยเฉยชากลับแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมาแบบปิดไม่มิด